Forum FAQ Szukaj Użytkownicy Rejestracja Statystyki Profil Zaloguj Albumy Kontakt

Poprzedni temat «» Następny temat

Beskid Niski na lajcie

Autor Wiadomość
Pudelek


Dołączył: 08 Lip 2013
Posty: 8277
Skąd: Oberschlesien
Wysłany: 2022-09-23, 18:49   Beskid Niski na lajcie

Dawno nie zdarzyło mi się zaczynać wędrówki o 6.20 rano - a o takiej godzinie przybyłem w połowie sierpnia do Iwonicza-Zdroju. Gdy wyskoczyłem z autobusu jedno z najstarszych polskich uzdrowisk powitało mnie pustymi chodnikami i ciszą... Nie na długo - wkrótce pojawili się pierwsi ludzie spieszący na pierwszą mszę. Kurde, święto państwowe, długi weekend, a oni już nie śpią??



Oczywiście wierni pędzą do nowego, bezpłciowego kościoła. Stary drewniany kościół stoi pusty i otwarty. Wchodzę na zrobienie kilku zdjęć, choć z powodu słabego światła są one dość ziarniste. A tak na marginesie - tutejsza parafia ma bardzo ciekawego patrona - świętego Iwona.



Węzeł szlaków i ścieżek spacerowych. Wybieram opcję zieloną w kierunku Rymanowa-Zdroju, choć aż tak daleko nie dojdę.


Kręcę się po wyludnionych alejkach. Pijalnia jeszcze zamknięta na głucho, więc nie łyknę śmierdzącej wody. Pozostaje zarzucić plecak i ruszać.


Idąc szosą mijam wyremontowany basen. Szkoda, że jeszcze nieczynny, bo chyba bym skorzystał - mimo wczesnej pory temperatura jest już wysoka. Przyglądam się muszli koncertowej oraz zarośniętemu stokowi, na którym kiedyś znajdowała się skocznia narciarska. Pozostała po niej jedynie zardzewiała budka sędziowska.


Odbijam w las i po kwadransie wychodzę z niego w typowych krajobrazach łagodnych wzniesień beskidzkich.


W Beskid Niski staram się przynajmniej raz w roku wpaść z wizytą. I tym razem miałem duży problem, aby ustalić trasę. W końcu postanowiłem pójść na łatwiznę i zrobić sobie "wyprawę lajt". Nie przemęczać się zbytnio, odwiedzać znane i lubiane miejsca, po prostu cieszyć się życiem. Przecież nie trzeba zawsze bić rekordów albo walić nie wiadomo ile kilometrów. Oczywiście dołożyłem sobie jakieś punkty, w których mnie jeszcze nie było, ale główny cel to odpocząć psychicznie.
Na skrzyżowaniu szlaków stoi drewniana wiata, w której zjadam śniadanie. Skrajem łąki przemknęła pierwsza dwójka turystów, ale poza nimi słyszę tylko odgłosy przyrody i chłonę chwile.

Po posiłku zaczynam lekkie wspinanie się po Wzgórzach Rymanowskich, czyli najbardziej wysuniętej na północ części Beskidu Niskiego. Przynajmniej tak było według starego podziału górskiego, bo aktualny zakwalifikował tę okolicę jako zachodnie skraje Pogórza Bukowskiego. Może być i tak...




Za mną zostaje wzniesienie Glorieta, a w tle lekko zamglone Pogórze Dynowskie.


Jak to zwykle w Niskim bywało - o ile w mieście żyli głównie Polacy, o tyle w wioskach ludność rusińska. W pobliskiej dolinie rozciągała się Wólka (Вулька). Osada była to niezbyt duża, za to zamieszkała przez artystów rzeźbiących w drewnie. Nie pozostał po niej żaden ślad - ludność łemkowską wywieziono (dobrowolnie i nie) na Ukrainę, przybyli tu Polacy uciekli przed UPA, a resztki wioski zaorały w latach 70. spychacze.


Na grzbiecie zwanym Przymiarki znajduje się punkt widokowy. Do niedawna stał tam także drewniany krzyż, ale chyba zwalił go wiatr. Z boku pięknie prezentuje się Cergowa, przy dobrej pogodzie objawiają się Tatry, stąd ta ścieżka dydaktyczna okraszona jest hasłami "czy zobaczymy Tatry?" (szedłem już nią kilka lat temu).


