Góry Bez Granic

Znów udało się zakombinować z grafikiem i obrać w czwartek po pracy kierunek na południe. Co prawda zapowiedzi pogodowe były mało rewelacyjne, ale ja już miałam klapki na oczach Wymyśliłam sobie okolice Węgierskiej Górki i po konsultacjach ze Sprocketem trafiłam na parking leśny w Żabnicy Skałce. Zdążyłam ogarnąć tematy kolacyjno—toaletowo- noclegowe i … krop krop krop, zaczyna padać Czyli los mi sprzyja Dobry moment na kilka stron książki przed snem.
Rano już nie padało, choć wyglądało na to, że w każdej chwili może to ulec zmianie. Zatem po chwili namysłu stwierdziłam, że wędrówka ze schroniskami po drodze to będzie dobre rozwiązanie.
No to ruszamy: zielonym szlakiem w kierunku Abrahamowa. Początkowo szeroka droga zmienia się z czasem w ścieżkę. Docieramy do przysiółka Kowalówka, gdzie trwa cisza i spokój. Pokręciłyśmy się pomiędzy obejściami w wysokiej mokrej trawie. Na opuszczone nie wyglądają, zapewne to cisza przed weekendem. Ciąg dalszy zielonym szlakiem wyprowadza na łąki Abrahamowa (lub Abramowa-tak mam na mapie papierowej;) ), gdzie złapał mnie zasięg -5 sms-ów z domu czy żyję. No to skorzystałam sobie z aktualnie mijanej infrastruktury



i chwilę z małżonkiem pogawędziłam. Dowiedziałam się o pogodzie: na Kujawach armagedon prawie, a w okolicach moich pada. Moje odczucia były zgoła inne – zaczęło nawet przeciskać się słoneczko
Po dotarciu do czerwonego szlaku słonko świeciło już całkiem przyzwoicie, zatem zmieniłam zamysł: zamiast iść do Stacji Turystycznej Abrahamów, podążyłyśmy dalej zielonym. No i to był super strzał –jeżyny! Wzdłuż drogi z betonowych płyt przez Fabisie (cudna nazwa) pożerając hurtowe ilości tychże owoców dotarłyśmy do ul.Św.Katarzyny w Cięcinie. Tam chwila rozterek- w którą stronę się udać, ale znak


(Zdjęcie z netu)
mnie skusił. Nawet zaczęłam te zdrowaśki odmawiać, żeby wiedzieć, ile to będzie minut
Wg mojej starej mapy wędrowałyśmy teraz żółtym szlakiem papieskim, a w rzeczywistości niemapowej był to czarny szlak rowerowy, w dalszym ciągu z betonowych płyt. Na polanie płyty się skończyły



szlak sobie szedł lekko w prawo, a strzałka do kaplicy bardziej w prawo
No to poszłyśmy „bardziej”. O jak tam ładnie! Słonko pięknie oświetlało polankę z kaplicą i całą infrastrukturą w postaci ławek i krzyża, to sobie chyba jakieś drugie śniadanko spożyjemy.
Kilka kęsów później ruszyłyśmy sobie dalej naiwnie wyszukując szlakowych znaków. Droga sobie jest, to dokądś doprowadzi, ale wolałabym , żeby wiodła pod górę – wtedy byłaby szansa dotarcia na Magurę. Moje życzeniowe myślenie odniosło pożądany skutek- pojawiła się ścieżka odbijająca w lewo. Trochę kląskało miejscami, zdecydowanie nie jest uczęszczana, ale do Hali Magury bez użycia maczety doszłyśmy. I tam znów zobaczyłam znaki szlaku papieskiego. To którędy on prowadzi? (To zagadka, na którą bardzo często nie znajduję odpowiedzi.)
Rawka kocha przestrzeń, a jeszcze bardziej kocha połączenie- polana z piłeczką. Tu mogła się wyżyć



Dalszą wędrówkę uskuteczniałam już wieloma szlakami naraz, i nawet mogłam skręcić do bufetu



Ale zapasy w plecaku z pewnością mi wystarczą, więc kierunku marszu nie zmieniłam- idziemy na Skałę. Tuż przed szczytem oczom mym ukazało się całe drewniane haziajstwo. Całkiem spory domek z tarasem, drugi budynek typu gospodarczego, wiaty ze stołami + miliony strzałek , rzeźb i dekoracji.



