Rudawy Janowickie okiem SPROCKET'a

[sprocket73]

jak mogliście opuścić Zielone Jeziorko z waszym zamiłowaniem do eksploracji

Ot tak normalnie Pani napotkana przy Błękitnym powiedziała, że Zielonego nie ma na ten moment - całkowicie wyschło. To odpuściliśmy

[Adrian]

Zdjęcia skałkowe wyszły egzotycznie, a same stawki takie sobie nigdy ich nie brałem w ogóle pod uwagę, będąc w tamtych stronach

Dajna fota

IMG_5620.JPG (132.67 KiB) Przejrzano 1786 razy

[sprocket73]

Część IV - Miedzianka i inne ciekawostki

Wracamy z Kolorowych Jeziorek. Trochę do przejścia zostało. Prowadzę całkowicie pozaszlakowo, tak jest najfajniej.



Szybkie przypomnienie, że jesteśmy w Niemczech



Ładny teren się trafił, łąkowy.



Bale siana są dużo większe niż u nas w Polsce.



Wychodzimy na grzbiecik. Widok na Góry Kaczawskie.



Tyle pozostało z miejscowości Gniewczyce (niem. Kreuzwiese). Dom z daleka robi lepsze wrażenie, bo nowy dach rzuca się w oczy.



Gorzej z boku. Jest przy nim tablica z historią miejscowości. W okresie świetności żyło tu kilkanaście rodzin. II wojnę przetrwało 7 domów, ale przesiedleńcy szybko stąd uciekli, bo lokalizacja nie była najlepsza. Obecnie w domu coś się dzieje. Ze środka dochodziło rżenie koni. Ciekawostką jest, że nazwa polska z niemiecką nie ma nic wspólnego. Z Gniewczyc pochodzili przesiedleńcy.



Potem idziemy przez Mniszków. Nic tu nie ma, ale dworek jakiś mają, już go nawet odpuszczamy, wolimy widokowy grzbiet.







Krzyżna Góra i Sokolik. Może jutro tam ruszymy?



Kolejna miejscowość - Miedzianka, ale tu już jest przegięcie. Stoimy przy tablicach z fotografiami Miedzianki i zastanawiamy się o co chodzi, bo nie ma tu nic, a na foto widać całkiem sporą miejscowość, z rynkiem, gęstą zabudową. Kiedyś było to nawet miasto, z licznymi kopalniami miedzi. Okazało się, że Ruscy po II wojnie znaleźli tu złoża uranu. Co się dało to wydobyli, prowadząc rabunkową gospodarkę i potem się wynieśli. Wyrobisko znajdowało się pod centrum miejscowości, które zaczęło się gwałtownie zapadać. W latach 50-tych podjęto decyzję o przesiedleniu mieszkańców do Jeleniej Góry, a całą miejscowość przeznaczono do rozbiórki, teren do zalesienia. Tak jeszcze niedawno postępowano z ludźmi, u nas, w PRL.



Teraz w Miedziańce jest browar z restauracją. Polecił ją zarządca naszego domu. Zresztą bardzo szczegółowo opowiedział nam o okolicznych knajpach i atrakcjach. Co prawda nie zachwalał miejscowego piwa, twierdząc, że jest dziwne, ale chętnie spróbowałem i zdecydowanie się z nim nie zgadzam. Smakowały mi jak żadne inne. A do tego jedzenie mają tu też takie z wyższej półki.



Z pełnymi brzuszkami siedzieliśmy na leżaczkach łapiąc ostatnie promienie słońca.



Sielanka.



Karkonosze, Łabski Szczyt. Były plany, żeby się tam wybrać raz a może i ze dwa razy, jak braknie pomysłów na miejscowe wycieczki.



Zachód, już podczas powrotu, bo parę km jeszcze zostało.



Bardzo podobał mi się ten dzień. Można powiedzieć, że zakochałem się w okolicy, choć właściwe Rudawy Janowickie jeszcze przed nami

[_laynn]

Czyli dobrze, że odzyskaliśmy te tereny?

[Lidka]

Odnowiona wieża widokowa, z której nie ma widoków, bo drzewa ją przerosły.

nadmienię tylko, że ona nie jest odbudowana, tylko zbudowana. W 2019 r. I juz wtedy drzewa były wyższe. Ot, taki kaprys lokalnych władz

[sprocket73]

Czyli dobrze, że odzyskaliśmy te tereny?

Dla nas dobrze. Dla tych co tam mieszkali od pokoleń... nie wiem.

tylko zbudowana. W 2019 r

Heh, no skandal

[Pudelek]

Pytanie, czy te skałki były takie kolorowe, czy znowu przekłamanie aparatu?

[Adrian]

Pytanie, czy te skałki były takie kolorowe, czy znowu przekłamanie aparatu?

