Końcówka września, ciągle ciepło i piękna pogoda.
Niektórzy to mają szczęście do pogody na wyjazdy urlopowe, tak jak nasz admin Seba
Sebastian jak co roku ląduje gdzieś na Słowacji, a ja w tedy staram się chociaż raz gdzieś się z nim wybrać.
Dzięki jego urlopom po słowackiej stronie, odwiedziłem dwa nowe pasma, pierwsza była Wielka Fatra i Łysiec, a teraz Niżne Tatry i Wielka Chochula, oba te pasma są niesamowite, bardzo przestrzenne i widokowe.
Nasza wycieczka rozpoczyna się spotkaniem na pętli autobusowej w Liptovská Lúžna, dokąd dojdziemy kończąc naszą wycieczkę.
Punkt 7.00 zjawia się Seba, przesiadam się do drugiego auta i jedziemy do Liptovská Osada, Korytnica, gdzie zaczynamy naszą wędrówkę, parking znajduje się obok kilku budynków i bloków, które od jakiegoś czasu muszą już stać puste, przy nich pozarastane samochody i ogólny nieład zwany syfem
ale są też dwa bloki w których prawdopodobnie mieszkają ludzie, lecz my nie widzieliśmy żywej duszy, to chyba jakieś sanatorium widmo 
dalej jest już tylko gorzej, kolejne opuszczone budynki, ale po tych już widać że czasy świetności mają dawno za sobą, wspominamy Bubę zaglądając do jednego z budynków, porządziłaby tu ze swoją ekipą
Dopiero teraz pisząc relację patrzę dokładnie na mapę i sprawdzam w google, co to za miejsce i co się z nim stało, na mapie widać zę budynków jest tam o wiele więcej niż my widzieliśmy idąc główną drogą.
"Opuszczone uzdrowisko z leczniczą wodą mineralną cały czas dostępną z różnych źródeł. Ludzie przyjeżdżają i nabierają wodę do butelek. Jest tutaj sporo opuszczonych willi jak i większych pensjonatów. Obiekty dostępne ale mocno już zniszczone niektóre już pomału zaczynają się zawalać, wstęp do środka na własne ryzyko. Mocno już zarośnięte na zewnątrz. Między obiektami są ścieżki spacerowe. Widać że Źródła z wodą są utrzymywane żeby były cały czas dostępne".
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=eELI3ObdP98[/youtube]
Dość szybko ruszamy dalej, nie zajmując się ruinami, naszym celem są piękne połoniny i rozległe widoki
Wchodzimy w las, im wyżej tym bardziej robi się mgliście i ponuro, na przełęcz docieramy w totalnej mgle, ale to tam widzimy jak słońce walczy i próbuje się przebić przez poranne mleko.
Wąską ścieżką wchodzimy w las i już jest milutko, bo słońce które jeszcze chwilę temu walczyło, tutaj już rządzi robiąc nam fajne lasery
Przed nami miało być straszne podejście, więc robimy krótką przerwę, żeby zarzucić coś energetycznego przed wysiłkiem i tu pojawia się słowo o kurwa !? "nie zabrałem jedzenia" oznajmił Seba.
Spoko, jakoś damy radę, ja tam coś mam, więc z głodu nie zdechniemy
Bo do auta było 1.30, więc trochę słabo byłoby się wracać, a wycieczka nie miała być jakoś strasznie długa i wyczerpująca, damy radę z tym co mam w plecaku ! No i poszliśmy w górę.
Wyszliśmy z lasu, wszystko zaczęło nabierać koloru i słońce dogrzewało konkretnie, jest dobrze ! Pojawiają się pierwsze rozległe widoki na między innymi Góry Weporskie, ale to był dopiero przedsmak tego co miało być wyżej …
Między kosówką po obsypujących się drobnych kamieniach łapiemy szybko kolejne metry, naszą wędrówkę na chwilę odciąga mgła … Chwilę później siadamy na skałach rozsypanego szczytu Prašivá (1652 m).
Trzeba coś zjeść, biesiady wielkiej nie będzie, ale jakoś się podzielimy żeby w brzuszku nie burczało
Podchodząc już widzieliśmy co się dzieje od strony Wielkiej Fatry, może mgieł utrzymało się długo i było gęste i konkretne, ach jaki to był ładny widok, który z resztą będzie nam jeszcze długo towarzyszył
Widać już grań którą będziemy szli, jest czerwono, czerwono i pomarańczowo, barwy są zadziwiająco mocne, jest pięknie!
Podchodzimy na Małą Chochule, po lewej Wielka Fatra tonąca jeszcze we mgłach, po prawej Góry Weporskie skąpane w mocnym słońcu.