Ciekawe miejsce. Kawałek dalej właściwy szczyt już mniej godnie oznaczony



No to teraz już prosta kamienista droga do Słowianki. A tam- ludzie! Już zapomniałam, że w górach w wakacje można kogoś spotkać
Plansze z mapami, huśtawki, stojaki rowerowe…
My idziemy dalej – na Suchy Groń.
Kilka lat temu zobaczyłam tam stary drewniany dom.


2018 r
Strasznie mi się tam podobało i chciałam sprawdzić, jak się teraz miewa. No i szok- remontują go. A w niedalekiej odległości stoją jeszcze inne chatki. A przy szlaku rozstawiona sympatyczna budka z dzbankiem lemoniady i ciastem i psem, który zapewne miał pilnować, ale spał że aż chrapał i nawet nas nie zauważył
Na Suchym Groniu opuściłyśmy szlak czerwony, i zaległyśmy na kontemplację okolicy, konsumpcję zapasów i chwilę psiej drzemki .



W planach jeszcze Koźliczyna, zatem ruszamy w dół przez Płone. Bardzo mi się spodobał znak


i przyznać trzeba, że w trakcie dzisiejszego spaceru śmieci nie widziałam. Czyżby był skuteczny? Może w moim przydomowym lesie takie poustawiać?
Rozmyślając nad tym pomysłem, klucząc pomiędzy domami,



uciekając przed ciężarówką wiozącą drewno krętą drogą, zbaczając w las … doszłyśmy do wielce malowniczego przysiółka.



jak by dziecko rysowało wiejski domek to pewnie tak by wyglądał
Rawka znów oszalała- hopsasy, dzikie biegi i ogólny szał. Jak bym była młodsza pewnie też tak bym się zacieszała, a tak to tylko syciłam oczy tym widokiem



Chatki pozamykane i tylko gdzieś pod lasem słychać piłę lub kosiarkę i jakieś życie się toczy- stoi samochód. Skoro jest auto, to musi być jakiś dojazd, ale to, co ja miałam pod nogami, to na standardową drogę dojazdową mi nie wyglądało



No i dotarłyśmy z powrotem do miejsca startu. Obiadokolacja i rozkminka nad mapą jeszcze przy świetle dziennym.
https://mapy.com/s/gerekanozu
Książka już przy latarce.
Tym mini raportem z wędrówki chcę podziękować Sprocketowi za udzieloną fachową poradę w kwestiach logistycznych

Co mogłem to pomogłem
Rozumiem, że to dłuższy wyjazd i będę jeszcze kolejne wpisy.
Fajnie zobaczyć znane tereny oczami kogoś innego

Fajna pętla - a wiesz, że nieco dalej od Skały na północ jest taka, stodółka:
https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP ... authuser=0

Ten zielony szlak to ten względnie nowy? Jak go oceniasz pod względem widoków?
Ja za to na Abrahamowie miałam problemy z zasięgiem, bo zgubiłam męża i nie mogliśmy się skontaktować W końcu odnaleźliśmy się gdzieś przed Słowianką.

Ja, kiedy dotarłem na Skałe, też byłem w szoku, że nagle tyle zabudowań i rzeźb się pojawiło, skorzystałem w tedy z tarasu i zrobiłem sobie przerwę na świeżo robioną kawkę
Wzięłaś się za fajne tereny, można tam spotkać wiele miejsc z bardzo małą ilością ludzi, a to się ceni

Kiedyś dawno temu szlismy z Żabnicy przez Abrahamów do szałasu na Skale, gdzie spalismy. I on troche przypominał z kształtu ten z przedostatniego zdjecia. Czy to moze byc to miejsce? Napewno bardzo sie tam zmieniło i mało juz przypomina cokolwiek z naszych wspomnien. Z tego wyjazdu akurat mam mało zdjęć ale musze ich poszukać!

nieco dalej od Skały na północ jest taka, stodółka

oczywiście że nie wiedziałam ale ja tam wrócę bo bardzo mi się podoba , będę szukać

zielony szlak to ten względnie nowy? Jak go oceniasz pod względem widoków?

szczerze mówiąc szału widokowego nie ma, ale jest fajny inaczej- o jeżynach już pisałam, grzyby też są, ale najbardziej podobały mi się te przysiółki, takie zagubione pośrodku niczego.
Przedostatnie zdjęcie to jest Koźliczyna. Na Skale jest drewniana chata, ale zupełnie inna.

