I znowu ta Słowacja na wakacje!...

Sebastian · Wysłany: 2023-12-06, 20:03

cz. V - Ďumbier, Prašivá i Štiavnica

Na najwyższym szczycie Nízkich Tatr oraz mały skok-w-bok.

Trzy dni temu wyjechałem kolejką na Chopok, a potem doświadczyłem pięknej wycieczki po zachodniej stronie Demänovskej Doliny. Dereše, Poľana , Bôr - tak, te miejsca były warte obejrzenia. Tymczasem skończył się wrzesień, a od października do początku sezonu zimowego kolejka na Chopok kursuje tylko w weekendy. W związku z tym trzeba wykorzystać niedzielę i wyjechać tam jeszcze raz, a następnie przejść drugą, wschodnią stroną Demänovskej Doliny. Jestem zwolennikiem wykorzystywania kolejek górskich w takich sytuacjach, bo zamiast tracić czas na długie i często nudne podejście pod górę nabieram szybko wysokości i mogę tam spędzić więcej czasu i zrobić dłuższą trasę:
https://en.mapy.cz/s/dadekuluca

Dzień wcześniej padało, pod górną stacją wyciągu mam widok na parujące góry. Jest inaczej niż trzy dni temu, gdy była słoneczna, piękna pogoda, ale równie ciekawie. Panuje mroczny, lekko niepokojący pogodowo nastrój.

Chopok i schronisko Kamenná Chata

Parę minut i już jestem ponownie na Chopoku. Wokół góry, mgły w dole, na szczęście chmury są dziś wysoko.

w drodze na Chopok

południowy stok Chopoka, na horyzoncie Veporské Vrchy

słowackie Vysoké Tatry

Północna część Nízkich Tatr to w odróżnieniu od łagodnego głównego grzbietu o połoninowym charakterze niższe, zalesione i strome góry z licznymi wychodniami skalnymi.

w stronę Ďumbiera

Skalka, Dereše, Chabenec, w dole Kamenná Chata pod Chopokem

Tym razem nie zaglądam na kawę do restauracji Rotunda w budynku wyciągu, lecz idę do schroniska Kamenná Chata pod Chopokem. Gorąca kawa z pianką, a do tego widok na morze mgieł w dolinie, na polu zimno i wietrzno, a w schronisku przytulnie i ciepło - choć niektórym jego aktualny wystrój kojarzy się z McDonald’s. Niestety, góry wzywają.

Na Ďumbier idzie sporo ludzi. Działa magia najwyższego szczytu pasma, czego ofiarami są Rysy (po polskiej stronie Tatr), Tarnica, Trzy Korony, Śnieżka, a nawet Mount Everest. Tej magii dziś ulegam i ja. Szlak jest równie wygodny jak ścieżka prowadząca prowadząca na Poľanę po drugiej stronie Chopoka, a po zejściu z Chopoka szlak powoli wznosi się aż na najwyższy szczyt pasma.

Konské, Krúpova Hoľa, Ďumbier

Czerwony szlak grzbietowy omija Konské i wychodzi na Demänovské Sedlo ze znakomitym widokiem na Ďumbier, Široką Dolinę oraz boczną grań Nizkich Tatr z Prašivą i Tanečnicą - dalszy odcinek mojej dzisiejszej wędrówki.

Široká Dolina

Skalka, Dereše, Chopok, Konské

Z przełęczy idę pod górę pod Krúpovą Hoľę i na Ďumbier.

Na szczycie stoi krzyż, przy którym wszyscy robią sobie zdjęcia. Ja chciałbym zobaczyć wschodnią część Nízkich Tatr za Ďumbierem. Niestety, jest z tym problem, bo na pierwszym planie jest płaski szczyt Štiavnicy, który sporo zasłania.

Litvorová dolina

w stronę Chopoka

Demänovská dolina, za nią Chočské Vrchy

Wystarczy jednakże zejść nieco z wierzchołka i iść w lewo przez hale, by wydostać się na spory płaskowyż stanowiący południowe zbocze Štiavnicy (północne jest zdecydowanie bardziej strome). Pod granią znajduje się schronisko górskie, jedno z bardzo nielicznych w Nízkich Tatr - Chata Chata generała Milana Rastislava Štefánika dysponujące 48 miejscami noclegowymi oraz restauracją i pełnym węzłem sanitarnym, z całym zaopatrzeniem wynoszonym przez nosiczy.

wschodnia część Nízkich Tatr, w dole Chata generała Štefánika

Na sam szczyt idę „na przełaj" przez górskie łąki. Ci na Ďumbierze mają mnie jak „na widelcu". Nic to. Za to spotykam kozice.

