Do ostatnich chwil, co chwila ktoś odpada. Zima wszystkich wystraszyła. Był taki jeden co się nawet żab przestraszył
.
Więc z rana zabieram z Żywieckiego grodu Dobromiła i wśród deszczu ruszamy z parkingu chwilę po 7. Na początek prawie nas skopało:
by po chwili spokojnie sobie popodziwiać Jezioro Międzybrodzkie:
Zaraz po wejściu w las wita nas zima:
Więc zdobywamy co krok na wysokości:
Czy ja wspominałem jak zwę ten Beskid? No tak, wspominałem, Beskid Stromy.
Mijamy zasypane drogi, płoszymy sarny, jednak na rozdrożach się nie gubimy:
mijamy widokowe miejsca:
czując się jak byśmy grali w filmie grozy:
Wyobrażamy sobie, że jesteśmy w dzikich górach, to nie przez tow. Dzika, lecz przez mgłę:
mijamy pierwsze skrzyżowanie szlaków, miejsce odpoczynku
gdzie nie odpoczywamy tylko przemy ku dziurze:
Smoka nie ma, to ruszamy się posilić ku schronisku:
No co nie widać go?
Zjadamy ciepły posiłek. Schronisko jak nic przypomina tę pod Wielką Raczę. Zmarzliźmy porządnie. Więc szybko schodzimy na Przełęcz Przegibek. Tę kawałek pokonujemy szybko. Bo nie dość, żeśmy zmarzli, to piździ jak w kieleckim. Dobrze, że w przeciwieństwie do zimowych wypraw, mam grube rękawice...
Z przełęczy podchodzimy ku Gaikom. Po drodze pierwsze rozjaśnienia, pierwsze między gałęziami widoki.
Leci na nas lód z drzw
ale idziemy
Jest w końcu tytułowa herbatka:
Fajnie jest się napić gorącej, tyle co zagotowanej herbaty!
To był mój pierwszy test palnika (zdał - po 3 minutach niecały litr wrzał), no i czajnika.
W końcu ruszamy ku Krzyżowi, ponoć większy od tego nad Zakopanem.
Po drodze oczy zaczynają boleć...od słońca odbijanego od śniegu:
Wychodzą też widoki, na trasę, którą przeszliśmy. Pod słońce, więc zdjęcia marne:
Pojawiają się też dalsze widoki, ze Śląskiego:
Nawet Magurka wyszła z chmur:
Ruszamy dalej. Starczy tego podziwiania. Choć już zdecydowanie twierdzimy, że warto było ruszyć zady.
Przed krzyżem, zaczynamy schodzenie
mijając spalone (nie aż tak, choć koło okien widać osmolenie desek) schronisko:
Widoki na zarzecze:
Tu też znad równin dobiega jedyny grzmot, ale to tylko straszenie, burza przechodzi od północy nad Małym Beskidem.
Tu też można spotkać miejsce, gdzie można pokazać czym się olewa świat:
I można by w sumie skończyć tą relację, bo powrót mamy po drogach, ale najpierw mijamy sympatyczną aleje:
z kwiecistą kapliczką, nawet jest to dosyć ładny widok:
a potem mijamy przysiółki z superowymi widokami:
aż w końcu schodzimy nieco ponad poziom wody w jeziorze i robiąc jeszcze kilka zdjęć
mijając potwory architektoniczne, dochodzimy do auta.
W ok 7godzin pokonujemy ok 19km, robimy ponad 1300m przewyższeń, zjadamy kilka buł, schabowego i gulaszową, parę batonów, czekoladę, obgadujemy tysiąc tematów.
Jesteśmy mega zadowoleni!
link do kiepskich zdjęć
Ps. Na następne spotkanie klubowe zaproszę pewnie w lecie, z góry zapraszam. Herbatka będzie punktem stałym.
