Godzina 12:50. Teraz już "tylko" dojście na Halę Krupową. Biorę na siebie ciężar namiotu i powoli ruszamy dalej. To było jedno z moich najgorszych przejść (Beskidy mnie nie lubią?). Wypchany plecak z doczepionym krzywo namiotem (bo nie było już jak go przytroczyć) cholernie mi ciążył. Koleżanka ledwo żywa zaczęła mnie martwić. "W takim tempie to my nie mamy szansy dojść w 1,5 godziny" - myślę sobie - "ale ważne, żeby dojść w ciągu dnia". Teraz i ja zaczęłam powoli opadać z sił. No tak, przecież od 4:00 rano poza skromnym śniadaniem i kawą zjadłam jedną małą kanapeczkę. Monia nie wiele więcej. Zarządzam przerwę na jedzenie i uzupełnienie płynów, nawet nie patrzę na zegarek. "Cholera, daleko jeszcze?" Powoli mija największy kryzys, zbieramy się dalej. Po pół godziny widzimy schronisko, jeszcze 10 minut i będziemy na miejscu. "Głupio zrobiłyśmy, że tak długo nic nie jadłyśmy" - mówimy prawie jednocześnie. Na Halę dotarłyśmy o 16:00... Dobrze, że zdecydowałyśmy się jechać dzień wcześniej, bo gdybyśmy podróż zostawiły na piątek, mogłoby być nieciekawie.
W czwartek było widać nawet Tatry, co prawda nie jakoś rewelacyjnie, bo powietrze było mało przejrzyste, ale po raz pierwszy widziałam Tatry nie z Tatr.
Po trudach podróży nastał w końcu piątek.
Poza nami, w czwartek przyjechało też kilka innych osób i w piątkowy poranek zaczęli rozstawiać namioty. Zmusiłam koleżankę do tego samego, jak się okazało dobrze zrobiłam, bo z naszym namiotem miałyśmy poważne problemy. Szczegóły pominę, ale było zabawnie
W każdym razie dobrze się skończyło.
W końcu przyszedł czas na rozpoczęcie biwaku. W między czasie zintegrowałyśmy się z biwakowiczami.
Kilka minut po 16:00 naczelny n.p.m.-u oficjalnie nas powitał. Pierwsza prezentacja dotyczyła fotografowania - głównym sponsorem 9. Biwaku Zimowego n.p.m. był Olympus - więc oczywiście wszystko dotyczyło ich sprzętu. Tego wieczoru 2 razy mogliśmy posłuchać, popatrzeć na zdjęcia i porozmawiać z Marcinem Dobasem, fotografem, podróżnikiem i ratownikiem górskim. Bardzo ciekawy człowiek, pełen pasji, zaangażowania w to co robi. Miło było go słuchać. Zdjęcia robi rewelacyjne. Dużo nauki przede mną i będę musiała w niedalekiej przyszłości zmienić aparat na lepszy. Marcin używa sprzętu marki Olympus i najczęściej są to bezlusterkowce, które uważa za najlepsze. Ja się nie znam, ale cholera jego zdjęcia robią wrażenie.
Również w piątek wysłuchaliśmy Olafa z firmy Nordhorn, który zaprezentował nam specjalistyczne skarpety zimowe (otrzymaliśmy je w prezencie). I w taki sposób zostaliśmy pierwszymi odbiorcami, bo nie ma ich jeszcze w sprzedaży. To właśnie podczas tej prezentacji miałyśmy z koleżanką dobre wejście.
Olaf opowiadał: "Nordhorn to polska firma produkująca skarpety w Łodzi".
Ja z Moniką i inni biwakowicze, którzy już wiedzieli, że my jesteśmy z okolic Łodzi: "Z Łodzi? My jesteśmy z okolic Łodzi."
Olaf: "No właściwie to z Aleksandrowa Łódzkiego".
Ja: "O kurcze, my jesteśmy z okolic Aleksandrowa Łódzkiego".
Po prezentacji porozmawiałam z Olafem i okazało się, że w Aleksandrowie mają 2 swoje siedziby (naprawdę nie miałam o tym wcześniej pojęcia, ale akurat tego dnia miałam na stopach skarpety tej firmy, które kupiłam sobie rok temu w popularnym sklepie internetowym
o czym oczywiście musiałam Olafowi powiedzieć). I tak do końca biwaku byłyśmy z Monią bohaterkami.
