Góry Bez Granic

Z Sudetami jakoś mi nie po drodze. Co prawda kiedyś, w latach 90-tych przeszedłem z plecakiem całe pasmo, od Paczkowa, do Świeradowa, ale potem w Karkonosze wróciłem już tylko raz. W 2009 roku byliśmy tam tydzień i cały czas lało. Głównie z tego wyjazdu pamiętam, że wielokrotnie próbowaliśmy zobaczyć Śnieżne Kotły, zawsze kończyło się na patrzeniu w mleko. Takie fatum. Od jakiegoś czasu, kuszony tym, że można tam legalnie chodzić z psem, obiecywałem sobie, że trzeba pojechać. No i w końcu teraz miało się to ziścić - taki długi 5-cio dniowy weekend.

Na bazę wybrałem miejscowość Przesieka, położoną pośrodku pomiędzy Karpaczem, a Szklarską Porębą. Teoretycznie można stąd iść na nogach w obie strony, zarówno na Śnieżkę jak i na Łabski Szczyt, czyli całe Karkonosze są dostępne. Kwatery udało się załatwić już za drugim telefonem. Ośrodek Wczasowy Kaliniec. Mieliśmy normalny pokój w domku, poniżej był sklep i restauracja, gdzie można było zjeść albo "obiad domowy" albo pizzę. Jednym słowem wszystko na miejscu. Tak prezentował się widok z okna. Cicho, spokojnie i sielsko.



Zresztą cicho i spokojnie jest w całej miejscowości. Zabudowa jest bardzo luźna, zorientowana na turystykę. Sporo starych domów, budowanych w stylu zupełnie innym niż w Beskidach. Ale są też nowe obiekty, często z pomysłem, chociażby jak ten domek na drzewie, który można było sobie normalnie wynająć.



W lesie wszędzie pełno skał i głazów. W Beskidach są fanatycy skałek, którzy opisują każdy wystający kamień. Tutaj mieliby przesyt atrakcji



Tobiemu się podobało.



Główną atrakcją turystyczną Przesieki jest Wodospad Podgórnej.



Coś dla fanatyków morsowania w środku lata



Pierwszego dnia, kiedy szwendaliśmy się po najbliższej okolicy, odwiedziliśmy jeszcze Kaskady Myi. Nieco mniejszy wodospad, gdzie przytrafił się mały wypadek.



Tak, że potem jeszcze zwiedzaliśmy Wojewódzkie Centrum Szpitalne Kotliny Jeleniogórskiej - piękny kompleks, efektownie podświetlony w nocy. Warto zobaczyć będąc w okolicy.



Dużo zieleni, odnowiona elewacja, miły personel. Niestety nie wszystkich wpuszczają do środka - tylko wybrańcy mogą się dostać, a chętnych sporo.



Naprzeciwko znajduje się kolejna atrakcja, która jasnym neonem przypomina mieszkańcom szpitala o następnej obowiązkowej stacji w ich podróży przez życie.



Tam zakończyliśmy dzień.

Powiem Ci że takich atrakcji bym się nie spodziewał w tamtej okolicy I jakoś mnie nie ciągnie
Był jakiś ciąg dalszy wizyty, czy czarny neon załatwił wszystko na amen?

Czytałem ze dwa kryminały z akcją w Sudetach. Były zwłoki.

O kurcze... A zapowiadało się sielsko.

W górach się jest po to, żeby chodzić po górach.
Następnego dnia wczesnym rankiem ja i Tobi wyruszyliśmy na Śnieżkę. Zgodnie z planem na nogach z Przesieki. Najpierw do miejscowości Borowice, potem do Karpacza. Poruszaliśmy się szlakami. Szlaki wiodły przeważnie szerokimi drogami.



Zastanawiałem się co to może być? Sporo trudu kosztowało zbudowanie tych płotków.



