Gramolę się powoli. Wraz z wysokością spada temperatura, zwiększa się wiatr.
Na caryńskim grzbiecie wieje konkretnie, więc postój uskuteczniam nieco poniżej. Potem się już nawet nie zatrzymuje, jedynie na zdjęcia: Połonina Caryńska z rozwidlenia szlaków oraz główny szczyt -
Kruhly Wierch.
Rawki i przełęcz Wyżniańska.
Spośród kilku wizyt na Caryńskiej tylko raz miałem na niej ładną pogodę, a właściwie przepiękną, z zachodem słońca. Najwyraźniej wtedy wyczerpałem limit idealnej aury dla tej góry. Chociaż nie powinienem narzekać, bo i tak jest bardzo ładnie.
Dużej frekwencji przy zejściu nie ma, pewnie już zbyt późno na wchodzenie. W lesie spotykam właściwie tylko jedną rodzinę.
- Tato, weź mnie za rękę - prosi córka.
- A mnie ponieś plecak - dodaje syn.
- Daleko jeszcze? - pyta się żona.
Tata wolał nie odpowiadać, więc go wyręczyłem:
- Godzina. Lecz blisko stąd do wiaty.
Oberwałem piorunem z oczu.
Tradycyjnie zaglądam na cmentarz w
Berehach Górnych (Береги́ Горі́шні). Ślad po cerkwi oznaczono kamieniami, nie widziałem tego wcześniej.
Przy parkingu autobus, busy i samochody. Omijam je i od razu walę na główną drogę. I znowu stopowanie odbywa się szybciutko, tym razem pierwszy wóz. Mieszkańcy Kłodzka. Chodzili dziś w okolicach Tarnicy, Halicza, Bukowego Berda. Też musieli się wspomagać podwózką, bo w Wołosatym nie było żadnego transportu.
Proszę kierowcę, aby wysadzono mnie w Wetlinie pod słynnym sklepem naprzeciwko kościoła. Ten się śmieje, bo sami też chcą uzupełnić zapasy na wieczór
. Ja ograniczam się do wypicia jednego radlera, gdyż zrobiło się drogo: wraz ze sławą ewentualnie urokiem dawnych czasów ceny poszły mocniej w górę niż u sąsiadów.
Do PTTK-u wracam bardzo usatysfakcjonowany. Zasłużyłem na prysznic oraz obfitą kolację, którą spożywam na werandzie mego domku kempingowego, z widokiem na płot
.
Po zmroku uderzam do "Bazy Ludzi z Mgły". Połakomiłem się na wino z nalewaka: oczywiście jabol, ale schłodzony nawet smakował. Znów zamykali wcześnie, bo "przecież jest czwartek". Facet z obrazu właściwie to skomentował.
Barman dostał cynk, że po Starym Siole kręci się niedźwiadek. Nie zwróciłem na to uwagi, bowiem Stare Sioło kojarzyło mi się z oddalonym osiedlem, którym szedłem dzień wcześniej na przełęcz Orłowicza. Okazało się, że mały miś kręcił się koło "Chaty Wędrowca", czyli bardzo blisko PTTK-u. Ktoś go odgonił, ciekawe, gdzie była mamusia?
Przy kempingu ognisko rozpaliła tym razem ekipa chłopaków, którzy zjechali się w Bieszczady z różnych stron Polski, aby się odstresować. Posiedzieliśmy do północy i grzecznie poszliśmy spać.
Czwartek był moim ostatnim dniem normalnej aktywności górskiej. Na piątek wszystkie prognozy jak jeden mąż pokazywały opady i piździawicę. Do południa jeszcze nie lało, więc podjechałem sobie do
Cisnej. Znowu pierwszy samochód, tym razem z Sosnowca.
W Cisnej, nietypowo, odwiedzam najpierw cmentarz wojskowy na rogatkach miejscowości. Niewiele z niego zostało, a na tablicy informacyjnej było tyle błędów, że zacząłem się zastanawiać, czy autor tekstu naprawdę znał język polski.
Zaglądam również na cmentarz komunalny, gdzie ostało się kilka starych nagrobków, a także jeden pięknie malowany. "Kochał Bieszczady, starał się kochać ludzi".
