Rozbijamy się, jemy szybką kolację i lulu.
Noc mija spokojnie. Słychać co prawda od czasu do czasu szczekanie psów w pobliżu naszych namiotów, no ale psy są w Rumunii wszechobecne więc większego wrażenia na nas to sąsiedztwo nie robi.
W poniedziałek podjeżdżamy kilka kilometrów do schroniska Groapa Seaca
i tam zostawiamy samochód za umiarkowaną cenę 5 lei za dobę. Na dobrą wróżbę i za udaną eskapadę wypijamy po browarku. Dziś widzę, że trzeba było wypić więcej – szczególnie w intencji pogody. Cóż, więcej tego błędu nie popełnimy i tych browarków obalimy więcej
Przed schroniskiem waruje sympatyczne psisko
Idziemy na południe, kilkadziesiąt metrów Transalpiną, mijając się z miejscową rogacizną
a potem prosto na południe szlakiem oznaczonym czerwonym kółkiem. Pierwsza część podejścia pod grań gór Parang jest łagodna i tylko symbolicznie zdobywamy wysokość, potem jednak zaczyna się solidna wyrypa przez las. Mijamy ciekawie położony schron bezobsługowy Refugiul Agatat, całkiem przyzwoicie przystosowany do noclegu (w środku prycze, stół, piec) i walimy dalej.
Czerwone kółka gdzieś nam się zapodziały, ale nie przejmujemy się zanadto bo po wyjściu nad granicę lasu trudno zgubić kierunek. W kilku miejscach z pewnym wysiłkiem trzeba sobie wspólnie radzić z przekraczaniem szerokiego strumienia.
Docieramy na wysokość około 1 900 metrów do cudnej dolinki, poprzecinanej licznymi strumieniami. Decydujemy się tu założyć bazę.
Robimy obiadek, obchodzimy dolinkę, podziwiamy jeziorka i wielkie stado kilkuset owiec z domieszką pewnej ilości kóz.
Pełni dobrych myśli kładziemy się spać. Wtorkowy ranek studzi nasze zapały. Jest ponuro, pułap chmur niski, widoczność marna.
Czekamy parę godzin na poprawę pogody, ale wyraźnie widać, że lepiej widać nie będzie
No, ale siedzieć cały dzień nie będziemy – postanawiamy wspinać się na lekko (namioty i większość rzeczy zostawiamy) w kierunku głównej grani.
Ze sporym wysiłkiem (bo jest dość stromo i nie ma żadnej ścieżki ani tym bardziej szlaku) wychodzimy z naszej dolinki i osiągamy mały płaskowyż z którego udaje się dostrzec jakąś ścieżkę wiodącą w kierunku głównej grani Parangu. Idziemy nią dalej, ale z wysiłkiem. Jest ślisko, wiatr duje straszliwie, widoczność jest słaba, jedynie od czasu do czasu trafiają się kilkusekundowe interwały i można zobaczyć coś więcej niż to co jest w promieniu kilkudziesięciu metrów.
W końcu udaje nam się wspiąć na Varful Slivei (2420 m).
Potem robimy odwrót idąc początkowo tą samą kamienistą ścieżką, a potem ciut bardziej ku wschodowi schodzimy do naszej dolinki od strony jeziorka Zanoaga Stanei.
Środowy poranek pozbawia nas złudzeń. Budzi nas deszcz, marznąca mżawka i beznadziejna widoczność.
Nolens volens zwijamy namioty
i schodzimy do schroniska tym samym szlakiem którym wyszliśmy dwa dni wcześniej.
W schronisku na poprawę nastroju wypijamy po browarku i zamawiamy ciorbę fasolową.
Okazuje się być znakomita, zwłaszcza po dodaniu do niej posiekanej czerwonej cebuli której cały talerz dostaliśmy w pakiecie. Decydujemy się zostać na tę noc w schronisku. Cena za nocleg to 40 lei za twarz, ale w pakiecie ze śniadaniem. Dostajemy pokój trzyosobowy, dość skromnie wyposażony, ale przytulny i bardzo ciepły, no i z łazienką. Instalujemy się tam i po południu jedziemy do miasteczka Petrosani na drobne zakupy podstawowych produktów (piwo i pieczywo). Miasteczko przyjemne,
ale wkurzamy się, że nie można w nim kupić żadnych map okolicznych pasm. A przecież będziemy w te rejony wracać…
No trudno. Z zakupami wracamy do schroniska i w całkiem dobrych nastrojach robimy kolację, a potem wieczór piwny
W czwartek rano z ciekawością schodzimy na śniadanie które bardzo pozytywnie nas zaskakuje. Dostajemy absolutnie doskonały omlet z jakimś (zapewne owczym) serem, do tego pieczywo, kilka plasterków salami, ogórka, pomidora plus kawa lub herbata. Pokrzepieni wychodzimy w góry. Pogoda jest niespecjalna, ale przynajmniej nie pada. Tym razem uderzamy w kierunku północnym, w góry Sureanu – planujemy wyjść na Varful Capra (1927 m). Ale w rejonie przełęczy o takiej samej nazwie jak „nasze” schronisko (ale położonej dalej i jakieś 400 metrów wyżej) zaczyna siąpić… Morale nam lekko spada, ale idziemy dalej, wychodzimy nad granicę lasu i nawet przestaje padać, wydaje nam się jakby się chmury rozchodziły i widoczność poprawiała…
Idziemy gołymi grzbietami, o połonińskim charakterze. Wyglądają bardzo niepozornie, ale jesteśmy na wysokości ponad 1800 metrów. Do Capry nie dochodzimy bo – cóż za zaskoczenie – widoczność raptownie spada i zaczyna padać. Decydujemy się więc rozbić namioty. I tak do końca dnia i prawie przez całą noc – nic nie widać, ale za to słychać nieustannie padający i bębniący w namioty deszcz…
Piątek zapowiada się podobnie. Niby nie pada, ale w każdej chwili może zacząć… Sporej radości dostarczają nam psy pasterskie które przywędrowały w rejon naszego biwaku ze stadem owiec.
