Spacerowicze na zimowym szlaku

Lidka · Lidka Dołączyła: 26 Sty 2022 Posty: 367

3 stycznia szefowa mi oznajmiła, że muszę wykorzystać ubiegłoroczny urlop. Teraz zaraz. Nie bardzo mi się uśmiechało, bo pogoda mało fajna, ale co tam… I tak w ciągu 2 dni urodził się plan wyjazdu do Rabki Zdr. Nie bez znaczenia było to, że złapaliśmy tam kwaterę psiolubną i niskobudżetową :-o

Zatem w piątek, gdy okazało się, że prognoza pogody nie kłamała obiecując słońce, ruszyliśmy w bój

Najtrudniejszy był ten pierwszy krok: przebić się zakopianką do Nowego Targu . Gdy najgorsze było już za nami, upchnęliśmy samochód pod jakimś wyciągiem , który dopiero był naśnieżany , i w towarzystwie mniej lub bardziej usaneczkowanych rodzinek z dziećmi różnego wzrostu, poczłapaliśmy niebieskim szlakiem w kierunku Koliby na Łapsowej Polanie. Co prawda początkowo plan był bardziej ambitny, ale ponieważ nasza psica wykazywała rankiem dziwne objawy ( co chwila kładła się na chodniku i nie chciała iść dalej), postanowiliśmy zrobić sobie tylko spacerek i w razie czego wracać szybko do auta. Ale na szczęście okazało się to tylko chyba lenistwem lub niechęcią do dreptania chodnikowego, bo na widok pól, lasu i gór zwierzę wróciło do swej standardowej formy, czyli podskoków i radosnych swawoli

Planów jednak już nie zmienialiśmy, bo bardzo nam się tam podobało. Asfalting się niebawem zakończył, by mógł rozpocząć się etap zaśnieżonej leśnej drogi, która w niedalekiej przyszłości zamieniła się w lodową ścieżkę. Po kilku krokach, a właściwie ślizgach, wyciągnęliśmy raczki z plecakowych zakamarków i...No właśnie :dev

Trzeba je założyć na butki, a nie trzymać w ręku,

Łapiąc dziwne figury jakoś w końcu się ogarnęliśmy z tym sprzętem, i od tego momentu poczuliśmy, co znaczy być obiektem westchnień ! Właściwie nie my, tylko nasze raczki , hihihi
Mianowicie : wcześniej wspomniana rodzinkowa grupa oblukała nas dokładnie, a starszyzna wyjaśniała dzieciom, co to za dziwne łańcuchy mamy na butach , i dlaczego my idziemy, a oni mają problem

Z dumnie uniesionymi zatem głowami poszliśmy dalej , by po niedługiej chwili zachłysnąć się widokami z polany. No po prostu cud miód i słów brak

Przy schronisku całkiem sporo ludzisków, i kilka psiaków. Jak kto miał na czym usiąść, to i plażing uprawiał. My weszliśmy do środka, a tam…. ciemność

Potrzebna była dłuższa chwila, by przyzwyczaić wzrok do delikatnego blasku świec zamiast oślepiającego blasku słońca …
Zasiedliśmy przy długim stole, psica zaległa pod stołem , zakupiliśmy dla siebie żurek i tu zdziwienie : nasz kujawski żurek jest kompletnie inny! Żur śląski również różni się smakiem od tego, który nam zaserwowano. Po raz pierwszy poczułam wiórki kiszonej kapusty w żurku. Cóż, co kraj to obyczaj, być może małopolska wersja jest właśnie taka ... W każdym razie w temacie żurku pozostaję lokalną patriotką : najlepszy jest kujawski

Posiliwszy się zupką, a w następnej kolejności rogalikami domowej roboty ( albowiem zostaliśmy poczęstowani tymi smakołykami przez nieletnich fanów naszej psiny, którzy przysiedli obok) , zwolniliśmy miejsce dla innych głodomorów przybyłych do koliby.
Jeszcze przywitać się turystką owieczką, która to stoi sobie wraz ze swym wilkiem cichutko tuz obok.

