Nadeszło rano, wtorek. Prognozy w miarę dobre, bez opadów, ale zachmurzenie.
Nastawienie raczej dobre, idziemy do Małej Łąki.
jest wcześnie, ale to zasługa tego, że do wlotu mamy rzut beretem
Na Wielkiej Polanie odpoczynek. Jest prawie pusto. Prawie, kilku ludzi jest.
Po dziesięciu minutach uświadamiam sobie, że właśnie sobie siedzę na dupie na ławeczce, a obok mnie leży lustrzanka. Sony. Gęba mi się uśmiechnęła od ucha do ucha, bo rozglądam się i nkogo nie widzę w pobliżu. No to bach ją i już mam wizję, ze sprzedam i tysiak wpadnie.
Po kilku minutach zbieramy się z polany. Widzę też jakąś babkę wracającą się w stronę ławki na pusto.
Oho, po tysiaku - myślę. W sumie mogłem sprzęt schować do plecaka i iść w swoją stronę, ale nie, biorę sprzęt i wychodzę pani na spotkanie.
A potem idziemy na Grzybowiec. I na czerwony szlak prowadzący na Giewont. To pierwszy tatrzański (nie liczę Sarniej Skałki) szlak Julki, który jej się trzy lata temu bardzo podobał, więc liczę, że i teraz będzie dobrze. No i faktycznie, Julka dostaje skrzydeł i powoli wraca jej zapał.
Wydostajemy się na grzbiet Grzybowca, a potem to już zaczyna się naprawdę niezły odcinek, bardzo widokowy i fajnie poprowadzony. Razem z nami suną kolumny ludzi w adidasach i sandałach. Można i tak.
Razem z nami idzie tez jakiś kawałek pianki, jakieś skłiszis, czy coś takiego, dzięki czemu Julka ma naprawdę dobry humor.
Bez problemu mijamy straszliwą szczerbinę w skale i już zbliżamy się do Siodłowej Przełęczy gdzie mamy sobie chwilkę odpocząć.
Krok po kroczku, tati trochę podopingował, i już osiągneliśmy cel.
A tu już troszkę wyżej jesteśmy, za nami zostaje miejsce pikniku na Siodłowej Przełęczy, za którą wystaje Małołączniak.
Tymczasem sokole oko wypatruje śladów starego szlaku, który wyprowadzał na Małołącką Przełęcz. Ścieżka gdzieś tam jest, widziałem ją z góry, potem się straciła, ale musiał to być cudowny szlak.
Tymczasem nasza ścieżka niebłagalnie zbliża się do góry z krzyżem i do mas, które przemieszczają się w jego kierunku niczym mrówki do mrowiska.
Tymczasem za nami ukazuje się Mały Giewont i ścieżka, którą przeszliśmy.
Mija jakieś czterdzieści minut i w zasadzie można już wyciągać wnioski. Julka nie jest w złej dyspozycji, podjarana wysokością może nie zasuwa, ale całkiem sprawnie idzie, mieścimy się w czasie mapowym.
Zbliżamy się do kolejnego celu.
Co prawda Magda pokazywała Julce, że nie trzeba wejść na szczyt, bo są trawersy i można szczyt obejść, ale potem się okazało, że trawersy są zamknięte i ogrodzone, więc trzeba było iść na szczyt.
Z tyłu ładnie było widać Giewont i naszą dotychczasową trasę. Nie, nie poszliśmy tam i nie pójdziemy, śliskie skały, dużo ludzi. Nie ma co niepotrzebnie ryzykować.
Lepiej iść na Kopę. Wyżej, ładniej, łatwiej. Mniej ludzi. Chociaż też wielu przypadkowych, co wyszli z kolejki na Kasprowym i idą jak barany przed siebie. Facet w mokasynach z reklamówką na przykład.
No ale Giewont blisko, a to taki honorny szczyt, tam koniecznie musisz być. No i Rysy. Bo najwyższe. Chociaż ja juz się nasłuchałem opowieści w te wakacje. Jedna baba dzwoniła przez telefon, że idzie w wysokie góry na szczyt Hala Gąsienicowa 2400m. A jakiś dresiarz bez szyi opowiadał, jaką miał wyrypę jak wchodził na Kopieniec.
Tymczasem osiągamy Kopę Kondracką i oglądamy widoki, bliższe i dalsze.
