Góry Bez Granic

Majówkowa wyrypa w Górach Czerchowskich, czyli jak się płaci za sentymenty


Preludium, czyli w Leluchowie, miła, zaczyna się koniec świata

Majówkowe plany na Góry Czerchowskie ukształtowały się już dawniej. Kiedyś zobaczyłam niezwykle inspirujące do wyjazdu w Čergov zdjęcia Macieja, ale dopiero w tym roku padła propozycja, by ten przedłużony weekend spędzić właśnie tam. I to starym sposobem – plecakowo-namiotowym, jak za starych, dobrych czasów. Człowiek z sentymentu robi niekiedy takie głupoty .
Nasz sentyment rozpoczął się w Leluchowie. A właściwie nie, już na autostradzie z Krakowa. Zaaferowani rozmową ze współpasażerami przegapiliśmy zjazd na Brzesko, by ocknąć się dopiero przy tablicy ze skrętem na Tarnów... Nic to, tłukliśmy się potem objazdem przez przyjemne wsie i miasteczka, by wylądować na zachód słońca jadąc krętą drogą wzdłuż Jeziora Rożnowskiego. Ze względu na ponadprogramową atrakcję czasu już nie starczyło na Muszynę, którą od lat, bez powodzenia, usiłuję zwiedzić. W ciemności znaleźliśmy za to jakieś dogodne miejsce zjazdu między Leluchowem a Dubnem i położyliśmy się spać w naszym kangurze.

Pieśń pierwsza, czyli kiedy nadejdzie czas, wabi nas ognia blask

W czwartek wita nas słoneczny poranek i rozświetlone słońcem zielone zbocza. Od razu człowiek czuje, że to jest to! Wiatr we włosach, uśmiech na gębie i pełen optymizm! O naiwności.... Bo plecak czeka w kącie, ale my jeszcze nic o tym nie wiemy.
Podjeżdżamy sobie na początek do Dubnego. Sielsko, anielsko. Jakiś pojedynczy ludź, koń z wozem i ogólnie "wsi spokojna, wsi wesoła". Miejsce gdzieś na końcu świata z małą cerkiewką przycupniętą malowniczo na wzgórzu.



Na otaczającym świątynię kamiennym murku znajdujemy jaszczurkę zwinkę. Samce na wiosnę, w maju, w czasie godów, przybierają taką właśnie intensywnie zieloną barwę.



Wtedy jeszcze nie wiemy, że to dopiero początek naszej zoologicznej przygody w tę majówkę.
Gdy wracamy do Leluchowa, żadnego bratającego się z brzozami anioła nie widzimy. Żaden wesoły wysłannik niebieski nie pilnuje też granicy, bo wówczas nie przepuściłby tych chmar Słowaków, którzy zjeżdżają na zakupy do maleńkiego Leluchowa. Pierwszy maja, Święto Pracy, a tu nikt się nie obija, na uliczkach tłoczą się kramy z mydłem i powidłem, wszędzie pełno luda, a Most Wyszehradzki zastawiony jest samochodami na słowackich numerach.
Sentyment podpowiada, by uciekać stąd jak najszybciej. Najpierw jednak znajdujemy lokum dla naszego kangura na te cztery dni na podwórku pewnej mieszkanki Leluchowa. I wreszcie ta chwila, wymarzona i wytęskniona, gdy zarzucamy plecaki na plecy...
I co? Jest koszmarnie... Nastawiliśmy się, ze względów oszczędnościowych i logistycznych, na dźwiganie całego jedzenia na te cztery dni, ale i tak konfrontacja z (ciężką) rzeczywistością nie wypada najlepiej. Pocieszamy się, że początki są zawsze trudne i przechodzimy przez most na Słowację. Zaraz za przejściem znajdujemy nasz szlak. Czas ruszać.



