Góry Bez Granic

Dojazd na Ukraine zajmuje nam nieco ponad dwa dni. Czasem i w Polsce nadarzy sie jakas fajna sytuacja na drodze… Szkoda, ze tak rzadko...



Pierwszego dnia docieramy w rejony Tarnowa a dokladniej Borzęcina. Wioska ta jest dla mnie szczegolna ze względu na opowiesci babci. Wlasnie do niej jezdzili przed wojną na wakacje, bo mieszkała tu jakas ich daleka rodzina. I byl kuzyn Edek, ktory charakteryzowal sie tym, ze ciagle spadał z drzew i dachow, i mial w zyciu chyba wszystko złamane, co mozna sobie złamac i mimo to przezyc. I ten ów Edek zabierał ich - miejskie dzieciaki z Krakowa, na wycieczki po okolicy. Na wielkie przygody, ktore wspomina sie do konca zycia.. Spali w stodole i w nocy przy swietle ksiezyca, potajemnie przed rodzicami, wyprawiali sie konno gdzies za wies. Edek potrafil łapac na lasso dzikie konie… Kąpali sie tez w jakis bajorach, palili ogniska i piekli w nich żaby. Edek żaby wrzucal zywcem do ognia - i żaba jest ponoc gotowa do spozycia gdy strzeli. Wtedy sie ją wyjmuje i zjada udka. Zeby sie w miare najesc to trzeba zjesc kilkadziesiat udek.

Dzis ja tez jestem w lasach pod Borzęcinem, obok w stawku przegląda sie ksiezyc.. I płonie ognisko - wprawdzie bez żab - ale żaby w jeziorku są. A ja sobie patrze w ciemnosc i rozmyślam.. I wydaje mi sie przez chwile, ze moje spojrzenie krzyzuje sie ze wzrokiem tych dzieciaków sprzed prawie 90 lat… Ponoc są takie momenty w ksiezycowe noce gdy czas przestaje miec znaczenie…

Stawki, przy ktorych rozkladamy sie biwakiem, sa pozostałosciami po jakis wyrobiskach.











Nad naszymi jeziorkami jest sporo zdziczalych drzew owocowych - zapach gnijacego jabluszka wypelnia wiec okolice aromatem jesieni.



Są tez łabedzie, ktorych kabak sie boi. Tłumaczy jednak, ze boi sie tylko tych doroslych - łabedziowych dzieci nie - i wrecz ma ochote je pogłaskac…





A wokol polne drogi..





Teren w ogole tu jest obfity w glinianki i inne piaskownie - mniej lub bardziej czynne..









W Radłowie rzuca sie nam w oczy przystanek autobusowy - model wręcz estonski. To prawie pałac! Pelni tez funkcje biblioteki bezobsługowej..







Niestety bardzo szybko zostajemy sprowadzeni na ziemie. “Halo - tu nie Estonia! W Polsce jestesmy!” Szczelne i zaciszne przystankowe komnaty sa zamkniete na cztery spusty… Po kiego diabła bylo wiec to cudo budowac?

A to juz Pogorze Przemyskie. I moj ulubiony most w Mrzygłodzie. Jeden z dwoch tak klekoczących jakie znam (drugi w Osmołodzie). Spalismy kiedys pod nim. Wrazenia ciekawe i zapadające w pamiec! Miejscowi jak widac juz sie znudzili tą atrakcją



Kolejny nocleg to Siemiuszowa i wypasna wiata gigant. Od naszego ostatniego pobytu ławy wyemigrowały na zewnatrz wiaty, a w srodku pojawil sie stolik i krzesełka. Zabieraja je wedkarze gdy idą łowic w zbiorniku przeciwpozarowym na łące obok. Zawsze łypią na nas nieufnie - chyba nie lubią miec świadków



A nad glowami krąży nam spory ptaszor!



Przy ognisku są wylozone pienki na opał, ale to chyba jakies drzewa przedpotopowe z gatunku skamieniałych. Toperz walczy z nimi godzine i konczy sie wynikiem 1:1. Tzn. i siekiera i pieniek sa nieco poszczerbione







Pierwszy raz jemy kukurydze pieczoną w ognisku! To jest mega odkrycie! Pycha!



