Na Świnicę od Kasprowego to urwis wbiega na kulachwłodarz pisze:Zastanawiam się gdzie były te wszystkie trudności
Było iść dalej na Zawrat i zejść do Murowańca, to wiedziałbyś, że szlak od MOK-a na Rysy jest dla ceprów ... w klapkach.
01-09.08.14 - włodarze w Karpatach (sic!)
-
laynn
Na studiach byłem na przełomie Białki. Tyle w temacie. Tak jak spływ, choć nie, nie tak jak spływ. O spływie pełno wszelakiej informacji, aż mi się wydawało nie wiadomo co to będzie. Polskie Colorado. A o Białce nic nie słyszałem. Na spływie się pojawie, z moją potomicą, jak będzie mieć z lat 6, będzie w sam raz atrakcja.
Na Świnicę też ciągnie, tymbardziej że przyszło szkło luneta do skrzynki i się chce pofocić, niestety teraz przez wyczekiwanie powiększenia rodziny nie wyrwę się z domu...
Na Świnicę też ciągnie, tymbardziej że przyszło szkło luneta do skrzynki i się chce pofocić, niestety teraz przez wyczekiwanie powiększenia rodziny nie wyrwę się z domu...
. Kiedyś jednak się skuszę, choćby dla zabawy, dla zobaczenia tego wszystkiego od dołu z poziomu rzeki.
05.08, wtorek
W tym dniu wybieramy się na Lubań. Startujemy z Kluszkowców. Niebieskim szlakiem kamienistą drogą leśną mozolnie pniemy się w upale do góry. Na szczycie nagrody w postaci widoków nie ma. Niebo jest zachmurzone, wszystko dookoła zasnute mgłą. Małym pocieszeniem jest micha gorącego, smacznego żurku zjedzona w bazie turystycznej. Wracamy tą samą drogą.
W tym dniu wybieramy się na Lubań. Startujemy z Kluszkowców. Niebieskim szlakiem kamienistą drogą leśną mozolnie pniemy się w upale do góry. Na szczycie nagrody w postaci widoków nie ma. Niebo jest zachmurzone, wszystko dookoła zasnute mgłą. Małym pocieszeniem jest micha gorącego, smacznego żurku zjedzona w bazie turystycznej. Wracamy tą samą drogą.
06.08, środa
W środę od rana pada. Przed południem przestaje uznajemy więc, że można wybrać się na jakąś małą górkę. W zasadzie tylko jedna wchodzi w grę a mianowicie Żar w Pieninach Spiskich. Jedziemy ponownie do Dursztyna i czerwonym szlakiem wędrujemy przez hale w kierunku wzgórz. Początkowo drogą gruntową, potem leśną a wreszcie skręcamy na ścieżkę, którą musimy podejść na grzbiet pasma. I tu dostajemy popalić. Stromo, błotniście, ścieżka wąska a po bokach chaszcze do pasa. Wszystko mokre po deszczu. Mamy wrażenie, że niedługo przed nami ktoś tą ścieżką szedł i trochę ją przetarł, bo chaszczory są trochę przygniecione, ale nie ratuje to nas od przemoczenia ubrań. Może ścieżką wędrowali nasi ziomkowie, bo na parkingu w Dursztynie dostrzegliśmy dwa auta na wałbrzyskich rejestracjach. Nie spotkaliśmy ich jednak na szlaku.
Po wejściu na grzbiet szlak jest tylko ciut lepszy. Wędrujemy w kierunku szczytu i zaznaczonej na mapie skałki. Nie znajdujemy ani skałki ani oznaczenia szczytu. Wędrujemy do miejsca za kulminacją gdzie szlak skręca na północ i postanawiamy wracać szukając innej drogi zejścia. Udaje nam się wypatrzeć ścieżkę i nią schodzimy docierając do samotnych zabudowań. To miejsce nazywa się chyba Za Czarną Górą. Polną drogą docieramy do szlaku i wracamy do Dursztyna.
Kościół w Dursztynie.
Przez hale w kierunku Żaru.