W tamtą stronę się kieruję: przełęcz Szklarska, a w tle Kamień przy granicy ze Słowacją.



W przeciwnym kierunku widać blokowiska Krosna oraz klasztor w Miejscu Piastowym.


Idę sobie usiąść pod wiatę na kolejny odpoczynek. Dookoła walają się śmieci. Kawałek dalej na środku ścieżki stawiana jest nowa konstrukcja, zapewne trzeba przepalić unijne albo pisowskie pieniądze.



O tej porze jest tu pustawo - przemknął jeden rowerzysta, kręci się para z dużym psem. Ale z każdą godziną ludzi będzie przybywać, bo miejsce jest bardzo popularne i łatwo dostępne - asfaltowa droga biegnie zaraz obok, kilkadziesiąt metrów niżej.


Wąskim traktem schodzę gwałtownie w dół. Przede mną Bałucianka (Балутянка), w której jeszcze nie byłem.



Z dawnych czasów ocalała cerkiewka. Świątynia nieduża, charakterystyczna dla tego regionu Łemkowszczyzny. Po przeprowadzonym dekadę temu remoncie prezentuje się bardzo ładnie.



W jej otoczeniu jest kilka ciekawostek. Pobielona dzwonnica parawanowa pochodzi z 1820 roku. Dzwonów już nie posiada, zniknęły w mrokach historii - jeden zabrali Niemcy, drugi wywożeni Łemkowie, trzeci zaginął. Z Ukrainy sprowadzono dzwon "Andrzej", lecz nie wiem, czy to ten dawny z Bałucianki, czy zupełnie inny?


Krzyż wieńczący niegdyś cerkiew w Desznie (Дошно).


Zaglądam na cmentarz. Tu też uchowało się kilka przedwojennych nagrobków.


Ciekawy obiekt znajdziemy za płotem - studnię wzniesioną na pamiątkę Wielkiej Wojny. Nietypową, bo w ściany wmurowano tablice z napisami, ułożone w poprzek. Zastanawiające, iż napisy są po polsku, choć przecież zdecydowana większość ówczesnych mieszkańców była Rusinami.


Idąc dalej ulicą po raz drugi wkraczam w obszar zabudowany. Wcześniej taka tablica była przed rozpoczęciem zabudowy, lecz najwyraźniej tutaj trzeba się powtarzać.


Powtarza się też kościół. Aż do 2003 roku funkcję świątyni katolickiej pełniła cerkiew. Jej stan się tak pogarszał, że w pewnym momencie groziło, iż się zawali. Ja naprawdę nie rozumiem, dlaczego zamiast zebrać pieniądze na remont, to zgromadzono kasę na budowę nowego budynku, przypominającego garaż dla odśnieżarek? Bezpłciowość aż wali po oczach. Na szczęście znalazły się fundusze na ratowanie opuszczonej cerkiewki i teraz może ona cieszyć wzrok turystów. Jakieś msze także się w niej jeszcze odbywają - kartka informowała, że o 11.30 zacznie się suma; miałbym okazję zerknąć na wnętrza (częściowo ogołocone z wyposażenia), ale nie będę czekał ponad dwóch godzin!


Maszeruję w kierunku szosy wojewódzkiej. Przekraczam mostami trzy potoki, wszystkie wyschnięte prawie całkowicie.



Przy głównej drodze zaczyna się Królik Polski. Od razu czuć cywilizację: świeży asfalt, chodniki jak spod igły.


Nowość: klęcznik przystankowy! Nie musisz już iść do kościoła, aby się pomodlić, możesz to zrobić w oczekiwaniu na autobus! Bardzo praktyczne.


Nie tylko wierni wykorzystują przystanek, ma on także stałych mieszkańców.


Skoro nawiązaliśmy do tematów religijnych, to oczywiście nie można pominąć królikowego kościoła drewnianego - ponieważ miejscowość zamieszkiwała w (niewielkiej) przewadze ludność polska, to od zawsze był on w rękach rzymskokatolickich.