Poranek w Siemiuszowej.





Za wiatą lezy jakas stara lodówka czy pralka z dziwną kartką...



Przed wjazdem na granice odwiedzamy jeszcze miły sklep w Roztoce - szlag wie ile czasu przyjdzie spedzic na przejsciu, robimy wiec zapasy wody i żarcia.



Tu przystanek tez mają gigantyczny!





cdn

Podoba mi się pomysł z Przystankiem Dobrej Książki. U nas w okolicy mamy kilka biblioteczek

To moze wprowadzisz ten patent i w swoim miescie? Mi sie tez bardzo podoba! Wiele razy czekajac na przystanku byloby mi milo jakby bylo co poczytac

Granica w Krościenku jest pusta. Zamknieta czy jak? Wjezdzamy. Podniesione szlabany, nie chca nawet zaglądac do bagaznika. Szybka odprawa, nawet kabaka nie musimy wyjmowac z busia. Pogranicznik sie smieje - “A po co wyciagac dziecko? Przeciez i tak jest totalnie niepodobne do tego niemowlaka na zdjeciu”.. Fakt… Troche sie zmienila przez ostatnie 3 lata Dobrze, ze jest zdjecie dwulatka w rosyjskiej wizie z zeszlego roku - bo na powrocie to jemu sie wszyscy przygladali najbardziej

Przed nami jest tylko jedna para, która gawędzi z pogranicznikiem jak ze starym kumplem. Chyba nie pierwszy raz rozmawiają. Ich auto zostalo na Ukrainie i z jakis tajemniczych powodow nie moga go przywiesc do Polski. Mają czerwone paszporty, plynnie mowia po polsku - wiec chyba Polacy? Zawsze wlasnie problem byl odwrotny - nie chcieli wypuscic z Ukrainy jak ktos wjechal autem i je zgubil na wycieczce.. Wiec o co tu biega? Straznik jest nieugięty - on nic nie pomoze w sprowadzeniu samochodu..

W Chyrowie szukam mojej ulubionej karuzeli. Tej co byla chyba pozostaloscią jakiegos wesolego miasteczka z dawnych lat, co trzech chlopa musialo ją rozkręcac a zatrzymac nie mial odwagi nikt. Raz mialam okazje byc swiadkiem jak rozkrecali ją liną przywiazaną do motocykla - to byla moc! Chcialam pokazac ją kabaczkowi… Niestety, karuzela wyparowala albo ja zaznalam jakis zaburzen pamieci i nie potrafie jej znalezc. Tu jej ostatnie zdjecie, z maja 2009.



Konczy sie wiec na hustawkach, tez fajnych, normalnych, na żerdziach.







Przed Drohobyczem miga nam jakas pryzma płyt, flagi, napisy “wysypisko” i “pokojowa akcja” czy jakos tak. Bylo tam wiecej napisow, ale w pierwszy dzien pobytu oko jeszcze nie przywykło do mimowolnego czytania innej czcionki. W Drohobyczu jak zawsze sie gubimy wiec mamy okazje przeszlajac sie wszystkimi zadupiami miasta. A ono nas wita pryzmami śmieci, jakich w zadnym innym tutejszym miasteczku, ani teraz ani nigdy wczesniej, nie mialam okazji ogladac. Klimaty iscie albańskie, z ryjącymi stadami psów.. Przypomina nam sie mijane wczesniej oflagowane wysypisko. Czy ma to jakis zwiazek?





