buba pisze:Dzis mamy okazje wreszczie odwiedzic miejsce, ktore mijalismy juz nieraz jadąc w Sudety lub z nich wracając. Wielokrotnie na trasie Złoty Stok - Kłodzko migały nam przy drodze, za rzeczką, spore, kamienne ruiny, w zależności od pory roku mniej lub bardziej zarośniete. Dzis akurat nadszedł ich dzien!
Pudelek pisze:buba pisze:Dzis mamy okazje wreszczie odwiedzic miejsce, ktore mijalismy juz nieraz jadąc w Sudety lub z nich wracając. Wielokrotnie na trasie Złoty Stok - Kłodzko migały nam przy drodze, za rzeczką, spore, kamienne ruiny, w zależności od pory roku mniej lub bardziej zarośniete. Dzis akurat nadszedł ich dzien!
to jest ten z nielicznych przypadków, gdzie byłem przed Bubą
W ogole poczatkowo wyjazd mial byc o połowe krótszy. Potem myśleliśmy o jakis Beskidach, ale sądząc po różnych relacjach zasypało je śniegiem po szyje. Rozważaliśmy tez jakies opuszczone, dolnośląskie pałacyki, ale je również zasypało. Mniej wprawdzie niz Beskidy ale wystarczająco aby łatwość wpadania w różne dziury i zawalania sie dachów podnieść o 300%. Ciężko planowac wyjazdy zimą. Wszędzie jest do d… Ostatecznie stanęło, ze pojedziemy do Wałbrzycha, w miastach tego typu zawsze jest ciekawie a w tym konkretnym przypadku to mozna jeszcze z buta w góry ruszyc. Zadałam wiec na różnych grupach pytanie czy speluna “Adria” nadal istnieje, albo czy moze jakies inne lokale w podobnym klimacie mozna gdzies na obrzeżach miasta odnaleźć i tamże spędzic długi zimowy wieczór. Jedna z ciekawszych odpowiedzi jakie padły brzmiała: “Na Wałbrzychu sie nie znam, ale w Świdnicy odnajdziesz knajpy w klimatach jakie ci potrzeba”. Zasiało to więc ziarenko zadumy nad potrzebą kolejnej zmiany planów. W miedzyczasie również dowiedziałam sie, ze schronisko, w ktorych chcieliśmy w Wałbrzychu spać - noclegów nie udziela. Ma wprawdzie to w planach na przyszlość, ale kiedy to nie wiadomo. A w Świdnicy jest PTSM. Cóż… czasem po prostu los czegoś chce! 
) przemyka tylko jakas kobita z dzieckiem.
Przed sklepem wpadam na bezdomnych, którzy pytają czy moze im kupie coś do jedzenia i przewiercają wzrokiem siatke. Siatke wiec oddaje, życze smacznego i wracam do Żabki. “Poprosze jeszcze raz to samo!”. Mina sprzedawczyni bezcenna! Ona chyba naprawde pomyslala, ze ja to wszystko zjadłam w dwie minuty!
Jego niektóre elementy chrupia złowieszczo pod butami - a może to tylko szron wydaje takie dźwieki? Od zawsze uwielbiam kładki nad torami. Ostatnio jednak ze smutkiem zauważam, ze to kolejna rzecz, która staje sie “niemodna” i powoli odchodzi z naszego krajobrazu. Kładek sie nie naprawia (tu wystarczyłoby wymienic kilka najbardziej uszkodzonych desek), zamyka sie je lub co gorsza rozbiera. (Jesli ktos ma do polecenia jaka ciekawą kładke, najlepiej na Dolnym Śląsku albo w opolskim - to bede bardzo wdzieczna!)
Dużo tu poskręcanych pni, wiatrołomów, kolczastych krzewów gigantów, bagienek czy zwierzęcych tunelików przez chaszcze, gdzie spod nóg czmychają nam bażanty i zające. Konary i liany zrywają czapki i drapią po gębach. Takie nabrzeża lubimy!
Jakby ktoś miał takowy do polecenia - to bede bardzo wdzięczna!
Kobita jest młoda, góra 20 lat. O dziwo nie czuć od niej alkoholu. Jednak cała twarz jest przepełniona złością i nienawiścia, dla zasady i do wszystkiego. Zaczyna klasyczną mowe przestawicieli tego gatunku, która zawiera pytania retoryczne dotyczace tego kim jestem i skad sie tu wzialam, itp. Wyraza rowniez głeboką dezaprobate dotycząca mojej tu obecnosci oraz porady od serca dotyczace tego, ze powinnam sie szybko znalezc gdzie indziej, jak równiez obietnice, zwiazane z tym, co nastapi jak tego nie zrobie. Nie odzywam sie, patrze na nia wzrokiem najbardziej cielęcym jaki potrafie z siebie wygenerowac. Uśmiecham sie uśmiechem debila. Mówie “yyyyyyy” i usmiecham sie dalej. Babe nieco zamurowało. Ciekawe jest obserowac reakcje ludzkie, w momencie gdy rzeczywistosc ich zaskakuje i nie mieści sie w ich przewidywaniach. Baba próbuje krzyczeć jeszcze głosniej i machac rekami, a nawet od czasu do czasu mnie potrącac. Gdy juz zaczyna jej sie nieco łamać głos, pewnie od nadmiaru wrzasku i emocji, zaczyna pochrząkiwać i kaszlec. Ostatecznie cedzi przez zaciśniete usta “Nie rozumiesz k…???” Ja sie uśmiecham, mówie “yyyyy”, zrywam kwiatka i jej daje. Lewą ręką oczywiscie, bo prawą cały czas trzymam w kieszeni na gazie.. Zdziwienie, zaskoczenie na twarzy kobity, zaczyna nieco przechodzic w przerażenie. Tak jak stała metr ode mnie to daje kilka kroków w tył. Dopiero teraz zauważam, ze na pobliskiej bramie wisi widownia, chyba reszta uczestników owego, niezbyt udanego grilla. Koleś z kiełbaską w rece sie śmieje. “Aśka, ty chyba z niemową rozmawiasz. Ta babka jest chyba jakas upośledzona, zresztą zobacz jak ona wygląda! Teraz dużo takich wariatów sie po wsiach i miastach włóczy. Mówili nawet w telewizji o tym. Takie czasy. Lepiej ich zostawic w spokoju, bo szlag wie do czego sa zdolni. Albo kto ich przysłał.. Daj spokój Aśka bo sobie i nam problemów narobisz. Tamta jak przylazła to i pójdzie”.
