Pasmo Łososińskie z bonusami dla buby i pudelka

vertigo

Rzutem na taśmę udało mi się zrealizować jeszcze jeden wypad w tym roku.
W jakimś innym wątku wspomniałem, że lubię bardzo chadzać samotnie po górach, no ale poznałem w górach trochę fajnych ludzi i zazwyczaj w towarzystwie chadzam. Ale czasem udaje mi się też samotnie połazić.
Trafił mi się teraz wolny weekend więc postanowiłem go nie zmarnować. Nałaziłem się trochę w tym roku, więc teraz nie czułem specjalnej potrzeby zrobienia jakiejś ambitnej wyrypy.
Postanowiłem się wybrać w mało uczęszczaną część Beskidu Wyspowego – w Pasmo Łososińskie.

***
W sobotę o 8.10 wsiadam do autobusu z którego wysiadam po półtorej godzinie w Łososinie Górnej. Dostrzegam knajpę, ale niestety dopiero od 11.00 czynna. Szkoda, lubię bardzo w lokalnych knajpach w mijanych miejscowościach napić się browarka.
Na pociechę postanawiam wypić browarka ze sklepu. Robię drobne zakupy w markecie i idę zielonym szlakiem, postanawiając w pierwszym jako tako dogodnym miejscu zrobić przerwę na piwo i drobny posiłek. Pierwsze jako tako dogodne miejsce trafia się szybko – duża sterta kloców i desek.

Wspinam się, siadam, wyciągam piwo, bułę z pieczarkami, „Rzeczpospolitą” i niespiesznie wcinam, popijam, czytam. Świeci słońce, jest ciepło, nie spieszy mi się. Uwielbiam takie chwile.

Potem kawałek podchodzę wąską asfaltówką, a później już idę przez las. Piękny, jesienny las.

Od czasu do czasu, mam prześwity na południe.

Mijam szczyty Dzielca, Gronia, Sarczyna, trochę widoków mam spod Przełęczy pod Sałaszem. Niepodzielnie rządzi jesień.

Wspinam się najpierw na Sałasz Zachodni potem na Wschodni (albo po prostu Sałasz). Tuż pod szczytem tego ostatniego są ławy - robię posiadówę.

Między Sałaszem a Jaworzem ku swemu zdumieniu spotykam wędrującą parę. Idą na lekko, z psem, ale i tak jestem zdziwiony, oni nie mniej

Docieram na najwyższy szczyt tej łososińskiej części Wyspowego – na Jaworz, zwany też Kretówką (918 m) i schodzę jeszcze kawałek w dół gdzie przy wieży widokowej postanowiłem się zatrzymać na nocleg.

Piękną mam stamtąd panoramę – taką klimatyczną, szeroką, jesienną. Z całej okolicy tchnie spokojem; siadam na ławie i delektuję się otoczeniem.

Wchodzę na wieżę zastanawiając się po co ją właściwie postawiono skoro widoki spod niej są niczym nieprzesłonięte….

Potem stawiam namiot, na kuchence podgrzewam leczo, piję herbatę…
Robi się ciemno, chłodno a jakoś nie chce mi się wchodzić do namiotu. Siedzę na ławie, patrzę na okolice, na światła Nowego Sącza.

Wszystkie moje sprawy, moje kłopoty, moje zawirowania wydają mi się mniej istotne teraz. Liczy się ta cisza, ten spokój, takie chwilowe oderwanie od szumu, gwaru, od codziennych spraw i zjawisk na codzień bardzo absorbujących. Coraz mocniej wieje, zaczynam marznąć więc chowam się w końcu do namiotu, jem kolację i wpełzam do puchowca. Na rozgrzanie delektuję się cytrynówką, trochę słucham radia i w końcu zawijam się w śpiworze i zasypiam.

Budzę się w nocy około 3.00 i wychodzę za potrzebą. I widzę, że w międzyczasie przyszła zima

. Rano zrywam się około 7.00, robię kawę, śniadanie i wychodzę na zewnątrz aby – jak na prawicowca i antykomunistę przystało – dokonać lustracji. Lustracji otoczenia. Okolica wygląda diametralnie inaczej niż kilkanaście godzin temu. Zima.

Pakuję się, zwijam namiot - z kłopotami, bo mocno wieje.
I wędruję dalej niebieskim szlakiem, mijam Babią Górę (728 m) i dochodzę do wsi Skrzętla – Rojówka. Przy drodze spotykam duży drewniany budynek…

…który może bym ominął bez zatrzymywania się gdyby nie zaciekawiła mnie duża czerwona tablica przytwierdzona na froncie. Podchodzę, aby się dowiedzieć co to za budynek i zobaczywszy czyjego imienia jest ta – jak się okazuje – szkoła jestem pod bardzo dużym wrażeniem.

Obchodzę budynek dookoła i widzę, że od dawna jest nieużywany. Niszczeje, okna i drzwi pozabijanie deskami. Z pobliskiego domostwa wychodzi staruszek i ucinamy sobie rozmowę. Dowiaduję, że szkoła już ze 20 lat nie funkcjonuje w tym budynku, że obiekt kupiła jakaś prywatna osoba, ale jedyne co zrobiła to pozabijała deskami okna i drzwi, żeby nie można było wchodzić do środka. Tak sobie pomyślałem, że buba znalazłaby sposób

Obok szkoły straszy pozostałość po wychodkach.