Sobotni poranek wielce rześkim był Standardowe śniadaniowanie i kawkowanie + dodatkowo przebazowanie pod cmentarz w Ciścu, ponieważ umyśliłam sobie, że tam właśnie skończy się moja dzisiejsza wędrówka. Zaznaczyć pragnę, ze POD cmentarzem a nie na Pociągiem czyli autobusem ( bo remont torów) dojechałyśmy sobie do Rajczy



Rawka nie przepada za takimi środkami lokomocji i na każdym przystanku próbowała wysiadać. Mi za to ta chwilowa zamiana jest bardzo na rękę: autobus zatrzymuje się na wszystkich przystankach autobusowych + na niektórych stacjach kolejowych. Piszę -niektórych- bo np. w Soli tam nie podjeżdża. A na dokładkę w czerwcu jechaliśmy legalnie bez biletu, bo konduktora nie było a kierowca nie może biletów sprzedawać
Ale wracajmy do sierpnia.
W Rajczy wkroczyłyśmy na szlak niebieski i dziarsko pod górę zaczęłyśmy wędrować. Początkowo asfalt, potem betony. Kiedyś na tych płytach kije sobie wyłamię, bo w większości trafiam w szczeliny pomiędzy nimi Z nadzieją, ze i one wkrótce się skończą, podgryzając jeżyny i odpuszczając zbieranie grzybów, coraz bardziej spacerowym krokiem wdrapujemy się wyżej i wyżej powoli acz skutecznie
Chmury są i wiszą i wcale mi się to nie podoba. Liczę na to, że będzie podobnie jak wczoraj, czyli od 9-tej słońce. Bo ja mam przecież plan- poleżeć na polanie pod Suchą Górą, ale nie na mokrej
Po dotarciu do skrzyżowania dróg



zaczynam się jednak wahać. Dziaski Graberki mnie po prostu zafascynowały. I tak sobie stojąc i dumając wydumałam, że zostawiam ten temat na kolejny raz. Kropka na mapie zaznaczona
No to w drogę, teraz muszę być czujna bo na drugim ostrym zakręcie w przysiółku Sarnówka muszę zejść ze szlaku w ścieżkę odbijającą w lewo. To ma być wręcz skrzyżowanie ścieżek, więc powinno być łatwo odszukać właściwą (na znak Sarnówka jakoś nie liczę ). Za trzecim razem trafiłam, obok tego domu



No to wio, jeszcze bardziej pod górę. Co jakiś czas się odwracam, bo widoki za plecami są



przed oczami są za to luźne kamienie a po krzakach szeleszczące stwory i muszę przypiąć Rawkę, bo coś za bardzo niucha a ogon jej się wyprostował i wydłużył. Geny wyżła wylazły na wierzch
Droga w końcu nabrała innego charakteru- bardziej leśnego i trawiastego. Na dokładkę nieśmiało zaczęło przebijać się słoneczko i zobaczyłam to



Mój wzrok już nie ten, co kiedyś, ale jak bumcyk- kibelek
A kawałek dalej chatka



No i teraz doznałam olśnienia, że kiedyś coś o tym miejscu słyszałam, ale jak patrzyłam przed wyjazdem na mapę, to sobie ubzdurałam, że to prywatny domek i zakaz wstępu będzie bo teren monitorowany albo coś równie delikatnego w przekazie. A tu proszę



No taki temat to ja szanuję. Też mi się marzy taka własność.
Idziemy dalej, teren zaczyna się wypłaszczać, do celu naszej wycieczki już niedaleko. Rzec by można, że to rzut beretem. Oczom mym ukazała się piękna hala. Dziób się śmieje, Rawka w swym żywiole
https://photos.google.com/share/AF1QipP ... NRUlRQeW9B

