21.03.2010 Babia we mgle
: 2014-02-07, 18:02
21.03.2010 Babia we mgle
Takie moje wspomnienie z pewnej wycieczki.
Choć jestem tutaj mało aktywny.
Pomysł na wycieczkę zapadł w chwili gdy w sobotę po południu z naszego domku w Targoszowie wracaliśmy do domu i w pełnej krasie , skąpana w słońcu -jest takie jedno miejsce,- pokazała nam się Babia Góra. Postanowiłem ją odwiedzić,ale moja żona z racji Swojego stanu „nowy potomek” nie mogła mi towarzyszyć, zadzwoniłem do Romana a Roman jak to Roman nigdy przyjacielowi nie odmawia.
Niedzielny ranek zapowiadał się dość ciekawie,ale w miarę zbliżania się do Krowiarek,Królowa niepogody była cała usłana chmurami. Żona nie mogła Sobie odmówić wycieczki, postanowiliśmy,
że razem ze stsrszym synem przejdą się Płajem do schronu.
Ja z Romanem ruszamy na Sokolicę,ślisko,mokro, zejście ze ścieżki grozi zapadaniem się po kolana. Sokolica przywitała nas okropnym wiatrem, tak,że moją czapeczkę ledwo utrzymałem na łbie.Przy takim wietrze musieliśmy dokonać zabójstwa Pana Tadeusza 40%-0,2
,a i szluga też sobie nie odmówiłem, inaczej nasze organizmy zostały by pozbawione sił witalnych.
Dalsza wędrówka to chmury,chmury i tylko chmury, były momenty, że choć wszystkie szczegóły topografi Babci znam dobrze miałem wątpliwości gdzie jesteśmy. Szczytowanie w takich warunkach przyniosło nam ogromną ulgę, i to uwieńczyliśmy kolejną 0,2.
Roman w takich warunkach wędrował pierwszy raz ,ale jego zachwyt był ogromny mimo zerowej widoczności. Ze szczytu chłopak,pomimo ogromnego wiatru wcale nie miał zamiaru się zabierać,
-”jutro w pracy znowu będziemy mieć prz.......ne”, a tutaj człowiek czuje się wolny.
Powrót do Krowiarek i spotkanie z Żoną i Synem to ciągła jazda na butach-byli goście co nawet nas wyprzedzali, żelastwo na butach by się przydało.
Wycieczka bardzo udana, żurek w schronie wedle mojej żony przesolony, pozostało wrócić do rzeczywistości . Koniec.
Pozdrawiam w imieniu nas wszystkich. jacek
Aha ostatnia fotka to człowiecza potrzeba załatwiona skarpetą. Ludzie mają pomysły jak ich przyciśnie. Zdjecie zrobił syn na Płaju nie daleko schroniska.
Takie moje wspomnienie z pewnej wycieczki.
Choć jestem tutaj mało aktywny.
Pomysł na wycieczkę zapadł w chwili gdy w sobotę po południu z naszego domku w Targoszowie wracaliśmy do domu i w pełnej krasie , skąpana w słońcu -jest takie jedno miejsce,- pokazała nam się Babia Góra. Postanowiłem ją odwiedzić,ale moja żona z racji Swojego stanu „nowy potomek” nie mogła mi towarzyszyć, zadzwoniłem do Romana a Roman jak to Roman nigdy przyjacielowi nie odmawia.
Niedzielny ranek zapowiadał się dość ciekawie,ale w miarę zbliżania się do Krowiarek,Królowa niepogody była cała usłana chmurami. Żona nie mogła Sobie odmówić wycieczki, postanowiliśmy,
że razem ze stsrszym synem przejdą się Płajem do schronu.
Ja z Romanem ruszamy na Sokolicę,ślisko,mokro, zejście ze ścieżki grozi zapadaniem się po kolana. Sokolica przywitała nas okropnym wiatrem, tak,że moją czapeczkę ledwo utrzymałem na łbie.Przy takim wietrze musieliśmy dokonać zabójstwa Pana Tadeusza 40%-0,2
,a i szluga też sobie nie odmówiłem, inaczej nasze organizmy zostały by pozbawione sił witalnych.
Dalsza wędrówka to chmury,chmury i tylko chmury, były momenty, że choć wszystkie szczegóły topografi Babci znam dobrze miałem wątpliwości gdzie jesteśmy. Szczytowanie w takich warunkach przyniosło nam ogromną ulgę, i to uwieńczyliśmy kolejną 0,2.
Roman w takich warunkach wędrował pierwszy raz ,ale jego zachwyt był ogromny mimo zerowej widoczności. Ze szczytu chłopak,pomimo ogromnego wiatru wcale nie miał zamiaru się zabierać,
-”jutro w pracy znowu będziemy mieć prz.......ne”, a tutaj człowiek czuje się wolny.
Powrót do Krowiarek i spotkanie z Żoną i Synem to ciągła jazda na butach-byli goście co nawet nas wyprzedzali, żelastwo na butach by się przydało.
Wycieczka bardzo udana, żurek w schronie wedle mojej żony przesolony, pozostało wrócić do rzeczywistości . Koniec.
Pozdrawiam w imieniu nas wszystkich. jacek
Aha ostatnia fotka to człowiecza potrzeba załatwiona skarpetą. Ludzie mają pomysły jak ich przyciśnie. Zdjecie zrobił syn na Płaju nie daleko schroniska.
Moja górska koleżanka trochę się rozleniwiła 