I wędrujemy dalej niebieskim szlakiem pod górkę, jeszcze śnieżną ścieżką, ale zawczasu pamiętając o raczkach. Tym razem obyło się bez dziwnych wygibasów, bo dokonaliśmy tej koniecznej czynności zanim pojawił się lód

Po dotarciu do niebieskiej kropki przerzuciliśmy się na kolor czarny, a potem na zielony, by na kolejnej polanie znów rozdziawić dzioby i się zachwycać panoramą Tatr. Zdecydowanie czas nam się nie dłużył w tym miejscu. Potem było już gorzej: kamulce i błotne koleiny nie powodują u mnie wzrostu tempa marszu, wręcz przeciwnie

zaczynało zmierzchać, gdy wielce usatysfakcjonowani dotarliśmy do naszego auta. Rawka bez zbędnej zwłoki zaległa na swoim miejscu i musieliśmy ją budzić po dojechaniu do rabczańskiego lokum.

Sobotę przeznaczyliśmy na włóczęgę samochodową. Wiało okropniście, to co my będziemy się pieszo przemęczać

Ale może jednak, może chociaż coś... Na diademowej liście gór jest np. Bukowiński Wierch- najwyższy szczyt Beskidu Orawsko-Podhalańskiego ! Tyle to chyba i my damy radę

Zaparkowaliśmy przy strażakach w miejscowości Bukowina-Osiedle i poszliśmy polną drogą pod górkę. Tu nasz zwierz mógł się w końcu wybiegać. Wokół pola i pola i pola i pusto. Psie szczęście jest bardzo widowiskowe

Ważniejsze są patyki i dziury w ziemi, kto by tam się zachwycał panoramami

No ja jednak prozaicznie się zachwycam.

Długa ta wycieczka nie była, ale wymroziło i przewiało nas okrutnie. A że na obiad za wcześnie , to umyśliłam sobie kawę i ciasteczko w jakimś ciepłym lokum. Zatem pokonując wąskie i kręte drogi i drożyny (oczywiście nie najkrótszą i najszerszą możliwą drogą, wszak to ja jestem pilotem, a małżonek mój jedynie wykonawcą pilota poleceń

), przez podhalańskie wioski i wioseczki, dotarliśmy do Jabłonki, gdzie w cukierni , co apetycznie się zwie „Orawskie ciacho”, skonsumowaliśmy różne słodkości. Ciąg dalszy samochodowego tournée wiódł już głównymi drogami przede wszystkim dlatego, że łańcuchy na koła zostały w naszym garażu, a ja zostałam obrazowo objaśniona, co może się wydarzyć na oblodzonej, wąskiej i zapomnianej przez drogowców bocznej ścieżynie....
Kościoły w Orawce i Podwilku obejrzeliśmy sobie z zewnątrz, i generalnie nasycaliśmy oczęta po raz pierwszy w życiu orawską okolicą.
Lokalne radio dawało nadzieję na bezwietrzną niedzielę. A Luboń Wielki czeka na mnie od... zawsze

No to z pewną taką nieśmiałością rzuciłam mężowi swemu hasło: wchodzimy żółtym, schodzimy niebieskim. Usłyszałam w odpowiedzi: mówisz-masz

Niedzielny poranek faktycznie powitał ciszą za oknem. Po wyjściu na balkon też głowy nie urwało

Czyli plan Perci Borkowskiego realizujemy. Ruszyliśmy polną drogą pomiędzy łąkami przy najbliższym płocie założywszy raczki. Ekwipunek to był obowiązkowy.

Słońce grzało na potęgę, więc zanim weszliśmy w las, ja już zdążyłam zmienić czapkę na chustę , a kurtkę zastąpić polarem :lol

: Rawka znów korzystała z braku ludzisków na szlaku i fikała koziołki na polach

Mniej więcej po godzinie marszu , zerknąwszy na mapę, doszłam do wniosku, ze podejrzanie szybko się przemieszczamy... Oczywiście nie przyszło mi do głowy, że to mógł być łatwiejszy odcinek szlaku, i to , co przed nami, dopiero da nam w kość

A dokładnie tak było

Zatrzymaliśmy się jeszcze chwilę przy kapliczce poświęconej żołnierzom AK

I już za chwilę przed naszymi oczami ukazało się gołoborze w całej swej pięknej krasie, przyprószone jedynie lekko śniegiem. I dopiero tam spotkaliśmy pierwszych turystów tego dnia. Każdy sobie radził po swojemu