Štiavnica

Na Štiavnicy mam doskonały widok na wschodnią część Nízkich Tatr aż po znajdującą się na ich wschodnim kraju Kráľovą Hoľę i oczywiście na Ďumbier jak na dłoni.

Ďumbier, Chopok

Ohnište, za nim Tatry

Wracając ze Štiavnicy odnajduję stary, zamknięty już szlak prowadzący bezpośrednio spod Ďumbiera do schroniska i znajdujące się przy ścieżce już nieaktualne i zwietrzałe oznaczenia szlaku.

Czeka mnie teraz powrót pod Krúpovą Hoľę. Na niebie mrok walczy ze światłem, na południu jest pochmurno, a od strony Tatr coraz mocniej świeci słońce. Widząc że się przejaśnia, spod Krúpovej Hoľi nie skręcam od razu na boczną grań, lecz idę trochę okrężną drogą, przez widokowe Demänovské Sedlo. Nie żałuję podjętej decyzji.

Veľký Gápeľ

Dereše, Chopok, Konské

Demänovské Sedlo

Siná

Żółty szlak spod przełęczy prowadzi górskimi łąkami pod Krúpovą Hoľą i nad Prašivą. Ważna informacja jest taka, że szlak jest otwarty jedynie okresowo, od 1 lipca do 30 września, podobnie jak znajdujący się po drugiej stronie Demänovskej Doliny szlak przez Zákľuky i Bôr. Powodem zamknięcia szlaku jest ochrona mieszkających tu kozic. Ciekawa ta ochrona w zestawieniu z licznymi zmianami w krajobrazie wynikającymi ze stale rozbudowującymi się obiektami stacji narciarskiej i prowadzoną w dolinie sporą wycinką drzew, ale niech będzie, choć według mnie logiki w tym brak. Faktycznie, na szlaku widać w oddali stadko kozic. Jednak najciekawsze jest to, że na Demänovskim Sedle nie zauważam tablicy informującej o tym zamknięciu szlaku, dowiaduję się o tym fakcie dopiero z tablicy znajdującej na końcu zamkniętego odcinka, na Sedle Javorie. Biedne kozice.

Rano zachmurzenie było duże, teraz wiatr przegnał chmury daleko na południe. Po raz pierwszy dzisiaj mogę cieszyć się słońcem. Niskie słońce październikowego popołudnia jest bardzo wskazane przy jesiennych kolorach. To jednakże nie koniec zmian pogodowych, ale na razie będzie można z przyjemnością zalec na bocznym grzbiecie przed Prašivą.

grzeczni turyści schodzący do Širokej Doliny i "pilnująca" ich kozica

Jak to często bywa z takimi miejscami położonymi w bocznych graniach, jest on świetnym punktem widokowym. Na godzinę - dwie się rozpogadza i zalewa światłem słonecznym okoliczne góry.

w stronę Chopoka

Ďumbier

zbocza Ludárovej Hoľi, za nimi Wysokie Tatry

słowackie Zachodnie Tatry

Chopok

Štiavnica, Ďumbier, Krúpova Hoľa

szlak na Prašivą

Štiavnica

Na chwilę pięknie oświetlają się słowackie Tatry.

w stronę Gerlacha

od Krivána po Vysoką

Tatry Zachodnie

Jednym z bardziej interesujących widoków na dzisiejszej trasie jest widok polodowcowego kotła Litvorovej Doliny pod Ďumbierem jak żywo przypominający pejzaże z „właściwych" Tatr.

Przed Prašivą szlak znika w kosodrzewinie, a przy schodzeniu z Tanečnicą w lesie. Teraz to takie chodzenie trochę w górę, trochę w dół. Miejscami kosodrzewina jest imponującej wysokości, miejscami pojawią się widoki na okoliczne góry.