Pod lasem chyba widzę ławeczkę więc sobie tam zasiądę, niech zwierz się wyhasa. Zdążyłam klapnąć i zacząć wpadać w błogostan, jak nagle coś mnie sztura w kolano i nie jest to Rawka. Wielki radośnie obśliniony pies merdający ogonem pojawił się nie wiadomo skąd. Moja o połowę mniejsza psica przyfrunęła cała nastroszona i warcząca zapewne by stanąć w mojej obronie. Staram się uspokoić sytuację, ale obcy pies nie pomaga: zauważył piłeczkę i beztrosko do niej podszedł. No tego dla Rawki to już było za wiele. Pańcię może ostatecznie zeżreć, ale piłeczki się nie rusza! Na to wszystko zza drzew wyłonił się człek poszukujący swego psa (jego zaskoczenie było pięknie wymalowane na twarzy) i razem mogliśmy ogarnąć nasze bestie. Chwila rozmowy o psich zwyczajach i każde z nas ruszyło w swoją stronę, tzn. oni poszli w dół a my pod górę. Suchą Ale jeszcze zanim to „pod górę” zaczęłam uskuteczniać, to chyba zobaczyłam miejsce bazowania niespodziewanych przybyszy. Na skraju lasu takie sobie obozowisko



Komu w drogę temu w drogę Iść można którędy się chce. Nie trzeba wypatrywać ścieżek, byle pod górę. Tym sposobem ominęłam szczyt i dopiero jak poczułam, ze chyba jednak idę w dół, to zrobiłam nawrót i na szczyt weszłam
Teraz mogę z czystym sumieniem oddać się błogiemu lenistwu: urządzić piknik z widokiem



Trochę jednak mi żal, że temperatura otoczenia zmusza do założenia kurtki… Powoli zbieramy manatki ruszamy w stronę Hali Boraczej. Ale jeszcze zanim nasza dróżka połączyła się z niebieskim szlakiem, zrobiłam „skok w bok”, a tam



od razu skojarzył mi się schron pod Busovem Do tego pojazdu prowadzi ścieżka w większości zarośnięta pokrzywami, więc odpuściłam zapuszczanie żurawia. Poszłyśmy sobie dalej szeroką alejką i po niedługim czasie dotarłyśmy do zajefajnej chatki



Obok niej znajduj się źródełko, do którego można dotrzeć wąską wykoszoną ścieżynką. Gdyby jednak ktoś tu się zapędził pojazdem, to miałby problem



Samo źródełko jest eleganckie, a infrastruktura wokół niego po prostu wypasiona. Jest półeczka, lusterko, wieszaczek… można się ogolić lub poprawić makijaż



Pełna profeska
Kawałek dalej powinno być odbicie w prawo, ale coś mi się tu dłuży, zdecydowanie za mocno w dół idziemy… Rzut oka na mapycz i okazuje się, że przegapiłam. No to w tył zwrot i już uważnie wpatrując się w ścianę lasu wracam. Nie ma nic. Hm… widać to już nieaktualne, jak to czasem bywa. Ale jeszcze jedną szansę sobie dam: już z telefonem w łapie wpatruję się w ten gąszcz i oto jest! Coś co jest wąziutkim strumyczkiem, wręcz cieknącym pasemkiem wody, to jest właśnie ta ścieżka. Jak już się przeciśnie pod gałęziami to potem jest nawet widoczna Gdzieś tam po lewej stronie na polanie stoją jeszcze drewniane chaty, z których dochodzą mnie ludzkie odgłosy, polana po prawej zachęca do turlania



Jeszcze kilka kroków i mamy niebieski szlak. Znów jest kamieniście. Polana Cukiernica – tu dołączają szlaki zielony i czarny i robi się coraz ludniej.
Wokół schroniska miejsca w bród, wybrałyśmy więc sobie leżaczek z widokiem na południe. Skusiłam się na jagodziankę, Rawka dostała swój deserek i obie zadowolone obserwujemy świat. A jest co obserwować: dzieci, które negocjują z rodzicami ilość pamiątek, które mogą zakupić, rowerzyści wyliczający ile mocy im w akumulatorach zostało, dziewczyny przerażone niskim poziomem baterii w zegarku- kroki przestaną się naliczać, i psy- wszelakich rozmiarów i kolorów. Im większy pies, tym większe olewanie otoczenia Rawka jest ewidentnie w rozterce- jest zmęczona i chciałaby paść i spać, ale cały zamęt wokół ją bardzo interesuje albo wręcz stresuje, więc cały czas się kręci. No dobra, idziemy stąd w jakieś spokojniejsze miejsce. I suniemy dalej niespiesznym krokiem w stronę Prusowa, mijamy stare drewniane chaty, czytam sobie