Był nocny spacer na Okrąglicę.
Było ognisko.
Później nastała zimna noc w namiocie. Nawet nie było tak źle. W stopy było ciepło, w dłonie bylo ciepło, w głowę było ciepło, ale tyłek to mi cholera zmarzł
Z tego powodu co chwila się budziłam i marzyłam tylko o tym, żeby była już 6:00 rano.
Sobota. Gdy w końcu wybiła 6:00 popędziłyśmy do schroniska wziąć ciepły prysznic.
I jeszcze kilka zdjęć "namiotowych"
Po śniadaniu były kolejne prezentacje w schronisku, a później szkolenia na świeżym powietrzu. Zostaliśmy podzieleni na 4 grupy (nasza liczyła 13 osób) i rozpoczęliśmy zajęcia praktyczne.
Sebastian uczył nas jak zbudować biwaku awaryjnego i tak powstało igloo.
Na zdjęciu nadzoruje naszą pracę
Później było gotowanie wody i przyrządzanie jedzenia (liofilizaty)
(hmmm nie mogłabym tego jeść).
Kolejne szkolenie dotyczyło posługiwania się rakami i czekanem.
Poznaliśmy też podstawy pierwszej pomocy medycznej (co prawda byliśmy już tak przemarznięci, bo cały czas z nieba coś leciało i było strasznie mglisto, więc długo to nie trwało). Pędem pobiegliśmy do schroniska na ciepłą zupkę, by mieć siłę na 2 pozostałe szkolenia. Pierwsze z nich (dla nas już trzecie tego dnia) odbyło się w schronisku i było szkoleniem lawinowym. Niestety nie mieliśmy szansy przetestować lawinowego ABC, bo nie było aż tak dużo śniegu. Ale "Józka" szukaliśmy.
Terenoznawstwo to ostatnie szkolenie, w którym wzięliśmy udział. Dostaliśmy GPS-y (firmy Garmin - sorry reklama musi być)
i wyruszyliśmy w las szukać słoiczków z wafelkami. Musieliśmy jeszcze wziąć czołówki, bo byliśmy ostatnią grupą i zastał nas wieczór, a w lesie zgubić się nie jest trudno. Bardzo mi się podobała ta zabawa. Wafelka znalazłam bardzo szybko. Pyszny był. I na koniec uczyliśmy się jak prawidłowo posługiwać się kompasem.
I tak minął dzień. Pełen wrażeń, śmiechu i oczekiwania na gościa specjalnego, którym był Adam Bielecki. Opowiadał o swoich wejściach na ośmiotysięczniki: Makalu, Gaszerbrum I, Broad Peak i K2. Pokazywał zdjęcia i filmy. Odpowiadał na nasze pytania. Po oficjalnym pokazie jeszcze długo w trochę mniejszym gronie rozmawiał z nami. To był świetny wieczór, a sam Adam to naprawdę bardzo miły, skromny człowiek. Dostałam nawet autograf.
Niedziela. Ostatni dzień biwaku - to gra terenowa, w której podzielni na 4-osobowe grupy praktykowaliśmy wszystko to, czego się nauczyliśmy. Moja grupa zajęła 3 miejsce i wygraliśmy książki.
A na koniec losowanie upominków - w którym to zgarnęłam... książkę. "Książki poszły w dobre ręce do bibliotekarki". Coś chyba w tym jest, że je przyciągam.
I niestety biwak się skończył, a nas czekał już tylko powrót do domu.
Jeszcze ostatnie zdjęcie:
Na szczęście tym razem poszło nam zdecydowanie lepiej.
Z Hali Krupowej do Sidziny - Wielkiej Polany szłyśmy mniej niż godzinę, a stamtąd zabrałyśmy się z jednym z biwakowiczów do Jordanowa. Z Jordanowa do Krakowa. Z Krakowa do Łodzi. Z Łodzi do domu.
I pierwsze słowa, które usłyszałam po powrocie to były: "Dziecko, jak Ty schudłaś, jaka blada jesteś." To jeszcze nic... poszłam do pracy i co słyszę: "Iwona, przez te 3 dni bardzo schudłaś".
I to wszystko. Właściwie to o biwaku mogłabym pisać i pisać, ale nie będę Was już więcej męczyć.
Dobranoc.
.