Krakova Hoľa, Tanečnica

skałki na zboczach Krakovej Hoľi

w kosodrzewinie

Ohnište

Chmury już zeszły na Ďumbier, pod Chopokiem toczy się gra świateł i cieni.

w drodze na Sedlo Javorie

Przed Sedlem Javorie pojawiają się zniszczone, często martwe drzewa. Ten widok będzie mi towarzyszył aż do końca dzisiejszej wycieczki z mniejszym lub większym natężeniem.

na Sedle Javorie - zbocza Tanečnicy

Na przełęczy znajduje się wcześniej wzmiankowana tablica o czasowym zamknięciu żółtego sziaku. Tu się dowiaduję, że przeszedłem ów szlak nielegalnie. To straszne. Może dlatego nie spotkałem nikogo po drodze, ale swoją obecnością nie zakłóciłem tutejszego ekosystemu. Kozice widziałem, a one widziały mnie.

Z Sedla Javorie schodzę najpierw czerwonym szlakiem, a potem zielonym dolną częścią Širokej Doliny widzianej dziś z góry. Zainteresowani mogą jeszcze zwiedzić po drodze partyzanckie bunkry z II wojny światowej, z okresu słowackiego powstania narodowego - prowadzi do nich odnoga czerwonego szlaku.

Nadchodzi zmierzch. Robi się tym ciemniej, że niebo jest zasnute chmurami.

Już po ciemku docieram do zabudowań i po paru minutach jestem już na parkingu Lúčky. Nie widzę innych aut oprócz mojego.

Wycieczka był dopełnieniem robionego trzy dni temu szlaku przez Bôr – można by rzec, że łącząc te dwie trasy zrobiłem pełną pętlę wokół Demänovskej Doliny. Było ładnie, było dziko, było interesująco. Dwa miesiące wcześniej byłem na wakacjach w Rumunii i tamtejsze góry mi się tak spodobały, że chwilowo straciłem motywację do łażenia po bliższych mi terenach. Na szczęście szybko mi przeszło, a słowackie góry jednak trzymają poziom.

Panoramy z wycieczki:

na Štiavnicy

nad Prašivą

c.d.n.

Coldman · Wysłany: 2023-12-06, 20:17

Piękne foty

Kiedyś będę zmuszony się wybrać na najwyższy szczyt Niznych Tatr chociaż mam ponad 500km w jedną stronę

Nie wiedziałem, że Dziumbier ma ponad 2000m n.p.m

Adrian · Cieszynioki Wiek: 40 Dołączył: 13 Lis 2017 Posty: 9402

Dobrze że wyszło trochę słońca, zaraz zrobiło się milutki i kolorki pojaśniały i nabrały wyrazu

laynn · Wysłany: 2023-12-07, 07:26

Ładnie, fajne te góry.

sprocket73 · Dołączył: 14 Lip 2013 Posty: 5539

Bez Stiavnicy byś miał niezaliczone

I pomyśleć, że po tych górach mało kto chodzi, jedynie w okolicy kolejki bywają tłumy.

Dobromił · Dołączył: 09 Lip 2013 Posty: 14380

Zacna trasa - gratuluję.

Moja krótka przygoda z Niżnymi zaczęła się kilkanaście lat temu właśnie od Dumbiera, z pierwszym noclegiem w Stefaniku. Bardzo mi się podobał ckm przed wejściem do schroniska

Do tej pory byłem trzy razy na Dumbierze - trzy razy widoki ... ograniczone

Amen.

Dobromił · Dołączył: 09 Lip 2013 Posty: 14380

Wiolcia · Dołączyła: 13 Lip 2013 Posty: 3458

Zmiana kierunku i miejsca noclegowego zdecydowanie na plus. Mieć Wielką Fatrę w zasięgu ręki... ech, marzenie...
Fajnie, że udało Ci się wreszcie przejść Halną Fatrę. Szumiąca jesień jest tam bardzo ładna (wnoszę po zdjęciach, nie byłam).

Sebastian · Wysłany: 2023-12-16, 23:12

Sebastian · Wysłany: 2023-12-25, 20:58

cz. VI - Vyvieranie - Pusté

Gdy kilka dni wcześniej czekałem na autobus na przystanku przy Demänovskej Jaskyňi Slobody, zgadałem się z również czekającą na niego słowacką turystką z Banskej Bystricy. Była zaskoczona moją znajomością słowackich gór, ale okazało się, że położonej nieopodal trasy przez Vyveranie nie znam. Dolina ta położona jest w północnej części Nízkich Tatr, która dla mnie sporo odróżnia się krajobrazowo od głównego grzbietu, łagodnie ukształtowanego i niezalesionego. Otóż w północnej części tego pasma znajduje się sporo stromych zalesionych gór o wysokości mniej więcej 1500 metrów, z bardzo licznymi wychodniami skalnymi, które tworzą punkty widokowe, skałkami rozrzuconymi po zboczach, formacjami krasowymi głęboko wciętymi wąwozami. Te szczyty to np. Ohnište, Siná, Demänovská Hora, Pusté, a wąwozy to Radova, Hučiaky czy właśnie Vyveranie położone nad jaskiniami w rejonie Demänovskej Jaskyňi Slobody. Nasuwa się pewne podobieństwo do Sokolia i Bobotów stanowiących przedmurze głównego grzbietu Malej Fatry.

