Postautor: Dobromił » 2013-11-04, 09:33
Czas na opis tych głupot wieku średniego.
1 listopada warto się wybrać w góry. Oczywiście jak pogoda jest przyjazna człekowi. „Obrońcy” pustych szlaków powinni tego dnia szczytować – ¾ narodu tego dnia czuje potrzebę odwiedzenia grobów swych bliskich. Tak jakby w inne dni się nie dało tego zrobić. Oczywiście, że się da i ma to taką samą wartość emocjonalną jak w okolicach początku listopada. Tak więc marsz w góry !!!
Wycieczka miała być krótka, miła, lekka i schroniskowa. W schronisku byliśmy dwa razy. Ludzi spotkaliśmy na szlaku z 8 sztuk. Kozic nie widzieliśmy ( mamy na to własną teorię ). Szczyty zdobyliśmy dwa ( w dobrym stylu – na dwóch, a nie na czterech nogach ). Trasa trwała ( od auta do auta ) 10 godzin, przeszliśmy w tym czasie 33 kilometry i 600 metrów. Nie licząc schodów w schronisku. Amen i ave.
O 8.00 ruszamy z nogi własnej z Siwej Polany. Przed nami trzy osoby, za nami zero ludzi. Pogoda milusia wręcz. Raz za czas zefirek owiewał nasze twarzyczki. Owiewał, owiewał, owiewał, aż w końcu na grani pięknie w ryje przyłożył rodzącym się halnym. Słoneczko przygrzewało, owieczki śpiewały, psy szczekały. A potem aż do schroniska Chochołowskiego nastąpiła cisza. Poza wyjącym wiatrem. Jak wygląda szlak Chochołowską to pewno wszyscy wiecie, więc nie będę marnował klawiatury na opis turni, bram, potoków i dawnego schroniska. Daruję też sobie i Wam opisu Polany. Domki stoją, krokusy leżą w ziemi, Mnichy szczerzą kły, zbocza Bobrowca leżakują. Kapliczka też stoi, filmowców brak. Balonu atakującego kosmos też nie ma. Jak takie nudy to trzeba wejść do schroniska. Na Sali pustki, obsługa żyła więc się posililiśmy. Pogadaliśmy, poplotkowaliśmy i poszliśmy. W siną dal. W otchłań Doliny Jarząbczej. Czerwonym szlakiem ku przyszłości. Czyli ku Trzydniowiańskiemu. Idąc tworzyliśmy pieśń. Jak sobie przypomnimy to ją spiszemy. A w drodze powrotnej stworzyliśmy scenariusz filmu. Tytuł roboczy „Powrót księcia. Tatrzańskie zombi”. Inne tytuły to „Ciupaga II”, „Coś mi tu Wlazło VI”. Będzie mrocznie i demonicznie. Wracając do turystyki pieszej to wnikamy w zbocza, maszerujemy, trawersujemy i rozpoczynamy ten wrednie wredny ostatni odcinek podejścia pod szczyt. Przy okazji podziwiamy okolicę – podwójny Grześ, Osobita, Rakoń, Wołowiec, strzelisty Rohacz, Jarząbczy, Kończysty, Czubik i Trzydniowiański. Na tego ostatniego tak się napatrzyliśmy, że go ominęliśmy i poszliśmy trawersem w prawo na szlak prowadzący na Kończysty. Cudne widoki otwarły się z tego szlaku – Ornaki, Kominiarski i coś w oddali. To coś w oddali było otulone chmurami i wiatrami. Kotłowało się tam. Wyło demonicznie. Jak to przy powstawaniu halnego. W tym miejscu zatrzymaliśmy się co by bardziej się odziać bo wiatr robił się co raz bardziej bezczelny. Tam też spotkaliśmy człowieka. Żywego i chodzącego. Przed nami podejście na Kończysty. Milusie – szlak rozjechany jak kiedyś okolice Kasprowego. Kamienie się sypią, żwir wręcz tańcuje. Ale my, jako młodzi dzielni, pokonaliśmy te kłody pod nogi. I weszliśmy. Siadliśmy, zrobiliśmy zdjęcie Starego Robota, Jarząbczego, doliny Raczkowej i ruszyliśmy w bój. Na Jarząbczy. Pisząc w skrócie – mimo atakującej przyrody dotarliśmy do celu. Tam też spotkaliśmy kolejnych trzech ludzi. Tłumy wręcz straszne. Przenikamy na właściwy szczyt tego szczytu i zaczynamy podziwiać otoczenie. Trwało to krótko ponieważ akurat w tym momencie nic nie było widać. Jeno dno dolin, kilka stawów i brzozę. Czas wracać. Tą samą drogą. Trochę się widoki zmieniły, np. Stary Bocian pokazał się pierwszy raz w całości. Miło z jego strony. Tak samo później pokazały się Kamienisty i Ciemnosmreczyński. A my na skrzydłach wiatru pomykaliśmy w dół. Auuuu !!!!!!!!!!!!!! No i dotarliśmy w ten sposób ponownie do schroniska co by się schronić. Jak poczuliśmy kolejną potrzebę chodzenia to poszliśmy. Z latarkami co by zwierza złego wypatrzyć. Nie wypatrzyliśmy. Do auta doszliśmy, w piecu napaliliśmy, nakarmiliśmy Szarika. I czas wracać.
Dziękuję za uwagę.
P.s. Ta wycieczka była dla mnie bardzo ważna z dwóch powodów. Jarząbczy był to ostatni oficjalny szczyt Tatr Polskich na jakim nie byłem. No i wreszcie byłem !!! Jak jeszcze przejdę odcinki : Jarząbczy – Wołowiec i Starorobociański – Siwy Zwornik to wtedy okażę się, że zdeptałem nogami moimi wszystkie oficjalne, istniejące obecnie szlaki w Tatrach Polskich. Z tej radości wtedy coś zrobię.
Drugi powód to mój prywatny rekord. Ta wycieczka to moja 48 wizyta w górach w tym roku. Nigdy, w moim krótkim życiu turysty, nie byłem więcej razy w górach w ciągu roku.
Ostatnio zmieniony 2013-11-04, 09:34 przez
Dobromił, łącznie zmieniany 1 raz.
. I pomyślałem sobie, że już czas na wycieczki krótkie, miłe, schroniskowe i nie za długie. Aha ...
traci rozsądek.
Dobromił buduje napięcie. 
