Mała Fatra zawsze na propsie!

[_laynn]

Niestety Ukochanej już się nie podoba. Nie ma ochoty podziwiać widoków. Pada w cieniu i oświadcza, że to koniec.

Ten odcinek, ale w odwrotnym kierunku to była pierwsza moja wizyta w MF - też po niej padłem na Chrapaky
Nie dziwię się.

[sprocket73]

Część VI - dramat w MF

Ukochana stwierdziła, że się przegrzała i musi odpocząć dłużej. Faktycznie na południowych stokach podejściowych pod każdą z górek, które pokonywaliśmy panował okropny upał. Spoglądałem w Dolinę Branicy, na końcu której było auto. Niby nie daleko... a tak daleko w obecnej sytuacji. Można zaobserwować ciekawe zjawisko ogromnego spadku przejrzystości powietrza. Zrobiło się wręcz gęsto.



Po godzinnym odpoczynku przystąpiliśmy do zejścia, a miało ono aż 354 metry w pionie. Na szczęście nogi jako tako funkcjonowały.



Zastanawiałem się co zrobić na przełęczy Príslop. Można było zejść niebieskim szlakiem, ale co dalej. To był najdłuższy wariant, ale najbezpieczniejszy. Mógłbym się skoczyć po auto, a Ukochana by czekała w Terchowej. Korciło mnie wyzwanie zejścia bezszlakowo do Doliny Branicy, sam bym pewnie ten wariant wybrał, jako najkrótszy i całkiem ciekawy. Ukochana jednak na autopilocie rozpoczęła podejście pod Sokolie.



Było już chłodniej i całkiem ładnie. Mieliśmy jednak bardzo słabe tempo.



Tak wygląda bezszlakowe zejście do Doliny Branicy. Wielka niewiadoma. Z wyczerpaną Ukochaną może lepiej nie ryzykować takich atrakcji.



Sokolie ogólnie piękne jest.



Od poprzednich pagórków odróżnia je to, że nie jest to stożkowa górka do pokonania, tylko w długi pofałdowany grzbiet, który trzeba przejść.



Ale cudownie piękny, szczególnie w porze zachodu.



Słoneczko robiło fajne kolorki, a my mieliśmy znaczne obsuwy względem tabliczek.



Stromo było.



Podziwiałem widoki.





Zejście Doliną Obšívanka karkołomne. Ukochana strasznie klęła.



Potem w ogóle było strasznie.



Przepaście.



I wciąż jakieś drobne podejścia. Wydawało się to nie mieć końca. Już prawie ciemno.



Pamiętam, że jak szliśmy tędy 11 lat temu, to obiecywałem sobie powrócić i poświęcić cały dzień na samo Sokolie. Przez ten czas zapomniałem jak tu jest. Teraz sobie przypomniałem i utwierdziłem, że muszę tu jeszcze powrócić, o ile uda się przeżyć dzisiejsze zejście.



Jakoś się udało. Końcowy odcinek to łąkowy żółty szlak, który miał być pokonywany przy zachodzącym słońcu. Ale byliśmy 2 godziny za późno. Pod koniec nie było już nawet szarówki. Osada Mažgutovci.



Hotel Branica. Znak, że jednak dotrzemy do auta. Jest 22.



W domu jesteśmy przed 1 w nocy. Ukochana ogłasza koniec swojej górskiej kariery, że niby z mojej winy.
Optycznie trasa wydawała się nie taka bardzo długa. Dopiero teraz sprawdzam dystans. 25 km - tego się spodziewałem. Przewyższeń 1900 metrów - sporo. No ale w końcu Wielki Krywań powinien mieć więcej podejść niż zwykły Krywań w Tatrach
Wycieczka w starym stylu. Kiedyś każda trasa była "źle" zaplanowana

THE END

[Sebastian]

Szlakowe zejście z Sokolia, rozczarowany jestem Choć i tak nie obyło się bez emocji.

[Dobromił]

Czy będzie impreza z okazji zakończenia kariery ?