Wędrujemy w przepięknych okolicznościach, pojawiają się chmury co jakiś czas przysłaniając mocne słońce i tworząc ciemne wyspy na rozległych połoninach, kiedy gaśnie słońce barwy stają się blade i mniej wyraźne, a chwilę później znów nabierają ostrych i kontrastowych barw, można maszerować ciesząc się tym wszystkim
Po drodze mijamy zaledwie kilka osób, większość z mijanych to ludzie z wielkimi plecakami robiący 100 kilometrową grań Niżnych Tatr, my jako nieliczni idziemy sobie na luzaku i pstrykamy zdjęcia.
Mijamy również strasznie obładowanych zbieraczy jagód, dwa wielkie wiadra plus ogromny plecak i idą w doliny, przerąbana robota.
Idąc od drugiej strony na krzaczkach było mnóstwo owoców, dochodząc do miejsc gdzie byli już zbieracze jest dosłownie pusto, maszynki zbierają jakieś 95 % jagód.
My postanawiamy za jedną z kępek kosówki zrobić sobie przerwę, lekki popas żeby zapasów starczyło do końca wycieczki i krótkie leżakowanie
Dookoła czerwono żółte barwy z lekkimi przecinkami zielonej kosówki, cudowne połączenie.
Krętymi ścieżkami, wzdłuż tyczek podążamy dalej w stronę Košarisko (1693 m), na który prowadzi równiuteńka ścieżka w borowinie, wycięta idealnie na dwie stopy.
Mgły w dolinach już dawno się rozeszły, teraz doliny są w ciemnych plamach rzucanych przez chmury, patrząc za siebie, na niebie zrobiło się ponuro, wszystko zaszło szarymi i mdłymi chmurami, zrobiło się tam jakoś tak niefajnie
Całe szczęście że wybraliśmy szlak niebieski jako start, dzięki temu rano mieliśmy mgiełki w dolinach i piękną pogodę w dalszej wędrówce, gdyby iść odwrotnie to mielibyśmy słabe warunki, bez mgiełek i pod słońce, a do tego zaniesione sine niebo, my to jednak wiemy jak dobrać trasę
Zaczęliśmy zejście, teraz będzie już tylko z górki, jakie to było piękne zejście, przed nami ciągnąca się reszta grani, sięgająca daleko po horyzont.
My musimy dojść do sedlo pod Skalkou (1476 m) skąd będziemy odbijać w lewo na szlak żółty, ale zanim to nastąpiło, to zasiedliśmy w suchych żółtych trawach i cieniu choinek zjadając resztki ciastek i kabanosów.
Ruszamy w lewo, w oddali całkiem dobrze widać Małą Fatre, pojawia się też spory krzyż, to zły znak, katolicy tu byli
Zejście praktycznie od samego początku jest ostre, pod nogami sporo luźnych kamieni, nie idzie się zbyt przyjemnie, po drodze mijamy miejsce spotkań nad przepaścią, wykarczowanymi zboczami dochodzimy do ostrego zakrętu, w dole widać wijąca się jak wąż wioskę, już niedaleko; ale trzeba być czujnym bo zejście naprawdę wymagające.
Stajemy na zakręcie i postanawiamy że zrobimy sobie końcówkę poza szlakiem, no pięknie debiut w Niżnych Tatrach i od razu łobuzujemy
Bardzo ostro w dół, na szczęście krótko i wylądowaliśmy na ogromnej polanie z której tylko chwila dzieliła nas od końca wycieczki.
Pozostał jeszcze powrót na parking, gdzie stał samochód Seby, po drodze 4 razy światła, bo na Słowacji aktualnie mocno pracują nad drogami w terenach pod górskich.
Podjeżdżamy na parking i … O kurwa gdzie jest auto ! Parking pusty, serce mocniej zabiło, oddech wstrzymany, bo nie ma auta !
Po chwili orientujemy się że parking jest podzielony na dwa, auto Seby jest lekko powyżej, UUUFFFFFFFF kamień z serca …
Seba częstuję mnie kawą ze swojego termosu i ruszam w drogę powrotną, trzy godzinki jazdy przede mną, poszło gładko
Duuuuużo zdjęć wyszło, ale wszystkie mi się podobają i miałem ogromny problem z wyborem, rzadko kiedy mam z wycieczki po obróbce 140 zdjęć, więc coś musiało być na rzeczy, chyba to że tam było pięknie !
I taka to była wycieczka.
Dobrze, że chociaż okazał się skrótem. W zejściu mogliśmy ponownie podziwiać czystość krajobrazu nad skupionymi w dolinie słowackim wsiami.