Idę dalej. Pogoda się pogarsza, coraz mniej widać, zaczyna padać deszcz ze śniegiem. I spotykam drugi obiekt który wzbudziłby zachwyt buby

Głównym wejściem raczej się nie da dostać do środka…

… ale bocznym jak najbardziej

W środku – jest tak…

Dostrzegam jakieś broszury, też je uwieczniam i wrzucam tutaj – z dedykacją dla pudelka, niech sobie chłopak poszydzi

Na kopercie widzę, że przesyłka jest sprzed 10 lat.

Wychodzę stamtąd, zatrzymuję się na chwilę w budce przystankowej, zjadam batona, i wobec marnej pogody postanawiam przez Świdnik zejść do miejscowości Tęgoborze. Pierwotny plan miałem taki, żeby iść przez Białowodzą Górę, ale to innym razem. W mżawce i bez widoków po prostu nie chce mi się tam pchać.

Więc dochodzę do Tęgoborzy, kwadrans po 11.00 mam autobus do Krakowa, o 13.30 jestem w mieszkaniu. Jem obiad, oglądam konkurs skoków i wchodzę na forum "Góry bez granic".
Tym którzy relację przeczytali składam serdeczne Bóg zapłać.

Pudelek · Dołączył: 08 Lip 2013 Posty: 8309 Skąd: Oberschlesien

eee, myślałem, że jakiś ciekawy bonus. A tu coś oklepanego

Piotrek · Wysłany: 2014-12-21, 20:38

Jakby dwa światy. Zasypiasz wśród jesieni a budzisz się w śniegu

A szkoły trzeba przyznać to wisienki na cieście tej wycieczki. :-)

vertigo · Wysłany: 2014-12-21, 20:42

Czułem, że będziesz marudził więc mam coś jeszcze dla Ciebie - z kościoła w Skrzętli

Inspiracji z lektury życzę

Pudelek · Dołączył: 08 Lip 2013 Posty: 8309 Skąd: Oberschlesien

wniosek z tego taki, aby nigdy nie kasować e-maili

laynn · Wysłany: 2014-12-21, 22:02

Fajny piec kaflowy.

Iva · Wysłany: 2014-12-22, 11:28

buba · Dołączyła: 09 Lip 2013 Posty: 6105 Skąd: Oława

Dzieki za dedykacje!

Faktycznie , bardzo ciekawe te dwa budynki! Te czerwone tabliczki chetnie bym przyholubila na sciane w pokoju!

Ciekawe czy w szkole byly jeszcze jakies sprzety..
Fajne tez to miejsce z wiata i wieza widokowa, taki wieje z niego spokoj (w jesiennej wersji podoba mi sie bardziej!)

Majka · Wysłany: 2014-12-22, 12:21

Relację przeczytałam, w bogów nie wierzę, więc mi nie zapłacą. :lol

Fajne miejsce z tą wiatą i wieżą widokową. W sumie niedaleko, a jak dla mnie Beskid Wyspowy wciąż mało odkryty.

nes_ska · Wysłany: 2014-12-22, 12:28

Przechodziłam obok tych budynków w maju i nie podkusiło mnie, żeby tam wejść! Eh!

Następnym razem trzeba je będzie sprawdzić

Basia Z. · Dołączyła: 06 Wrz 2013 Posty: 3550 Skąd: Chorzów

Fajna inspiracja na kolejne wycieczki, bo jeszcze tam nie szłam. Tylko ode mnie trochę daleko na 1 dzień.

vertigo · Wysłany: 2014-12-22, 13:15

bton1 · Wysłany: 2014-12-22, 13:17

Żałuję kolejny raz, że tak słabo spenetrowane mam te rejony. Poprawię się w 2015.

Majka · Wysłany: 2014-12-22, 13:35

Ja sobie tak obiecuję od dawna,że Beskid Wyspowy poznam lepiej, a efekt jest taki,że zawsze mnie gdzieś dalej zapędzi. Wiosenny sezon zdecydowanie zaczynam od wypadu na Ćwilin .

Tępy dyszel · Wiek: 44 Dołączył: 07 Lip 2013 Posty: 2779 Skąd: Tychy

Widząc powyższe, proponuję przyznać vertigo tytuł wzorowego obywatela oraz prawego Polaka.

Porównując dzień pierwszy i drugi Twojej wycieczki, zdecydowanie wybieram dzień pierwszy tj. piękną jesień zamiast syfiatej zimy.
W tych rejonach Beskidu Wyspowego jeszcze nie byłem.
Odległość z mego miejsca zamieszkania tylko niewiele mniejsza, niż do Tatr, więc konkurencja spora.

Ale wydaje mi się, że Beskid Wyspowy jest dużo mniej ,,halny" niż np. Żywiecki a w ostatnich latach nawet Śląski.

Ps. Kocham podejście na Szczebel (Strzebel ?) z Lubnia. Stromo a ze szczytu widoków brak. Nie licząc elementów infrastruktury....religijnej.

Góry Bez Granic » Góry » Nasze wycieczki i wyprawy » Beskidy » Pasmo Łososińskie z bonusami dla buby i pudelka	Idź do strony: 1 2 »