[_laynn]

Będzie rozwód?

[Figielek]

Ale serio?? Tobi miał wodę??

[sprocket73]

Imprezę zawsze można zrobić
Co do rozwodu, trudno powiedzieć
Tak, Tobi miał wodę. Jak jest potrzeba to mu biorę

[Adrian]

W tym poście jest MF w pigułce, pięknie

W tym upale, to sama radość na grani

[Dobromił]

Obšívanki są cudowne. Z Sokoliami i Bobotami tworzą wspaniałą turę turystyczną.

[sprocket73]

Część VII - zemsta na Obšívance

Ostatnio jak wracaliśmy Obšívanką o zmierzchu, to Ukochana zapowiedziała, że jej noga nigdy więcej tu nie postanie. Minął miesiąc, kobieta zmienną jest. Idziemy się zemścić na tym miejscu. Będziemy tam trzeci raz i tym razem mamy zamiar się nie spieszyć i zeksplorować wszystko co się da.
Parkujemy tam gdzie ostatnio i idziemy dołem wzdłuż grzbietu Sokolia, żółtym szlakiem.



Łączki - tak czułem, że fajne. Po ciemku nie było tego widać



Poranek z rosą.





Wstępujemy do Obšívanki.



Dolina jest tak wąska, że słońce pewnie operuje tu godzinę dziennie.



Skały robią wrażenie - Veľká Sokolia veža.



Szlak idzie najpierw dnem, a potem skręca w lewo, ostro pod górę. Są tu takie metalowe schodki, na które Ukochana strasznie klęła ostatnio, że niby łatwo się potknąć. Natomiast wychodzi się fajnie.



Szlak wije się jak wąż, ciężko wytyczyć drogę w górę. Tu miejsce przepaściste. Ukochana jest spokojna - ma dobrą asekurację.



Dobra asekuracja.



Zgodnie z obietnicą zaglądamy na każdy punkt widokowy.



A widoki są.



Veľká Sokolia veža z góry. Akurat są na czubku wspinacze.



Widok w dół, jesteśmy akurat dokładnie nad szlakiem. Widzicie turystę w czerwonym polarze (taka kropka w zasadzie)?



Terchová.



I wydawać by się mogło, ze jesteśmy gdzieś na górze, a nie prawda. Nad nami dalej praktycznie pionowe skały do samego nieba. Jak zwykle w takim momencie zastanawiam się, czy można stanąć tam na czubku. Jak myślicie?



Szlak robi cuda, ostre podejścia i ostre zejścia. Wszystko po to, aby dojść tam, gdzie puszcza do góry.



Kolejny punkt widokowy. Ukochana widzi tu dwie głowy. Jeszcze tego nie wiedziałem jak robiłem to zdjęcie, ale ta po lewej to czubek tej skały z przedostatniego zdjęcia.



Podpuściłem Ukochaną, żeby poszła do tych głów i poszła... Choć tylko do prawej, lewa miała być niedostępna.



A to już ja na tej lewej jestem. Okazało się, że da się.



I namawiam Ukochaną, żeby też zdobyła... Trzeba się przedzierać przez kosówki i trochę wspinać.



Udało się. Widać jak duma rozpiera



A ja wypatrzyłem, że dalej jest jeszcze kolejna skała, którą można zdobyć...



Próbuję i widzę, że będzie sukces.



Stoję na niej. A Ukochana wciąż tam gdzie poprzednio. Widzicie ją?



Fajne tu widoki na Rozsutce.



Ciekawe czy Wielkiego dałoby się zdobyć pozaszlakowo... jakbym widział przecinkę w kosówce...



Pode mną Veľká Sokolia veža.



Namawiam Ukochaną, żeby przyszła do mnie. Choć Tobi pokazuje jej drogę, słyszę, że się nie da. Postanawiam zejść do niej i motywować mocniej. Udaje się, jesteśmy oboje na najbardziej wysuniętej skałce.