Sprawa nie daje nam spokoju. Zawijamy wiec i na wysypisko. Na wjezdzie lezy pryzma betonowych płyt, sa flagi i jakies odezwy. Byly napisy, ze "pokojowa akcja" i "smietnisko zamkniete". Byla tez data 2008, wiec raczej chyba sprawa dawna. Byl tez usypany wał, zeby nie wjezdzac autem dalej i jakas budka- namiot, ze stołem z lodówki, kubeczkami i swietym obrazem na scianie. Nie wydaje mi sie, ze to stało 11 lat - stan prowizorycznego "namiotu" byl zbyt porzadny. Kręcilismy sie tam chwile, ale ludzi zadnych nie spotkalismy aby cos wiecej sie dowiedziec. Glupio mi bylo zaczepiac miejscowych w miescie i pytac "panie, czemu macie zamkniete wysypisko" - zwlaszcza, ze nie znam ukrainskiego, a uzywanie polskiego czy rosyjskiego przy (przypuszczam) dosc drazliwym temacie mogloby sie nie spotkac z wyrazami sympatii









Z przeszukiwan internetu po powrocie to cyrki tam byly niemałe, byly nawet jakies bijatyki miedzy lokalnymi władzami a aktywistami. Ponoc miejscowi zablokowali wysypisko, twierdzac, ze śmieci sie juz tam nie mieszcza i trzeba zrobic nowe. Wynik protestu jednak okazal sie raczej niepomyslny, bo w smieciach utonelo miasto..

Za Stryjem skrecamy w boczne drogi. Jedziemy na Strilkiw, Sychiw.



Noclegu mamy zamiar szukac nad rzeką Swycza, miedzy Łapy Sokoliwski a Mali Diduszicy. Miejsce jest… ale obsiadniete przez okolo 20 znudzonych wyrostków. Ledwo sie pojawiamy złazi sie toto jak szakale do padliny i łypie spode łba. Grupka nieco starszych chlopakow stoi przy autach i obłapia sie z panienkami. A takie 10-12 latki chyba podglądaja ich z mostu. Pojawienie sie nieznanego we wsi auta powoduje, ze jedni i drudzy tracą zainteresowanie swoimi wczesniejszymi czynnosciami. Nic tu po nas. Spadamy! Gdziekolwiek. Jest to ostatnie miejsce w jakim chcielibysmy spedzac noc..

Jedziemy przez Podorożje, Suliatyczi, Wolodymircy. Wszedzie snują sie dymy mieszajace sie z mgłami znad okolicznych młak.



Trwają wykopki a tu jest jeszcze normalnie i masowe wypalanie ziemniaczanych kłaczy nikogo nie bulwersuje. Tu jesien jeszcze pachnie dymem, tym szczegolnym dymem, ktorym jesien powinna pachniec. Przez drgające powietrze pełgają postacie z widłami, motyczkami, grabiami. Sa jak duchy z innego swiata, rozmyte, nieostre.







Wory z kartoszką są wszedzie. Od razu robimy sie głodni. Przypominamy sobie, ze tez mamy w busiu worek ziemniaków - tylko ze lezy tam juz z miesiac.. Chyba juz zapuscił korzonki! Zapomnielismy o nim! (jak sie potem okazuje korzonkow nie ma a przemycone ziemniaczki na ognisko sa idealne!

Gdzies na wyboistym rozdrozu..





Miło sie jedzie tymi drogami. Nie chcac przedwczesnie zakonczyc wycieczki i miec busia w kilku czesciach - nie da sie jechac powyzej 30 km/h. Miejscowi jezdza, ale my nie umiemy. Droga jest cudnie wyboista, szeroka, meandrująca i pachnaca pyłem. Co rusz mijają nas ciekawe pojazdy - to wywrotka wypełniona po brzegi jabłkami, to motor, to traktor. Albo stado gęsi pokazuje kto rządzi na drodze!


















Teren jest tu dosc ludny, dlugo nie mozemy znalezc dogodnego miejsca na biwak. W koncu osiedlamy sie nad Swyczą, niedaleko mostu za miasteczkiem Żurawno. Wieczorem idzie burza. Pioruny walą gdzies daleko a powietrze wokol nas staje sie tak lepkie, ze czlowiek siedzi i spływa, czując sie jak obłozony goracymi szmatami. Robimy małe ognisko, ktore w ogole nie chce sie palic. Chyba jest taka wilgoc w powietrzu, ze kazdy ogienek automatycznie zaraz zadusza.. To nic, ze upał klei sie do nas z kazdej strony - kabaczę znalazlo polar.. I chce byc misiem. Zarzeka sie, ze jej zimno



Mamy tez wieczornego zielonego goscia, z ktorego najbardziej sie cieszy najmłodszy członek ekipy. Tak.. Modliszka to chyba dla kabaka najwieksza atrakcja dzisiejszego dnia!





