Góry Bez Granic

Jak w tytule, ponieważ pogoda tego lata jest, jaka jest, więc zaczęliśmy raniutko, przy wejściu do Młynicy minęliśmy podejrzanie wyglądający samochód z jakimiś napisami (po ciemku nie szło przeczytac), który właśnie zajechał do wylotu doliny, a z którego wysiadło dwu osobników. Dostalismy dodatkowego powera, a że, gdy się rozwidniło, zidentyfikowaliśmy stroje idących za nami figurek jako ewidentnie zielone, więc parcie jeszcze wzrosło tak, że na szczycie meldowalismy się o 8. I dobrze, bo w przejrzystym powietrzu udało się zrobić materiał do ładnej panoramy. Potem to samo co zawsze, zobaczyliśmy idące od dołu, od Dol. Mięguszowieckiej tumany, z których jak co dzień albo potem lało, albo grzmiało, albo czasami (choć rzadko) kończyło się na gęstej mgle. Więc żegnajcie granie, warianty i wytyczanie "nowych", zawikłanych dróg. Powrót tą samą drogą, schodząc spotkaliśmy naszych "parkowców", ktorzy okazali się vodcą z klientem
Kilka fotek ze szczytu:

Mięgusze nad Doliną Hińczową


Rysy i NIznie Rysy






Koprowy


Żaba Turnia Mięguszowiecka i Wołowa Turnia


Świnica


Hruby nad Młynicą


Strbskie z Szataniej Przełęczy


grań Solisk z zejścia


a tu widać nasz szczyt i drogę wejścia z dna Dol. Młynickiej


Docieramy nad Skok - gorąco niemiłosiernie, ludzie się opalają, zaczynamy mieć wątpliwości, czy nie trzeba było choć troszkę spróbować grani, wszak czas był bardzo dobry...

Docieramy do skoczni - grzmi

Docieramy na dworzec - zaczynają padać pierwsze krople, za chwilę leje i błyska. Co za porąbany wrzesień ???

dagomar pisze:Powrót tą samą drogą, schodząc spotkaliśmy naszych "parkowców", ktorzy okazali się vodcą z klientem

Ha, są dwie ,,szkoły" - niektórzy słowaccy ,,vodcovie" spotykając zwykłego turystę, zagadają i mile się uśmiechną.
Inni z kolei dostają w takiej sytuacji ,,piany na pysku" bo turysta wszedł bez ,,vodcy"......

P.s. Szatani Żleb i zejście na Dolinę Mięguszowiecką nie kusiło ???

Naczytałem się Zaruskiego i jego opinii o Chmielowskim i opisie tego żlebu przez niego, więc zastanawiałem się raczej nad wejściem tamtędy, niż zejściem, poza tym jest w zasięgu droga przez Baszty, przynajmniej do Pośredniej, ale ja naprawdę muszę mieć na to pewność ogody, boję się, zdarzało mi się przeciągnąć wycieczkę i eufemistycznie określając nie podobało mi się wtedy, nie jestem Supermanem, a poza tym nie noszę uprzęży, ani szpeju, czasami tylko 30m liny i kilka tasiemek, te trasy w tym roku, poza pierwszą na Miedziane, gdy właśnie była pogoda, jak drut, króciutkie, nerwowe jakieś, może w ogóle miałem słabszy rok

Piękne miejsca, miło pooglądać na zdjęciach, zwłaszcza, że nie mam ambicji tak wysoko (i trudno) chodzić

trudno ? , kwestia dyskusyjna, umiejętności wzrastają, jeśli się coś w miarę regularnie robi, techniczne, topograficzne, wzrasta pewność siebie. Ja się nigdy nie wspinałem i nie wspinam s.stricte, nie ukończyłem żadnego kursu i w życiu nie byłem na skałkach. Natomiast nadrabiam doświadczeniem w "czytaniu" i znajomości terenu. Zdarzyło mi się, jeśli była potrzeba, pokonywać róże przeszkody, o ile nie przekraczały II, ale tego nie szukam, jeśli można znaleźć lepszą drogę ( a często można, nawet, jeśli Paryski o tym nie wiedział ), to znajduję. Stąd, jak to Sokół ujął, moje "chodzenie po bezdrożach", często jest tylko wyborem lepszej dla mnie, a niekoniecznie zaznaczonej w przewodnikach - drogi. Muszę mieć też na uwadze, że ciągnę za sobą żonę, a oboje już pięćdziesiątkę obchodziliśmy i zdążyliśmy już to zapomnieć

