Wstaję rano bardzo niespiesznie. Nie chce mi się wychodzić z namiotu. Zimno w stópki (wniosek: Jutro śpię w dwóch parach skarpet). Jem śniadanie i powoli nabieram odwagi do wyjścia. Podobno wcześniej było ładnie. Teraz już nie jest. Wręcz przeciwnie. Zaczyna się robić pochmurno. "Nie sprawdziły się te twoje prognozy" - słyszę. Cóż
Składamy namioty, podczas gdy w oddali słychać cały czas jeżdżące traktory, quady... W sumie nie mam ochoty, żeby ktoś do nas podchodził, bo nie wiadomo, jak na nas zareaguje. Z oddali widzimy jednego pana, który zmierza w naszą stronę. Aha, ciekawe, co się będzie działo... Ostatecznie pan, usłyszawszy, że jesteśmy z Polski, twierdzi, że mu to nie przeszkadza i odchodzi w inną stronę. My i tak już jesteśmy prawie spakowani i powoli zamierzamy iść dalej.
Zanim wejdziemy dziś na interesujący nas szlak w kierunku Pośredniej Polany, mamy spory kawał do przejścia asfaltem. Idziemy powoli z jednej miejscowości do kolejnej, by zatrzymać się w końcu w Osádce. Nie bez powodu! Zaczęło trochę mocniej padać. Panowie, korzystając z okazji, postanawiają wyciągnąć śliwkową Borovičkę. Mnie ona niezbyt zachęca, więc przyjmując pozycję "na polskiego menela", kładę się na przystanku, próbując chwilę pospać i odpocząć. Po chwili i świeżym łyku Borovički podjeżdżają do nas dwa samochody na polskich blachach, dopytując o jakieś lokale gastronomiczne w pobliżu. Podobno również nocują w Hotelu Choč, więc prawdopodobnie spotkamy się wieczorem. Jednego z panów, jak mi się słusznie wydaje, rozpoznaję z Chatki pod Potrójną sprzed półtora roku. Dowiedzieli się interesujących ich rzeczy i ruszyli dalej. My posiedzieliśmy jeszcze chwilę topiąc w Borovičce smutki i Karola.
Deszcz ustał, więc postanowiliśmy ruszyć dalej. Plan jest taki, żeby dotrzeć do miejscowości Leštiny, a tam wsiąść do busa, który jedzie ok. 13.00. Przy okazji mamy zobaczyć tam kościół. Jako że wsie położone są bardzo blisko siebie, szybko docieramy na miejsce i kierujemy się w stronę kościółka. Panowie wychodzą na górę, aby zobaczyć go z bliska. Ja jestem tak ukontentowana widokiem z daleka (tak, naprawdę nie chodziło o te schody i fakt, że trzeba iść pod górę), że decyduję się zostać niżej
Schodzę na przystanek, zostawiam plecak i sprawdzam, czy w pobliżu nie ma jakiegoś otwartego sklepu lub lokalu gastronomicznego. Właściwie odpowiedź mogłam sobie dać od razu sama - nie ma
Po chwili spotykamy się wszyscy na przystanku i wsiadamy do nadjeżdżającego busa, który przewozi nas... dalej o następne 3 km
Jakbyśmy nie mogli tego przejść No, ale cóż. Taki to weekend! 3 km pieszo przejść nie mogą, spać planują w hotelu... Turyści...
Dojeżdżamy do Wyżnego Kubina i wszystkie lokale na pierwszy rzut oka są zamknięte. Jeden podobno do 14.00. Eco z Pudelkiem i Kamką postanawiają przejść się jeszcze nieco dalej, aby sprawdzić, czy tam czegoś nie ma. My z Młodym rozsiadamy się na przystanku, więc korzystając z okazji uskuteczniam toaletę. Tonik do twarzy, podkład, puder, róż, eye-liner, tusz do rzęs, pomadka do ust - makijaż gotowy
Niestety mycie ząbków przerywa mi wracająca grupa, która twierdzi, że na lokalu, który ma być otwarty od 14.00, ta sama kartka wisi od tygodnia i prawdopodobnie czynny nie będzie. Mamy się zatem zbierać i ruszać na szlak. Dobra. Trudno. Kończę przystankową toaletę, pakuję wszystkie rzeczy i zbieram się. Pudelek cały czas z kamienną twarzą wmawia nam, że wszystko pozamykane, nie wzbudzając żadnych podejrzeń. Podchodzimy jednak ku jakiejś knajpie, zastanawiając się z Młodym, czy może jednak nie jest otwarta? I jest! Pudel wtedy ze swoim szyderczym uśmiechem ogłasza, że wiedział o tym od początku. Dodatkowo w środku lokalu dowiaduję się, że wcale nie zamierzał po nas iść, a chciał zamówić piwo Będę mu to wypominać milion trzysta pięćdziesiąt cztery tysiące dwieście dwadzieścia pięć razy. Niech ma! Nie chciał iść, to teraz będzie karcony! Cały czas!
Zamawiamy posiłek i piwo. Ten pierwszy smakuje chyba wszystkim oprócz nadwornej marudy. Fuuu. Mięso. Fuu. Pieczeniowe. Fuu. W sosie... Zjadam ze smakiem zupę, popijam piwem, nadgryzam mięsa i czuję się zadowolona. Popijam kolejnym piwem. Gotowa do drogi!
