Jeśli chcesz pomóc, wpłać na wsparcie poszkodowanych w wyniku powodzi. Linki poniżej:
SIEPOMAGA.PL - WSPARCIE POSZKODOWANYCH W WYNIKU POWODZI
ZRZUTKA.PL - POMOC POWODZIANOM ZE STRONIA ŚLĄSKIEGO
Głosowanie na zdjęcie sierpnia - trzeba wejść do sekcji "Fotografia górska i nie tylko" - nie ma linka na głównej, mój błąd.
SIEPOMAGA.PL - WSPARCIE POSZKODOWANYCH W WYNIKU POWODZI
ZRZUTKA.PL - POMOC POWODZIANOM ZE STRONIA ŚLĄSKIEGO
Głosowanie na zdjęcie sierpnia - trzeba wejść do sekcji "Fotografia górska i nie tylko" - nie ma linka na głównej, mój błąd.
03-07.06.2015 - To właśnie są... To właśnie MOJE Bieszczady!
-
creamcheese
- Posty: 497
- Rejestracja: 2013-08-26, 12:45
-
Vision
bton1 pisze:Wielebny Visionie - święte słowa.. A jeszcze w życiu tam nie byłem.. Do nędzy!
Ja raz byłem ale zimą, też ładnie. Jednak widzę, że bardzo dużo straciłem.
Wiolcia pisze:(chyba zadowolona z nowego aparatu?)
No takie jakieś ostrzejsze te zdjęcie niż zawsze i zakres tonalny jakby lepszy.
Ostatnio zmieniony 1970-01-01, 01:00 przez Vision, łącznie zmieniany 3 razy.
Barierki na Haliczu są już od kilku ładnych lat...teraz robią schody na Tarnicę i...podobno dalej w stronę Halicza (żeby się moje słowa w gówno obróciły)...
Creemcheese, niestety to chyba prawda. Na całej drodze od Tarnicy do Halicza są rozłożone drewniane deski, które mają służyć do budowy schodów. Barierki już były, gdy byłam ostatnio, więc faktycznie muszą być dłużej.
bton1 pisze:Nes_ska daruj kolejny dzień.. za torturowanie jest paragraf!
Sobotni wieczór to wisienka na torcie!laynn pisze:Jak spotkam Neskę to ją zabije!!!!
Daj żyć!
Vision pisze:Jednak widzę, że bardzo dużo straciłem.
Bieszczady w wersji kolorowej są piękne
W wersji białej nie było mi dane widzieć. Może kiedyś Jestem tu gdzie stoję, ale jeśli się ruszę, to mogę się zgubić.
06.06., czyli dwie wycieczki jednego dnia.
W sobotę aniołek postanowił uskutecznić pranie, a mnie nie chciało się siedzieć do południa na pupie, więc postanowiłam ruszyć sama na Rawki. Do tej pory zastanawiam się, czemu znów wybrałam ten straszny szlak prowadzący od Bacówki pod Małą Rawką, skoro ostatnim razem też go przeklinałam
Pogoda w sobotę była jeszcze lepsza niż w poprzednie dni, a słońce prażyło jeszcze mocniej (co oczywiście zaoowocowało poparzeniami słonecznymi, ale któż by używał kremu do opalania?;-))
Przy bacówce są straszne tłumy i gwar, więc nawet nie chce mi się tam zatrzymywać. Poza tym mam ograniczenie czasowe, bo popołudniu jestem umówiona na dreptanie z aniołkiem.
Wchodzę więc szybko do lasu...
...i z jeszcze większą radością z niego wychodzę, bo to oznacza prawie koniec tych paskudnych, stromych schodów
..a dodatkowo zaczynają się widoki. Tutaj na Połoninę Caryńską, która z Wetlińskiej wygląda potężnie i dostojnie, a stąd jak zwykły pagórek
Na Małej Rawce nie zatrzymuję się na długo. Przerwę obiecuję sobie zrobić na Wielkiej.
Na niej też jest trochę ludzi, ale mimo wszystko jest trochę luźniej. Przynajmniej w tym momencie
Kładę się więc na trawie na dobre 40 minut, popijam piwko i podziwiam widoki
Zamęczam też ludzi, żeby zrobili mi pamiątkowe zdjęcie, gdyż próba zrobienia sobie zdjęcia samej wychodzi dosyć komicznie.
W pewnym momencie zauważam, że się zależałam, więc robię szybki odwrót w stronę Małej Rawki.
W oddali widzę Chatkę Puchatka, w której okolice wybieram się popołudniu.
Po dotarciu na Małą Rawkę od razu odbijam na zielony szlak do Wetliny. Ostatnim razem szłam w nim we mgle, więc jestem ciekawa, jakie będą widoki!