Rzecz jasna także i tu okazał się on nieodpowiedni dla wiernych XX wieku, konieczne stało się postawienie nowej świątyni. Chyba też za małej, skoro wiele osób i tak stoi na zewnątrz.
To przedziwne. W wielu krajach posiadanie i uczęszczanie do zabytkowego kościoła jest powodem do dumy, a w Polsce powodem kłopotów.


Zrobił się skwar, ale pamiętałem, że w jednym miejscu działał niewielki sklepik. I - tak jak podejrzewałem - otwarty jest również w święto. I choć jest dopiero godzina dziesiąta, to przy stoliku już dzielnie walczy trójka mężczyzn. Witam się i zaglądam do środka.
- Co dla pana? - pyta uprzejmie starsza pani.
- Coś mokrego i zimnego - odpowiadam. Biorę procentowego radlera, z którym rozkładam się w "ogródku piwnym", bo tak nazwano zadaszone ławki na tyłach. Od razu lepiej.
Pojawia się jeden facet i próbuje uruchomić quada, lecz ten się buntuje. W oczekiwaniu na pomoc chwilę ze sobą gadamy. Oczywiście pada standardowe pytanie:
- Idzie pan sam? Może to i dobrze, nie ma się z kim pokłócić.
Potem schodzi na pochodzenie.
- Ze Śląska? A ja czterdzieści lat pracowałem na Śląsku, w Jaworznie. To znaczy w Chrzanowie.
I wszystko jasne.
Z okien pobliskiego domu słychać odgłosy Potopu - Kmicic właśnie się dowiedział, że mu wybito kamratów. Lekko się wściekł.

Po nawodnieniu prę dalej. Tablice informują, w co wchodzę i nawet według najnowszego podziału gdzieś tu zaczyna się Beskid Niski.


W górnej części doliny w przeszłości istniał Królik Wołoski (Королик Волоський). Jak sama nazwa wskazuje był on wioską rusińską, więc po akcji "Wisła" przestał istnieć, a dziś jego teren anektuje nowymi domami Królik Polski.
Królik Wołoski byłby tylko pustym miejscem na mapie, gdyby nie unicka cerkiew. Solidna, z kamienia rzecznego. Przetrwała wypędzenia, przetrwała gospodarowanie przez PGR. Od dziewięciu lat jest stopniowo remontowana przez stowarzyszenie - w porównaniu z moją wizytą w 2020 roku odnowiono jedną z wież, pokryto blachą połowę dachu, odbudowano południową zakrystię. To tylko zmiany zewnętrzne, nie wiem co w środku. Cmentarz wykoszono, więc nie muszę się już przedzierać przez sięgające kolan pokrzywy. Na szczęście usunięto także metalowe ogrodzenie, zatem nie grozi mi przeciskanie się przez bramę.




Północna zakrystia, a w otoczonym kratą grobie pochowano parocha (proboszcza) zmarłego w 1912 roku.


Czy z tej dzwonnicy odezwie się jeszcze kiedyś jakiś dźwięk? Drewniane mocowania nadal są.


Oprócz cerkwi zawirowania dziejowe ominęły kilka kapliczek zlokalizowanych w pobliżu drogi. Największa z nich to tzw. Necowa kapliczka, pochodząca z 18. albo 19. stulecia. Wyremontowana przez prywatną osobę, bo wcześniej jej stan również był bardzo kiepski.


Ustawiam się na szosie wojewódzkiej aby łapać stopa. Zajmuje mi to około dziesięciu minut - zatrzymuje się czerwony wóz na rzeszowskich blachach z doczepionymi rowerami. Turyści aktywni. Pani z fotela pasażera bardzo jest ciekawa dokąd się wybieram w kolejne dni, więc zdradzam wszystko jak na spowiedzi. Podwożą mnie kilka kilometrów, więc nie muszę dymać asfaltem na przełęcz Szklarską i wychodzę już w Szklarach (Шкляры). Wychodzę obok dawnego PGR-u (to on administrował kiedyś cerkwią w Króliku).


Z tego miejsca ruszam przez pola po tzw. węgierskim trakcie, czyli dawnym szlaku handlowym z Węgier do Małopolski.


