Pomysł wędrowania wzdłuż granic zrodził sie w 2011 roku w Krynkach, w knajpie "Pod Modrzewiem". Tu zasiedliśmy na koniec naszej podlaskiej włóczęgi. Zachwyceni jej klimatem zapragnęliśmy kontynuacji, bo coś, co jest aż tak rewelacyjne - nie powinno się nigdy skończyć! Pojawiło się więc postanowienie, że za rok idziemy dalej. W podobnym składzie, w podobnym stylu, przez zbliżone w atmosferze tereny, a trasę zaczynamy w miejscu, gdzie poprzednio ją zakończyliśmy. Plecaki, namioty, ogniska, piwo na każdym mijanym podsklepiu, pył bocznych dróg, lasy, pola, integracja z miejscowymi i wtapianie się w leniwą atmosferę prowincji - to nasz każdorazowy główny plan. Brak napinki i ściśle określonych celów. Sielanka, wolność i szeroka przestrzeń. Na pierwszy rzut padło na włóczęgę wzdłuż wschodniej granicy, acz to też raczej plan ramowy, a nie konieczność poklepania każdego słupka. Bo nieraz od granicy się sporo oddaliliśmy, a nawet wędrowaliśmy po jej drugiej stronie. Większość pieszo, ale również rowerem, stopem, PKSem, wąskotorówką, a nawet tratwą!
Lata płynęły, kilometry mijały, zmieniał się teren, zmieniała się i ekipa. Niektorym nie starczyło chęci, innym możliwości. Nie ma takiej osoby, która by uczestniczyła we wszystkich wyjazdach. Ale pewien duch obecny od samego początku się zachował i wciąż nam towarzyszy na trasie.
Na chwilę obecną przemierzyliśmy trasę mniej więcej od Tomaszowa Lubelskiego do Gołdapi (zaznaczone żółtym mazakiem)
Dokładniejsze opisy poszczegolnych lat i odnośniki do relacji:
https://jabolowaballada.blogspot.com/20 ... -2011.html"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
Mur powstanie bez przetargów, jego dane techniczne będą utajnione, z powodu stanu wyjątkowego nie ma możliwości nawet obejrzenia jak się go będzie budowało. Dziura bez dna jeśli chodzi o ciągnięcie kasy z budżetowych pieniędzy. Na zasiekach nie szło by robić aż takich wałków!