Oprócz splątanych drzewek co jakiś czas pojawiają się także góry
O 14.00 docieram na przystanek, skąd muszę dojechać na Przełęcz Wyżnią na kolejną wycieczkę tego dnia, tym razem już z aniołkiem
Rawki - tym razem bez burz
W sobotę aniołek postanowił uskutecznić pranie, a mnie nie chciało się siedzieć do południa na pupie, więc postanowiłam ruszyć sama na Rawki. Do tej pory zastanawiam się, czemu znów wybrałam ten straszny szlak prowadzący od Bacówki pod Małą Rawką, skoro ostatnim razem też go przeklinałam
Pogoda w sobotę była jeszcze lepsza niż w poprzednie dni, a słońce prażyło jeszcze mocniej (co oczywiście zaoowocowało poparzeniami słonecznymi, ale któż by używał kremu do opalania?;-))
Przy bacówce są straszne tłumy i gwar, więc nawet nie chce mi się tam zatrzymywać. Poza tym mam ograniczenie czasowe, bo popołudniu jestem umówiona na dreptanie z aniołkiem.
Wchodzę więc szybko do lasu...
...i z jeszcze większą radością z niego wychodzę, bo to oznacza prawie koniec tych paskudnych, stromych schodów
..a dodatkowo zaczynają się widoki. Tutaj na Połoninę Caryńską, która z Wetlińskiej wygląda potężnie i dostojnie, a stąd jak zwykły pagórek
Na Małej Rawce nie zatrzymuję się na długo. Przerwę obiecuję sobie zrobić na Wielkiej.
Na niej też jest trochę ludzi, ale mimo wszystko jest trochę luźniej. Przynajmniej w tym momencie
Kładę się więc na trawie na dobre 40 minut, popijam piwko i podziwiam widoki
Zamęczam też ludzi, żeby zrobili mi pamiątkowe zdjęcie, gdyż próba zrobienia sobie zdjęcia samej wychodzi dosyć komicznie.
W pewnym momencie zauważam, że się zależałam, więc robię szybki odwrót w stronę Małej Rawki.
W oddali widzę Chatkę Puchatka, w której okolice wybieram się popołudniu.
Po dotarciu na Małą Rawkę od razu odbijam na zielony szlak do Wetliny. Ostatnim razem szłam w nim we mgle, więc jestem ciekawa, jakie będą widoki!
Oprócz splątanych drzewek co jakiś czas pojawiają się także góry
O 14.00 docieram na przystanek, skąd muszę dojechać na Przełęcz Wyżnią na kolejną wycieczkę tego dnia, tym razem już z aniołkiem
Rawki - tym razem bez burz
Ostatnio zmieniony 2015-06-10, 10:43 przez nes_ska, łącznie zmieniany 1 raz.
06.06. Wetlińskie popołudnie.
Co tu dużo mówić, popołudnie na Połoninie Wetlińskiej było zwieńczeniem pięknej bieszczadzkiej przygody!
Ruszyłyśmy żółtym, najszybszym szlakiem ku połoninie.
Jeszcze nie zdążyłam odsapnąć, a tu znów pod górę! Dodatkowo już było widać i czuć, jak bardzo jestem spalona przez słońce. Ale... "My nie damy rady?!"
W dół schodziło kilka wycieczek z przewodnikami. Przy samym schronisku też były jeszcze tłumy ludzi.
W drodze do niego podeszła do mnie dziewczynka i zaczęła mnie klepać po ręce, mówiąc "Dzień dobry". Okazało się, że to uczennica z mojej szkoły. Nawet w Bieszczadach nie można się zaszyć!
Znalazłyśmy sobie ustronne miejsce za schroniskiem, w którym była względna cisza i spokój.
Rozplażowałyśmy się tam na blisko godzinę. Czekałyśmy aż szlaki trochę opustoszeją
Widać było, że tak jest. Bardzo dużo ludzi schodziło w dół do Ustrzyk.
My tymczasem jadłyśmy, piłyśmy, leniuchowałyśmy...
...ale w końcu nadeszła pora, żeby ruszyć się stamtąd dalej ku Smerekowi.
Na szlaku spotkałyśmy niewielu ludzi. M.in. grupę, która zrobiła Memoriał dla uczczenia pamięci synka jednej z par. Mieli na sobie koszulki Memoriału i Kubusiowe balony. (Dopiero w domu zauważyłam, że molestuję misia w kroku )
Coraz bardziej oddalałyśmy się od Chatki i było coraz przyjemniej.
Cały czas kroczyłyśmy w stronę słońca, niespiesznie, ale z nadzieją, że zdążymy na zachód. Specjalnie zrobiłyśmy sobie spory zapas czasu, zaczynając wycieczkę dosyć wcześnie.
Z Przełęczy Orłowicza zostało już bardzo niewiele drogi do Smereka.