A wszystko to dla zdjęć, dla lajków.



Jeszcze widoczek na Terchową.



I wracamy do szlaku.



Jest super!!! Bardzo nam się podoba.
Obšívanka i Sokolie wydają się za mało jak na całodniową wycieczkę. Jednak z takim zwiedzaniem wszystkiego już widać, że nie zostanie nam zbyt wiele czasu. Problemem jest jeszcze woda. Poranek był lekko rześki, ale w środku dnia zrobiło się upalnie. W skałach nigdzie nie było wody, ani kropelki. Tobi już jedzie na rezerwie, a nie mamy nic dla niego. W ogóle mamy takie jesienne ilości, czyli może braknąć i dla nas. Na szczęście jak pakowałem plecak stwierdziłem, że wezmę dodatkowe 0,5 l. mocno rozwodnionego soku bananowego. Tym napoiliśmy Tobka. Cały czas liczyłem, że na Sokolie znajdzie jakąś kałużę, zagłębienie w skale, czy w pniu drzewa. Jak to będzie... czas pokaże.

C.D.N.

[Sebastian]

Obsivanka jest fajna, a jeszcze kilkanaście lat temu był tam zakaz wejścia. Fajne też tam są te punkty widokowe, do których ścieżki mógłby przeoczyć mniej uważny turysta, na szczęście was to nie dotyczy Brawo po trzykroć.

[sprocket73]

Część VIII - nie do końca całkowity sukces na Sokolie

Doszliśmy do głównego grzbietu Sokolia. Na początek troszkę cofnęliśmy się niebieskim szlakiem aby zobaczyć pobliskie punkty widokowe. Idziemy przez miejsce z drabinką, które Ukochana wspomina z pierwszego wyjazdu. Miałem się tu źle zachować: zamiast jej pomóc, to robiłem zdjęcia. A teraz zachowuję się już poprawnie: dalej robię zdjęcia, ale już nie trzeba pomagać



Pierwsze miejsce widokowe to taka półeczka na pionowej skale. Widok całkiem fajny, tylko miejsca mało, mieści się tylko jedna osoba.



Tak to wygląda, Ukochana do półeczki nie doszła - to ten kamień wystający, 2 metry dalej. Teren trochę pochyły, a pod nogami 100 metrowa pionowa przepaść. Trzeba dojść na kamień, bo inaczej drzewa zasłaniają. Ja wchodziłem 3x, bo obiektyw zmieniałem, bateria mi się akurat rozładowała, a plecak zostawiłem wcześniej, aby nie przeszkadzał. Nie wiem z jakich powodów, jak Ukochana zobaczyła tą przepaść z bliska, to strasznie mnie zwyzywała od idiotów.



Okazało się, że dużo lepszy punkt widokowy jest na tej skale u samej góry.





Tylko skała jest spora, kilkadziesiąt metrów wysokości. Wyjście spoko... gorzej z zejściem.



Potem wróciliśmy do szlaku i wędrowaliśmy sobie na Sokolie. Trzeba przyznać, że jest kawałek i wciąż jeszcze podchodzi się w górę.



W końcu dotarliśmy na Sokolie. Wody po drodze nie było. Tobi wypił nam całą butelkę soku. Dobrze, że ją wziąłem. Nam też się picie kończyło, ale upał już zelżał, poza tym zostało tylko zejście.



Trochę widoczków - Veľká lúka.



Idziemy dalej, wychodząc na kulminacje grzbietu, które szlak omija.



Widok na Chleb.



Widok w dół na boczną dolinkę, którą można by dojść do Doliny Branicy, ale tak nie planowałem.



Tędy planowałem, grzbietem przez niższy wierzchołek Sokolia. W tym miejscu, jak Ukochana zobaczyła, co jeszcze przed nami, stwierdziła, że mamy mało czasu i koniec z eksploracją wszystkiego, idziemy w dół, bo to jest Mała Fatra i ona chce mieć godzinę w zapasie. Byłem dumny, że Ukochana mądrze gada. To dobry plan, bo nawet jak będziemy godzinkę wcześniej na dole, to wrócimy do auta przez łączkowy widokowy grzbiet zamiast asfaltem i zobaczymy fajny zachód słońca.



