Pod koniec czerwca w pierońsko upalny dzień wybrałam się z Suchej Beskidzkiej na Mioduszynę. Wysiadłam z busa na pierwszym przystanku i leniwie ruszyłam na szlak. Najpierw przywitałam się z Kickiem.
Następnie przez most na Skawie i dalej obok zabudowań i przez las do góry.
W okolicach południa dotarłam do Makowskiego Działu i osiedla Działy. Asfalt, trochę domów, co kawałek kapliczka.Poniżej domów duża polana widokowa.
I dalej asfaltem aż pod las, ale przynajmniej z ładnymi widokami.
Przed wejściem do lasu oczywiście kolejna kapliczka.
Dalej już tylko las. Mioduszyna bez widoków, w lesie.
Początkowo miałam zamiar iść dalej i zejść do Makowa Podhalańskiego, ale upał mnie wykończył.Zlazłam więc z powrotem tą samą drogą i poszłam odpocząć pod mostem.
Zahaczyłam jeszcze o park i rynek, na którym była zbawienna kurtyna wodna. Wlazłam pod nią oczywiście. Po wysuszeniu się poszłam na przystanek busa i wróciłam do domu.
Drugi mój spacer w Beskid Makowski miał miejsce w sierpniu. Dzień był dość ciepły, niebo zachmurzone,ale nie zapowiadano deszczu i rzeczywiście go nie było, nawet po południu wyszło słońce. Znowu bus w kierunku Suchej, ale tym razem wysiadłam na przystanku w Zembrzycach. Do centrum wsi był ponad kilometr. I znowu przez most na Skawie.
W Zembrzycach nie byłam od ponad trzydziestu lat.Niewiele się tutaj zmieniło, przynajmniej wizualnie. Tyle,że nie ma dawnej knajpy Kusicy, budynek po niej popadł w ruinę. Jest natomiast wszeobecne panowanie kościoła, co widać na każdym kroku. Budynki rekolekcyjne, siedziba Caritasu w dawnym dworze, oczywiście odremontowanym, co kawałek kapliczki. Zaglądnęłam najpierw do kościoła, a potem ruszyłam na szlak. Jest to fragment Małego Szlaku Beskidzkiego.
Minęłam budynek Caritasu.
I kolejny most , tym razem na małej rzeczce o nazwie Jachówka.
Na skraju lasu na skarpie dom rekolekcyjny o nazwie Totus Tuus. Ludzie, jakie tam samochody luksusowe podjeżdżały. Nie śmiałam zajrzeć nawet przez ogrodzenie.No nic, ruszyłam przez las, a potem mijałam nieliczne domy, dość długo szłam asfaltem.
Gdy opuściłam asfalt, zrobiło się przyjemniej.
Dotarłam do uroczej widokowej polany pod szczytem o nazwie Starowidz o powalającej wysokości 534.Sam szczyt według mapy jest w lesie.Nie o wysokość jednak chodzi. Polana naprawdę duża i widokowa, tyle,że pogoda kiepska.Jest nawet miejsce na odpoczynek i ognisko. Ogniska nie rozpalałam, ale z prowizorycznej ławeczki skorzystałam.W takich okolicznościach przyrody drożdżówka z serem i woda z sokiem smakują wybornie.
Po opuszczeniu polany szlak wprowadził mnie w las, jednak tylko na jakieś 20 minut.
Po wyjściu z lasu znów odsłoniły się widoki, tyle,że już w zabudowaniami.
Dolazłam do drogi asfaltowej w przysiółku Zalesie należącym do wsi Marcówka. Pierwszym obiektem jaki spotkałam była...przydrożna kapliczka. Ta jednak mnie zainteresowała.Zajrzałam więc do środka przez kraty.
W tym miejscu opuściłam szlak. Nie szłam już na Chełm znajdujący się w kolejnym lesie. Zaczęłam schodzić w dół ulicą mijając kapliczki i podziwiając ładne widoki.
Dość szybko opuściłam asfalt i zeszłam dziką drogą do Zembrzyc. Najpierw trochę przez chaszcze, potem wygodnie szeroką ścieżką leśną dotarłam pod elitarny ośrodek rekolekcyjny , a stamtąd do centrum Zembrzyc.
Poszłam jeszcze na lody do malutkiej, jedynej we wsi cukierni i wróciłam na przystanek busów.
Tyle na razie w temacie Beskid Makowski. Sumując- na szlakach pusto. Podczas pierwszej wycieczki nie spotkałam nikogo, podczas drugiej minął mnie jeden turysta. Kapliczek od zaje...nia, widoki piękne, szlaki fajne. Mam ochotę na więcej.
Przez kilka lat nie miałem nawet spóźnienia, przez pozostałe może trafiało się 1-2 dni nieobecności spowodowane pracą na roli, pozostałe usprawiedliwione nieobecności to jakieś tam konkursy, olimpiady, zawody sportowe... Plamę na honorze stanowi w podstawówce ucieczka w dzień wagarowicza z ostatnich 2 lekcji. To nie moja wina, trafiłem do wsiowej klasy... 