Początek szlaku to dreptanie asfaltem do sąsiedniej miejscowości – Ruskiej Voli. Za nią wspinamy się na łąki. I tu pada pierwsza propozycja – po tych ciężkich 20 minutach marszu obalamy pierwsze piwo. Bo dzielni jesteśmy. No i lżej będzie. A wszystko dzieje się właśnie tu:



To nic, że za chwilę zaczyna padać – w tych okolicznościach nic a nic nam to nie przeszkadza. Bardziej dręczy myśl, że to dopiero początki i zaraz czeka nas wspinanie się na grzbiet.
Chwili kontaktu naszych pleców z ciężarem nie można jednak odwlekać. Zarzucamy toboły na siebie i objuczeni jak baktriany zaczynamy piąć się powoli do celu. Krok po kroku, przez wądoły, zarośnięte ścieżki i pokryte zeszłorocznymi liśćmi wąwozy. Jakoś powoli zaczynam przyzywczajać się do ciężaru, choć na bardziej stromych podejściach nie jest lekko. Docieramy jakoś do połączenia naszego niebieskiego szlaku z czerwonym, odstawiam nawet Roberta, który wybrał wspinaczkę na leśną ambonę i zanurzam się w las. W las, z którego dochodzi pohukiwanie, który jest wypełniony sowimi okrzykami. Jakoś nie mogę się na początku połapać, skąd dochodzi ów dźwięk, dopiero po chwili orientuję się, że z jednej i z drugiej strony ścieżki. Dwie sowy nawołują się, a ja mimochodem odwracam głowę w kierunku, z którego lepiej słyszę ten ptasi śpiew. I co? W niedalekiej odległości, niemal przede mną, siedzi sobie dumnie na gałęzi puszczyk uralski. Gdy mnie dostrzega, demonstracyjnie odwraca się tyłem i odlatuje. Niedaleko jednak, mam więc szansę zrobić marne, bo marne, ale zawsze jakieś zdjęcie mojej pierwszej sowy widzianej na wolności:



Stąd szybko już docieramy z Robertem do Sedla pod Dlhou, gdzie czas na pierwszą wyjazdową kawę i pierwsze rozległe widoki na Beskid Sądecki i Niski. Gdy zrzucam plecak na trawę, mam wrażenie, że zaraz odfrunę z powodu tej lekkości...



A potem jest wędrówka w stronę Małego Mincola, czeremchowa polanka



świeża zieleń i fiolet niedojrzałych jeszcze buków



Mały Mincol i wreszcie ten właściwy Minčol, najwyższy szczyt Gór Czerchowskich:







Zbyt słaba jest dziś widoczność, by zobaczyć Tatry, niemniej rozległe widoki i cała feeria barw robią wrażenie! Wpisujemy się do księgi i szybko zdobywamy drugi wierzchołek Mincola, na którym stoi krzyż:





Potem możemy już tylko schodzić – przez Lazy docieramy do Sedla Ždiare.



Tu odbijamy kawałek zielonym szlakiem na południe, by przy zamkniętej na głucho chatce znaleźć pierwszy nocleg. Robert decyduje się na przygotowanie namiotu i ogniska, a ja, po tych osiemnastu kilometrach, mam jeszcze mentalną (bo fizyczną już mniej) ochotę na pięciokilometrowy szlak do zamku Nový hrad i z powrotem. Za przezwyciężenie lenistwa czeka mnie nagroda w postaci pięknego wieczornego światła.









Dzięki lepszej wieczornej przejrzystości w oddali zauważam stożek, na którym ulokował się Šarišský hrad:



To jednak nie koniec dzisiejszych niespodzianek. Myszkując po najwyższej części zamku w jednej z dziur w murze zauważam takie oto śliczne maleństwo:



Mała sówka na mój widok zaczyna kłapać dziobem – nie wiem, czy czeka na jakiegoś robaka, czy chce mnie ostrzec. Cofam się nieco, by jej nie płoszyć, a gdy znów zaglądam, ta również zerka z ciekawością na mnie. I tak przez dłuższy moment obserwujemy się bacznie. Nie chcąc jednak ryzykować spotkania z zatroskaną mamusią schodzę z zamku. A widoki nadal sielankowe:









Zachodzące powoli słońce jest dla mnie znakiem do odwrotu. Wchodzę w świetlisty tunel:



i łapiąc ostatnie promienie słońca docieram pod Sedlo Zdiare, gdzie płonie już wesoło ognisko i ognia blask wabi. Nie muszę chyba dodawać, że po całym ciężkim dniu wyrypy smażona kiełbasa i piwo smakują wybornie...

CDN

Galeria z pierwszego dnia tu: https://picasaweb.google.com/1148021165 ... -DexrfWLA#

Fajne zdjęcia i świetny tekst! Czekam na ciąg dalszy...

Piękna sprawa.
W tamtych górach byłam tylko raz, za to w środku października, kiedy też są piękne.

