Szukając najwygodniejszego dojazdu i w miarę szybkiego wyjścia postanowiłam ruszyć ze Szczawy - Bukówki. Tylko przez chwilę nie było śniegu...
...ale bardzo szybko zaczęło się robić biało.
Na szczęście mimo pięknej bieli śniegu nie było dużo, a szlak był przetarty. I miałam nadzieję, że takie warunki pozostaną do końca.
Las wyglądał bardzo ładnie, więc nie było mi żal braku punktów widokowych.
Spacerem szłam do góry mając nadzieję, że tym razem pogoda się nie zepsuje, zanim uda mi się dotrzeć na szczyt.
Tylko chwilami szło się średnio wygodnie, bo noga delikatnie siadała w śniegu, ale nie było dramatu.
Aa cel w chmurach! Nie tak miało być! :>
Skoro już jednak wyszłam aż tutaj, to postanowiłam brnąć dalej.
Zwłaszcza że doczołgałam się do Przełęczy Przysłopek, czyli w zasadzie do połowy trasy pod górę.
Chmury też tymczasowo się rozwiały, więc wszystko układało się dobrze.
Chwilę szłam szlakiem, który zazębiał się z trasą narciarską, ale szybko odbiłam w bok.
Jakaś grupka poszła tą trasą i ostatecznie nie doszła na szczyt, przynajmniej nie w czasie mojego pobytu tam. Ja natomiast wreszcie doszłam do granicy lasu i Polany Stumorgowej!
Okazało się, że ona również jest przetarta, a wspominam ją różnie z zimowych pobytów tutaj
Tym razem wiedziałam, że nie sprawi mi żadnych problemów, więc szłam po niej z uśmiechem oglądając się przed siebie, za siebie i na boki.
Tatry było widać, choć przyszłam o takiej porze, że słońce zbliżało się do nich, więc i widoczność spadała
...ale absolutnie mi to nie przeszkadzało, bo aura i tak była sprzyjająca.
Postanowiłam wyjść na górę hali i tam na chwilę sobie usiąść.
W związku z tym pozostało mi przejść jeszcze parę kroków zatrzymując się co 5 sekund.
Ławeczki zachęcały do siadania swoją suchością
...a widoki z hali też nie mobilizowały do pójścia dalej.
W końcu jednak się ruszyłam, bo ciepło też niestety tam nie było. Wyszłam na górę i tam jeszcze przycupnęłam, żeby napić się ciepłej herbaty.
...a następnie wyszłam na wieżę.
Wiało na niej okrutnie! Nie zachęcała do długiego pobytu.
Zeszłam na chwilę niżej i zastanawiałam się, czy zostać do zachodu słońca, tak jak planowałam w domu...
...ale uznałam, że za wcześnie dotarłam na górę i nie mam odpowiednich ubrań, żeby marznąć tutaj tak długo. Wyszłam więc na górę jeszcze na chwilę, pół godziny przed zachodem, może ciut mniej...
Następnie poszłam zielonym szlakiem w dół.
Gdy doszłam do miejsca, w którym chciałam odbijać ku Szczawie-Bukówce, robiło się już ciemno.
Miała być jakaś dróżka, ale jej nie było. Pozostało mi ciąć bezszlakowo w zaspach, żeby dojść do drogi albo iść na Przełęcz Słopnicką i być może nie wrócić do domu na noc ;P.... Wybrałam tę pierwszą opcję. W metrowych zaspach szukałam drogi, która "miała być", choć według każdej mapy wyglądało inaczej. Pół godziny spędziłam w śniegu, mijając co najwyżej ślady zwierząt, ale w końcu udało mi się dotrzeć do czegoś przypominającego drogę, a w pewnym momencie doszłam nawet do czyichś śladów - byłam uratowana!
Doszłam na przystanek startowy, gdzie czekałam na busa do domu i doszłam do wniosku, że trochę durna jestem idąc sama, w śniegu, po ciemku, bez szlaku, bo jakby mi się coś stało, to mogliby mnie w lecie znaleźć
...
Wróciłam do domu potwornie zmęczona, by następnego dnia nie ruszać kończynami, a wyłącznie odpoczywać od świata.
Ale miałam swoją zimę.
Zima na zakończenie roku
więc relacja zaliczona.