Początkowy odcinek jest widokowy, ładnie prezentuje się cała okolica. I tylko pogoda zaczyna się trochę sypać, bo pojawiło się sporo chmur.



Ponieważ nigdzie mi się nie spieszy, więc kładę się na trawie z piwkiem w ręku i odpoczywam. Cisza, spokój. Do czasu. Nagle słyszę z boku jakiś słaby hałas i dostrzegam biegnącego w moim kierunku dużego, brązowego psa. Ki diabeł? Szybko się okazuje, że to nie pies, tylko sarna, która pędzi na mnie jak dzika. W ogóle mnie nie widziała, wyhamowała dopiero kilka metrów od mego plecaka, stanęła jak wryta i po krótkim namyśle postanowiła dać nogę w bok.


Mój brak pośpiechu wynika z faktu, że jestem już prawie u celu dzisiejszej wędrówki, a na zegarku dopiero trzynasta. Ale w końcu miał to być lajtowy wyjazd! Zabudowania miasteczka są coraz lepiej widoczne w dolinie.


"Kapliczka u Jana", prawdopodobnie z XVIII wieku. Patronował jej (i kupcom) Jan Nepomucen.


Znacznie niżej, już w Daliowej (Далёва, ukr. Дальова) jest kolejna kapliczka, która wygląda, jakby postawił ją gorący fan disco-polo. Odnowiono ją tak kiczowato, że trochę oczy bolą.


Wkraczam w Jaśliska, dawne miasto, niegdyś polską wyspę na rusińskim morzu. Wdrapuję się na rynek, a chmury wiszą coraz bardziej złowieszczo. Bar "Czeremcha" jeszcze zamknięty, ale mam nadzieję, że później go otworzą.



Choć na zegarku ledwo zbliża się czternasta, to na dziś kończę wędrówkę. Plan zrealizowany, a i jednak te szesnaście kilometrów stuknęło, więc nie mogę twierdzić, iż się jedynie obijałem. Uderzam do schroniska "Zaścianek", zlokalizowanym przy rynku. Byłem pewien, że będę musiał rozbić w ogródku namiot, ale okazało się, że jest cały wolny pokój, więc pakuję się tam (koszt noclegu wynosi 30 złotych, a więc jednak można nie łupić turystów). Ledwo wszedłem, a na dworze zaczęła się mocna ulewa... I to ciekawa sprawa - jedna prognoza w ogóle nie przewidywała dziś deszczu, a druga twierdziła, że będzie dopiero wieczorem. Nie ma to jak precyzja meteorologów!


Czuję się lekko niewyspany po nocy, więc kładę się na trzy godziny do łóżka. W ten sposób trochę nadrabiam braki snu, a po pobudce raźno ruszam na obchód jaśliskich ulic.


Zaglądam na słynną ostatnią drewnianą pierzeję rynku - z pięciu domów zostały cztery. Ten w najgorszym stanie został w większości rozebrany - ciekawe, czy go zrekonstruują, czy pójdzie zimą na opał? W każdym razie drewniana zabudowa kurczy się coraz bardziej.


Chodzę dookoła centrum wzdłuż ścieżki historycznej, na której zaznaczono różne obiekty, zarówno istniejące, jak i te już przepadłe. Dość długo szukam pozostałości murów miejskich, ale chyba już ich nie ma.


Malunek na stodole z projektu "Cichy Memoriał" - podobny, choć już wyblakły, widziałem w czerwcu w Komańczy.


Przyglądam się okolicznym górkom, potem długo siedzę na rynku obserwując przechodzących ludzi i nastolatków z ADHD. Relaks.