Poranek wstaje niezwykle mglisto malowniczy. Gdzies w oddali skrzy sie do slonca złota kopuła cerkwi. Po moscie co chwile turkota furka. Kamienisty brzeg zacheca aby na nim posiedziec i poplaskac kamieniami w wode. I to zarąbiste uczucie pierwszego poranka na Ukrainie - i tej swiadomosci, ze takich porankow bedzie tu jeszcze kilkanascie!













cdn

Pięknie... Jak ja Wam zazdroszczę...

W wiosce Stare Seło zatrzymujemy sie pod sklepem. Takim prawdziwym klimatycznym sklepem z dawnych lat.



Jeszcze 10 lat temu takich na Ukrainie bylo pelno. Teraz juz blizej glownych drog czy turystycznych miejsc one znikają, dając miejsca krzykliwym, plastikowym napisom i reklamom. Tu jeszcze zachował sie duch dawnych lat. Jestesmy dopiero co po sniadaniu ale lody/piwo zmiesci sie zawsze. Zwlaszcza w takich okolicznosciach, w cieniu rozlozystego drzewa, na ławeczkach z pniaków.





Za plotem nieopodal dwie kobity, lat okolo 50, wypijają duszkiem po 3 browary na glowe i pelne energi zabieraja sie za koszenie trawy. Po polu niesie sie śpiew...

Ze Starego Seła jedziemy w strone Cwitowej. Droga wchodzi w gęsty las i oględnie mówiac, nieco traci na glownosci. Zaczynamy sie zastanawiac czy ona za chwile sie nie skonczy w jakiejs młace.







Wyboisty asfalt przechodzi w szuter a potem w koleiniastą, mocno przechyloną serpentyne. Droga osiąga nieco gorski charakter. Toperz zaczyna juz nieco na mnie złorzeczyc, ze kupi sobie GPSa bo ze mną i moimi mapami to daleko nie zajedziemy. Ale buba wie co robi! Dojezdzamy w koncu do Cwitowej i nawet pojawia sie bardziej utwardzona, rokująca nawierzchnia.

Poczatek wsi sprawia wrazenie nieco wyludnione. Zapadniete w ziemie, zarosniete chalupy i zero żywych istot.



Nawet ptaki mają tu zdechłe No wlasnie. Na kiju wisi ptak i chyba … kruszeje.





Nie wiem co to za gatunek i jaki jest cel jego tu przymocowania. Czy bedzie sluzyl jako posiłek gdy nabierze odpowiedniego aromatu wiatru i słonca? Czy to moze jakies voodoo wywieszone tu na szczescie albo żeby uczcic duchy pobliskiego lasu? (dla nas byly przychylne - bosmy sobie szczesliwie nic nie upierdzielili w busiu na leśnych wybojach )

Dalsza czesc wsi staje sie wieksza i ludniejsza. Przystaneczek mają tu ładny!




Jest tez kosciol, dosc nietypowy dla tych okolic. Pachnie mi nieco Dolnym Śląskiem.





Dom kultury czy inny obiekt uzytecznosci publicznej z moimi ulubionymi klapiącymi krzesełkami!



Koło wsi Stary Martyniw przekraczamy Dniestr mostem, przed ktorym wisi nietypowa tabliczka. Hmmm.. Co to oznacza, ze "most awaryjny"? Że mozna go przekraczac tylko w awaryjnych sytuacjach? Czy ze jest w stanie awaryjnym tzn. jest spora szansa, ze zażyjemy kąpieli?



I teraz pytanie - ktory most mieli na mysli?

Ten?



czy ten?



