Tam, skąd wypływa Jasiołka

[Beskidniczka]

Polska złota jesień zachęca do wędrówek i pozwala się cieszyć do woli obcowaniem z naturą. Prognozy na weekend optymistyczne, więc jakiś plan by przyjąć. Wybór - rezerwat Źródliska Jasiołki http://www.parkikrosno.pl/475-parki/125 ... iolki.html Tłumy wyruszyły w Bieszczady, więc gwarancja w miarę spokojnej niedzieli zapewniona. Cisza, można wsłuchiwać się w odgłosy przyrody.
Tu zaczynamy (za rampą zostały zniszczone budynki dawnego PGR-u)
[center][/center]
Tędy prowadzi także, niedawno oznakowany szlak kurierów beskidzkich "Jaga-Kora"
[center] [/center]
Jesień w Beskid zawitała już na dobre
[center] [/center]
A "leśne jajka" czekają na wysiedzenie. Pewnie tak czekać będą do wiosny
[center][/center]
Dzika róża, tarnina, kalina, kruszyna i jałowiec już przybrały jesienne szaty
[center] [/center]
Na szlaku spotykamy też pamiątki po dawnych mieszkańcach (wysiedlonych podczas Akcji Wisła)
[center] [/center]
cdn.

[laynn]

Te kapliczki, w lesie robią niezłe wrażenie.

[maurycy]

My też byliśmy nad Jasiołką. Prawie w lecie jak widać, jakieś 2/3 tygodnie temu



Rzeczka bardzo podobna do naszej ulubionej Soły, do której mam z 15 km od domu
Beskidniczko byłaś może ?

[Piotrek]

Są i torki na jednym ze zdjęć. Po przymrozkach będą w smaku niepowtarzalne

[Beskidniczka]

Te kapliczki, w lesie robią niezłe wrażenie.

Fakt, tylko one przypominają, że kiedyś na tym pustkowiu toczyło się normalne życie. To niemi świadkowie historii...

My też byliśmy nad Jasiołką.

Wasza dukielska Jasiołka to już normalnej wielkości rzeka. Źródliska odwiedziłam kiedyś wiosną. Wtedy, nie pozarastane, widać jak na dłoni. Kiedy śniegi schodzą z gór widać i słychać setki strumyków. Wszystko bulgoce, szemrze i szumi, a w słońcu połyskują lustra wody. Bobry pobudowały tam żeremia i potworzyły się rozlewiska, a tysiące żab wyrusza na gody. Widoki niesamowite, np. żabie pary a czasem i trójkąty na śniegu.

Beskidniczko byłaś może ?

W Leżajsku? Być może, ale tylko przejazdem

[Beskidniczka]

Zanim dotrzemy do granicy rezerwatu mijamy malowniczo usytuowany paśnik
[center][/center]
Nieopodal ślady bytności homo sapiens? Na szczęście śmieci nie ma wiele...
[center] [/center]
A wszystko w myśl napisu na takiej tabliczce
[center][/center]
W pobliżu rzeczki pojawił się jeszcze liliowy kwitnący niedobitek
[center][/center]
Po chwili docieramy do granicy rezerwatu, gdzie będzie na nas czekać łąkowo pastwiskowo rozlewiskowo mokradłowa uczta dla ócz
[center][/center]
cdn

[Beskidniczka]

Idziemy dalej. Zbliżamy się do naturalnych rozlewisk pełniących także funkcję zbiorników przeciwpożarowych.
[center] [/center]
wodę zasiedliły grążele, lilie wodne, nenufary czy jak je tam zwał
[center] [/center]
W pobliżu rozlewisk wyrosły takie grzybki
[center] [/center]
Z rzadka spotykamy innych drepczących lub pedałujących.
[center] [/center]
Droga do celu już niedaleka, bo zaledwie kilka kilometrów. Postanawiamy ją jednak wydłużyć i kierujemy się do pasma granicznego.
[center] [/center]
Tam przyjdzie nam stąpać jeszcze kilka godzin, ale o tym w kolejnym odcinku
cdn

[ceper]

Lubię rozlewiska, a zwłaszcza torfowiska, w których woda ma brązowy odcień. Oglądając te zdjęcia, to marzy mi się jakiś większy, opuszczony staw i przy nim łódź z "drągiem" do odpychania - romantyczny wypad w knieje

