Dość spontanicznie wymyśliłem sobie przejście trasy Henryków PKP – Raczyce – Nowina - Dzierzkowa – Bożnowice – Skalice – Henryków klasztor – Henryków PKP. Łącznie dwadzieścia parę kilometrów bez szaleńczych przewyższeń, w sam raz na rozruch.
Tradycyjnie wyruszyłem porannym pociągiem Kolei Dolnośląskich z Wrocławia. Skład był prawie pusty, co nie było takie oczywiste, ponieważ kilkanaście minut wcześniej z tego samego peronu startował skład do Kudowy, zapakowany pasażerami niczym konserwa mięsem (z racji ferii). Do Henrykowa dotarłem szybko – w końcu to tylko 50 km z Wrocławia. Byłem jedynym wysiadającym, co dobrze wróżyło na dalszą część dnia.
Spod budynku dworca ruszyłem zielonym szlakiem, obrawszy kierunek ku Raczycom i Nowinie. Pierwszy dwukilometrowy odcinek nie był zbyt przyjemny, ze względu na konieczność marszu asfaltem.
Po półgodzinie jednak pożegnałem się z twardą nawierzchnią i wypłynąłem na przestwór falistych pól, usianych tu i ówdzie kępami lasów. Niezwykle cenię sobie takie polno-drzewiaste krajobrazy Przedgórza Sudeckiego. Lekka mgła dodawała pejzażowi niepokojącego akcentu. Niestety zasłaniała dalsze widoki. Wieża przyklasztornego kościoła w Henrykowie wyłaniała się w oddali bardzo niewyraźnie. Na szczęście miałem w planach tego dnia odwiedzić ten zabytek.
Wkraczając w las w rejonie wzgórza Jedlinik (230 m n.p.m.), uderzył mnie radosny śpiew ptaków. Nietypowo jak na luty i temperaturę o poranku w okolicach jednego stopnia. Mimo zmrożonego jeszcze gruntu, lodu na kałużach i widocznych gdzieniegdzie skąpych resztek śniegu dało się wyczuć, że wiosna niechybnie czai się za rogiem.
Z szerokiej leśnej drogi odbiłem w klimatyczny, urokliwy lessowy wąwóz, którego dnem delikatnie wspiąłem się do Rozdroża pod Mlecznikiem (297 m n.p.m.), gdzie mój zielony szlak skrzyżował się z czerwonym. Tym ostatnim wędrowałem jakiś czas temu z Ziębic do Strzelina. Może uda mi się kiedyś wrzucić parę fotek. Tymczasem postanowiłem trzymać się obranej marszruty i dalej cisnąć na wschód skrajem lasu, kontemplując przymglone landszafty.
Wkrótce jednak musiałem opuścić las i skierować się do Nowiny. Wieś to niewielka i sprawiająca wrażenie wyludnionej. Moją uwagę zwróciło wiele opuszczonych gospodarstw. Szczególnie przygnębiające wrażenie zrobiły zrujnowane zabudowania folwarku. Poza tym nigdzie żywego ducha, choć godzina już nie taka młoda.
Dopiero gdy opuszczałem wieś w stronę Ostrężnej, ze wspomnianego folwarku podbiegł do mnie psiak, nastawiony na szczęście przyjacielsko. Kilka błotnistych pieczątek na mojej kurtce udało mu się zostawić. Przez dłuższy odcinek drogi plątał mi się pod nogami, zrezygnował dopiero będąc już daleko za wioską, kiedy opuszczałem szosę na rzecz coraz bardziej błotnistych polnych dróg, którymi i skierowałem się ku Dzierzkowej. Przed wsią zmieniłem szlak na zielony, którym cisnąć miałem już do samego Henrykowa.
Po przekroczeniu Cierpickiego Potoku sytuacja błotna znacznie się pogorszyła. Ale tak to jest, kiedy człowiek wybiera się na pokryte lessami tereny tuż po intensywnych opadach… Myślałem, że sytuacja poprawi się trochę w lesie, ale tam było jeszcze gorzej, bo drogi zostały kompletnie rozjeżdżone ciężkim sprzętem. Stokiem ogołoconej prawie z lasu Polanicy (245 m n.p.m.) pokonałem najgorszy odcinek i ruszyłem z kopyta ku Bożnowicom, mijając kilka starych wyrobisk.
Po opuszczeniu lasu czekała na mnie kolejna niespodzianka. Droga zamieniła się początkowo w zarośnięty kolczastym badziewiem chruśniak, po czym zupełnie zanikła. Na szczęście po kilkuset metrach sytuacja się poprawiła i już dość wygodnie, choć umorusany po kolana, mogłem dotrzeć do Bożnowic. A tam czekało na mnie kilka ciekawych zabytków: XVIII-wieczny kamienny wiatrak, barokowy kościół Świętej Trójcy i ruina pałacu.
We wsi nie zabawiłem długo, szybko znowu znalazłem się wśród oferujących ładne widoki pól, aby następnie ponownie zagłębić się w las i mknąć do Skalic.
Droga była dość wygodna, niemniej jednak na pewnym błotnistym odcinku zdecydowałem się podreptać trochę rowerowym single trackiem. Skusiły mnie przede wszystkim ładnie prezentujące się, obrośnięte mchem skałki. Ostatni kilometr leśnego duktu przed Skalicami wiedzie doliną Zuzanki, która na tym odcinku przybiera charakter przełomu.
Tuż przy samych Skalicach dotarłem do największej w tej okolicy atrakcji przyrodniczej, jakimi są Skalickie Skałki. To naturalne odsłonięcie gnejsów i migmatytów poprzecinanych żyłami pegmatytów i granitów. Niezły kąsek dla geologa, więc spędziłem tu dłuższą chwilę. Skałki są niezwykle malownicze. Część północna to pokaźny mur skalny z przewieszką, część południową z kolei tworzą mniejsze skalne grzebienie.
Po nasyceniu się geologicznymi obserwacjami zszedłem do Skalic, gdzie uwagę zwraca przede wszystkim kaplica św. Wawrzyńca z 1825 roku. Ze Skalic ruszyłem już do Henrykowa, oglądając się za siebie na wzniesienia Wzgórz Strzelińskich.
Ponieważ do Henrykowa dotarłem z dobrym czasem, a do pociągu powrotnego miałem jeszcze półtorej godziny, postanowiłem ruszyć jeszcze parkiem leśnym do słynnego henrykowskiego klasztoru, zwłaszcza, że nie byłem tam z dziesięć lat. Park robi wrażenie, stare potężne dęby i wiatrołomy dodają mu klimatu, do tego kamienny sarkofag wielkiego księcia Saksonii Wilhelma Ernsta Grossherzog v.Sachsen-Weimar-Eisenbach. Na koniec oczywiście wisienka na torcie, czyli okazały barokowy zespół klasztorny opactwa cysterskiego – miejsce powstania Księgi Henrykowskiej.
Po obejrzeniu zabudowań klasztornych i zwiedzeniu kościoła pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i św. Jana Chrzciciela wykonałem nawrotkę i leśnymi ścieżynami pognałem na dworzec PKP.