Docieramy na główny szlak pieszy z Karpacza na Śnieżkę. Ludzi mało. Może jeszcze za wcześnie, a może wcale nie ma takich tłumów jak to straszą w mediach.



Co ciekawe, prawie wszystkie szlaki w KPN są wyłożone kamieniami. Często spotyka się też drewniane kładki. Jest inaczej niż w "naszych" górach.



Docieramy wyżej, kończy się piętro lasu. Tu mam skojarzenia z Tatrami.



Mały Staw. Skojarzenia z Tatrami są naprawdę mocne.



Wychodzę na grzbiet i... nie ma grzbietu. Są obszerne równiny trawiasto-kosówkowe. Zdaję sobie sprawę jak mało wiem o Karkonoszach. Za pierwszym razem przeszliśmy całe w 2 dni. Musiałem mieć wtedy zupełnie inne podejście do gór niż obecnie, bo niewiele pamiętam. Główne wspomnienie to szukanie miejsca na nocleg. Z kolei z wyjazdu w 2009 r. wspominam głównie mgłę i deszcz.



Jest i Śnieżka (1603). Trzeba przyznać, wygląda konkretnie.



Jednak są tłumy ludzi. Mało kto idzie na nogach, większość wyjeżdża kolejką. Tobi był tego dnia zagłaskiwany przez setkę dzieciaków. Czasem był wręcz napadany z zaskoczenia i przytulany na siłę.



Widoki ze Śnieżki. W planach miałem zapuścić się nieco w głąb Czech. Jeszcze w domu upatrzyłem sobie szczyt Krakonoš (1422), na który prowadzi szlak i z którego miałem nadzieje na jakieś ciekawe widoki. To chyba ten pośrodku lekko w lewo.



Schodzimy. Tłumy coraz większe. Główny podsłuchany motyw rozmów, to zazdrość i oburzenie, że Czesi maja kolejkę na sam szczyt, a my Polacy musimy kawałek podejść. Może w następnych wyborach jakiś polityk zrobi obietnicę programu Narodowych Kolejek Górskich na każdy szczyt i ludzie go wybiorą. Widzę padające ze zmęczenia dzieciaki z nadwagą. Stonka w pełnym tego słowa negatywnym znaczeniu. Takich tłumów nie widziałem w górach jeszcze nigdy.



Przechodzimy na czeską stronę. Szlak prowadzi podmokłą Równią pod Śnieżką. Szkoda, że nie ma słońca, bo wszystko jest szare i przez to mniej ciekawe. Pamiętam to miejsce z 2009 roku, widoczność była na parę metrów. Teraz jest dużo lepiej.



Teraz w stronę wypatrzonego szczytu. Coś mi nie pasuje, gdyż górę, którą miałem za cel mijam bokiem, a ścieżka cały czas lekko się obniża. Natomiast pojawia się słońce i jest pusto, tak że podoba mi się bardzo.



Krakonoš jednak trochę rozczarował. To jest jednak tylko takie przejście na drugą stronę mało wybitnego grzbietu i to już na tyle nisko, że w kosówkach. Góra, na którą myślałem, że idę, to Luční hora (1555) i została z tyłu. Jem solidny posiłek, planuję co dalej, patrzę na to co widać.



A jakby tak wyjść sobie na Luční horę bezszlakowo, zamiast wracać się ta samą drogą? Pomysł wydawał się dobry, na mapie była nawet zaznaczona ścieżka.



Ścieżka szybko się skończyła. To co widać na poprzednim zdjęciu wydeptali ludzie idący za potrzebą. Przede mną mur kosówki. Niby widać, że ktoś się tędy kiedyś przeciskał. Pytanie czy jest się sens ładować w takie coś. Gdyby była ze mną Ukochana, na pewno byłby odwrót, a tak to puściłem Tobiego przodem i podążyłem za nim.