Są jakby zdziwione i speszone naszym widokiem i obecnością. Z początku boją się zbliżać, ale kiedy zaczynamy im rzucać chleb prawie się z nami zaprzyjaźniają.
Każdy z nas wyciąga coś z plecaka i im rzuca i od tych chwil są nam oddane; póki co nie ruszają za owcami tylko zostają z nami.
Żeby się nie nudzić zanadto rozpalamy ognisko.
Po rozpaleniu ogniska, zupełnie nieoczekiwanie robi się okno pogodowe. Wychodzi słońce, poprawia się przejrzystość powietrza i znów zwyżkuje nasze morale. Zwijamy biwak i idziemy na Caprę a za nami „nasze” psy. Na szczycie Capry spotykamy „znajome” owce z pasterzem z którym prowadzimy oszczędny dialog jako, że nasz rumuński nie jest perfekcyjny. Usłyszawszy, że jesteśmy z Polski pasterz wyraźnie się cieszy i woła coś w stylu „bolszewik kaputt”. Tadeusz podpytuje go jeszcze o nazwy okolicznych szczytów, które zgadzają się z posiadaną przez nas mapą.
Potem schodzimy ze szczytu a za nami „nasze” psy które jednak chyba są zawiedzione kierunkiem naszej wędrówki gdyż zaczynają zostawać w tyle patrząc na nas jakby z wyrzutem
Pogoda naprawdę jest świetna więc niespiesznie wędrujemy pięknymi „sureańskimi” połoninami. Wychodzimy na Buhę (1905 m)
na Pravat (1892 m), zachwycamy się bogactwem pasm dookoła.
Drogą przez las schodzimy w rejon Transalpiny i do przybytku o nazwie Obarsia Lotrului gdzie zapodajemy sobie po butelce Skola (pyszny browar!) i po omlecie. Potem szukamy miejsca na nocleg – najlepsze miejsca są po drugiej stronie rzeczki Lotru, a że do mostu jest ze dwa kilometry postawiamy rzekę po prostu przejść. Woda sięga najwyżej pół łydki więc idzie nam to sprawnie.
Na brzegu rozbijamy namioty,
znowu rozpalamy ognisko, pijemy browarka i patrzymy na wygwieżdżone, inkrustowane gwiazdami niebo ciesząc się, że chociaż na końcówce eskapady będzie miód – pogoda. Rano budzi nas… bębnienie deszczu o namioty. Wychylam się z namiotu i widzę mgłę, niski pułap chmur… Żadnej nadziei… Zwijamy namioty
i bez marudzenia, w mżawce idziemy do mostu a potem wracamy kawałek Transalpiną, a kawałek skrótem do „naszego” schroniska. Na jakąś godzinę przestało padać, ale potem znowu lało…
Po drodze spotykamy stado osiołków
Takie widoki mamy na przełęczy Groapa Seaca
Do schroniska docieramy po południu. Przyjemnie jest wejść do ciepłego przybytku i przebrać się w suche ciuchy. Zamawiamy jedzonko, ja z Marzeną po browarku bo Tadeusz na jego nieszczęście jest kierowcą. Do jedzenia – namówiony przez gospodarza - zamówiłem sobie coś co się nazywało tochitura cu mamaliguta i było takież pyszne co sycące
A potem? Potem trzeba było wracać do kraju…
***
Nie pamiętam w którym momencie tej eskapady przypomniał mi się tytuł czytanej kiedyś powieści sensacyjnej „Nie zawsze musi być kawior”. Cóż, nie zawsze podczas wyprawy musi być mega pogoda, fantastyczne widoki i spokojne, bezdeszczowe, bezwietrzne dni. Są i wyprawy takie tak wyżej opisana, gdzie wielu rzeczy zabrakło, ale przy tym jednak plusy – jak zawsze! – przeważyły. Jakby nie patrzeć codziennie zrobiliśmy mniejsze lub większe przejścia, dość dobrze rozpoznaliśmy teren, kilka szczytów zaliczyliśmy, mieliśmy kilka fajnych biwaków, poznaliśmy przesympatyczne schronisko z przemiłą i niezmiernie życzliwą obsługą.
A przede wszystkim na tydzień udało się oderwać od codzienności, od pracy, od obowiązków, od wszystkiego co składa się na – nie zawsze fascynujące – funkcjonowanie w społeczeństwie
Przepięknie było zasypiać w namiocie gdzieś nad rzeką, albo na połoninie i słuchać chociażby bębnienia deszczu o tropik, albo szumiącego wiatru. Fajnie było ze „współeskapadowiczami” wspominać minione wyprawy i planować kolejne…
Piękny tydzień miałem
A pojechał Pan w Tatry na jeden dzień i pogoda piękna była. 