Zagaduje mnie starsza pani porządkująca grób męża. Rozmawiamy dość długo o historii i nie tylko. Jej ojciec pochodził z Grodna, przeprowadzili się tutaj, bo dziadek nie chciał ruskiego obywatelstwa. Mama zaś mieszkała początkowo gdzieś w Wielkopolsce. Komuniści i tak ich potem okradli, dawne domy i gospodarstwa stoją opuszczone. Pani, jako mieszkanka, wcale się nie cieszy ze wzrostu zainteresowania turystów.
- Drożyzna straszna, wszystko dla obcych, po normalne zakupy musimy jeździć do Leska - kiwa głową. Droga stała się ziemia, więc coraz trudniej się komuś wybudować.
Na koniec rozmowa schodzi na tematy cmentarne, bo podpytuję o nekropolię rusińską.
- Tu takiej nie ma - stwierdza po namyśle. - Trzeba szukać w okolicy.
Narzeka, że to, co się teraz dzieje na cmentarzach, to typowa pokazówka.
- Gdybym ja co jakiś czas nie wypucowała grobu, to sąsiedzi mi żyć nie dadzą - wzdycha. - A przecież dla zmarłych to nie ma znaczenia czy grób się świeci czy zarasta! Mnie wystarczyłby kawałek tablicy i mały znicz...
Żegnam się, gdyż chcę jeszcze zrobić pętlę na
Jeleni Stok, gdzie ponoć jest jakaś wieża widokowa. No i jest, ale przy tej pogodzie widzę głównie chmury
.
Szlak do niej prowadzący to praktycznie cały czas las, momentami dość śliski. Rzecz jasna, poza kilkuosobową rodziną, nie spotykam nikogo. Zaczyna za to padać, z każdą chwilą coraz mocniej. W Cisnej trochę przestaje, więc wizytuję różne zakamarki. Przed "Siekierezadą" spotykam po raz pierwszy i ostatni grupkę Ukraińców - to zupełne przeciwieństwo do reszty kraju.
W "Siekierce" tłoczno i duszno, ale ciepło i piwo smakuje. Siedzę przy stole długo, nigdzie mi się nie spieszy. Na spokojnie podziwiam różne elementy wystroju. Nie każdy uznaje je za dzieła sztuki.
- Może jestem za tępa, ale tego nie rozumiem. Może to ma być przekaz dla artystów, ale nie dla mnie - słyszę z sąsiedniego stolika.
"Siekierezada" jest jednym z niewielu lokali, gdzie pisać po stołach nie zabraniają, a nawet do tego zachęcają
.
Zrobiło się zaawansowane popołudnie, więc wypadałoby wrócić do Wetliny. Zajmuję moją stałą pozycję stopowania, pod drzewem i z parasolem, więc tak mocno na mnie nie pada. Jak na złość tym razem nikt nie przejawia ochoty do zabrania mnie, wiadomo, że szkoda moczyć fotele. W końcu po ponad kwadransie zatrzymuje się busik.
- Jedzie pan do Wetliny?
- Tak, ale ja jeżdżę zarobkowo.
- Aa, to dziękuję, nie stać mnie - rzucam i już chciałem zamknąć drzwi, lecz kierowca zmarszczył brwi i kazał wsiąść. Chyba go zaciekawiłem tym, że mnie nie stać, bo przez całą drogę wypytał o ceny w knajpach i noclegów
. Przy okazji chciał wiedzieć, czy na połoninach są już jagody (nie było) oraz... kiedy odbędzie się zlot motocyklistów (a skąd ja to mam wiedzieć?).
Wetlina otulona była deszczem. Zupełnie inne wrażenie niż w słońcu. Niektórzy ludzie poubierali się, jakby nadeszła zima. Z kolei grupa dzieciaków przy sklepie paraduje w klapkach, a dodatkowo większość w białych skarpetach.
- Przekrzyw tę czapkę na bok, bo wyglądasz jak kretyn - sapie jakiś nastolatek do kolegi, który popełnił grzech i czapkę nosi prosto.
- Zostaw, on po prostu ma taką krzywą głowę - macha zrezygnowany inny młodzian.
Spoglądam w kierunku gór: dzisiaj nie będzie z nich wspaniałych panoram. Pogoda zrobiła się typowo barowa, czyli także bieszczadowa. W sam raz na koniec mojego wyjazdu...
