No ale szósta rano, a my (Sebastian i ja) już w drodze. Zimno jest, to zaiwaniamy dość szybko z centrum Brennej, gdzie zostawiliśmy auto.
Księżyc świeci, więc nawet czołówka nie była potrzebna. Miałem statyw, ale go nawet nie wyciągałem, bo było zimno, poza tym po drodze spotkaliśmy most, który posłużył za statyw do pierwszego, nieudanego zdjęcia.
Pewnie się, cholera jasna, most ruszał, stąd takie nieostre...
Pierwszą część trasy mamy nudną. Asfalt. Znam co prawda wariant przez las, ale do końca pewny nie jestem, co tam zastaniemy, więc postanawiamy iść dłuższym wiariantem bezszlakowym, ale za to bezpieczniejszym. Kolorki się już pokazują, ale my niestety jesteśmy z nieodpowiedniej strony, więc wschodu nie zaznamy. No ale to nic.
Po drodze zaczynają się jaja. No bo nie może być dobrze. Nie, nie kolano. Buty odmawiają posłuszeństwa. Takie na literę "z". Kilka lat już w nich biegam i nigdy się nic nie działo. Teraz trą jak głupie. Plastra nie mam. Zmieściłem w plecak kupę niepotrzebnych rzeczy. Statyw, wodę, która zaraz zamarzła, dwa bezalkoholowe żywce, których nikt nie miał odwagi ruszyć, takie zimne były...ale na plastry miejsca nie było... No to kilka razy poprawiam skarpety, kombinuję, w końcu wyciągam wkładki, ale jest już za późno. Pięty wyjechane. Zaczyna się fantastycznie. Sebastian mi proponuje po znajomości papier toaletowy. Pewnie po to, żebym był przygotowany, jak się po drodze zesram z bólu... No ale jakoś tam człapię, powoli, wkrótce też wychodzimy w rejon pierwszej, niższej z hal na Kotarzu.
Idzie się fajnie, bo jest przetarte. Dzięki między innymi czterem nogom i czterem łapom Państwa z Jaworzna. Dziękujemy!
Za nami unosi się okropny smog. No niestety, zimą jest to aż nadto widoczne, czym oddychamy na codzień....
Wychodzimy na niższą z hal i od razu uderza w nas wiatr. Wieje bardzo mocno, aż się odechciewa czegokolwiek. Szybkie cyknięcie zdjęcia i spadam do lasu.
Sebastian był bardziej uparty i usiłował walczyć z żywiołem. Stosował różne techniki, przechylał się, rozkraczał, na tyle skutecznie, że czekałem na niego dobrą chwilę, bo ten, jak dorwie aparat to lecą wióry!
Włazimy razem w las. Czeka nas teraz krótkie, ale dośc treściwe podejście. Na szczęście jesteśmy osłonięci od szalejącego wiatru, więc powoli zdobywamy wysokość. Po prawej pokazuje się nam otoczenie Brennej. Klimczok, Błatnia...
Tuż przed momentem kulminacyjnym wychodzi słońce oraz pojawia się znów wiatr. Na razie tylko nas ostrzega.
Wychodzimy na właściwą Halę Jaworową. Tutaj nie ma już litości. Wiatr uderza z taką mocą, że mnie się odechciewa wszystkiego. Ciężko jest oddychać. Dodatkowo podmuchy potęgują uczucie zimna, więc mamy takie minus dwadzieścia. Drobinki lodu uderzają w nasze zakazane mordy. Przedupcone.
Schylam łeb, kulę się, odpalam aparat i prę naprzód. Aż dziw, że w ogóle mi zdjęcia powyłaziły. Tak cykałem nie patrząc specjalnie w kuklok. Nie było szans nawet na remis. Czasem tylko odwracałem się, żeby sprawdzić, co robi Sebastian, ale tego to nawet taki tajfun beskidzki nie ruszał. On sobie w najlepsze przygarby trzaskał, a potem się przyznał, że nawet obiektyw zmieniał. Ja to połowy przejścia hali nie widziałem, bo mi oczy zasypało lodem i szedłem na czuja do przodu.
Komentarzy do zdjęć nie będzie, bo i po co, miejsce magiczne.
A tu chyba chciałem uchwycić wiatr...
Doleciałem do skraju lasu i czekałem.... Tu nie wiało, ale tak przemarzłem, że marzyłem tylko o czymś ciepłym. Miałem tylko herbatę z termosu, który też wydał ostatnie tchnienie i przed momentem wyleciał na hasiok, bo zaczął przeciekać... A Sebek szedł z tyłu, zatrzymywał się, klękał, kucał, przygarbiał się... w końcu przyszedł, zadowolony.
Mogliśmy ruszać dalej. Ostatnie zdjęcie z hali i idziemy.
Docieramy na Kotarz.
Była opcja, że pójdziemy na Klimczok i zejdziemy do auta przez Błatnią, nawet na zdartych nogach bym to zrobił, ale wiatr wywiał ze mnie chęci. Sebastian też podzielał takie stanowisko, więc poszliśmy na lajcie na Grabową, a nawet nie, bo wcześniej skręciliśmy w jakiś skrót.
Po raz kolejny okazało się, że to, co poza szlakiem, może być ciekawsze, niż to, co jest na szlaku.
W chacie pod Grabową zamówiliśmy po gorącym żurku (bardzo dobry) i nagle okazało się, że w nasze Beskidy jeżdżą także obcokrajowcy. Zza drzwi wyłonił się Laynn oraz jego żona. Niestety nie dosiedli się do nas, ale i tak chwilkę pogadaliśmy. Nie wiem, co było dalej, bo wyszliśmy na dalszą część trasy. Czy zdobyli Halę Jaworową, czy tez złapała ich straż graniczna? Tego nie wiem.
My poszliśmy przed siebie.
Zaliczyliśmy wieżę na Starym Groniu.
Widzieliśmy sopelki
W końcu coraz więcej ludzi było, tośmy poszli dalej.
A dalej wcale nie oznacza, że gorzej, bo był klimat, a ja widziałem śnieg pierwszy raz w tym sezonie....
Widzieliśmy też Beskid Wyspowy. Chyba...
Zdobyliśmy Horzelicę.
No i zostało tylko się ześlizgnąć do Brennej...
Gdzie czekały na nas tłumy....
No i wróciliśmy sobie, zadowoleni z dnia, bo było bardzo fajnie. W końcu mogłem też zdjąć głupie buty na literkę "Z", który zawiodły mnie pierwszy raz od kilku lat i guzik mnie obchodzi, że zapomniałem zabrać plastra.
No a najdziwniejsze zdjęcie z dzisiejszego dnia na koniec...
Dziękuję Sebastianie, że zaufałeś mojej zawodnej intuicji chodzenia bez szlaku. Dzisiaj nie udało się zabłądzić, ale pewnie nic straconego, wszystko przed nami!