Czekam na ciąg dalszy.

Pieśń druga, czyli drogą pylistą, drogą polną

Poranek dnia drugiego wita nas pięknym słońcem. Dziś na początek planujemy pętelkę na lekko do Kamenicy, z tego powodu ukrywamy plecak w chłodniejszym miejscu pod dachem chatki, zostawiamy namiot do wyschnięcia i ruszamy do Lazów, powtarzając wczorajszy ostatni odcinek, tym razem w odwrotną stronę.



Tu odbijamy na zielony szlak do Sokoliej Doliny mijając zamkniętą na głucho utulnię pod Mincolem. Wbrew obawom szlak jest dobrze oznakowany, tak jakby odnawiano go niedawno. Na dnie doliny witają nas zielono-zielone szachownice lasów:



Oraz majestatyczna Sokolia skała:



Z drugiej strony wygląda jak tatrzańska iglica:



Po wyjściu z doliny zaczynają się pyliste, kręte, polne drogi. Takie, jakie lubię najbardziej:



Z tyłu żegna nas Sokolia skała



a z przodu wita Zamek Kamenica ulokowany na wapiennym wzniesieniu Pienińskiego Pasa Skałkowego.



To kolejny zamek, na który trzeba się wspiąć. W pełnym słońcu, za to na lekko. Warto! Przy krzyżu z widokiem na miasto nie tylko ja obserwuję okolicę. Robi to również żółty trznadel:





Stopniowo nabieram wysokości idąc trochę na rympał, bo szlak żółty jest tu kiepsko oznakowany. Im wyżej, tym ładniej. Widać, między innymi, Góry Lewockie. Ale w sumie nie ma dla mnie znaczenia, co widać. Wystarczy mi, że jest widokowo i przestrzennie.









Część budowli przykryta jest niestety ohydnymi rusztowaniami, a betoniarka dopełnia tylko tego obrazu. To jakieś słowackie towarzystwo założone w celu odnawiania i zachowania dziedzictwa przodków "buduje" od nowa zamek.



W oddali kuszą kolejne wapienne stożki rozsiane między Šarišskym Jastrabiem a Kyjovem. To słowackie Bradlove Pasmo ciągnące się wzdłuż drogi Ľubotín– Sabinov.



Schodzę o wiele wygodniejszą ścieżką przyrodniczą, by minąć zamek od dołu:



A na rozległej polanie z widokiem na okolicę czas na małą czarną. Trzeba sobie dogadzać przed powrotem na grzbiet i wspinaczką do góry!



Póki co wspinać się nie musimy, za to przystawać co chwilę – tak. Przed nami najpiękniejszy odcinek szlaku prowadzący przez rozległe przestrzenie i urokliwe łąki.



Naszą uwagę przykuwa szczególnie pewne niewielkie drzewko:



Jego zieleń na tle głównego pasma jest tak niesamowita, że spędzamy tu dłuższy czas. Fotografując lub wylegując się w pachnącej trawie w pełnym, piekącym słońcu.







Aż żal opuszczać to miejsce, niestety czas nas goni. Schodzimy do miejscowości Potoky, skąd początkowo szutrowa, a potem leśna droga stopniowo wyprowadza nas na główny grzbiet. Po drodze mijamy urokliwą polankę



A po chwili jesteśmy na przełęczy Zdiare. Krótkie zejście w stronę namiotu, chwila niepewności, czy nasz żółty dom jeszcze stoi, szybkie przepakowanie i koniec tego dobrego!



Zarzucamy plecaki i już z całym dobytkiem na plecach ruszamy w dalszą drogę na wschód. Od Sedla Zdiare w stronę Čergova, mając już w nogach dwudziestokilometrową poranną pętelkę.

Po drodze mijamy wiele urokliwych polan. Góry Czerchowskie są bardzo widokowe i często można natknąć się na malowniczą łąkę porośniętą brzozami, z której rozpościera się szeroka panorama.





Późna pora, zmęczenie i wcale nie lżejsze plecaki dają jednak o sobie znać. A przed nami największe obniżenie na głównym grzbiecie - sedlo Priehyby położone na 815 m n.p.m.