i zachwycam się otoczeniem. Tuż przed szczytem jest super miejsce widokowe na wszystkie strony świata, zatem tutaj sobie klapniemy. No i fajnie by było, gdyby spokoju nie zakłócili nam quadowcy, wrrr. Wjechali, zapalili papierosy, wyrazili swój zachwyt i zjechali zostawiwszy smród paliwa. Ech…
Rawka sobie znów śpi, a ja w tym czasie wlazłam z nosem w mapę, bo przecież zaraz będzie Borucz, a utkwiła mi w głowie relacja Adriana, który pisał, że koniecznie trzeba tam iść najlepiej starym wariantem. Zadałam mu ćwieka zresztą z tym tematem przed wyjazdem i musiał pokonać swoją chwilową awersję do górskich spraw i poinstruować mnie, gdzie i jak Moja tradycyjna mapa jest sprzed 10 lat, więc chyba to mam. Ale zanim pójdziemy na Borucz to jeszcze trzeba odszukać Prusów- wleźć w las i pokluczyć pomiędzy zwalonym drzewami, krzaczorami i być czujnym. Ja znalazłam 2 potencjalne szczyty



a jak zeszłam z powrotem do drogi, to tam pod lasem jest jeszcze jedna tabliczka. Satysfakcja gwarantowana
Szlak niebieski idzie drogą, która lekko skręca w lewo, a po bokach są ogrodzone pola z zakazami wjazdu. No to grzecznie idziemy, aż tu znów warkot silników. Liczba mnoga. Tym razem motory! Akurat jakaś ścieżyna w bok się pojawiła to uskoczyłyśmy. W zasadzie chciałam wrócić na tę drogę, ale znów coś jedzie- quad. Sobotnie przejażdżki sobie urządzają No to boczkiem dotarłyśmy do kolejnych ogrodzonych pól i teraz dopiero się zastanowiłam nad tymi znakami z zakazami. Nie jest wzbronione przejście tylko WJAZD, a narysowane są motory, samochody i quady. Jeszcze zajrzałam na mapycz i patrzę i nie dowierzam- wg aplikacji teraz jestem na szlaku. Wniosek taki, że się nie zaktualizowali , co mi absolutnie nie przeszkadza. I tak naprawdę to aktualny przebieg niebieskiego szlaku na tym odcinku to co najmniej trzecia wersja, bo na starej mapie papierowej mam jeszcze inaczej. I oczywiście idę po staremu- polami



Jest 23 sierpnia, a ja mam przed sobą wrzosowisko



Przed Palenicą żegnam się z starym i nowym niebieskim szlakiem i skręcam w lewo, podobno na szlak papieski. Podobno jest tam (albo był) jakiś zielony, ale w terenie leśnym żadnego z nich nie zauważyłam. Za to na łąkach nad Ciścem jakiś „święty” znaczek mi mignął. Fajnie się idzie tą drogą: w dole kościelna wieża, w oddali Beskid Śląski, leciutki wiaterek i nienachalne słoneczko. I już mijam cmentarz i tory kolejowe, na których pomimo mocno popołudniowych godzin i do tego w sobotę- dalej pracuje ekipa remontowa. Wskakujemy do cierpliwie czekającego auta –pora wracać do Żabnicy. Przede mną jeszcze jedna poważna sprawa- zdecydować gdzie pójdziemy jutro
Adrianie, dziękuję Ci raz jeszcze za pomoc w rozwianiu rozterek i mam nadzieję, że niebawem odezwie się w Tobie tęsknota za górskimi wędrówkami

Widzę że jesteś specjalistką chatkowo-wiatkową
Każdy podejrzany obiekt jest oglądany, fotografowany i ewidencjonowany

Wrzosowisko piękne!

Na tej hali robiłem swój pierwszy biwak pod namiotem, a wcześniej tam dotarłem tym samym szlakiem co Ty, z tym, że od strony Boraczej się wspinać zacząłem na halę. A wcześniej z niej ktoś przepłoszył jelenia i widok biegnącej elegancji z pięknym porożem to coś niesamowitego.
https://www.youtube.com/watch?v=b5FmoP8H4Pw

oczywiście że nie wiedziałam ale ja tam wrócę bo bardzo mi się podoba , będę szukać

Na mapy. com ma oznaczenie Siwkowa - przy żółtym/czerwonym szlaku.