Bo są obok siebie



Ciekawe jest to, ze na wschodzie bardzo rokujące biwakowo sa miejsca przy mostach. Zwykle sa tam zjazdy nad rzeke, trawiaste łąki wykorzystywane przez wypasy, wędkarzy czy piknikowanie. Mozna postawic namiot czy zadymic okolice ogniskiem z jakis nadwodnych habazi czy kłód wyłowionych z nurtów, a nawet wzbogacic jego aromat jakąs wychniętą krowią kupką U nas jakos ten patent przymostowy nie działa.





Rybałka w klimatach postindustrialnych. Opadające do wody płytowiska, szkielet równoległego mostu i horyzont zamykany przez bursztynskie dymiące kominy. Błyskająca kopuła cerkwi miedzy nadrzeczną łoziną i rybki ruszające ogonami w wiadrach.. Szkoda, ze godzina jest na tyle wczesna, ze nie bardzo wypada zostac tu na nocleg…









Gdzies dalej przy stacyjce...



Bursztyn wita nas klimatami przemysłowymi.



I wygrywa chyba w naszym prywatnym konkursie na najwieksze kablowisko! Istna pajęczyna nad głowami ciągnie sie na dosyc długim dystansie!





Jedziemy tędy nie pierwszy raz - ale wczsniej nie bylo nam dane wypatrzec tej cudnej wizji artystycznej!





Obiad postanawiamy zjesc pod sklepem.



Plan jest kupic mrozone pielmieni i w jakiejs wiacie na zasklepiu podgrzac je na butli (zwykle w miejscach gęsto zaludnionych nie odpalamy Marusi, gdyz niektorzy na widowiskowe wybuchy ognia w czasie ogrzewania zbiorniczka reagują dosc nerwowo Ledwo wchodze do sklepu to kabaczę od progu woła: “My chcemy kluseczki” co powoduje wielkie roztkliwienie pań sprzedających oraz klientow i obsypanie dziecięcia cukierkami, batonikami i ciągnącymi sie gąsienicami żelowymi o barwie upiornie fioletowej.. I w pizduuu poszła wizja nakarmienia “kluseczkami”... Nafaszerowane po uszka słodkosciami juz słabo wciaga kluseczki…. Niby to wszystko bylo bardzo miłe... ale czasem bezmyślnosc ludzi nieco mnie osłabia…

A podsklepie jest bardzo urocze. Wiatka wysłana butelkami po piwie sugeruje, ze stałe pożywienie jest tu aplikowane niezmiernie rzadko.



Nieopodal stoi niewielki blok mieszkalny, a z bram i okien wylewa sie zapach jak ze szkolnej stołowki, z niewielką domieszką krochmalonej pościeli i lizolu (tak sie nazywalo to cos czym dawniej szorowano klatki schodowe?). Jejku! Jak ja dawno nie czułam tego zapachu! Czemu naszej klatki juz tym nie czyszczą?

Do wiatki raz po raz zagląda nam stadko kurek. A pranie łopocze nieopodal i nabiera aromatu słonca!



Przed blokiem jest chyba jakies zrodło czy inny wypływ wody o cenionych wlasciwosciach. Chyba kilkanascie razy zatrzymuje sie tu jakies auto i wysiadaja ludzie ze sporymi baniakami.



Klimaty okolicznych dróg.. Trasa z Bursztyna na Horodenke na mojej mapie znaczona jest jako dosyc głowna.. Ale w rzeczywistosci tak nie jest… Zawiera stopien głownosci w pelni satysfakcjonujacy buby. I sprawiający, ze trzeba bedzie zmienic plany, bo do Czerwonogradu to my dzis nie dojedziemy…





Fura nie fura - zapasowe koło byc musi!



Taki kolega nas pozdrawia gdziesik po drodze, a błekit jego wyrazistych oczu jeszcze długo pozostaje nam w pamieci! Wyschłe źrodełko? Planowane miejsce zaopatrzenia w piwo z dzikiego browaru? Pomnik - no wlasnie, tylko czego? Ale grunt, ze barwy ma własciwe - reszta nie gra roli Zresztą - nad symboliką mozna sie zastanawiac na różnych poziomach.



A poza tym duzo dzis spotykamy bilbordowych mundurowych - żołnierze, marynarze, strażacy, robotnicy.