Widok z jedynego odsłoniętego miejsca jakie spotkaliśmy. Przed nami Jezioro Czorsztyńskie.
Schodzimy do samotnych zabudowań Za Czarną Górą.
Opuszczona chałupa.
Wracamy do Dursztyna.
W środę od rana pada. Przed południem przestaje uznajemy więc, że można wybrać się na jakąś małą górkę. W zasadzie tylko jedna wchodzi w grę a mianowicie Żar w Pieninach Spiskich. Jedziemy ponownie do Dursztyna i czerwonym szlakiem wędrujemy przez hale w kierunku wzgórz. Początkowo drogą gruntową, potem leśną a wreszcie skręcamy na ścieżkę, którą musimy podejść na grzbiet pasma. I tu dostajemy popalić. Stromo, błotniście, ścieżka wąska a po bokach chaszcze do pasa. Wszystko mokre po deszczu. Mamy wrażenie, że niedługo przed nami ktoś tą ścieżką szedł i trochę ją przetarł, bo chaszczory są trochę przygniecione, ale nie ratuje to nas od przemoczenia ubrań. Może ścieżką wędrowali nasi ziomkowie, bo na parkingu w Dursztynie dostrzegliśmy dwa auta na wałbrzyskich rejestracjach. Nie spotkaliśmy ich jednak na szlaku.
Po wejściu na grzbiet szlak jest tylko ciut lepszy. Wędrujemy w kierunku szczytu i zaznaczonej na mapie skałki. Nie znajdujemy ani skałki ani oznaczenia szczytu. Wędrujemy do miejsca za kulminacją gdzie szlak skręca na północ i postanawiamy wracać szukając innej drogi zejścia. Udaje nam się wypatrzeć ścieżkę i nią schodzimy docierając do samotnych zabudowań. To miejsce nazywa się chyba Za Czarną Górą. Polną drogą docieramy do szlaku i wracamy do Dursztyna.
Kościół w Dursztynie.
Przez hale w kierunku Żaru.
Widok z jedynego odsłoniętego miejsca jakie spotkaliśmy. Przed nami Jezioro Czorsztyńskie.
Schodzimy do samotnych zabudowań Za Czarną Górą.
Opuszczona chałupa.
Wracamy do Dursztyna.
07.08, czwartek
Pogoda dalej pod psem, ale mają być jakieś pogodowe okienka. Jedziemy więc w Beskid Wyspowy. Na pierwszy ogień idzie Modyń, krótkim stromym podejściem od strony północnej. Niebieski szlak na mapie jest, w terenie znaki są zamalowane. Mimo to udaje nam się iść właściwą drogą. Na szczycie spędzamy chwilę i wracamy do auta. W drodze powrotnej urządzamy małe grzybobranie.
Tak nas wita Modyń.
Na szczycie.
Przełęcz pod Ostrą.
Kolejnym celem w tym dniu miał być Ćwilin, ale w drodze zaczyna lać, że świata bożego nie widać. Jedziemy mimo to w jego kierunku - poprawy nie widać. Próbujemy więc zobaczyć co dzieje się w okolicy Lubonia Wielkiego. Docieramy do Przełęczy Glisne i tu już jest po deszczu. Wchodzimy czerwonym szlakiem. Tam kilka zdjęć i czas wracać, bo znowu robi się nieciekawie. Szybkim krokiem, o ile to możliwe na tym stromym, usłanym luźnymi kamieniami szlaku, schodzimy do auta. Poganiają nas coraz bliższe pomruki burzy. Jesteśmy przy samochodzie w ostatniej chwili przed ulewą.
Tak wita nas Luboń Wielki.
Chwila przejaśnienia. Widać szczebel.
Schronisko.
Luboń na do widzenia.
Pogoda dalej pod psem, ale mają być jakieś pogodowe okienka. Jedziemy więc w Beskid Wyspowy. Na pierwszy ogień idzie Modyń, krótkim stromym podejściem od strony północnej. Niebieski szlak na mapie jest, w terenie znaki są zamalowane. Mimo to udaje nam się iść właściwą drogą. Na szczycie spędzamy chwilę i wracamy do auta. W drodze powrotnej urządzamy małe grzybobranie.