Środkiem, albo bardziej z prawej albo bardziej z lewej... To złomowisko luźnych skał i trzeba bardzo uważać, żeby coś nie poleciało spod nóg. Kijki i raczki zaczęły przeszkadzać, trzeba było upchnąć to szybko w plecaku, zachowując jednocześnie jakoś równowagę . Po wdrapaniu się na górę koniecznie trzeba było znaleźć wygodny kamień, by móc napawać się widokami, jaki roztaczają się z tego miejsca. Oczywiście mieliśmy pod słońce, ale to kompletnie mi nie przeszkadzało, co zobaczyłam to moje

Dłuższa kontemplacja przy herbatce z pigwą zakończyła się , pora ruszać dalej. Ja myślałam, ze najtrudniejszy odcinek mamy już za sobą. Ale ciut się pomyliłam. Skończyły się głazy, a zaczęła się pionowa ścieżka. Psiak z napędem na 4 łapy, to miał łatwiej. My wspomagaliśmy się kijkami , a i tak zsuwaliśmy się co chwila. Dobrze, że sporo drzew, było na czym się zatrzymać

Odcinek ten nie jest jakoś strasznie długi, aczkolwiek długo się idzie

A zaraz potem jest już gwar i szum i tłumek. Dołącza bowiem czerwony szlak prowadzący z Glisnego, i wraz z naszym żółtym prowadzi do nieodległego szczytu. A tam jest stacja meteorologiczna. I schronisko. I tarasik widokowy. I wieje jak diabli! Kilka fotek zrobionych na szczycie być musi, choćby po to, by wysłać mms-y i powkurzać znajomych

Ale ponieważ do schroniska nie można wejść z piesełem, a wiejący wciąż wiatr nie zachęcał do pikniku na polanie, w poszukiwania zacisznego miejsca dotarliśmy do lasu. No to już tam zostaliśmy

Początkowo szlak niebieski idzie wraz z zielonym szeroką drogą, mijamy całe mnóstwo ludzi podchodzących pod górę, wyglądających na rozgrzanych, z rozpiętymi kurtkami

Jeszcze nie wiedzą, że na szczycie będą owijać się szczelnie czym się da .
Po niedługim czasie szlaki się rozchodzą. My złazimy niebieskim, coraz mniej komfortowym. Na widok oblodzonych kamieni nie czekamy : zakładamy raczki

Pojedyncze ślizgawki za chwilę zamieniają się w szeroką lodową drogę. Biedna Rawka , pomimo pazurków na 4 łapkach, ledwo sobie radziła. A w zasadzie na lodzie nie radziła sobie wcale, wdrapywała się na „pobocze” ścieżki i przeciskała się w krzakach.
Zdecydowanie drogi w dół nie umiem pokonywać szybko. Jestem z gatunku tych, co to szybciej wejdą niż zejdą :rol

l: A w ogóle to lubią posiedzieć na ławeczce w ładnym otoczeniu i zjeść kanapki popijając dobrą herbatką

No i taka ławeczka w bardzo odpowiednim momencie się nam napatoczyła, jak już żołądek zaczął przyrastać do kręgosłupa

Psica dostała swoje przysmaki, my swoje i każdy był znów zadowolony. Po chwili dotarło towarzystwo, z którym podziwialiśmy widoki na gołoborzu, i znów mogliśmy chwilę pogawędzić. Dodatkowo dostałam bonusa w postaci usłyszanej rozmowy córki z tatą: około 12-letnia dziewczynka dosadnie ochrzaniła ojca, któremu papierek wypadł z kieszeni i go od razu nie podniósł

Znaczy jest nadzieja dla naszego narodu

Posiliwszy ciało (umysł był posilony już wcześniej;) ) przemieściliśmy się dalej w dół, by po niedługim czasie zdjąć raczki i zacząć tonąć w błocie :o-o

Skończył się las, słońce rozpuściło zamarznięte koleiny i jechaliśmy (nie można tego nazwać stawianiem kroków) sobie w skupieniu chwilowo bez bieżnika w obuwiu :rol

; Dotarłszy do betonowych płyt można było zacząć tupać , by z butów coś zwalić, ale ubłocone spodnie nie poddały się temu zabiegowi

Mi to za bardzo nie przeszkadzało, za to widok generalnie czarnej psicy, która chwilowo stała się po części brązowa, dawał do myślenia: chyba zamiast na pizzę, udamy się do swego lokum, coby doprowadzić się do porządku
I tak tez uczyniliśmy. Po czym zagadaliśmy się z gospodarzem i już nigdzie nie poszliśmy