A tu wspomnienie dawnych “mechanizatorow”



Słonce coraz nizej wiec wypatrujemy jakiegos miejsca na biwak....

cdn

Przystanek rzeczywiście bardzo ładny. Traktorek zachwycony byłby Wiktor

co powoduje wielkie roztkliwienie pań sprzedających oraz klientow i obsypanie dziecięcia cukierkami, batonikami i ciągnącymi sie gąsienicami żelowymi o barwie upiornie fioletowej.

nigdy chyba nie zrozumiem tej histerii przy obcych małych dzieciach, że ludzie (głównie baby) rzucają się od razu z cukierkami i innymi słodkościami. Nie widzieli dzieciaka czy co? Czemu dorosłych tak nie witają?

Ech mogliby kielichem witać. Wolałbym to niż cukierki

cukierki dla dziecka, kielonek dla dorosłego

W sumie czasem tak witają

Tez bym wolala kielicha. Ale w tym miejscu mieli faze na cukierki i fosforyzujace robaki. Moze dlatego ze bylo tam zgromadzenie bab. Kielichem jednak zwykle witaja faceci.

Cukierki kabak zjadł. Nie bylo opcji wyjmowac dziecku z buzi jak tam juz pchali. Nie chcialam jednak kabakowi dawac tych upiornych gumowatych dzdzownic ani sama ich zjesc a glupio mi bylo je wsadzic do kosza bo jednak dawali z dobrego serca. Wlozylam wiec potajemnie do kieszeni i co najgorsze o nich zapomnialam. Przypomnialam sobie jak juz sie rozpuscily. Do konca wyjazdu nie moglam ich wydrzec z kieszeni, dopiero w domu sie udalo. Przy uzyciu zyletki

Na nocleg zatrzymujemy sie przy moście miedzy wioskami Potocziszcze i Usteczko. Jest tu wielki napis o granicy obłasti i stoi kilka wiat na pagórku.







Wieczor za pasem a nam sie jakos nie chce palic ogniska. Dzis mamy inne atrakcje. Idziemy na most. Tak ot, sie pogapic, posłuchac. Jak plynie woda, jak snują sie mgły i dymy, jak miejscowi łowią rybki, jak krowy muczą czy dzwoni cos przerazliwym skrzypiącym dzwiekiem na wyładowanej niesymetrycznie cieżarowce. Robimy juz zaklady czy sie wykopyrtnie na moscie czy nie. Ale pojechala dalej a dalsze losy tego dziwnego ładunku nie są nam znane.

Juz tu Dniestr płynie głebokim wąwozem a teren staje malowniczo pofalowany.











Najbardziej podoba mi sie zatopiona barka lub inny wrak jakiegos żelastwa, ktory obecnie tworzy malutką, rybaczą wysepke.



Rano sobie suniemy popatrzec jak to wszystko prezentuje sie w promieniach slonca. Nie tylko dla nas most jest atrakcją. Spotykamy dwie lansujące sie turystki. Dziewczyny wywijają takie figury na murku, ze tylko patrze jak ktoras chlupnie do wody No ale zdjecie musi byc idealne! Dziewczyny są z Naddniestrza. Jakos na poczatku przez dluzsza chwile nie moglam załapac co to jest to “Pridniestrowie” ale kuleczki na czas zawirowały Bardzo reklamują swoj kraj jako atrakcje turystyczną, że “skansen ZSRR”, że klimat jak nigdzie itp. I wreszcie mowia tez o czyms innym niz stolica i glowne deptaki - np. o tym, ze oni tez mają swoją Wenecje. Taką radziecką, na palach, z eternitu i pordzewiałej blachy Tak jakby mnie znaly i wiedzialy jak jednym zdaniem zareklamowac swoj kraj! Tak jak glowne ulice Tyraspola niekoniecznie mnie pociągały, tak rozmowa z mostu bardzo mi namotała w glowie na temat planow na przyszle wakacje

Poranne widoki z mostu.







Niektorych widoki zgrzewają. Murek! To jest atrakcja!




