Stąd odkrytym terenem wśród łąk i hal kierujemy się pasmem coraz wyżej w kierunku Pańskiej Holi. Jest to z pewnością najbardziej widokowy fragment dnia – na południu widzimy główną grań Niżnych Tatr, na wschodzie i zachodzie liczne boczne jej odnogi, a wisienką na górskim torcie są zamykające panoramę od północy Tatry Wysokie.
Coraz wyżej pnąc się osiągamy Pańską Holę, skąd ścieżka opada nieco w dół w kierunku południowo zachodnim. Wchodzimy w stary świerkowy las i gęste młodniki. Nagle widzę jak Gosia przekracza nieświadomie żmiję
. Nabijamy się trochę z sytuacji, do czasu gdy 2 metry dalej na kałuży dostrzegamy świeży trop niedźwiedzia. Oblewa nas zimny pot. Niedźwiedzie pewnie czają się na co drugim drzewie – myślimy – więc raz po raz walimy kijkami o siebie hałasując ile się da, wciąż jednak napierając na przód. Nagle...wark...burk..pomruk..Nie, to nie miś, to burza właśnie dopadła grań Kralovej Holi i wyczynia tam niezłe harce. Co gorsza, idzie prosto na nas...do tego my też idziemy jej na czołówkę. Przez chwilę obserwujemy chmury i zastanawiamy się czy nie uciekać w dolinę – ta nagła kumulacja żmij, niedźwiedzi i piorunów na dosłownie kilku metrach szlaku trochę zbiła nas z tropu. Jednak i tak nie mamy wyjścia – musimy iść dalej do niebieskiego szlaku w dolinie i tamtędy ewentualnie można wracać ku wsi. Tymczasem ścieżka ostro opada z grani w dolinę, ponad 200 metrów tak mocno wypracowanego przewyższenia bierze w łeb. Gosia zdąża tym razem wyhamować przed kolejną żmiją, ale czymże jest żmija przeciw tej burzy, która czesze grań seriami piorunów niczym z kałacha.
A w dolinie cisza, spokój, słonko, sielsko, anielsko się zrobiło. Widzimy, że na przełęczy koło Andrejcovej coś jakby jaśniej, chyba nie leje, więc wrzucamy trójkę by dotrzeć tam jak najszybciej. Jeszcze dwa zakręty, jedno mocne podejście i jest główna grań z czerwonym szlakiem. Po kolejnych 10 minutach cieszymy się pustą utulnią pod Andrejcovą. Burza oddala się na wschód, a my możemy wybierać sobie apartamenty w utulni. Rozpalamy ogień i po chwili zaczyna schodzić się naród turystyczny. W ciągu 2 godzin w pustej utulni robi się tłok, a gwoździem programu jest dojście grupy 12 pań z przewodnikiem, które zalęgły się na wszystkich wolnych miejscach. Sympatyczne towarzystwo do łózek rozgania deszcz, który w końcu zaczął padać około 22.00.
Rankiem wychodzimy pierwsi. Z utulni na grań, na Andrejcową i dalej na Bartkovą i Orłovą. Podejście wyciska z nas trochę potu, ale w końcu osiągamy piętro hal nad Bartkovą. Tutaj czyha na nas kolejna bestia tatrzańska, z postaci świstaka pilnującego wejścia do swojej nory. Zwierz jest tak dziarski, że zapada się w kamienie dopiero jak dochodzimy na kilka metrów do niego. P
o Bartkovej przychodzi czas na Orłovą, skąd już ładnie prezentuje się Kralova. Jeszcze kilka obniżeń na przełęczy i w końcu ostateczne podejścia pod Holę. Jesteśmy w końcu na tej górze, która nas tak często wabiła, gdy przemykaliśmy okolicą w drodze do innych gór, a dotąd nigdy nie udało się tu zawitać.
Szybki popas i zaczynamy zejście do Teplicki szlakiem zielonym. Powiem krótko – szlag by go trafił. Tak nachylone zejścia to już nie na nasze nogi. Prawie połamanych wypluwa nas gęsta kosówka gdzieś na Sedlu Zaturna, stąd jeszcze staczamy swe obolałe cielska do doliny, gdzie asfaltem turlamy się ku końcowi trasy.
Pierwsza od wielu miesięcy dwudniowa wycieczka z plecakiem kosztowała nas sporo sił i pokazała naszej kondycji miejsce w szeregu. Raczej dość odległe miejsce
.
więc też odpadło parę rzeczy z kosmetyczki. Jak pomyślę co sobie napakowałm na mojej zeszłorocznej, 4-dniowej wyrypie po Beskidzie Żywieckim, to jestem przerażona 