Przez poprzednie trzy dni w Jaśliskach trwała impreza - pokazy filmów, degustacje win i innych napitków, koncerty. Przewinęły się tłumy ludzi, dziś większość już wyjechała, stąd w schronisku nie ma tłoku. Właściciele "Czeremchy" chcieli w końcu odpocząć i knajpy nie otwarli; może to i dobrze, bo ponoć sprzedawali tam Syfskie za dwanaście złotych. Wieczór spędzam zatem w "Zaścianku" w pozytywnym towarzystwie dzielącym się opowieściami z różnych wyjazdów i nie tylko. Jest facet twierdzący, iż przyjechał ze Śląska, czyli z Sosnowca. Są rozmowy o polityce, Ukrainie i chrapaniu. Są zapadające w pamięci historie o dwóch dziadkach, którzy co roku jeździli do Kołobrzegu do sanatorium. Tam przebierali się w sutanny i udawali księży, więc mieli ogromne powodzenie wśród pań. A że wykorzystywali to właściwie, to ostatnio jednego z nich wyrzucono do domu już po czterech dniach ;) . Szczególnie miło siedziało się na schodach przed wejściem, zwanymi "lożą szyderców" - w weekendy dość często można z nich obserwować ludzi masowo wpadających na płoty, wypadających z zakrętu lub kładących się w rowie.

Rozmowy przeciągnęły się do drugiej w nocy, więc rano znów nie czuję się zbytnio wyspany, ale zmuszam się do niezbyt później pobudki, bo dziś - według prognoz - jeszcze przed południem mają nadejść burze i deszcze. Na szczęście tego dnia mam do przejścia dosłownie kawałek...


Na razie jednak jest słonecznie, więc po obfitym prysznicu grzeję się przed schroniskiem. Przy okazji taka ciekawostka - budynek w okresie międzywojennym pełnił rolę placówki Straży Granicznej.


Po zapakowaniu się i pożegnaniu ze współnocującymi ruszam na asfalt. Jeszcze raz mijam rozsypujące się drewniane dziedzictwo Jaślisk. Na obrzeżach niektóre domy wyglądają lepiej, bo pewnie nadal są zamieszkałe.



Tam idę: niebieski szlak wciśnie się w las pomiędzy szczytami Kamarka i Dzielec. Tak po prawdzie planowałem na dziś dłuższą trasę przez Lipowiec i Czeremchę, lecz wspomniane prognozy pogody zasugerowały jej skrócenie.


Szlak skręca w pola obok kapliczki "Na Łamańcach".


Momentami ścieżka jest tak mocno zarośnięta, że muszę się przedzierać - okazało się, że istnieje jej obejście, z którego korzysta więcej osób. Z okolic punktu poboru wody oglądam się za siebie - widać wieżę kościoła w Jaśliskach i pagórki.


Wchodzę w las i już na samym początku nie wiem gdzie skręcić na rozdrożu. Na szczęście chwilę wcześniej widziałem, że pewien samotny rowerzysta jechał w prawo, więc robię tak samo i znowu widzę znaki. Od tego momentu szlak jest dobrze oznaczony i nie mam takich problemów. Inna sprawa, że jest nudny, żadna podnieta nas nie czeka.


Podczas jedynego postoju zdaję sobie sprawę, że las jest nienaturalnie cichy! Umilkły wszystkie ptaki, nic nie szura ani nie kopie. Mam wrażenie, że to oczekiwanie na zapowiadaną burzę i deszcze, tym bardziej, że niebo zasnuło się chmurami. Na razie jednak nic nie pada...

Według szlakowskazu umieszczonego w Jaśliskach odcinek do Zyndranowej powinien zająć mi dwie i pół godziny. Od samego początku wydawało mi się, że to za dużo, ale może się nie znam? Mniej więcej po godzinie od opuszczenia wioski natykam się na kolejne tablice, z których wynika, że do Zyndro mam jedynie... pół godziny! Ja rozumiem, że te czasy są podawane na oko, ale między 90 a 150 minut przejścia to jednak spora różnica!


Rok temu fragment szlaku przy Zyndranowej był totalnie zniszczony wycinką, tym razem już ją wysprzątano, choć nagie polany wyglądają bardzo smutno. Zamyślony pokonuję kolejne metry i nagle staję na skraju łąki, a pode mną widzę już dachy Zyndranowej (Зындранова)! Spoglądam na zegarek - rzeczywiście półtorej godziny "czystej" wędrówki. Ale to w końcu jedynie sześć kilometrów, naprawdę nie wiem jak można iść tędy jeszcze godzinę dłużej? No chyba, że zatrzymując się co chwilę na grzyby, których podobno objawiła się cała masa!
Ponieważ jestem u celu wcześniej niż wczoraj, więc uznałem, że nie będę się wygłupiał i zanim zejdę, to rozłożyłem się na trawie z radlerem i lekturą do poczytania. Oczywiście burzy ani czuć, a słońce znowu przyświeca.