Mieliśmy ambitny plan, by dojść do utulni pod Cergovem, droga weryfikuje jednak nasze plany. Na przełęczy postanawiamy dotrzeć tylko do sedla Lysiny, tym bardziej że znad Beskidu Niskiego napływają deszczowe chmury i mamy obawy, czy zdołamy przejść nawet ten kilkukilometrowy odcinek.
Z początku jest ciężko. Który to już raz? Schodząc na niską przełęcz straciliśmy na wysokości i teraz, pod koniec dnia, musimy ją niestety odzyskać. A chmurzy się coraz bardziej i już nawet od południa tłoczą się ku nam burzowo-deszczowe chmurzyska.





Miejscami robi się szaro i ponuro – to znak zmiany pogody zapowiadanej na drugą część majówki. W końcu kapryśna aura i nas dopada – dokładnie na szczycie Soliska atakuje nas na krótko grad, a potem deszcz. Na kilometr przed przełęczą. Zarzucamy szybko peleryny i pokonujemy sprawnie ten ostatni odcinek. Nie tylko deszcz dodaje nam skrzydeł – również wizja kurczaka z ryżem, kóry dźwigam od dwóch dni na plecach. Nie wiem, co cieszy mnie bardziej – czy wizja smacznej kolacji, czy fakt, że już jutro pozbędę się tego ciężaru .
Już bez deszczu, który szybko przechodzi, rozbijamy się na przełęczy Lysina. Wieczorem straszy nas trochę burza pałętająca się gdzieś nad okolicznymi górami, ostatecznie jednak nie dopada nas ani deszcz, ani błyskawice.
Z plecakami przeszliśmy dziś dodatkowo 11 kilometrów, co daje dystans 31 na cały dzień. Jakże miło więc zakopać się w ciepłym śpiworze i nie musieć już nic dźwigać!

Zdjęcia z drugiego dnia: https://picasaweb.google.com/1148021165 ... 3t29uBiwE#

Na poczatek napisze ze najcudniejsze i najwspanialsze jest to sowie malenstwo ukryte wsrod skal!!!! Po mordce widac ze nie tyle przestraszone co zaciekawione!
Niesamowite spotkanie ktorego bardzo a to bardzo zazdroszcze!

Wiolcia pisze:I to starym sposobem – plecakowo-namiotowym, jak za starych, dobrych czasów. Człowiek z sentymentu robi niekiedy takie głupoty .

Glupota? Toz to sama madrosc z was przemowila!!!

Wiolcia pisze:Dwie sowy nawołują się, a ja mimochodem odwracam głowę w kierunku, z którego lepiej słyszę ten ptasi śpiew. I co? W niedalekiej odległości, niemal przede mną, siedzi sobie dumnie na gałęzi puszczyk uralski. Gdy mnie dostrzega, demonstracyjnie odwraca się tyłem i odlatuje. Niedaleko jednak, mam więc szansę zrobić marne, bo marne, ale zawsze jakieś zdjęcie mojej pierwszej sowy widzianej na wolności:

Dwa lata temu podobne ptaszory zagniezdzily sie u nas na osiedlu w Oławie. I pohukiwaly wieczorami przez jakies dwa tygodnie. Kiedys gonilam z mama i ciotka od drzewa do drzewa caly wieczor zeby zobaczyc co wydaje takie dziwne dzwieki. Udalo sie wypatrzec sowopodobnego ptaszora ale niestety bylo to juz o zmierzchu wiec zdjecia nie wchodzily w gre. No i ptaszory nie pozowaly tak ladnie jak tobie!

Wiolcia pisze:Część budowli przykryta jest niestety ohydnymi rusztowaniami, a betoniarka dopełnia tylko tego obrazu. To jakieś słowackie towarzystwo założone w celu odnawiania i zachowania dziedzictwa przodków "buduje" od nowa zamek.

Strach sie bac! zeby z tego nie wyszly drugie Bobolice!!

Wiolcia pisze:Nastawiliśmy się, ze względów oszczędnościowych i logistycznych, na dźwiganie całego jedzenia na te cztery dni,

Wiolcia pisze:I tu pada pierwsza propozycja – po tych ciężkich 20 minutach marszu obalamy pierwsze piwo. Bo dzielni jesteśmy. No i lżej będzie

hmmm.. niesliscie tez alkohol na 4 dni? tez to kiedys przerabialismy w Gorganach ale mimo inwestycji w trunki bardziej wydajne niz piwo masa naszych plecakow przekroczyla wszelakie granice zdrowego rozsadku. Ale z drugiej strony zawsze bylo sie czym rozgrzac na szczycie i wokol czego siasc wieczorem w bacowce.