Tak nas wita Modyń.
Na szczycie.
Przełęcz pod Ostrą.
Kolejnym celem w tym dniu miał być Ćwilin, ale w drodze zaczyna lać, że świata bożego nie widać. Jedziemy mimo to w jego kierunku - poprawy nie widać. Próbujemy więc zobaczyć co dzieje się w okolicy Lubonia Wielkiego. Docieramy do Przełęczy Glisne i tu już jest po deszczu. Wchodzimy czerwonym szlakiem. Tam kilka zdjęć i czas wracać, bo znowu robi się nieciekawie. Szybkim krokiem, o ile to możliwe na tym stromym, usłanym luźnymi kamieniami szlaku, schodzimy do auta. Poganiają nas coraz bliższe pomruki burzy. Jesteśmy przy samochodzie w ostatniej chwili przed ulewą.
Tak wita nas Luboń Wielki.
Chwila przejaśnienia. Widać szczebel.
Schronisko.
Luboń na do widzenia.
08.08, piątek
Tego dnia Bukowinę Tatrzańską nawiedza ekipa Tour de Pologne. Zamykają drogi i odcinają nas od świata (tak to sobie wmawiam, żeby mieć pretekst do nicnierobienia). Byczymy się więc do południa. Potem, mimo kiepskiej pogody, postanawiamy zobaczyć Morskie Oko. Liczymy, że wszyscy wybrali się oglądać kolarzy i będzie mniej ludzi, ale parking w Palenicy jest prawie pełny. Idziemy do góry. Naprzeciwko nas schodzą setki ludzi. Docieramy do schroniska 15 min. przed czasem szlakowym. Szczyty wokół jeziora zasłonięte są chmurami. Widać tylko ten.
Ruszamy ścieżką wokół jeziora i robi się tak:
Potem jest już tylko lepiej.
Oglądamy jeszcze schronisko wewnątrz i schodzimy do parkingu pół godziny krócej niż pokazują szlakowskazy.
Tego dnia Bukowinę Tatrzańską nawiedza ekipa Tour de Pologne. Zamykają drogi i odcinają nas od świata (tak to sobie wmawiam, żeby mieć pretekst do nicnierobienia). Byczymy się więc do południa. Potem, mimo kiepskiej pogody, postanawiamy zobaczyć Morskie Oko. Liczymy, że wszyscy wybrali się oglądać kolarzy i będzie mniej ludzi, ale parking w Palenicy jest prawie pełny. Idziemy do góry. Naprzeciwko nas schodzą setki ludzi. Docieramy do schroniska 15 min. przed czasem szlakowym. Szczyty wokół jeziora zasłonięte są chmurami. Widać tylko ten.
Ruszamy ścieżką wokół jeziora i robi się tak:
Potem jest już tylko lepiej.
Oglądamy jeszcze schronisko wewnątrz i schodzimy do parkingu pół godziny krócej niż pokazują szlakowskazy.
No niestety nie było za ciekawie z pogodą. Wszystkie słoneczne dni wykorzystaliśmy w Tatrach. Szkoda, że zabrakło ładnej pogody na Pieniny, wiele sobie po nich obiecywałem.
O tak, ale na razie tylko w ramach Diademu Polskich Gór. W Sudetach mam jeszcze tyle miejsc do zobaczenia.
nes_ska pisze:Zamierzasz jeszcze wracać w te strony?
O tak, ale na razie tylko w ramach Diademu Polskich Gór. W Sudetach mam jeszcze tyle miejsc do zobaczenia.
-
TataOjciec
- Posty: 353
- Rejestracja: 2013-09-17, 14:26
- Lokalizacja: Z Blokowiska
Piotrek pisze:Ja jeszcze spływem nie płynąłem
Ja też nie ,ale się szykuję na rafting , czekam tylko aż młody osiągnie odpowiedni wzrost
włodarzY ciągnie w Karpaty a nas w sudety .