Schodzimy sobie na popas na Przełęcz pod Kopą. Tam spędzamy jakieś dwadzieścia minut. Kopa Kondracka była planem minimum. Maksimum też było wyznaczone. Zejście z Liliowego do Murowańca. Oceniamy siły. Nie wygląda to źle. Decyzja zapada, idziemy dalej.
Szlakiem tym szedłem tylko raz, w dodatku bardzo dawno temu, więc się cieszę, że sobie co nieco przypomnę. A szlak jest fajnie poprowadzony, widokowy i zróżnicowany.
Tak w ogóle to potem się okazało, że dwadzieścia minut przed nami ciśnie Wieczna Tułaczka, robi sobie zdjęcia z fanami i takie tam.
Ja co prawda miałem swoje rozpoznawcze barwy, ale jakoś mnie ludzie zlewali i nikt nie chciał niczego ode mnie.
Gdzieś tam po drodze zostałem trochę z tyłu, wypierdzieliłem się w kosówkę, rozpierdzielam kolano. Spodnie na szczęście całe, zaraz podwijam nogawkę, żeby pomarańczy nie zabrudzić, ale kawał skóry wisi i śmierdzi mi szyciem. Plastrami zalepiłem i idę dalej, ale już nie tak pewnie.
I taki jest ten szlak, trochę w górę, trochę w dół, czasem szkoda, że nie poprowadzili go więcej granią.
Są też tacy, co się ze mną zgadzają, więc idą granią.
Kończymy Suche czuby i zbliżamy się do ostatniego trawersu
teraz tylko wyminąć Goryczkowy i zostanie ostatnia prosta do Kasprowego. Za to ładnie pokazuje się zasłonięta wcześniej Świnica.
Z każdym krokem jest coraz to bliżej.
Za nami ładnie pokazują się Zachodnie. Tomanowa Przełęcz... szkoda, że zlikwidowali te szlaki tam....
A my pniemy się już na Kasprowy. Tam mamy mieć znów pauzę. Czasowo mniej więcej mieścimy się w tym, co mówią szlakowskazy czy mapy. Wiecznej Tułaczki nie dogoniliśmy. Chyba więc aż tylu fanów nie miała w tej części szlaku, nie straciła czasu na autografy i selfie z kija.
Zorro też tam był.
Podejście nie jest jakieś straszne, ale Julka powoli klęka, mimo, że stara się tego nie pokazywać.
Wymiana spojrzeń z Magdą i wiemy, że Liliowe odpuszczamy.
Siadamy pod szczytem, Julka je zupę z termosu, a ja coś tam focę.
magia chwili, młoda bąka puściła...
Przez chwilkę zastanawiamy się, czy zejść krótszym i gorszym zielonym prosto do Kuźnic, czy dłuższym nieco, ale lepszym przez Murowaniec. W końcu decydujemy, że zejdziemy tym ciulatym zielonym. Jeszcze była opcja, żebym ja leciał przez Murowaniec, ale nie chciałem się rozdzielać, więc schodzimy razem.
Ostatnie zdjęcie robię nieco poniżej Kasprowego. Potem chowam aparat, nie lubię tego szlaku. Zresztą robie młodej frajdę, bo jestem niedomęczony, więc w dolinie kilka razy biorę ją na barana, żeby się dorąbać odpowiednio. A jest się czym dorąbać, 25 kilo. Jakieś dzieci patrzą i wołają, że takiej to dobrze.
Na dole Julka odżywa, szaleje jeszcze na placu zabaw, więc jednogłośnie stwierdzamy, że forma idzie w górę, zakładając od razu kolejny dzień jako raczej spacerowy. Żeby nie zajechać i nie zniechęcić na nowo młodej. A jeszcze wcześniej w Zakopcu wchodzę do kilku sklepów, bo szukam Garmontów wymarzonych, gdyż moje czerwone salewki to już gładkie są jak dupa niemowlaka. Garmonty są, ale czarne, za to znajduje inne buty, w jakże zajebistym kolorze. Z początku mi są za drogie, więc w sklepie udaję, ze mi ciulato leżą. Ale jak wracamy na kwaterę i ściągam te stare buty i jak wyłania się dwuskarpetan butanu to wiem, że muszę je mieć. Za wszelką cenę.
A jeszcze o nodze. Zaklejałem kilka dni, szyć nie poszedłem, ale żałuję. Dwa szwy i byłoby z głowy. A tak dwa tygodnie minęło, a mi wciąż się paprze... Blizna będzie!
Ale przed Tobą jeszcze parę lat... 