[Beskidniczka]

marzy mi się jakiś większy, opuszczony staw i przy nim łódź z "drągiem" do odpychania - romantyczny wypad w knieje

Te rozlewiska są niewielkie, więc nie miałbyś gdzie za bardzo się tym drągiem odepchnąć A kniei ci tam dostatek, bo lasy graniczne ze Słowacją ciągną się prawie nieprzerwanie i bezludzie całkowite, to romantyczność masz zapewnioną

[maurycy]

Przecudne tereny i zdjęcia
Jak tak wędrowaliśmy (ja po raz pierwszy ) przez Beskid Niski to bardziej podobały mi się dolinki , rzeczki a nie same szczyty. Jakoś w połowie wypadu zaczęliśmy zmieniać marsztrutę z GSB ( czerwony szlak ) biegnącego przez szczyty, na zapomniane dolinki i wąwozy. To największy urok tych rejonów

[Beskidniczka]

Ekipa się rozpierzchła i z racji moich częstych foto stopów zostałam sama. Pasmem granicznym zmierzałam do kempingu w Jasielu. Przede mną kilkanaście kilometrów lasem. Oznakowanie szlaku marne, zasięgu brak... No to idziemy Buki przybrały wszystkie ciepłe, jesienne barwy, to i wędrować będzie raźniej
[center] [/center]
Huby na próchniejącym pniu bukowym o kształtach końskich kopyt...
[center][/center]
Po chwilowym zachmurzeniu słoneczko zaświeciło pięknie, jest ciepło jak na październik, więc całkiem fajnie się idzie.
[center] [/center]
W końcu trafiam na jakieś słowackie szlakowskazy, ale to wcale nie przybliża mnie do celu
[center][/center]
Idę... i idę... i idę... W zasadzie to lubię chodzić sama, nikt mnie nie pogania, tyle że słońce coraz niżej i trafiam na leśne potwory...
[center][/center]
I pozostałość po dawnej granicy
[center][/center]
I tak idę... i idę... i idę... i końca nie widać...
[center] [/center]
Mijam kolejny słowacki drogowskaz
[center][/center]
Mijam polsko słowackie miejsce odpoczynku (dobrze, że nie wiecznego )
[center][/center]
I w końcu docieram do dawnej granicy. Stąd tylko 1,5 km lasem do kempingu, to zdążę przed zmrokiem opuścić przepastną knieję
[center] [/center]
15 minut i docieram do celu. Tu stoi pomnik upamiętniający śmierć, poległych w walkach z bandami UPA, żołnierzy Wojsk Ochrony Pogranicza.
[center] [/center]
Przede mną jeszcze droga powrotna do parkingu. To kolejne 2-3 km.
cdn

[Beskidniczka]

To już ostatni rozdział mojej relacji... Udało mi się przed zmierzchem opuścić las. W drodze powrotnej uwieczniłam jeszcze na zdjęciu obelisk „Kurierom Beskidzkim AK 1939-1944", odsłoniony w 1981 roku przez jednego z nich - Jana Łożańskiego z Sanoka, który ponad 40 razy przebył drogę Budapeszt-Warszawa. Swoje wspomnienia opublikował w książce pt. "Orzeł z Budapesztu".
[center] [/center]
Podziwiałam malowniczą dolinkę skąpaną w ostatnich tego dnia promieniach słońca.
[center] [/center]
I ruszyłam przed siebie.
[center] [/center]
Spojrzałam na ruiny zabudowań gospodarstwa prowadzonego w latach osiemdziesiątych przez więźniów.
[center] [/center]
W zagajniku widocznym na wprost znajduje się cmentarz, a gdzieś nieopodal było cerkwisko. Na cmentarzu pochowano żołnierzy radzieckich poległych jesienią 1944 roku.
[center] [/center]
W dole, po lewej płynie sobie leniwie Jasiołka, jeszcze wielkości potoku.
[center][/center]
Za tym zakrętem zamykam pętelkę zrobioną tego dnia.
[center] [/center]
Jeszcze ostanie spojrzenie na rozlewiska i do domu
[center][/center]
Koniec