Turystka opisuje Vyvieranie jako miejsce podobne do wąwozów Slovenskego Raju albo Dierów na Malej Fatrze, ale bardziej dzikie. Nie ma o nim wielu informacji, ale mi nasuwa się podobieństwo do Radovej Doliny, którą schodziłem z Bôru kilka dni temu podczas tych wakacji. Mam już za sobą kilka próbek dzikości tych terenów, dlatego wkładam na wycieczkę pełne wysokie buty zamiast lekkich, siateczkowych, które są dla mnie podstawowym obuwiem w okresie wiosenno - jesiennym. To na wypadek, gdyby trzeba było brodzić w zimnej wodzie.

mapa: https://en.mapy.cz/s/guzunasaku

Start i koniec wycieczki mają miejsce na parkingu przy Demänovskej Jaskyňi Slobody. Całodzienna opłata parkingowa to 10 Euro, ale parkingowy daje mi do zrozumienia, że w imię internacjonalistycznej współpracy zapłacę 5 Euro, ale bez kwitka. Trzeba sobie pomagać, więc oczywiście się zgadzam.

Początek zielonego szlaku wiedzie wzdłuż Demänovskej Doliny, ale na szczęście nie trzeba iść główną drogą obok przejeżdżających samochodów - w sumie nielicznych. Szlak prowadzi przyjemną ścieżką po drugiej stronie potoku.

na mostku u wylotu Vyvierania

Jestem już o wylotu doliny i zaczynam iść w górę. Zjawiska krasowe dają znać o sobie, początkowy całkiem spory potok zmienia się nieco wyżej w ledwie widoczną strużkę. Idzie się ciekawie, czasem wyraźną ścieżką, czasem zanikającą, a czasem wprost przez potok.

Faktycznie przypomina to trochę Slovenský Raj czy Diery, tyle że bez drabinek, mostków i łańcuchów, których jest tu symboliczna liczba w porównaniu z tamtymi miejscami. No i w Dierach nie ma tylu wiatrołomów, a tu jest dziko.

Wyżej potok znowu robi się większy, najwyraźniej niżej woda wpływa gdzieś pod ziemię i pewnie spływa do systemu jaskiń podziemnych.

Taka mnie nachodzi refleksja, że na tych śliskich skałkach o wypadek nietrudno, a pomocy nawet nie ma jak wezwać - nie spotykam nikogo na szlaku, w głęboko wciętej dolinie nie ma zasięgu. Chyba się starzeję, skoro takie myśli przychodzą mi do głowy. Powalone drzewa też miejscami wyglądają groźnie.

Skojarzenia ze Slovenskym Rajem są miejscami bardzo wyraźne.

W wyższej części wąwóz się lekko rozszerza, a jego zbocza stają się łagodniejsze.

Po takiej bardzo ciekawej wędrówce wąwozem szlak wychodzi ponad jego dno i zmienia się w leśną ścieżkę. Jestem już bliżej Iľanovskégo Sedla, przez drzewa zaczyna przebijać coraz więcej słońca, choć aż pod Pusté szlak prowadzi lasem z bardzo nielicznymi prześwitami.

Pusté i sąsiedni Stav to rozległe, dość strome szczyty, na których południowej stronie znajduje się stroma łąka. Prowadzi przez nią wąziutka ścieżka, a na łące znajdują się liczne, mniejsze i większe wychodnie skalne o mniej lub bardziej fantazyjnych kształtach. Można by rzec - kwintesencja słowackiego górskiego krajobrazu. Na pierwszej skałce z widokiem na góry robię sobie postój.

Krakova Hoľa

Poľana, Zákľuky, Bôr

słowackie Wysokie Tatry, przed nimi Biela Skala

Kurczę, na tę Bielą Skalę można było iść, to bardzo blisko i prawie płasko przez las od Sedla Machnaté pod Pustém.

