Ledwo wchodzę na wzniesienie, a zaczyna się całkiem na poważnie, bo nawet prawdziwy szlak prowadzi przez grzędę skałek, pośród bukowego zagajnika z którego co chwilę startują w powietrze przestraszone bażanty lub kuropatwy.
Podchodząc wyżej spotykam pierwsze wapienne skałki, a także duże grupy skałek, które górują nad całą okolicą.
Z tych skalnych ostańców całkiem ciekawe widoki można podziwiać, bo już nic nie przesłania tej cichej i zalesionej okolicy aż po horyzont.
Jedynie od wschodniej strony, jeszcze w oddali, wznosi się na niewielkim wzgórzu odrestaurowany zamek piastowski.
Szlak przechodzi w pobliżu zamku i wystarczy kilkanaście minut marszu, a budowla staje się coraz większa. Już można obejrzeć poszczególne elementy tego zamku.
Zamek został pieczołowicie odbudowany pod nadzorem konserwatorów zabytków, zgodnie ze średniowieczną sztuką wznoszenia takich budowli.
Z tablic informacyjnych można się dowiedzieć o całej historii powstania zamku, jak również o jego już współczesnych dziejach. Wg średniowiecznych dokumentów wynika, że król Kazimierz Wielki na budowę zamku wydał kwotę o równowartości 2,5 T srebra, co i dzisiaj stanowi niemałą sumę pieniędzy, bo ok. 3 mln złotych.
Wracam czerwonym szlakiem przez skalną grzędę, bo mam zamiar odwiedzić następny zamek po drugiej stronie w Mirowie. Zobaczę go dopiero, gdy wejdę na najwyższe skałki.
Ten zachowany jest w stanie zakonserwowanej ruiny, ale i tak daje pojęcie o jego architekturze.
Być może w przyszłości też zostanie odbudowany, a może już pozostanie w takim stanie dla porównania z pobliskim zamkiem w Bobolicach.
, jest to kontrast w stosunku do Bobolic, gdzie zamek choć ładny to jednak nie ma już tego uroku co ruinka.
Chociaż mogli by to robić trochę inaczej - ładniej. Tak czy tak to moja ulubiona trasa na Jurze między tymi właśnie zamkami. Fajna wycieczka. 
Powiedziałbym nawet, że to były resztki ruin, które w niewielkim stopniu mogły przypominać zamek. Miejsce było totalnie zapuszczone i zarośnięte, łącznie z resztką murów i ścianą frontową. Bez stropów i zadaszenia w ogóle nie przypominało to jakiejś budowli, a w obrębie tego co pozostało, miejscowi zrobili wysypisko śmieci. Akurat w tym regionie ruin nie brakuje, są zachowane nawet w lepszym stanie np. Ogrodzieniec, dlatego uważam, że dobrze się stało, że chociaż jeden z nich został wskrzeszony i prezentuje się obecnie jak za dawnych lat. Nie trzeba męczyć wyobraźni, aby się dowiedzieć jak takie budowle ongiś wyglądały. Wolę je obejrzeć w rzeczywistych wymiarach, aniżeli jakąś mniej lub bardziej udaną makietę na planszy.