Canon na bank przekłamuje, taka jego natura

[sprocket73]

Część V - Skalny Most

Wyruszyliśmy w góry. Idziemy sobie lasem, a tu takie coś. Choć spodziewałem się tu skał, to ta zrobiła wrażenie. Kiedy ją pierwszy raz dostrzegliśmy była w cieniu.



W słońcu prezentuje się jeszcze lepiej.



Kiedy się stanie u podnóża, poraża swoim ogromem.



A ten łącznik u samej góry, który wygląda jakby zaraz miał runąć, jest najfajniejszy.



Jeszcze drzewko na nim wyrosło. Bezczelność.



Gdyby to było na Jurze, mógłbym zakładać, że jakoś od tyłu można się tam wdrapać. Jednak tutejsze skałki nie są tak łatwo dostępne. Nawet przez moment nie myślałem, że normalny turysta może tam wyjść z pieskiem. Ukochana chciała dojść do okna od tyłu i rozpoczęła okrążanie skały. Ja najpierw obfotografowałem wszystko, a potem poszedłem za nią. Okazało się, że nawet samo okrążenie nie jest proste. Ciężko było się przebić na drugą stronę muru skalnego, na szczęście Tobi znalazł przesmyk.



Dalej można było nabrać trochę wysokości. Ukochana ochoczo ruszyła w górę.



Coś zdobyliśmy. Czy można wyżej?



Już tak prosto nie było, ale Ukochana miała parcie.



W końcu utknęła. Tu jest kres jej możliwości. Ja jeszcze dawałem radę



Wyżej wyglądało to tak. Wyszedłem kawałek, zobaczyłem, że to nie koniec zabawy. Wróciłem się po Ukochaną i trochę ją powciągałem na górę.



Potem trzeba było schować aparat i na zmianę wynosić plecaki, pomagać Tobiemu, asekurować Ukochaną, wyciągać ją od góry, albo wypychać od dołu. I nagle jakimś cudem znaleźliśmy się na samym szczycie!



Nie mogłem uwierzyć, że tu jestem.



Jeszcze bardziej nie mogłem uwierzyć, że Ukochana tu jest.



Jak widać można tu wyjść z pieskiem!



Obok euforii było też trochę strachu. Zwykle lęku wysokości nie mam, ale tu momentami nogi miękły. Trudno mi sobie wyobrazić co czuła Ukochana, przecież jej wszelkie lęki towarzyszyły od lat, normalnie na szlakach, a co dopiero w takich miejscach. Chyba rozum traci na starość.



Przed zejściem przebaczyliśmy sobie wszelkie przewinienia jakie przez 20 lat bycia razem z pewnością miały miejsce i tak pogodzeni ze sobą i z losem, rozpoczęliśmy powrót. Niestety dla relacji aparat był schowany. Kiedy go wyciągnąłem, był już prawie sukces. Ostatnie trudne miejsce, w którym Ukochana ma drobne problemy



Rozwiązała je w taki sposób.



A do okna od tyłu też udało się dojść



I popatrzeć w górę. Tym razem z dumą i zadowoleniem, że skałka została zdobyta



Zdobywanie i schodzenie ze Skalnego Mostu zajęło nam bite 2 godziny i było to największe osiągniecie wyjazdu, dlatego postanowiłem mu poświęcić oddzielną część relacji.

C.D.N.

[Coldman]

Taki stary, a musi się wszędzie wdrapać. Ja na szczęście mam już to za sobą
Tylko takiej fotki Wam brakuje

[Sebastian]

Aż mnie zatkało. Takie urwisowanie głupie jest i nieodpowiedzialne.

[Dobromił]

Byłem ostatnio na "Pikniku pod Wiszącą Skała". Idźcie dalej tą drogą.

[_laynn]

Ach te szerokokątne obiektywy...gdyby nie one to nie byłoby dramatyzmu

[buba]

Po pierwszym dniu mieliśmy takie dziwne uczucie, że jest tu jakoś inaczej, inaczej niż w Polsce, którą znamy. Bo w zasadzie tu są Niemcy. To się czuje dość mocno.

Takie same były moje odczucia, gdy zaczęłam jeździć po Dolnym Śląsku.

Tobi musiał przepłynąć.

Z tej strony go jeszcze nie znałam!

Ciekawostka jak na Polskę było też to, że nie było żadnych zakazów

Skałki przy Jaskini Nietoperzowej (zamkniętej kratą).

Czyli niestety jednak nie jest tak dobrze jakby sie wydawalo...

Tobi łazi po prawie pionowej skale. Ludzie mdleją jak to widzą.

Widzieliśmy w Czechach w nocy jakieś dziwne zwierze chodzące po pionowej skale. Myśleliśmy ze to był muflon, ale moze to jednak był Tobi w czapce z rogami?

[Pudelek]

kiedyś sprocket słynął z dręczenia psa, teraz widać dręczy głównie Ukochaną