Chopok, Dereše

Poludnica, za nią słowackie Tatry Zachodnie

ścieżka pod Pustém

mimo że tereny trawiaste, to ekspozycja spora

za to skałki fajne

jedyni spotkani dziś turyści

trzeba uważać, żeby się nie pośliznąć, bo...

skałki w bocznym grzbiecie Krakovej Hoľi

Za Stavem szlak zaczyna stromo schodzić w dół, ale jeszcze przed wejściem w las pojawia się kilka interesujących widoków na góry. Ciekawe jest to, że w przeciwieństwie do wielu słowackich stromych szlaków poprowadzonych „na wprost" tu znajdują się ułatwiające wejście i zejście zakosy - na Słowacji rzadkość. Na jedynym punkcie widokowym w lesie (niezbyt rozległym) widać Siną.

początek zejścia spod Stava

Stav

ostatnie spojrzenie na Krakovą Hoľę

ścieżka zejściowa

główna i boczna grań Nízkich Tatr od Konskégo po Bôr

Štiavnica, Ďumbier

Siná

Szlak przechodzi obok wejścia do Demänovskej Jaskyňi Slobody i w dół prowadzi już „cywilizacja" - kostka brukowa, oświetlenie, ławeczki przy ścieżce. Na parkingu auto stoi całe i zdrowe, kooperację ze słowackim parkingowym można uznać za opłacalną ekonomicznie dla obu stron.

Wycieczkę też można uznać za udaną i odmienną od moich poprzednich tras w Nízkich Tatrach na głównym grzbiecie i jego bocznym odnogach. Urzekła mnie dzikość Vyvierania i wychodnie skalne na Pustém. Ale jedno jest wspólne - spore przewyższenia w tym paśmie. Po czterech wycieczkach w Nízkich Tatrach i dwóch w Veľkej Fatrze moje kolana już czują te wakacje. Ale będzie jeszcze epilog.

Ciekawostka techniczna: w Vyvieraniu przygniatająca większość zdjęć wykonana jest UVA 10-20mm.

c.d.n.

Dobromił · Dołączył: 09 Lip 2013 Posty: 14380

W czerwcu tego roku prawie się utopiłem w tym wąwozie

sprocket73 · Dołączył: 14 Lip 2013 Posty: 5539

Ciekawe miejsca. Nazwy trochę znajome. Sprawdziłem, że szedłem przez Iľanovské i Machnaté, ale jakby od drugiej strony omijając Vyvieranie i Pusté. No i to był błąd

Będę musiał powtórzyć

laynn · Wysłany: 2023-12-26, 07:04

Łąka superaśna. Coś mi się zdaje, że gdyby ktoś inny tam poszedł to by granią lazł

Adrian · Cieszynioki Wiek: 40 Dołączył: 13 Lis 2017 Posty: 9402

W wąwozie fajne światło, ciemna zieleń i pomarańczowe liście robią robotę, a góra przypomina mi trawers Suchego na M.F

Jakby tak noga ujechała na mokrej trawie, to by było niewesoło :lol

Fajna wycieczka.

Wiolcia · Dołączyła: 13 Lip 2013 Posty: 3458

Puste i okolice z tymi łąkami i skałkami przypominają trochę Tlstą i Ostrą.
Nazwa "Vyieranie" otworzyła mi jakieś szufladki w głowie, więc zaczęłam szperać. No i okazało się, że tam byłam, choć nie pamiętam. Szliśmy tą doliną, skręciliśmy na Puste, a potem atakowaliśmy Krakovą holę. Co "ciekawe", byłam na tym szlaku z... Ceprem, którego wtedy poznałam...
Miałam też podobną sytuację - polecajkę w Murańskiej Planinie. Spaliśmy na pewnej przełęczy i słowacki biegacz, który się pojawił, polecił nam taką właśnie dolinkę przypominającą Słowacki Raj (choć oczywiście w o wiele mniejszej skali). Nie wiedzieliśmy o tym miejscu i od razu skorzystaliśmy z podpowiedzi. Ale nieopatrznie poszliśmy pod prąd i wszystkie drabinki (małe) zaliczyliśmy, schodząc nimi.

Góry Bez Granic » Góry » Nasze wycieczki i wyprawy » Świat » I znowu ta Słowacja na wakacje!...	Idź do strony: « 1 2 3 »