Oj żałowałem tej decyzji kilka razy. Posuwałem się powoli i za każdym razem motywowałem się, że jeszcze tylko ostatnie zagęszczenie i jak się nie poprawi to wracam. No i w końcu upór się opłacił, udało się wyjść powyżej kosówek



Uczucia, które towarzyszą pozaszlakowemu łażeniu są 5x lepsze od tych szlakowych. Luční hora to rozległa, łagodna, trawiasto-kamienista góra w samym sercu Karkonoszy. Zupełnie inny świat.



Pora wracać, najpierw do Polski, potem grzbietem w kierunku zachodnim aż do Przełęczy Karkonoskiej. Jest cały czas dość płasko, przewyższenia niewielkie, idzie się szybko.



Špindlerova bouda. Nagromadzenie schronisk w Karkonoszach jest ogromne i to nie są małe bacówki, tylko wielkie budynki.



Z przełęczy jest szlak prosto do Przesieki, cały czas asfaltową drogą. Idzie się bardzo szybko. Podziwiam gęsty las...



...z zielonym runem w różnych odcieniach.



Na koniec porzucam szlak próbując wyjść wprost na nasza kwaterę od góry, co się udaje. Choć wycieczka trwała niecałe 13 godzin, jestem dość zmęczony. Zastanawiam się czemu. Jednak te 1000 metrów podejścia na Śnieżkę było, a potem jeszcze dodatkowo trochę doszło. Sprawdziłem dystans - prawie 40 km, nie spodziewałem się, że aż tyle. W sumie bardzo udany dzień, szkoda tylko, że nie w pełnym składzie.

Ze Śnieżką to trochę jak z Trzema Koronami w Pieninach - najwyższy szczyt, to się wszyscy pchają (dodatkowo dwie kolejki ułatwiają sytuację), a w sumie to tam wiele ciekawego nie ma, zarówno w Pieninach, jak i w Karkonoszach są dużo bardziej interesujące miejsca. Ale ze zdjęć wynika, że poza samą Śnieżką było luźniej. Kawał drogi zrobiłeś.

Puścić chłopa samego w góry i jebnie 40 km
Tłumy w tym roku potrafią zniechęcić człowieka, dobrze że uciekłeś w dzicz, bo biedny Tobi mógłby to przypłacić odciskami na ciele od głaskania
Ładna wycieczka z ładną Śnieżką, bo góra robi wrażenie, szczególnie za pierwszym razem.
Gosia wymówiła się na rękę ? Przecież nie musiała iść na rękach, mogła iść pieszo
Gupi żart, przepraszam

Adrian pisze:Puścić chłopa samego w góry i jebnie 40 km

I jeszcze się po kosówce gania bez szlaku

W pierwszej strefie KRNAP.

Na Kozí hřbety cię nie ciągnęło sprocket?

włodarz pisze:Na Kozí hřbety cię nie ciągnęło

Byłeś?
Wyglądało jak morze kosówki. W zimie po śniegu dałoby radę, ale w lecie... nie wiem. A poza tym miałem zupełnie nie po drodze.

Na tym wyjeździe planów nie robiliśmy nawet z dnia na dzień. Pełna improwizacja. Siedzimy rano przy śniadaniu, pogoda piękna. Rozmawiamy sobie o klątwie Śnieżnych Kotłów, którym znowu udało się uniknąć obejrzenia, a przecież to miał być taki symboliczny cel tego wyjazdu.
Proponuję Ukochanej, żebyśmy się po prostu przeszli na spacer. Poprzedniego dnia wynudziła się cały dzień, więc się zgodziła. I tak sobie wyszliśmy ponad naszą kwaterę, kilkaset metrów do końca asfaltowej drogi.



Potem zaproponowałem kawałek przez las, ale za to po płaskim, więc też dało radę.



Doszliśmy do asfaltowej drogi ze szlakiem na Przełęcz Karkonoską, którą schodziłem poprzedniego dnia. Powoli do góry jakoś wyczłapaliśmy.