Moje czerwone łapki już trochę bolą, dlatego mam nadzieję, że szybko słońce zelżeje
To zostawiamy już za sobą:
Na Smereku jestesmy w samą porę!
Dołącza do nas kilka osób, więc eksperymentujemy!
Nacieszamy się ostatnimi chwilami ze słońcem!
...a po jego całkowitym zniknieciu zmierzamy na dół. Oczywiście każdy szelest to ukryty w krzakach niedźwiedź. W końcu jednak udaje się dotrzeć... na piwo do Bazy, a następnie do mieszkania na nocleg.
Następny dzień to już tylko długi powrót do domu.
Wisienka na torcie
Co tu dużo mówić, popołudnie na Połoninie Wetlińskiej było zwieńczeniem pięknej bieszczadzkiej przygody!
Ruszyłyśmy żółtym, najszybszym szlakiem ku połoninie.
Jeszcze nie zdążyłam odsapnąć, a tu znów pod górę! Dodatkowo już było widać i czuć, jak bardzo jestem spalona przez słońce. Ale... "My nie damy rady?!"
W dół schodziło kilka wycieczek z przewodnikami. Przy samym schronisku też były jeszcze tłumy ludzi.
W drodze do niego podeszła do mnie dziewczynka i zaczęła mnie klepać po ręce, mówiąc "Dzień dobry". Okazało się, że to uczennica z mojej szkoły. Nawet w Bieszczadach nie można się zaszyć!
Znalazłyśmy sobie ustronne miejsce za schroniskiem, w którym była względna cisza i spokój.
Rozplażowałyśmy się tam na blisko godzinę. Czekałyśmy aż szlaki trochę opustoszeją
Widać było, że tak jest. Bardzo dużo ludzi schodziło w dół do Ustrzyk.
My tymczasem jadłyśmy, piłyśmy, leniuchowałyśmy...
...ale w końcu nadeszła pora, żeby ruszyć się stamtąd dalej ku Smerekowi.
Na szlaku spotkałyśmy niewielu ludzi. M.in. grupę, która zrobiła Memoriał dla uczczenia pamięci synka jednej z par. Mieli na sobie koszulki Memoriału i Kubusiowe balony. (Dopiero w domu zauważyłam, że molestuję misia w kroku
)
Coraz bardziej oddalałyśmy się od Chatki i było coraz przyjemniej.
Cały czas kroczyłyśmy w stronę słońca, niespiesznie, ale z nadzieją, że zdążymy na zachód. Specjalnie zrobiłyśmy sobie spory zapas czasu, zaczynając wycieczkę dosyć wcześnie.
Z Przełęczy Orłowicza zostało już bardzo niewiele drogi do Smereka.
Moje czerwone łapki już trochę bolą, dlatego mam nadzieję, że szybko słońce zelżeje
To zostawiamy już za sobą:
Na Smereku jestesmy w samą porę!
Dołącza do nas kilka osób, więc eksperymentujemy!
Nacieszamy się ostatnimi chwilami ze słońcem!
...a po jego całkowitym zniknieciu zmierzamy na dół. Oczywiście każdy szelest to ukryty w krzakach niedźwiedź. W końcu jednak udaje się dotrzeć... na piwo do Bazy, a następnie do mieszkania na nocleg.
Następny dzień to już tylko długi powrót do domu.
Wisienka na torcie
O, to, to... Miałam pomysł na przytulańcowe zdjęcie, ale towarzystwo było jakieś takie oporne na początku, więc znalazłam sobie pana do przytulania i od tego się zaczęło!
Później już inna zachodowa koleżanka w ramach wdzięczności też zgodziła się poprzytulać, abym ja mogła zrobić sobie podobne zdjęcie
Szlaki naprawdę fajne i nie są tak oblegane jak reszta, co jest ich duuuużą zaletą
Natomiast szlak od rozwidlenia na Bukowym do Widełek - okropny. To samo z Wołosatego do Przełęczy Bukowskiej - straszny. Dalsze części tych szlaków są fajne, ale na tych można umrzeć z nudów
Później już inna zachodowa koleżanka w ramach wdzięczności też zgodziła się poprzytulać, abym ja mogła zrobić sobie podobne zdjęcie
Basia Z. pisze:Jak tam cudnie zielono
Szlak z Małej Rawki do Wetliny jest jednym z moich ulubionych, tak samo jak szlak Połonina Caryńska - Przysłop Caryński.
Szlaki naprawdę fajne i nie są tak oblegane jak reszta, co jest ich duuuużą zaletą
Natomiast szlak od rozwidlenia na Bukowym do Widełek - okropny. To samo z Wołosatego do Przełęczy Bukowskiej - straszny. Dalsze części tych szlaków są fajne, ale na tych można umrzeć z nudów
Ostatnio zmieniony 2015-06-10, 17:04 przez nes_ska, łącznie zmieniany 1 raz.
Kto jest online
Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 63 gości