10 sierpnia 2019
60 km widokowej wędrówki przez szczyty Gór Opawskich i Jeseników, 3700 metrów przewyższeń - ostrych podejść i zejść. Od okropnej duchoty i pięknego wschodu słońca na początku po deszcz i wiatr na mecie
To tylko kilka słów opisujących te niesamowite wydarzenie! Jego klimat, tworzący go ludzie sprawia, że z rajdem nieprzerwanie jestem od początku istnienia, a więc od 2011 r. a sobotnia edycja była już moim 9 uczestnictwem.
Na czym polega ultramaraton? Idea od początku istnienia maratonu jest taka sama. Uczestnicy o poranku wyruszają z nisko położonego Prudnika (270 m) by szlakami przez szczyty Gór Opawskich i Jeseników pokonać trudną 60 km wyznaczoną trasę na najwyższą górę Sudetów Wschodnich – Pradziada (1492 m). Po drodze uczestnicy zmagają się z trudnościami trasy, przede wszystkim z przewyższeniami, które w tym roku wynosiły 3700 m (w górę i w dół). Czas na pokonanie dystansu wynosi 15 h. Pomysłodawcą wydarzenia i komandorem jest Andrzej Dereń z PTTK Prudnik, to on w 2011 r. poprowadził niewielką grupę 20 wędrowców na szczyt Pradziada i tak trwa to do dziś. Od kilku lat uczestników jest znacznie więcej, a impreza staje się znaną marką. Mimo to nadal zachowuje swój kameralny charakter bez wygód na trasie i cennych nagród. Aby nie było nudno organizator każdego roku zmienia przebieg trasy i wyszukuje odcinki szlaków, którymi uczestnicy rajdu jeszcze nie wędrowali.
Relacja
Tym razem start rajdu znajdował się po raz pierwszy w Schronisku Młodzieżowym „Dąbrówka” w Prudniku. Na starcie jesteśmy o godz. 5:00, a więc gdy już większość uczestników ruszyła. Po rejestracji i pamiątkowym zdjęciu o godz. 5:10 ruszamy na trasę! Tym razem nie pada, choć kręcą się czarne chmury. Mimo to, że słońce jeszcze nie wstało jest już bardzo ciepło. Ulicą Dąbrowskiego wchodzimy na czerwony Główny Szlak Sudecki. Na wschodzie czerwieni się także niebo. Tak osiągamy pierwszą górkę na trasie – Kozią Górę. To tempo mi spada… bo wyciągam aparat, fotografuje i podziwiam piękny spektakl wschodu słońca. Tarcza słoneczna wyłania się znad Góry św. Anny. Warto było wyjść później, kto ruszył ze startu o 4:30 takiego widoku nie miał
Ale dobra muszę przyśpieszyć tempo bo nie dość że wyszedłem prawie ostatni to jeszcze ślimaczę. Tak więc podążam dalej czerwonym szlakiem przez Las Prudnicki obok Sanktuarium św. Józefa, zdobywam Kobylicę, dalej wieś Dębowiec i Długota - najwyższa w „prudnickich górach”.
Schodzimy do Wieszczyny, a następnie wędrujemy kilka km przez widokowe pola i łąki mając przed sobą masyw Srebrnej i Biskupiej Kopy. Doganiamy też część grupy Dzikusów, którzy wyruszyli wcześniej. Teraz wędrujemy już wspólnie, schodząc stromym stokiem Młyńskiej Góry w Dolinę Złotego Potoku na łowisko w Moszczance. Przechodzimy pod wiaduktem czeskiej linii kolejowej Krnov – Jesenik, jesteśmy w Pokrzywnej, chwilkę czekamy, bo jedna z uczestniczek ma mobilny serwis na trasie zmianę butów
Zmieniamy kolor szlaku na niebieski, nim podążamy przez Dolinę Bystrego Potoku do… Gwarkowej Perci, dawnego malowniczego kamieniołomu po wydobyciu łupka z 36 stopniową metalową drabiną na szlaku. Takiej atrakcji czyli wspinania po drabinie uczestnicy podczas rajdu jeszcze nie mieli
Za Gwarkową Percią schodzimy niebieskim przez Skały Karliki znów w Dolinę Złotego Potoku. Jesteśmy w Jarnołtówku, korzystamy ze sklepu, dalej organizator przygotował niespodziankę! Punkt kontrolny z kawą, herbatą i przekąskami.
Chwilę odpoczywamy, posilamy się, a następnie ruszamy asfaltówką. U wyjścia z Jarnołtówka kierunkowskaz, którędy na Pradziada, a którędy na wesele do pary młodej
Przekraczamy granicę, jesteśmy już w Czechach, podążamy do Zlatych Hor – miasteczka pod Biskupią Kopą z przeszłością górnictwa złota. Na rynku okropna duchota, zmieniamy kolor szlaku i obok dworca kolejowego, na który akurat zajechał pociąg – „motoraczek” opuszczamy miasteczko.
Maszerujemy obok strumienia, w którym woda płynie pod górę do skansenu górniczego Zlatorudne Młyny. Oprócz zapoznania się z historią górnictwa, możemy tu także sami spróbować płukania złota. Wychodzimy z doliny Olesnicy, teraz wspinamy się do górskiej wsi Rejviz – najwyżej położonej zarówno w Sudetach jak i na Śląsku - ok 800 m.n.p.m. Malowniczo położona osada z starą drewnianą zabudową i pięknymi widokami z łąk jest granicą pomiędzy Górami Opawskimi a Jesenikami. Dziś jest także naszą połową trasy, tak więc do celu mamy jeszcze 30 km.
Chwilę odpoczywamy przy kiosku, po czym ruszamy żółtym szlakiem już w Jeseniky. Przechodzimy przez górskie torfowiska po drewnianych kładkach, w źródle Bublavy pramen ochłoda, moczenie i uzupełnienie wody. Gonię teraz ekipę, przez Kazatelny schodzę w dolinę Černej Opavy do Opavskiej Chaty.
I nawet chciałem iść, ale nie byłem zapisanym, a na własną rękę oznaczało, że zmoknę masakrycznie bo dobrze wiedziałem co zapowiadają prognozy.