A ten Diadem to chyba też zacznę z dzieciakami robić , ale od nowa ( znaczy KGP już z żoną zrobiliśmy ):D
Ostatnio zmieniony 2014-08-17, 18:31 przez TataOjciec, łącznie zmieniany 3 razy.
09.08, sobota
Pogoda ma być więc ruszamy na Starorobociański Wierch. Znaczy się najpierw poranna kawa z widokiem.
Potem na Siwą Polanę na parking i ruszamy - traktorkiem. Wyprzedzamy tych co wybrali rowery. Oni mogą jednak dojechać dalej więc w rezultacie przy leśniczówce są przed nami. Idziemy dalej i na rozdrożu szlaków większość ludzi idzie w prawo zielonym szlakiem. My wybieramy szlak czerwony, by przez Trzydniowiański Wierch wejść na Kończysty. Stąd podchodzimy na Starorobociański. Dalej na Liliowy Karb i Siwą Przełęcz. Stąd czarnym szlakiem schodzimy do Doliny Starorobociańskiej. Jej dolny odcinek jest zmasakrowany przez drwali. W Dolinie Chochołowskiej chwilę czekamy na przyjazd rowerów i hajda na dół. Znaczy się zachowując ostrożność, bo i na pieszych trzeba uważać i na baranów z Hiszpanii co wzięli sobie rowerki i prują na dół na nic nie zważając. Gdyby sobie pojechali to pal ich diabli. Ale nie, muszą się dwukrotnie zatrzymać stawiając rowery w poprzek drogi. Nie wiem czy ci dwaj to wyjątkowi idioci, czy też w Hiszpanii każdy stawia pojazd na drodze jak popadnie mając w nosie innych użytkowników.
W końcu docieramy na parking i wracamy na kwaterę. Postanawiamy zakończyć nasz pobyt i wracać do domu. Może gdyby pogoda miała się zdecydowanie poprawić zastalibyśmy jeszcze kilka dni. Powrót do domu wypadł więc nam w niedzielę i nie będę tu pisał o podróży zakopianką, bo musiałbym wstawić same kropki zamiast słów. Jakoś w końcu dojechaliśmy. I to by było na tyle.
Pogoda ma być więc ruszamy na Starorobociański Wierch. Znaczy się najpierw poranna kawa z widokiem.
Potem na Siwą Polanę na parking i ruszamy - traktorkiem. Wyprzedzamy tych co wybrali rowery. Oni mogą jednak dojechać dalej więc w rezultacie przy leśniczówce są przed nami. Idziemy dalej i na rozdrożu szlaków większość ludzi idzie w prawo zielonym szlakiem. My wybieramy szlak czerwony, by przez Trzydniowiański Wierch wejść na Kończysty. Stąd podchodzimy na Starorobociański. Dalej na Liliowy Karb i Siwą Przełęcz. Stąd czarnym szlakiem schodzimy do Doliny Starorobociańskiej. Jej dolny odcinek jest zmasakrowany przez drwali. W Dolinie Chochołowskiej chwilę czekamy na przyjazd rowerów i hajda na dół. Znaczy się zachowując ostrożność, bo i na pieszych trzeba uważać i na baranów z Hiszpanii co wzięli sobie rowerki i prują na dół na nic nie zważając. Gdyby sobie pojechali to pal ich diabli. Ale nie, muszą się dwukrotnie zatrzymać stawiając rowery w poprzek drogi. Nie wiem czy ci dwaj to wyjątkowi idioci, czy też w Hiszpanii każdy stawia pojazd na drodze jak popadnie mając w nosie innych użytkowników.
W końcu docieramy na parking i wracamy na kwaterę. Postanawiamy zakończyć nasz pobyt i wracać do domu. Może gdyby pogoda miała się zdecydowanie poprawić zastalibyśmy jeszcze kilka dni. Powrót do domu wypadł więc nam w niedzielę i nie będę tu pisał o podróży zakopianką, bo musiałbym wstawić same kropki zamiast słów. Jakoś w końcu dojechaliśmy. I to by było na tyle.
-
laynn
Kto jest online
Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 30 gości