A tak w ogole to stojac dluzsza chwile w jednym miejscu ciezko sie odkleic! Tak smolistego asfaltu to ja jeszcze nie widzialam! Ktos przed nami juz sie stal ofiara tego miejsca - podeszwy zostaly!




Nie planowalismy zwiedzac Usteczka… ale cos przykuło moją uwage. Kościół - i czy on przypadkiem nie jest opuszczony?




Dawniej zawsze marzyłam o mocnej lornetce. Lunetki, ktore miałam nie łapały ostrosci a poza tym trzęsły mi sie w łapie i jakos nie moglam sie przyjrzec wybranym obiektom. Jednym z fajniejszych wynalazkow techniki sa wiec dla mnie zoomy w aparatach! A taki 80 krotny to juz calkiem mi sie podoba. Tak. To kosciol. Tak. Zdecydowanie opuszczony. Jedziemy!



Miejsce zawiewa mi klimatem z dawnych Bieszczad. Jakies pagóry, cicha wies i ruiny świątyni wsrod starych drzew. Bez tablic, płotków, ławeczek i szlaków naciapanych w kazdej dolinie. Po prostu ruiny. Znajdziesz lub nie. I jakos jeszcze dymem tak tu zapachniało jakby dymiły retorty.





W kosciele spora czesc dachu spotkała sie juz z glebą.







Troche malowideł sprzed lat patrzy jeszcze ze sklepien..











Ślady po kulach?



Cerkiew gdzies w zaroslach w oddali...



Usteczko bylo zupelnie nieplanowanym fragmentem wycieczki. A zaskoczylo nas bardzo pozytywnie. Suniemy dalej, w strone wioski Nyrkiw - i kolejnego, juz planowanego, jaru pelnego ruin…

cdn

Jadac przez wieś Nyrkiw nic nie zapowiada krajobrazow, ktore niebawem mamy zobaczyc. Zwykła plaskata wies polozona gdzies w polach.

W jednym z domow nabywamy dwie butle domaszniego wina. Sprzedażą (i produkcją) zajmuje sie dziadek. Dogląda tez pszczół, mozna kupic miod. Jest tez babcia, ktora przerywa zamiatanie liści na podworku i biegnie do piwnicy przyniesc wino. Na schodach siedzi chyba wnuczek, na oko 18-20 lat. Chyba mu niewygodnie bo podczas naszego pobytu trzy razy zmienia poduszke pod tyłkiem. Ziewa, kopie dołek butem, a w koncu dzwoni do kogos i opowiada jak to sie potwornie nudzi...

Kawałek za wsią oczom ukazuje sie wielka rozpadlina i serpentyniasta droga zygzakiem schodząca w dół rozleglego jaru.

W dolinie znajdują sie ruiny dawnej miejscowosci Czerwonogród, spalonej w 1945 roku przez UPA. Miejscowość nie zostala ponownie zasiedlona ani odbudowana. W latach powojennych lokalny zamek tez nie mial szczescia - sporą jego część rozebrano na chlewiki kołchozowe w wiosce.

Z dawnych zabudowan zostaly ruiny zamku, koscioła i kaplicy przycmentarnej. Obecnie miejsce jest nazywane Urocziszcze Czerwone.













Nie wiem czy od tego nazwa pochodzi, ale ziemia tu jest nieco czerwona!



Najprostsza acz zabroniona droga do ruin prowadzi przez jaką baze - korpus. Chyba przeznaczona dla wypoczynku dzieci - tak sugerują przyczepione do tablic rysunki. Przemykamy miedzy budynkami, widac, ze ktos tam jest - stoi auto, pali sie światło, zaraz nas pewnie ktos opierdzieli, ze tu łazimy. Ostatecznie nikt nie wychodzi, ale wracamy juz inna drogą. I jestem zła, ze nie obfocilam hustawek gigantow... Ech.. nic nie mozna zostawiac sobie na pozniej, na powrot, bo to sie zawsze konczy tak samo.