Nastał poniedziałek: nasz ostatni dzień tutaj. Efektem poprzedniego wieczoru była chęć zobaczenia przełomu rzeki Białki w okolicy Nowej Białej. Ale to może najpierw skoczymy do Niedzicy? Albo wejdziemy na Grandeusa, albo na Żar, a najlepiej na jedno i drugie

Wszak to ponoć najlepsze punkty widokowe w tej okolicy. No to zaparkowaliśmy w Dursztynie i poszliśmy sobie na spacerek czerwonym szlakiem na wschód.Oj, jak mi się tam podoba! Taką drogą to ja mogę bez końca

Minąwszy jakieś zabudowania weszliśmy w las, by początkowo łagodnie, a potem coraz bardziej stromo, wspinać się na ów Żar. Znów zaginął w akcji bieżnik z butów

Ale jakoś daliśmy radę. Na grzbiecie szlak skręca w prawo. Głowa tez skręca: raz w prawo raz w lewo. Z jednej strony widać Jezioro Czorsztyńskie, z drugiej... czarne chmury :o-o

A po chwili jest dziura

Tzn. jaskinia, zwana Dziurą Mutiego. Ponoć schowane są tam jakieś skarby, ale nasz pies niczego nie wywęszył

A po kolejnej chwili jest już szczyt z platformą widokową, stołem , miejscem na ognisko... pora na piknik w tych pięknych okolicznościach przyrody. Słoneczko grzeje, nic nie wiuźda, można się nasycić pustką, ciszą , spokojem... Pięknie jest . Tylko te czarne chmury jakoś szybko się zbliżają. Wolniutko zebraliśmy manatki, i po raz kolejny w dniu dzisiejszym zmieniliśmy plany. Zamiast zejść do Łapsz Niżnych i wracać drogą do Dursztyna, ja sobie z psicą pójdę do Falsztyna, a moja druga połowa w tym czasie dotrze do auta i po nas przyjedzie. Jak postanowili, tak zrobili. Co prawda na polanie Wapienne zostało we mnie zasiane ziarno watpliwości: iść dalej czerwonym i schodzić zgodnie z umową żółtym do Falsztyna, czy też skorzystać z zielonego, który właśnie odkryłam (na mojej wiekowej papierowej mapie tego szlaku nie ma) i schodzić do Frydmana.

Nie doszło do rzutu monetą, bo takowej nie miałam, zostałam jednak przy zaplanowanym żółtym. Potem sobie w brodę plułam, bo przy wejściu do wsi chyba wszystkie psy na nas czekały, a mój zwierz, pomimo tego, że jest bardzo towarzyski, to jednak tak głośnego powitania radośnie nie przyjął...
Wsiadałam do samochodu i pierwsze krople gradośniegu zaczęły spadać na ziemię... Jeszcze jakiś obiad w przydrożnej knajpce i... wchodząc do pokoju przypomniał mi się przełom Białki... Taaa, będzie na kolejny raz

I to koniec pierwszego, przypadkowego, tegorocznego urlopu. Kolejny wyjazd planowany jest na marzec. Oby do wiosny zatem

Sebastian · Wysłany: 2022-02-01, 16:39

Aktywnie spędzony krótki urlop. Wydało się, skąd jesteś (z Kujaw). Jako małopolanin chcę zaprzeczyć obecności kiszonej kapusty w żurku, raczej jest to jakiś bonus w prezencie od kucharza, któremu coś wpadło do kotła z żurkiem. Może przygotowywał w międzyczasie bigos.
Grandeus, Bukowiński Wierch - widzę, że lubisz chodzić też w nieoczywiste miejsca, plus, choć wyjście na Grandeusa pokrzyżowane przez pogodę. Kolejny plus za raczki.
Znajdziesz tu na forum jednego takiego, co chodzi z pieskiem, bratnia dusza.

darkheush · Beerwalker Wiek: 51 Dołączył: 07 Lip 2013 Posty: 2626

sprocket73 · Dołączył: 14 Lip 2013 Posty: 5520

Raczki należy mieć na nogach zawsze w trosce o zdrowie ratowników!
A jeszcze lepiej raki

Prawdę mówiąc nie rozumiem dlaczego, ale wszyscy na FB to mówią, więc coś w tym musi być. Osobiście nie mam raczków w ogóle. Jest mi wstyd.

