Jadąc w góry słyszymy w radio grozą wiejące wiadomości o ataku zimy...śnieg pada...ostrzeżenia aby wszelkie spacery dobrze przemyśleć...jak my przeżyliśmy zimy za dzieciaka?
Śnieg w większej ilości pojawia się za Oświęcimiem gdy przecinamy Podgórze Wilamowickie , które odwiedziłem w październiku, ale droga robi się biała dopiero na samym krańcu wsi Rzyki. Auto zostawiamy przy przystanku, gdyż parking leśny jest zajęty, a prywatny zagrodzony (gdy będziemy wracać kilka aut na nim będzie parkować) i ruszamy czarnym szlakiem prowadzącym do schroniska PTTK Leskowiec.
Wokół wsi góry toną we mgle. W lesie im wyżej, tym śniegu jest coraz więcej. Przypudrowane na biało drzewa wyglądają pięknie:
Dodatkowe wchodzimy w tą mgłę, więc las zaczyna wyglądać tajemniczo.
Czarny szlak jest dość stromy, najgorszy jest początek podejścia, oraz fragment gdy mijamy odejście szlaku białych serduszek i właśnie wtedy zaczyna się dramat w kilku odsłonach.
Wpadam na pomysł rozrywki. Wymyślam, że kijkiem można "pomóc" drzewom zrzucając z nich śnieg, dzięki czemu pozbawione białego obciążenia gałęzie podnoszą się a my dzięki temu przyśpieszamy, mimo że każdemu drzewu trzeba pomóc.
Na widoki dziś się dziś nie nastawialiśmy, zresztą szlak wiedzie lasem, ale i tak jest ładnie:
O ile iglaki oblepione śniegiem wyglądają pięknie, to las rosnący na przełęczy Władysława Miodowicza prezentuje się tajemniczo:
Jest tu zimno, co widać na jednej z wielu kapliczek jakie mijamy:
Odpuszczamy wejście na szczyt Leskowca i kierujemy się do schroniska, które widzimy dopiero z kilku metrów, we mgle z soplami fajnie wygląda.
W schronisku jest ciepło, to miła odmiana po pobycie Pod Biskupią Kopą, obie sale są zajęte, choć gdy zamawiamy posiłki w między czasie zwalnia się stolik. Z miłych rzeczy to chyba tyle...
Jedzenie takie sobie - naleśniki i krokiet odgrzane w mikrofali, krokiet do barszczu czerwonego zamiast z mięsem, jest z serem, a sposób podgrzania nie dodaje mu smaku...do tego nie ma o takiej odmianie dania żadnej informacji.
Najsłabsze jednak jest oddzielenie części, jak to nazwano "hotelowej" od "gastronomicznej", co skutkuje po pierwsze wejściem przez taras do jadalni (wieje), po drugie toalety w schronisku są niedostępne dla odwiedzających, w zamian udostępniono obok tarasu kibelki w komórce - otwarte drzwi i zimno - dla kobiet zimą to rozwiązanie idealne!
Turystów jest bardzo dużo, więc po zjedzeniu szybko się zbieramy i ruszamy do auta, tym razem wybierając zejście szlakiem serduszkowym. Szybko zapominamy o schronisku i podziwiamy to co przyroda stworzyła dziś:
Jest pięknie mimo braku słońca, ja za takimi warunkami tęskniłem.
Gdy dochodzimy do przewodów elektrycznych, które uginają się od śniegu mijamy grupę turystów, wśród których znów idą białe wilki
...na podejściu kilka takich mijaliśmy, wpasowują się do takiej sytuacji jak ulał!
Robimy sobie zdjęcie:
humory już dopisują
i szlakiem:
schodzimy, w dół:
A na samym końcu zejście zaczyna sypać. Coraz mocniej, choć w drodze powrotnej są to grube płaty śniegu, co niestety oznacza, że niżej za długo on nie poleży...
Wycieczka krótka, ale treściwa. Widoków może nie było, ale było z klimatem.
Nie udało mi się pojechać w listopadzie gdy spadł pierwszy śnieg w górach, nie udało się w grudniu gdy pięknie góry zasypało, ale w końcu udało się dotrzeć i pokazać córze jak wygląda zima w górach.
I o dziwo mimo straszenia zimą - przeżyliśmy