[img][img]https://2.bp.blogspot.com/-DJaK4hpcyPw/W7E8_hptwuI/AAAAAAAAooo/d9e0hBWIwrEB9ovDDdUrNHolGk8OZlMRgCLcBGAs/s640/DSCN0543.JPG[/img][/img]





Zamek i jego półtorej baszty. Pół zawaliło sie kilka lat temu.









Kosciol jest ciekawszy od zamku.





Mozna wejsc do srodka, wnetrza są zadaszone, jeszcze nie wszystkie sklepienia sie zapadły. Są grube filary, ciekawe ceglane sklepienie i piwnica ziejąca chłodem. Mozna tez wyleźć na chór.















Boczny korytarzyk prowadzi po schodach na pięterko.





A tam troche chaszcza i wszystko zawalone.



Resztki dawnych malowideł..



I tych wspolczesniejszych.



Przedzieramy sie przez zarośla, zeby ominąc baze.





Gdzies w dolinie. Krajobrazy iście górskie.









Przez doline płynie rzeka, co zwykle jest normalne dla dolin. Ale ta rzeka ma dodatkowo spory wodospad! U nas zapewne stalyby barierki i zakazy wszystkiego - tu stoją przebieralnie, bo wodospad jest popularnym miejscem kąpielowym.











Woda jest z lekka chłodnawa i fajnie, ze akurat dzis trafil sie cieply dzien. Wrzesien juz nie zawsze sprzyja kąpielom! Kabaczę sie boi wodospadu, kazda proba jej tam zaciągniecia konczy sie wrzaskiem. Miejsce jej sie podoba o ile taktyczna odleglosc od źródła plusku nie jest mniejsza niz kilkunascie metrow









Miejsce podoba nam sie na tyle, ze mimo wczesnej godziny zostajemy tu na biwak. A co! Pośpiech to zło! Na łąkach na dnie rozpadliny dlugo wahamy sie, ktore miejsce wybrac - bo są ładne i ładniejsze. Robie pranie i chyba tym wywołuje deszcz...



Sporo czasu wiec przesiadujemy pod folia, co najbardziej cieszy kabaka. Bo tu chlap chlap, tu w ciurkającej wodzie mozna umyc rączki, a tak w ogole to jak wspaniale stuka w dach busia. Ja bym tam wolala słonce i pobujać sie w hamaku, no ale fajnie, ze choc niektorzy są zadowoleni z takiego rozwoju wypadków.









Ponoc bieganie na bosaka po trawie po deszczu jest dobre dla zdrowia. Mnie jest zimno. Bieganie wiec tylko w podgrupach.



Hit tego wyjazdu - "zabawy w rurce". Karimata jest domkiem, namiotem, samochodem, statkiem, samolotem, zjeżdzalnia a zastosowanie zmienia sie jak w kalejdoskopie i ciezko byc na bieżąco.



Deszcz z czasem nieco słabnie, wiec małe ognisko z grzankami i pieczona kukurydzą zrobic sie udaje!













Wędzenie sie w dymie



Troche sie zastanawiamy czy busio wyjedzie jak droga rozmoknie. Bo jest taka nieco gliniasta i deszcz zdaje sie pogłebiac koleiny...

O poranku. W nocy przyjechal drugi bus i przyszly tez krowy.



P.S. Busio wyjechal bez problemu. Nawet nie zacharczał. Toperz niepotrzebnie sie martwil.

cdn

I zamek i kościół fajny. W ogóle ta zapadlina i historia ciekawa. Wiesz coś więcej o tym?

laynn pisze:I zamek i kościół fajny. W ogóle ta zapadlina i historia ciekawa. Wiesz coś więcej o tym?

Miejsce urokliwe ale wojenna historia niewesola, kilkudziesieciu (kilkuset?) Polakow tam UPA wyrznelo...

A zapadlin to tam jest duzo - taki teren pelen jarow i niespodziewanych glebokich dolin. Niby rowniny a co chwile jak w gorach! Jak ktos se tam pojedzie na rower i nastawia sie ze to rowniny bo przeciez na Ukrainie to gory tylko w Karpatach - to ma przechlapane

O historii np. tu wiecej napisali https://www.ciekawe-miejsca.net/przewod ... _na_podolu