Druga sprawa pies. Psu cierpią łapki, od mrozu i kamieni. No i nie wolno psa wprowadzać. Na zdjęciach widać, że Ty wprowadzasz. Popraw się!
Poza tym pieski są bardzo fajne. Bardzo

Twoja sunia jest bardzo niegrzeczna, że jak są ludzie w zasięgu wzroku to musi na sznurku iść?

Nie wiem o co chodzi z tą kapustą w żurze. Od robienia żuru mam Ukochaną - bardzo dobry robi. Zamiast kapusty w żurze wolę żeberka, takie rozgotowane, mięciutkie, żeby się rozpadały. A do tego przypieczane ziemniaczki.

Fajne trasy, takie nie do końca komercyjne.

Prezes · Dołączył: 11 Lis 2013 Posty: 1922

włodarz · Dołączył: 13 Maj 2014 Posty: 2653 Skąd: Góry Sowie

Dużo tych diademowych górek zostało do zdobycia?

laynn · Wysłany: 2022-02-01, 20:45

Ha, za Bukowiński Wierch i Żar plusa wielkiego masz

Pod BW byłem, na Żarze jeszcze wieży nie było, jak i widoków, bo mgła była, ale wejście od tych Stajni ( to te budynki), daje w kość. Krótkie, ale treściwe!

Żur z kapustą, to jakaś nowość, ktoś po prostu nie idzie utartą drogą, nie znacie się. (nie to, żebym go chciał zjeść

)

Adrian · Cieszynioki Wiek: 40 Dołączył: 13 Lis 2017 Posty: 9383

Nieplanowany urlop jest najlepszy, to się sprawdza ...
Dobry początek, życzę dalszych urlopów niespodzianek

Sebastian · Wysłany: 2022-02-01, 21:15

Piotrek · Wysłany: 2022-02-01, 21:18

Cytat:

Po raz pierwszy poczułam wiórki kiszonej kapusty w żurku. Cóż, co kraj to obyczaj, być może małopolska wersja jest właśnie taka

Bardzo możliwe, że dzień później pomidorowa też smakował nieco egzotycznie. Co by się zgadzało z pewnym trybem, że w poniedziałek jest kwaśnica, we wtorek żur na kwaśnicy a w środę pomidorowa na żurku na kwaśnicy.
W piątek bigos - z tego co odparowało

A ogólnie świetny wyjazd :ok

Sebastian · Wysłany: 2022-02-01, 21:22

Podstawowa zasada jest taka, że w niedzielę rosół, a w poniedziałek pomidorowa.

Piotrek · Wysłany: 2022-02-01, 22:16

Oj, to może w restauracjach, gdzie z tradycją i kulturą podają zlewki

.

I jeszcze zapomniałem, że przecież jest zupa-krem. To coś co zawsze ma smak, a zarazem ciężko określić pochodzenie gęstości. W obecnych czasachpostępu i otwarcia na świat zupa-krem często zastępuję potygodniowy bigos. Jako bardziej wykwintna i nie zalatująca dworcową stołówką.
Osobiście nawet lubię, choć bigos jest u mnie bezkonkurencyjny :-)

sprocket73 · Dołączył: 14 Lip 2013 Posty: 5520

Sebastian · Wysłany: 2022-02-01, 22:47

Lidka · Lidka Dołączyła: 26 Sty 2022 Posty: 367

sprocket73, to młoda dziewoja i koniecznie musi się z każdym żywiołowo przywitać

A, jak wiadomo, nie każdy lubi ... Kamieni nie lubimy obie, za to uwielbiamy polne drogi i przestrzeń ...

Cytat:

Felicjan hr Zamoyski

Bosko! Jak go wołacie, to chwilę trwa :lol

Po tych paru(dziesięciu) latach podróży wszelakich w końcu się nauczyłam, ze zawsze da się wrócić. Wcześniej czy później podrepczę i na Grandeusa .

Cytat:

wejście od tych Stajni ( to te budynki), daje w kość. Krótkie, ale treściwe!

O własnie, określenie idealnie oddaje ten odcinek :-o

włodarz, nie mam pojęcia . Na pewno dużo. Do emerytury mi zejdzie

Jako wielbiciele kulinarnych podróży trafiamy na różne dziwne rzeczy, niektóre smakują , inne nie. Żurek brzmiał prozaicznie i bezniespodziankowo, a tu... Wszak człowiek uczy się całe życie :-o

Góry Bez Granic » Góry » Nasze wycieczki i wyprawy » Beskidy » Spacerowicze na zimowym szlaku	Idź do strony: 1 2 3 »