Tak więc tych skałek już nie zdobywamy, nad czym trochę boleję, ale cóż, następnym razem,



Tu już chyba był przymrozek. Początek kolorków.



Idziemy szlakiem, a w miejscu gdzie skręca ostro w lewo w dół, my trzymamy się dalej grzbietu. Akurat tutaj leżą dwa pnie, które prosto ominąć, ale Ukochana już zaczyna krakać, że będą powalone drzewa i utkniemy.



Na mapie jest ścieżka grzbietowa, ale w terenie słabo to wygląda.



No i Ukochana wykrakała...



No kto by się spodziewał, że tak tu będzie. Pełne zaskoczenie, miała być ścieżka. Reklamacja! Trzeba walczyć.



Docieramy na niższy szczyt Sokolia. To trudne miejsce. Zejście z niego jest bardzo strome w każdą stronę, a trzeba wycelować tak, żeby trafić na łagodniejszy długi grzbiet.



Próbuję wycelować. Czy Ukochana wygląda na przerażoną?



Miała być polanka i jest. Czyli wycelowałem dobrze. Od tej polanki miała być ścieżka w dół.



Powiedzmy, że jest. Mocno w dół, ale patrząc na boki dziękuję Bogu, że trafiliśmy w ten grzbiecik.



Strasznie się dłuży.



W końcu dochodzimy do ścieżki, która już występuje w terenie i łagodnie sprowadza nas na dno doliny. Zachód słońca mamy właśnie tutaj. Nie ma godziny w zapasie, wręcz przeciwnie. Dobrze, że odpuściliśmy te skałki u góry.



Wracamy do auta, grzecznie asfaltem. Wszystko kończy się dobrze, chociaż niewiele brakło, żeby znowu była dupaka



Obšívanka i Sokolie są SUPER! Na mapie wyglądają niepozornie, ale jak widać dnia może zabraknąć, żeby je porządnie obejrzeć. Szlaki schodzą tylko w stronę Terchowej, więc aby robić je od Branicy, trzeba opracować jakieś pozaszlaki. Dla mnie to dodatkowa atrakcja. Ukochana zadowolona, mówi, że dobrze zaplanowałem. Co ciekawe następnego dnia poczuliśmy trudy tej wycieczki, sporo mięśni bolało. Takie eksplorowanie jest męczące.

THE END

[_laynn]

Nudne te góry. Zero atrakcyjności. Żadnych rozwodów, upić herbatką, rzucania psem itd.

[Sebastian]

to strasznie mnie zwyzywała od idiotów.

Chwila prawdy.

W tym miejscu, jak Ukochana zobaczyła, co jeszcze przed nami, stwierdziła, że mamy mało czasu i koniec z eksploracją wszystkiego, idziemy w dół, bo to jest Mała Fatra i ona chce mieć godzinę w zapasie.

Mądra Ukochana. Nie pasujecie do siebie.

Wody po drodze nie było. Tobi wypił nam całą butelkę soku. Dobrze, że ją wziąłem. Nam też się picie kończyło, ale upał już zelżał, poza tym zostało tylko zejście.

Mieliście omamy?

Co ciekawe następnego dnia poczuliśmy trudy tej wycieczki, sporo mięśni bolało. Takie eksplorowanie jest męczące.

Może przez brak uzupełniania płynów?

Obsivanka i Sokolie są super, ale fakt - ze stromiznami nie ma żartów.

Nudne te góry. Zero atrakcyjności. Żadnych rozwodów, upić herbatką, rzucania psem itd.

Nudne to są Sudety.

[_laynn]

Nudne to są Sudety.

Racja. Zaraz po Gorcach.

Ojoj ktoś tu wstał lewą nogą i żartu nie wyczuł.