Teraz czeka nas tylko podejście szlakiem na Chocz. Nie do końca przyjemnym szlakiem. Eco zapowiada nam, że czeka nas długie, strome podejście pod górę. Jesteśmy z tego powodu bardzo rade! ;P Opuszczamy panów i niedługo później, na najbardziej płaskim z płaskich odcinków zatrzymuję się na chwilę, by... wpaść do błota! Uroczo! Spodnie - brudne. Kurtka - brudna. Torba na aparat - brudna. Nawet George jest brudny!
Trochę przyspieszamy. Obie robimy to ze względów praktycznych. Kamka twierdzi, że kiedy stoi, robi jej się bardzo zimno, więc woli iść - zwłaszcza, że jesteśmy trochę przemoczeni od deszczu. Ja wychodzę z założenia, że jako nadworny ślimakożółw powinnam przyspieszyć, gdyż i tak wiadomo, że wkrótce panowie mnie dogonią, przegonią i zostawią w tyle, więc należy spróbować zrobić jak najwięcej, póki jeszcze mam jakiekolwiek siły. Ufff! Droga faktycznie jest stroma, ale dajemy z Kamą radę! Okazuje się, że pokonujemy ją nawet szybciej niż twierdzi tabliczka. To dobry znak. W pewnym momencie dochodzimy do obiecanego wypłaszczenia, co oznacza, że Pośrednia Polana już coraz bliżej!
Na Pośredniej Polanie natykamy się najpierw na grupę studentów przy ognisku na zewnątrz. My jednak postanawiamy wejść do Hotelu Choč, by trochę się ogrzać, może przebrać. W środku jest drugie ognisko, a także grupa, która spotkała nas przed południem na przystanku. Na początku nas nie poznali. Byli zdziwieni, że w ogóle doszliśmy, gdyż sądzili, że ze względu na naszą nietrzeźwość nie ma szans... Trochę zdziwiona oczekuję odpowiedzi, skąd im przyszło do głowy, że jesteśmy tak "niemocni"
Okazuje się, że świeży chuch Eco po śliwkowej Borovičce, spowodował mylne wrażenie, iż jesteśmy mocno pijani Tłumaczymy, że kolega był w bardzo dobrym stanie, tak samo jak reszta ekipy i na pewno tutaj dotrze. Towarzystwo bardzo przyjemne. Oferuje nam trochę wódki, herbaty, ziemniaczków z ogniska na rozgrzanie. Z tej pierwszej rezygnuję, bo powoduje u mnie odruch wymiotny, ale reszta? Czemu nie Nieśmiało korzystam ze wszystkiego, czym obdarowują Zgaduję się również z panem, którego rozpoznałam na przystanku. Odświeżam mu pamięć. W 2013 roku nocowaliśmy oboje w chatce podczas urodzin Darkheusha 
Były śpiewy przy gitarze. Koleżanka blondynka. Michał zaczyna sobie przypominać pamiętną imprezę.
Po dłuższej chwili nadchodzą nasi drodzy Panowie iii... Eco zalicza gwoździka! Dosłownie! Zderza się z futryną, co kończy się dziurą w głowie. Pogotowie-neska przychodzi na pomoc, wyciągając pół apteki z plecaka, ale Eco zgadza się wyłącznie na wodę utlenioną. Nawet plastra nie chce dać sobie założyć, nie mówiąc już o szyciu, a przecież wzięłam igłę i nici! Czarną! Zlałaby się z włosami i nawet nie byłoby widać
Decydujemy się na rozłożenie namiotów, twierdząc, że w nich chyba będzie cieplej niż w hotelu. Poza tym środek jest mocno zadymiony, więc namiot wydaje się być lepszym pomysłem. Następnie dołączamy do studentów, wyciągając nasze, kończące się już zasoby jedzenia i niekończące się baterie alkoholu (chyba się dobrze przygotowaliśmy na ten wyjazd
). Studenci idą spać o 21.30. Prawo młodości! Grupa wielicko-krakowska siedzi z nami trochę dłużej. My wciąż czekamy na Grzesia i Karola, co chwilę do nich dzwoniąc i snując przypuszczenia, co mogło się z nimi stać. Najczarniejsze wizje ma Pudelek. Skazuje ich na izbę wytrzeźwień i śmierć, atak przez Słowaków i śmierć, zagubienie w lesie i śmierć. Grześ kontaktując się, ogłasza, że "idą pod tę jebaną górę". Hm.. To dobry znak... Pod warunkiem, że wybrali właściwą górę. A wybór był trudny. Deszcz. Spora mgła. Bardzo ograniczona widoczność. Ciemno od kilku godzin. Widzimy jakieś czołówki, więc panowie śpiewają swój hymn Nie ma odzewu, czyli to nie to. Wszyscy oprócz naszej grupy idą już spać, a my wciąż czekamy... Widzimy kolejne światła. Panowie śpiewają ponownie. Iiii... słychać śpiew z drugiej strony! Znaleźli się!!! Z radością celebrujemy wspólne spotkanie, przenosząc się do wnętrza budynku. Tam spędzamy jeszcze trochę czasu razem, po czym idziemy spać, gdyż czeka nas sobota i nadzieja na lepszą pogodę...
(Osobom, które się odważyły to przeczytać, gratuluję. Jednocześnie przepraszam za uszczerbek na zdrowiu psychicznym
)
Na książkę przygodową się nadaje! I zawsze miło przeczytać inne spojrzenie.
... Cierpliwie na nich czekamy, czekamy mniej cierpliwie, czekamy niecierpliwie, ale wciąż... Ja sobie czyszczę buty do takiego stopnia, że wyglądają, jakby nigdy nie były w górach. Obok nas stoi sprzedająca stare gazety słowaczka, usilnie nas na nie namawiając, ale nie dajemy za wygraną i nie kupujemy 
Dobranoc 
