A MOŻE TAM ZACZĄŁ SIĘ ŚWIAT?
#góry #szczeliniec #szczeliniecwielki #goryzdziecmi #sudety #gorystolowe
Nie wszystkie te kształty są jednoznaczne. Z każdej strony wyglądają inaczej. Jedne delikatne, miękkie, jakby wygładzone, wypieszczone delikatnymi dłońmi. Tak przyjemne do patrzenia, zastanawiania się nad nimi. Niektóre fikuśne, niczym układane przez anioły górskie kopczyki – ni to wieżyczki, ni zamki, podobne zupełnie do niczego. Inne są ostre, wielkie i nieustępliwe – jakby rzucone przez wojowników nie wiadomo skąd na drogę przeciwnika. wielkie, skalne więzienia, które w swoich szczelinach tworzą labirynt. Tam, gdzie pada słońce jest zapach skały i mchu, skarłowaciałe sosenki wystają uroczo znad dziwnych kształtów. W wysokich skalnych więzieniach jest wilgotno i mrocznie – tych skał lepiej nawet nie dotykać, bo pokryte śliską, niechętną do współpracy substancją odradzają dalszego wchodzenia.
To jest niedzielna rodzinna wycieczka. W wakacje, kiedy w każdym pieknym miejscu pełno ludzi, tutaj jest ich niewiele. Czy ta góra jest zbyt mało piękna? Za mało atrakcyjna? Za niska? Nie wiem co z nią nie tak… szlak ładnie oznaczony – schodki (665), deseczki, krótki, zimne piwo w schronisku jest… w dodatku należy ona do Korony Gór Polski.
Kilkanaście oznaczeń wskazuje na te formacje skalne, które ewidentnie przypominają konkretne postaci, ale jak piękny jest spacer po tej górze z dziećmi, które same widza wszędzie smoki, koguty, tajemnicze przejścia i magiczne drzewka. Napiszę o tym, kiedy indziej. Dzisiaj jesteśmy na Szczelińcu, który jest tak dziwny, że wygląda jakby naprawdę tutaj zaczął się świat. Po przejściu przez mroczne, diabelskie wąwozy szukam na ścianie twarzy starego mędrca – ta nie jest opisana w numerkach, ale ja ją pamiętam – już tu kiedyś byłam i stary mędrzec, chociaż wcale nikt go tak nie nazywa, sam się pokazał. Jest tam w skałach – może patrzy i zarządza górą, cholera wie. po diabelskich wąwozach jest krajobraz księżycowy. Wielkie głazy leżą sobie za tobą, przed tobą, koło ciebie. Każdy cś przypomina. Może to zaklęte w kamienie olbrzymy? Może tak zaczął się świat?
Legenda mówi o zakochanym w dziewczynie Duchu Gór – Liczyrzepie, który odrzucony przez nią chciał miłość siłą zyskać a jak już mu się bardzo nie udało to swoją ukochaną wraz z całą ekipą zamienił w skały. Piękna mi miłość… strasznie musiał być ten Liczyrzepa podłym gościem. Nie chcę mi się w to wierzyć. Rozglądam się dalej po różnokształtnych skałach i myślę, że jednak tutaj jest jakiś początek. W tak dziwnym świecie, musiało się coś wydarzyć – coś zacząć.
Piękna jest ta niedzielna wycieczka w świecie tylko takim, jak tam jest. W bajce o skalnych olbrzymach, ukrytych w szczelinach duchach. Bajce, którą każdy, kto tamtędy przechodzi sam sobie wymyśla i patrząc na skały zastanawia się, skąd one się tu wzięły.
I te wielkie pionowe bloki posiekane metalami dla wspinaczy. Nie każdy o tym wie, że to trudne ściany. Litry potu, totalne skupienie, napięte, drżące już mięśnie, zdarte paznokcie – walka z samym sobą. Miliony wygranych i przegranych. Ale to nie dzisiaj, dzisiaj jest niedzielna wycieczka w bajkowym świecie, przez który wiedzie 656 schodów i kilka drewnianych kładek.
dlatego zapraszam na bloga, tam mam więcej relacji z gór mniejszych i większych. od teraz to, co na pisze będę wrzucac i tutaj 