Czasem jest tak, że mamy w planie pozwiedzać ich kilka lub kilkanaście, ale pooglądamy tylko jeden. Bo miejsce okazuje sie na tyle ciekawe, że żal z niego odchodzić. Bo można wejśc do środka i wsadzic nos w każdy kąt. Bo zagada ktoś miejscowy i rozmowa przeciągnie sie na godzine lub dłużej, albo w ogole skonczy się na wspolnej herbatce, kawce, domowej szarlotce czy szklance bimberku. Czasem pałac pałacem, ale za nim/obok jest coś innego, na tyle ciekawego, ze warto temu poświecic wiecej czasu. Nieraz miejsce ma na tyle sympatyczną atmosfere, że zachęca, aby sie wyłozyc na trawie patrząc w niebo, powiesic hamak wśród ruin, zapalić ognicho nad dawnym pałacowym stawkiem i zapomnieć o jakimkolwiek pospiechu. Wiec dzien mija, a plany szlag trafia - tzn. czekają sobie na bliżej nieokreśloną przyszłość. Są jednak też pałacyki “szybkie”. Takie gdzie sie przyjeżdza, robi zdjecie i sunie dalej. Bo zamkniete na trzy spusty, ogrodzone, wyremontowane, w budowie, zamieszkane i to przez lokatorów raczej stroniących od jakiejs interakcji. Lub na tyle rozpadniete i mało ciekawe, że za bardzo nie ma na co patrzec. No i jakoś tak wyszło, ze tym razem większość napotkanych obiektów była “szybka”. 11 sztuk jednego dnia - to nam sie jeszcze chyba nigdy nie trafiło
Odpicowane, zakratowane... bleeee..
Cóż.. Byc moze właśnie tak zachowuje sie klasyczny diler? Ubiera tematycznego ciucha i snuje sie z głupią miną nie wiadomo po co, jak smród po gaciach, po wsi, zaglądając w różne zaułki?
30 lat pozniej jednak sie odtworzyła jako osada robotników leśnych jakiegos niemieckiego przemysłowca. Miała ciekawy kształt bo zbudowana była na planie koła. Po 1945 roku na bardzo krótko zasiedlają ją polscy osadnicy. Kolejny raz, juz skutecznie, znika po wojnie. Razem z innymi wioskami jak Pstrąze, Buczek czy Studzianka wchodzi w skład radzieckiego poligonu - a te zwykle nie moga byc zamieszkane
Pierwszy raz próbujemy tam dotrzec w 2010 roku. To w ogole było nasze pierwsze spotkanie z Borami Dolnośląskimi. I jakos ta nazwa “Pogorzele” uśmiechała sie do nas z mapy, łącznie ze śródleśną stacją kolejową Studzianka, bez żadnej miejscowosci w poblizu. Ruszamy z buta z Przemkowa. I gdzieś dalej, w lasach, odkrywam, że zgubiłam mape… Miałam ją w kieszeni i wypadła… Mapa jest nowa i ni cholery nie mam jej jeszcze w pamieci. Nie mamy pojęcia gdzie iść, a i mapy szkoda. Wracamy sie, szukamy jej. Mapa zostaje odnaleziona na pierwszym miejscu kibelkowym, na samych obrzeżach Przemkowa. Jest to wyjazd jednodniowy. Nie ma juz czasu po raz kolejny ruszac w odmęty borów… Głupi pech… Niezrealizowany plan zostaje odsuniety na bliżej nieokreśloną przyszłość…
Teraz jeszcze jednoczesnie zaczyna przeciekac pieluszka, a zapasowe pieluszki w sakwach zalał sok z czarnej porzeczki, który nie wiedziec czemu sie odkręcił.... Czy są na świecie takie zbiegi okoliczności??? Droga nam sie nie zgadza z mapą i w ogole jest jakos odrobine nerwowo.. Jakos nie mamy fazy aby szukac na ślepo losowo wybranych dróg gdzies w boki. A jak sie później okazuje czyścimy zalane sakwy i przebieramy kabaka własnie tam… dokładnie tam, gdzie odchodzi droga na Pogorzele.. Zabrakło nam ze 100 metrów….
) drogi Dolnośląskich Borów.
Pewnie w ciemności i mgle okoliczne zagajniki mają wiecej do powiedzenia niż w słoneczne popoludnie…
)
Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 17 gości
