Dobra, dobra...
ja tam swoje wiem, chcieliście koniecznie obejrzeć na żywo transmisję z Watykanu.
Chciałem w Beskid Mały, ale potem skojarzyłem, że na Groniu JP II mogą być korki.
Chciałem na Pilsko, ale prognoza była dupiata.
W Brennej do 14-stej miało być bezchmurnie, więc dowlekliśmy się własnie tam.
Od razu okazało się, że meteorolodzy to ludzie, którzy znają się na swym fachu jak...
do czego by to przyrównać....? Jak sokół na żeglarstwie.
Przed kościołem w Brennej już się rozstawiały stragany, można było po okazyjnej cenie kupić
krawat w ciapki z okazji wniebowzięcia papieża, czy co to tam dziś było.
Były też moherowe berety w różnych kolorach oraz inne kreacje w stylu retrorydzyk.
Bezszlakowo uciekliśmy więc na stok, w kierunku celu, Błatnej.
Widoczność powalała. Widać było nawet Alpy, ale niestety mój aparat ich nie uchwycił.
Na Błatnej odwiedziliśmy schronisko, gdzie wypiłem sobie brackie. Bardzo dobre piwo.
Ceper pewnie mnie potępi, bo nie dość, że tak z rana, to jeszcze w niedzielę... No cóż, jednak wolałem zimny kufelek od teatru.
Dobra, wlazłem na Błatną, to zejść też trzeba. Kolejki nie ma, to trzeba skorzystać z nóg.
Ale co to było za zejście....
Błatna to góra wiatrów. Zwykle tam solidnie powiewa. Pod narty. I pod buty. Ale ładnie tam.
Oczywiście ładniej, gdy słońce świeci.
Mijamy Stołów, a potem - z przełęczy między Stołowem a Trzema Kopcami - odbijamy na stronę Brennej
(jakieś 100 metrów w dół) żeby pokręcić się w okolicach jaskini w Stołowie. Znajdujemy kilka otworów, dwa wąwozy skalne.
Fajne miejsce.
Potem dość uciążliwe podejście na Trzy Kopce, obejście ruin schronu, są też jakieś tam widoki z wyrębów. Widać
na przykład Skrzyczne. Beskid Żywiecki obrażony. Tatry wyparowały.
Mijamy Klimczok, po drodze trafiamy na jakąś nowość, ogród z kamieniami przyniesionymi tu z innych gór.
Są te zwykłe, z Czantorii czy Łomnicy. Ale jest też kamień z Himalajów i z Grojca nad Żywcem.
Oglądamy ów kamień z pokorą i należytym szacunkiem.
Obok stoi buda, oblepiona w środku mapami i widokówkami. Kapitalne miejsce!
Kto spostrzegawczy, ujrzy magiczny napis na poduszce. NIE KRADNIJ!
Pierzynę już zajumali. Widać obcokrajowcy, bo nie zrozumieli napisu.
Tak docieramy do schroniska pod Magurą, krótka pauza i wio - ku Karkoszczonce.
Kto szedł, ten wie. Najpierw jedno mylne miejsce, wąska ścieżka odchodzi od szerokiej drogi, trzeba
w nią wejść, inaczej zejdzie się za nisko.
Potem trawersik. A potem straszne zejście. Kolana płaczą. Jak podatnicy pod biurkiem Złoniemiła.
Na szczęście podatki w niedzielę są tylko w kościołach. A widoki można (póki co)
oglądnąć bez wykupienia dekodera.
Z Karkoszczonki - opuszczamy szlak, który idzie lasem po zachodnim stoku Beskidu. Lepiej się pomęczyć i przejść
grzbietem. Po drodze pomnik ku czci ofiar wojny z ładnym widokiem na Szczyrk.
Naprawdę warto nadrobić te kilkaset metrów drogi.
W międzyczasie pogoda się klaruje. Przebija sie nawet słońce. Pięknie oświetla soczystą zieleń buków tu rosnących.
Ktoś tu pisał, ze canon łapie świetne barwy. No to albo ja mam chińską podróbę,
albo nie umiem obsługiwać się tym czymś.
Wyślijcie Sprocketa, to Wam nastrzela zdjęć w swoim stylu. Moje nie wyszły.
Wdrapujemy się na Hyrcę (mordęga w tą stronę, dobrze, że krótka), skąd ładnie widać Skrzyczne.
I powoli zmierzamy w stronę Kotarza.
Na Grabowej konsternacja. Ładnie się naprawdę zrobiło. Na pętlę z Orłową nie mamy czasu, choć siły są.
Myślę, czy nie podejść na Malinów, zeby zobaczyć Tatry.
Sprawdzam kamerki....
Dupa.
Nie będzie za dobrze, nie ma co.
Schodzimy więc, Starym Groniem.
Po drodze ładne widoki na Halę Jaworową. To tam, gdzie Strzępek latał nie tak dawno. Ten od Sprocketa.
Następnym razem też pójdę tym grzbietem.
Już zacząłem żałować, że nie poszliśmy na Czupel, ale nagle zaczęło się dość mocno zaczerniać na niedalekim horyzoncie.
To znaczy na Klimczoku.
Skoro my byliśmy tam dwie godzimy temu to burza będzie u nas za kwadrans.
Za plecami też zaczyna się kłębić.
Nie ma jednak tego złego. Nagle udaje mi się wypatrzeć Wielki Krywań.
Po jakimś czasie okazuje się, że ciemny wał chmur podąża niemal równolegle do nas, ale się nie zbliża.
Mamy więc niezły kontrast. Z prawej prawie czarno, z lewej prawie bezchmurnie.
Czarno to może przesadziłem, ale granatowo było na pewno.
O, a tak było po drugiej stronie. Normalnie inny świat.
Strasznie mi się te kopce podobały.
Jak już doszliśmy na Horzelicę (czy cholera wie, co to, bo tabliczka co innego, a mapa też co innego)
to już niewiele zostało do pokazania.
Śnieg na Wielkim Krywaniu?
zejście do Brennej
I ostatnia prosta....
W Brennej po lodzie i do domu. Na krawat dla mnie i mohera dla żony nie starczyło pieniędzy.
Wyszło 25 kilometrów, 9,5 godzimy z popasami, tempem ślimaczym, bo takie sobie założyliśmy.
wsio.
) "Krainę lodu". Dobrze się ogląda, co prawda w kinie jest porządny efekt ale i na DVD warto zerknąć.
.