Czekam na ciag dalszy!!

Sówka rzeczywiście wyglądała bardziej na zaciekawioną, choć w końcu uciekła w głąb swej kryjówki i już jej nie było widać.
Trunki też nieśliśmy. Od czasu do czasu kupowaliśmy coś na miejscu, ale generalnie, poza wodą, byliśmy samowystarczalni.

Pieśń trzecia, czyli góry zlewają się z niebem, droga wisi we mgle zabłąkana

Krople deszczu bębniące w namiot nie budzą mnie tego poranka. Jeden rzut oka na zewnątrz jednak wystarczy, by zlokalizować chmury wiszące nad górami.



W dolinach jest trochę mgieł, które stopniowo wznoszą się coraz wyżej i zagarniają coraz więcej przestrzeni. Nie jest jednak najgorzej, więc zwijamy wilgotny namiot i ruszamy w stronę Cergova – szczytu, od którego góry wzięły swą nazwę.



Dość szybko zdobywamy Velką Javorinę, drugi co do wysokości szczyt tych gór.



W oddali przyciąga wzrok łysawa Lysa, będąca ośrodkiem narciarskim. Jej pocięte stoki są dobrym punktem orientacyjnym.



Widokowymi, choć dziś bezsłonecznymi polankami zmierzam do Chochulki.



Tu czekam na Roberta kontemplując otaczającą mnie ciszę. Siedzę sobie w czerwonym polarze oparta o plecak, gdy nagle zauważam jakieś poruszenie na lewo ode mnie. Coś większego wyłania się z dali. Pierwsza myśl – jakiś zdziczały pies, druga – idą turyści, a ich czworonóg wyprzedził ich. Zastanawiam się, czy zwierz nie zacznie na mnie szczekać, bo trochę obawiam się jego wielkości. Nic takiego się jednak nie dzieje. I nagle przychodzi olśnienie – to nie pies, przecież to wilk! Od razu się uspokajam. Mimo czerwonego polarka nie będę przecież robić za Czerwonego Kapturka. Czytałam bowiem kiedyś interesujący artykuł o wilkach. Wszystkie opowieści o tych krwiożerczych bestiach atakujących ludzi są wyssane z palca. Tak naprawdę to wilk panicznie boi się człowieka... Robię na szybko jakieś zdjęcie z oddali, bo oczywiście w takim momencie aparat od razu się wyłącza. Wszystko trwa chwilę, bo zwierzę dostrzega mnie i wielkimi susami odbiega. Ale niesamowite wrażenie spotkania z dzikim wilkiem pozostaje.



Akurat na Chochulce zauważam też, że zaczyna nas ścigać mgła. I płynie sobie w stronę Cergova, dokładnie w naszym kierunku! Przyśpieszenie kroku niewiele daje. No, może troszkę. Jeszcze widzę przed sobą grzbiet, który za kilka chwil zleje się z niebem i mgłą w jedną biało-szarą plamę:



Ze szczytu schodzimy do ululni pod Cergovem, by zostawić tam plecaki i na lekko zejść do przełęczy, do schroniska. Utulnia Drina okazuje się chatką Baby Jagi przylepioną do zbocza.



Ma też całkiem stylowy kibelek w odcieniach moro:



Zrzucamy nasze bametle i wracamy na szczyt, do mgły, a stąd do schroniska, jedynego w tym paśmie. Z oddali witają nas dźwięki słowackich przebojów i swojska atmosfera leniwej soboty. Fundujemy sobie zasłużone napitki, w plecaku ląduje jakaś wysokoprocentowa puszka i zaczynamy powrót. To właśnie od tego miejsca będziemy już tylko wracać. Od schroniska, które w pieczątce ma kogo? Wilka szarego!

Po powrocie do utulni czas na obiadek i skonsumowanie zakupionego w schronisku piwa.



Potem znów jest mglisty szczyt Cergova



I powrót do Chochulki, gdzie opuszczamy główny grzbietowy szlak i zmierzamy na północ za czerwonymi znakami.
Idziemy cały czas w gęstej mgle. Ładnie odznacza się na jej tle świeża zieleń młodych buków.