dagomar pisze:Natomiast nadrabiam doświadczeniem w "czytaniu" i znajomości terenu. Zdarzyło mi się, jeśli była potrzeba, pokonywać róże przeszkody, o ile nie przekraczały II, ale tego nie szukam, jeśli można znaleźć lepszą drogę ( a często można, nawet, jeśli Paryski o tym nie wiedział ), to znajduję.

Mądre słowa Orientacja w terenie, wybór właściwej ( zazwyczaj łatwiejszej ) drogi to 85 % sukcesu. I takie wycieczki zapamiętuję się najdłużej. Zwłaszcza jak trwają np 13 i pół godziny

Przeczytałem wszystkie trzy części... dla mnie bomba.
Nie wiem czy kiedykolwiek odważę się tak chodzić, pewnie nie, bo mnie Ukochana nie puści, ale zazdraszczam i podziwiam

Dobromił pisze:Zwłaszcza jak trwają np 13 i pół godziny

moja najdłuższa trwała od 5.00 do 23.30, omenomen trasą, którą, jak to się wyraził jeden z wyjadaczy "nikt nie chodzi", a może właśnie dlatego tak długo. Rzeczywiście zapamietam do końca życia, zwłaszcza spuszczanie się dwójkowym kominkiem na linie przy czołówkach.

sprocket73 pisze:Nie wiem czy kiedykolwiek odważę się tak chodzić, pewnie nie, bo mnie Ukochana nie puści, ale zazdraszczam i podziwiam

na podziw nie zasługuję, za dobre słowo dzięki, a Ukochaną bierzemy ze sobą i trenujemy. po jakimś czasie jest o wiele lepszym partnerem, niż przypadkowy gość z netu nawet, jeśli na początku ma lęk przestrzeni i "bojaźń ogólnogórską" (jak moja)

dagomar pisze:moja najdłuższa trwała od 5.00 do 23.30, omenomen trasą, którą, jak to się wyraził jeden z wyjadaczy "nikt nie chodzi", a może właśnie dlatego tak długo. Rzeczywiście zapamietam do końca życia, zwłaszcza spuszczanie się dwójkowym kominkiem na linie przy czołówkach.

Ta 13 i pół godzinna to była wycieczka Na Pośrednią Grań z Doliny Staroleśnej. Zostałem tam zaprowadzony przez użytkowniczkę tego Forum - Paulinę. Swoją drogą wydaje mi się, że Ty i Ona macie z tego grona największe praktyczne doświadczenia tatrzańskie.

My tego dnia mieliśmy atrakcje w stylu przejścia parometrowego wodospadu. Jak twierdziła Paula - "Nigdy go tu nie było. Musiało ostatnio mocno padać"

rzeczy, których nie było, są najciekawsze , kiedyś w Raczkowej "na pewno" był mostek, ja przeszedłem, żona się uparła, że znajdzie lepsze miejsce poniżej, w efekcie doszliśmy prawie do parkingu, ja szlakiem, ona bezdrożami, aż musiała w końcu zdjąć buty i spodnie. A już najlepsze jest, jak czytasz "zbiegamy w dół po piargu - godzina" , a próba szybszego przejścia kończy się tym, że jesteś elementem kamiennej lawiny, po czym schodzisz noga za nogą 3 godziny (ja w Żlebie Litworowym).
To moje 18 godzin to głównie przez WHP, gdzie zamiast zejść z Żabiego jak człowiek do Białczańskiej Przełęczy ścieżką, zaczęlismy rzeźbić po stokach Kopy Spadowej, dla mistrza było wszystko jedno - jak zwykle godzinka

Bo Mistrz Paryski często ... nie bywał w miejscach, które opisywał

Ja byłem tylko na Żabim Niżnim ale za to potem przez trzy noce śniły mi się żaby z ogromnymi zębami.