Aż jestem ciekaw co więcej wycisnęłaś z tego regionu.

Adrianie, dziękuję Ci raz jeszcze za pomoc w rozwianiu rozterek i mam nadzieję, że niebawem odezwie się w Tobie tęsknota za górskimi wędrówkami

Nie ma za co, zawsze chętnie pomogę, jak mogę

Ja też Ci dziękuję, bo dzięki tobie wiem, że źródełko w okolicy Suchej Góry jest i jest w nim woda

A górska wędrówka już byla, może bez większej tęsknoty, ale bylo fajnie, relacja przed chwilą wpadła na forum

Zgubiłam się szybko w opisie Twojej trasy. Tu szlak, tam ścieżka, tu dróżka, tam ledwie widoczny ślad, że przejście jest. Ciekawa jestem, czym kierujesz się, planując swoje trasy
Dziaski Graberki też przyciągnęły moją uwagę. Aż przybliżałam zdjęcie, by odczytać, co tam jest napisane. Jak pojedziesz - podziel się wrażeniami.

a proszę uprzejmie tę plątaninę
https://mapy.com/s/kamemusojo

czym kierujesz się, planując swoje trasy

Trochę zachwytami znajomych, trochę relacjami z forum , trochę mapą, a trochę na żywioł

Po zapisie widać jak szukasz szczytów
Podoba mi się takie podejście

Ostatni odcinek- niedziela
Nocka była zimna jak diabli. I padało. No to odziałam się w długie portki i ruszyłyśmy na podbój kolejnych przysiółków, bo po Kowalówce i Koźliczynie apetyt mi na takie widoczki wielce wzrósł. Na dzień dobry Tworzówka. Idę sobie to ja dziarsko ulicą Wiązową, a tu zatrzymuje się przy mnie samochód i bardzo życzliwy pan uświadamia mnie, że szlak to nie w tym miejscu. Chwila rozmowy- ja to tylko na spacer z pieskiem po okolicy Dbają tu o turystów
Idę pod jakimś starym wyciągiem narciarskim



Mijam uśpione jeszcze domy wypoczynkowe, docieram do Wojtatówki albo Wojtasówki (na każdej mapie inna wersja) i już sobie myślę, że tu to jednak tak cudnych chałupek nie zobaczę, tylko takie zwykłe murowane współczesne chaty , aż tu nagle



no i po prostu widok, który zrobił mi dzień



Całe stado takich bestii
Rawkę zamurowało. Na konie i krowy szczeka, wręcz ujada, a tu zapatrzyła się i cisza. Niestety tylko chwilowa: dopóki krowy potulnie stały i się nie ruszały. Jak tylko jedna się przespacerowała, to Rawiszon oprzytomniał i się rozwrzeszczał Poszłyśmy sobie zatem dalej coraz piękniejszą okolicą



przez Milówki aż dotarłyśmy znów na Halę Boraczą.



Na razie widać pojedynczych turystów i bacę, który wypuścił owieczki. No to sobie pośniadaniowałam przy dźwięku dzwoneczków i nacieszałam oczy na zapas tą piękną okolicą. Poszłyśmy sobie dopiero, jak pojawili się pierwsi rowerzyści. Powrót do auta drugą stroną-konnym szlakiem przez Dadoki i Trawną. Co prawda miałam pewne obawy po kilku spacerach konnymi szlakami w Beskidzie Niskim , gdy błoto nas zasysało wręcz, ale doszłam do wniosku, że tu jest inne podłoże i raczej damy radę.
Całe szczęście, że podjęłam taką decyzję, bo wędrówka tą trasą to raj dla oczu



A w Żabnicy już kociokwik- wszystkie parkingi pełne (są płatne) i wciąż jadą kolejne auta. Idziemy sobie zatem szybciutko do naszego pojazdu, co by zwolnić jedno miejsce parkingowe, ale… nie ma takiej potrzeby. Na tym parkingu akurat jest prawie pusto. Może dlatego, że darmowy? Oprócz mojego samochodu stoją jeszcze 3. Pora do domu