Po drodze zdobywamy widokowy ponoć szczyt Bukovego vrchu. My mamy takie panoramy:



Po drodze do mojego kompletu sowiego dodaję kolejną – siedzi sobie ta sowa tyłem do nas, na mgielnej gałęzi i gdy Robert próbuje jej zrobić zdjęcie, rozpościera swe szerokie skrzydła i teatralnie kołując znika we mgle. Naprawdę jest to wielkie ptaszysko, ale zdjęć tym razem nie mam, bo Robert robił.

Zabłąkana we mgle droga doprowadza nas w końcu do przełęczy Żobrak z wieżą widokową pełniącą równocześnie funkcję utulni. Na szczyt nie ma sensu przy tej pogodzie wchodzić, penetrujemy więc wnętrze i walczymy z pokusą, by zostać tu na noc. Przed nami jednak jeszcze trochę drogi, by ostatni dzień nie okazał się ponad siły.



Schodzimy więc do wioski Kriże, malowniczo ukrytej wśród wzgórz:



Znowu zeszliśmy w doliny i znów trzeba wyjść na grzbiet – ostatni etap, do Czarnej Jedliny, to mozolna wędrówka na łąki nad wsią. Czubki drzew przykryte są białą kołderką, ale ta mglistość ma też w sobie coś uroczego:





Na jednej z takich polan, tuż przy lesie, rozbijamy się na nocleg, licząc na lepszą pogodę dnia następnego.

Zdjęcia z trzeciego dnia: https://picasaweb.google.com/1148021165 ... qOTlarcjgE

Pieśń czwarta, czyli i tych gór mam dość

Wczesna poranna pobudka. Wystawiam głowę poza namiot i już wiem, że mogę iść dalej spać. Pogoda nie porawiła się, a wręcz przeciwnie – mgła nawiedziła też naszą polankę i wisi nad pobliskimi drzewami.



Ustaliliśmy już wczoraj, że w przypadku niepogody schodzimy do kolejnej wsi i nie wracamy do punktu wyjścia górami, a pieszo drogą w dolinie, stopem lub komunikacją lokalną. Kładę się więc spać, a półtorej godziny później rozpoczynamy leniwe wstawanie. Pogoda nadal mglista, więc siedzimy sobie w przytulnym namiocie przy śniadaniu i kubku parującej kawy. Trzeba się jednak wreszcie zbierać, zwinąć kompletnie mokry namiot i ruszyć do Livova.

W lesie jest przyjemniej niż na polanie, zaciszniej i spokojniej, a schodząc coraz niżej mam wrażenie, że mgła ustępuje.



Po zejściu w doliny spotykamy kolejny kolorowy okaz fauny – zwierzę rodzące się w ogniu:



Salamandra pozuje spokojnie jak rasowa modelka, a ja patrząc ponad jej grzbietem, dostrzegam na niebie coś błękitnego. Rzeczywiście się rozpogadza, a chmury się przedzierają dokładnie w tym momencie, gdy schodzimy do wioski i mamy szukać transportu dalej.



Naturalnym jest, że w tej sytuacji zmieniamy decyzję i ruszamy w góry!



Najpierw musimy przejść prze Livov:



A potem przez rozświetlone słońcem bukowe lasy:



W trakcie wędrówki mamy i chwile grozy widząc przed sobą poskręcane korzenie brzozy. Wyglądają jak odcięte ludzkie kończyny rodem z horroru klasy B:



Szlak niebieski w stronę Małego Mincola to głównie widoki na północ – na Lackową i Busov:





Robi się ładna, słoneczna pogoda, jednak zimny i mocny wiatr wymusza nakrycia głowy i rękawiczki. I tak idziemy i idziemy, raz lasem, raz polankami, zmieniając kierunek, klucząc, nabijając kilometry. Szlak niebieski na tym odcinku jest na szczęście dobrze oznakowany i mamy wrażenie, że zmieniono nieco jego przebieg, przy okazji go odnawiając.



Od Cekosova mamy w godzinę przejść do następnego punktu i tabliczek. Droga wlecze się niemiłosiernie i w pewnym momencie zaczynam się irracjonalnie wściekać na tych, którzy w tak idiotyczny sposób mierzą czasy przejść. Tego odcinka za nic nie da się przewędrować w tym czasie! My docieramy do Staskovej po dwóch godzinach.