Na grzbiecie też jest w zasadzie płasko, to ruszyliśmy kawałek w kierunku zachodnim. Pogoda lepsza niż poprzedniego dnia, ludzi umiarkowana ilość. Fajnie się na spokojnie szło.



Grzbiet jest tutaj dość nisko położony, w strefie lasu. Kwaśne deszcze zamieniły niektóre drzewa w martwe kikuty. Kiedyś były takie na Romance, ale już wszystkie padły.



Idziemy dalej. Znaleźliśmy się w piętrze kosodrzewiny.



Pojawiły się skałki - Śląskie Kamienie. Tobi trochę pozdobywał.



Pogoda wciąż się utrzymywała. Nabieraliśmy wysokości.



Pojawił się Łabski Szczyt (1472) z charakterystycznym budynkiem. A to oznaczało, że prawdopodobnie uda się zaskoczyć Śnieżne Kotły i je w końcu zobaczyć. Już tylko jakiś kataklizm pogodowy mógłby je uratować, ale na to się nie zanosiło.



Kiedyś było tu schronisko, obecnie tylko przekaźnik telewizyjny.



Już tuż tuż. Zaczęły się wyłaniać.



Trzeba przyznać, że spora dziura, jak na takie spokojne i łagodne góry.



Tobi też podziwiał, nawet wyszedł za barierki.



Ja się tylko wychyliłem. Gigantyczna dziura!



Obeszliśmy je dookoła.



Zostały obejrzane z każdej strony. Cóż za piękne osiągnięcie górskie! Kto by się tego spodziewał jeszcze parę godzin temu.



Pozostał powrót. Postanowiliśmy zrobić kółko. Najpierw zejść do Jagniątkowa niebieskim szlakiem o romantycznej nazwie Koralowa Ścieżka.



A potem żółtym szlakiem - Drogą pod Reglami. Podziwiając potoki górskie spływające z Karkonoszy. Na tym szlaku, jakieś 3 km od Przesieki spotkaliśmy dwoje młodych wyczerpanych ludzi, siedzących na pniu powalonego drzewa i oglądających mapę. Zapytali nas o Wodospad Podgórnej. Okazało się, że poszli dobrym szlakiem, tylko w przeciwnym kierunku i zamiast iść w stronę wodospadu to się od niego oddalali. Poznawszy prawdę załamali się zupełnie. Zostawiliśmy ich tam na pastwę dzikich zwierząt i śmierci głodowej.



Na koniec poznaliśmy jeszcze różnicę między dniem i dobą.



I taki oto był ten pamiętny dzień zdobycia Śnieżnych Kotłów, mimo przeciwności losu
Wycieczka wyszła ponad 25 km. Czyli można powiedzieć - normalna

sprocket73 pisze:Takich tłumów nie widziałem w górach jeszcze nigdy.

Chyba trudno w tym roku w takich miejscach i o tej porze roku oczekiwać czegoś innego Tatry, Karkonosze i Pieniny to top wyjazdów no może Mierzeja Helska ma więcej odwiedzających.

sprocket73 pisze:Uczucia, które towarzyszą pozaszlakowemu łażeniu są 5x lepsze od tych szlakowych.

Można jeszcze było dalej grzbietem na Studnicni hora ( metr niższa)

Gratuluję, że w końcu się udało

sprocket73 pisze:Zostawiliśmy ich tam na pastwę dzikich zwierząt i śmierci głodowej.

Może zdążyli zjeść się nawzajem przed przybyciem zwierząt.

sprocket73 pisze:Byłeś?

Uchowaj Boże.

sprocket73 pisze:Pojawił się Łabski Szczyt (1472) z charakterystycznym budynkiem

Na Łabskim Szczycie jest tylko skałka

sprocket73 pisze:Kiedyś było tu schronisko, obecnie tylko przekaźnik telewizyjny.

Teraz to jest schronisko księcia RTV