Wielokrotnie powtarzałem, że chatka w Zyndranowej to mój ulubiony obiekt tego typu. Zawsze wracam tu z wielką przyjemnością. I już w Jaśliskach jeden chłopak, który zajrzał do niej na rowerze, mówi mi:
- Tam jest taka super bazowa!
Bazowe (nigdy nie wiem, czemu nie chatkowe? Przecież to przede wszystkim chatka!) są zazwyczaj w Zyndranowej fajne, ale aż super? Przychodzi mi do głowy tylko jedna osobniczka.
- Z Opola? - dopytuję. I już wiem o kogo chodzi. Ucieszyłem się, gdy to usłyszałem, bo zawsze miło, gdy człowiek wpada na znajome twarze. Jest wtedy szansa, że psem nie poszczują.


Bazowej aktualnie nie ma, gdyż pojechała do sklepu, ale i tak spotykam wiele znanych gęb. Świat chatkowiczów jest mały, ciągle się na kogoś wpada ;) .


Siadam sobie na werandzie (zwanej tu przyzbą), otwieram piwko. Jest przyjemnie, cieplutko, sympatycznie... Ale zaczyna mnie nosić! Sądziłem, że jak zajdę do chatki, to położę się na kimanko, lecz mi przeszło. Wybrałbym się do Tylawy!

Wraca Gosia-bazowa.
- My się znamy - rzuca badawczo. Owszem, widzieliśmy się chociażby rok temu. - Zostajesz na noc?
- I to nie na jedną, a co najmniej na dwie, a może i trzy - odpowiadam, bo plany na końcówkę wyjazdu jeszcze się nie wykrystalizowały. A ponieważ ta Tylawa mnie kusi, więc pożyczam rower i pedałuję w kierunku cywilizacji. Wioska wygląda jak wymarła, ludzi brak, samochodów prawie też (minęły mnie dwa wozy na odcinku siedmiu kilometrów).


Moje małe odkrycie: zniszczony most wraz ze śluzą na potoku Panna. Jest tu na tyle głęboko, że można by się wykąpać!


W Tylawie (Тылява, ukr. Тилява) jak zwykle hałas i burdel z powodu pędzących do granicy setek aut. I Cyganów. Od wielu sezonów latem w Beskid Niski ciągną masy rumuńskich Romów, którzy zbierają tutaj grzyby, choć właściwie można by to określić jako masową gospodarkę rabunkową. Pozyskiwane są ich ogromne ilości, wysyłane potem do Rumunii, gdzie prawdopodobnie trafia to w ręce mafii, która następnie je pakuje i... przysyła z powrotem do bogatszych krajów EU za grubą kasę. Ewentualnie od razu eksportowane są na zachód. Co prawda zbierać grzyby w polskich lasach może każdy, lecz nie jako zbiór przemysłowy - do tego potrzebne są specjalne zezwolenia. Oczywiście lata mijają, sytuacja się powtarza, ale i tak nikt z tym nic nie robi. A obrazki są dokładnie takie same podczas każdej wizyty: pod sklepem kręcą się Cyganki w kolorowych kieckach, po kątach czają się chmurni mężczyźni wypalający papierosa za papierosem, a latającym w różne strony dzieciakom obsługa nieustannie patrzy na ręce.
Zjadam obiad, robię zakupy i ruszam z powrotem. Na asfalcie dostrzegam interesujący napis. Gdyby się cofnąć o kilkadziesiąt lat, to byłbym pewien, że autorami są miejscowi Łemkowie.


W lesie znowu pusto. W Zyndranowej również. To nigdy nie była metropolia, lecz teraz wszystkich gdzieś wycięło. Skansen łemkowski jeszcze ma otwartą bramę, więc robię szybkie zdjęcie pomnika poległych w Operacji Dukielskiej.