Dobrze, że po drodze są widokowe miejsca:











Lekko znużeni na szczycie Staskovej robimy sobie przerwę na regeneracyjny posiłek. Ktoś znakujący szlak na niebiesko chyba przewidział nasze zniechęcenie:



W końcu jest i sedlo Hajduska, skąd tylko chwila jeszcze na Mały Mincol:



A na Małym Mincolu dziś lepsza pogoda niż w czasie pierwszego dnia wędrówki:





I tak, zataczając wielkie koło, dotarliśmy do szczytu, z którego czeka nas już tylko zejście znaną drogą do Leluchowa. Widokowo jest zdecydowanie lepiej niż poprzednio, widać nawet słabo zamglone Tatry i morze szczytów na wschodzie:



Mijamy znaną już nam czeremchową polankę:



Pamiętne widoki z pierwszego dnia podejścia:



I miejsce naszej pierwszej kawy:



Na koniec czeka nas jeszcze jedna zoologiczna niespodzianka: w lesie, na szlaku widzimy bociana czarnego pijącego wodę z wielkiej kałuży. Niestety momentalnie podrywa się do lotu i szybko znika nam z oczu. Po chwili jest tylko małą plamką na niebie:



Ostanie strome zejście daje popalić kolanom, na szczęście szybko wychodzimy na łąki nad Ruską Volą, gdzie wypiliśmy pierwszy złocisty trunek na tej wycieczce:



Ostatni asfaltowy odcinek jest jak gwóźdź do trumny, ale dajemy radę!





Epilog, czyli przecież jeszcze nie koniec! Schowaj trochę uśmiechu na naszą wspólną drogę

W Leluchowie odbieramy naszego kangura. Kobieta, u której stał przez te dni, pyta nas, jak się udał spacer. Ładny spacer! Udało nam się przejść przez te cztery dni 100 kilometrów i zrealizować nasz plan mimo kapryśnej pogody i ciężkich plecaków . Na koniec podjeżdżamy jeszcze pod cerkiew w Leluchowie i doprowadzamy się do porządku. Po czterech dniach bez mycia się ubieramy ostatnie czyste ciuchy, przezornie pozostawione w samochodzie. Zaraz mamy odebrać z Sącza naszych współpasażerów, więc dla ich komfortu psychicznego trzeba się nieco ogarnąć . Pod cerkwią łapiemy ostatnie promienie słońca złocące okoliczne grzbiety.





Słońce oświetla wierzchołki Cergova po drugiej stronie granicy i to nasze ostatnie spojrzenie na te góry.



Fotografie z ostatniego dnia tu: https://picasaweb.google.com/1148021165 ... oTYn8rEew#

Na koniec podziękowania dla Macieja za inspirację i wskazówki . I zachęta do odwiedzenia tych malowniczych i spokojnych gór. W trakcie całej wędrówki spotkaliśmy nielicznych turystów, w większości Polaków korzystających z przedłużonego weekendu. Na wyrypę z namiotem góry te nadają się idealnie .

To jest coś Wiolcia!, takie spokojne, odludne jakby rejony. Mnie się zdarzyło być w Leluchowie ale szedłem do Muszyny, niby też trochę "dziko" było jednak bez porównania z atrakcyjnością z Twojej wycieczki (o proporcjach szlakowych nie mówiąc).

Już chyba wiem gdzie się wybrać na jakiś kolejny "przedłużony weekend"

W tych górach byłam tylko raz i tylko 1,5 dnia, ale miałam w październiku całkiem niezłą pogodę.
Oprócz bajecznie kolorowych lasów podobało mi się to, że z jednej strony cały czas widziałam Tatry z drugiej Lackową i Busov a z trzeciej Branisko i Kralovą Holę.
Schronisko było wtedy zamknięte, ale ktoś bardzo przezorny wystawił na werandę szeroką i wygodną kanapę i dzięki temu mieliśmy gdzie spać.
Szłam jednego dnia z Hertnika szlakiem zielonym do "Chaty Cergov", gdzie właśnie spaliśmy na tej kanapie przed schroniskiem, a drugiego dnia na Cergov a potem niebieskim na Sedlo Prehyby, skąd już w dół do Majdanu, tam złapaliśmy jakiegoś stopa i potem pociągiem z Sabinova wprost do Krakowa (wtedy takie kursowały).
Niestety nie byłam na Mincolu i muszę to nadrobić

Rewelacja! i ten wilk...cymes