Niebo robi się ciemniejsze, gdzieś na Słowacji pomrukuje burza, lecz tutaj nie spadła nawet kropla. Po raz kolejny powtórzę, że gratuluję meteorologom celnych prognoz.


Wpadam z impetem na chatkę i słyszę spod dachu okrzyki:
- Szurkowski, nie, to Szozda na mecie! :D
Towarzystwo akurat konsumuje obiad, a może kolację. To swoisty rytuał, gdy bazuje Gośka - praktycznie codziennie jest żarcie dla wszystkich chętnych. A że gotować lubi i potrafi, to jedzenie zawsze smakuje i potem ludzie się skarżą, że znowu przytyli...


Wieczór upływa leniwie, a dzień kończy się wieloma barwami.


_________________
Staliśmy nad przepaścią, ale zrobiliśmy wielki krok naprzód!
 
 
laynn
[Usunięty]

Wysłany: 2022-09-23, 19:00   

Pudelek napisał/a:
Jest wtedy szansa, że psem nie poszczują.

Ale reklama ;)
 
 
Piotrek 


Wiek: 48
Dołączył: 06 Lip 2013
Posty: 10830
Skąd: Żywiec-Sienna
Wysłany: 2022-09-24, 19:08   

Iwonicz...
Jako wielbiciel uzdrowisk muszę z powiedzieć, że wstyd, ale w jeszcze Iwoniczu nie byłem. Oczywiście rzecz do nadrobienia turystycznie lub kiedyś na NFZ :D

Cytat:
Idę sobie usiąść pod wiatę na kolejny odpoczynek. Dookoła walają się śmieci.


I dlatego jestem przeciwnikiem wszelakiego tego typu udogodnień. Zawsze kończy się tak samo, obojętne czy to wiata czy kosze czy ławki - albo gniją rozwalone, bo postawić było za co ale na utrzymanie już kasy nie ma. Albo są to miejsca gromadzenia się śmieci, bo przecież jak jest takie miejsce to turysta woli zrzucić balast, mając niby czyste sumienie, że przecież do lasu nie wywalił.
 
 
Pudelek


Dołączył: 08 Lip 2013
Posty: 8277
Skąd: Oberschlesien
Wysłany: 2022-09-24, 22:18   

Ja jednak uważam kosze za mniejsze zło, bo przynajmniej te śmieci walają się wokół nich. Przy braku kosza one walają się wszędzie i to widać przy wiatach, które takich udogodnień nie posiadają. Tutaj problem wynika z bardzo łatwej dostępności i niezależnie czy kosze będą czy nie - to i tak ludzie nasyfią, bo taki mają klimat.
_________________
Staliśmy nad przepaścią, ale zrobiliśmy wielki krok naprzód!
 
 
Piotrek 


Wiek: 48
Dołączył: 06 Lip 2013
Posty: 10830
Skąd: Żywiec-Sienna
Wysłany: 2022-09-24, 23:26   

Ja z kolei widzę to tak - gdy człowiek idzie sobie na wyciecze i akurat ma jakieś śmieci (opakowanie, papierek itp), a po drodze nie ma żadnego miejsca typu kosz, wiata, to śmieci zabiera z sobą. Zazwyczaj, bo wiadomo że trafiają sie też syfiarze. I jest to odruch przyzwoitości taki wewnętrzny, naturalny. Natomiast gdy pojawia się coś co człowiek postawił, to turysta ów zakłada, że ktoś to miejsce sprząta, dogląda nadzoruje i wtedy automatycznie pojawia się okazja do pozbycia się tego co zbędne.
Tak więc im więcej takich miejsc tym więcej dziadostwa.
Kłopot jednak większy w tym, że sie takie miejsca (wiaty, kosze itp) łatwo organizuje, bo można dostać kase na taką infrastrukturę, natomiast zdecydowanie trudniej takie miejsca potem stale utrzymywać, sprzątać, bo na to już pieniędzy jest mniej lub w ogóle nie ma.

Poza tym pobyt w górach, czy ogólnie na łonie natury, powinien być całkowicie uwolniony od ludzkich udogodnień. Ja osobiście mocno się irytuję łażąc po górach, gdzie co rusz jest jakaś tablica, wiata, miejsce odpoczynku itp. To jak pryszcz na dupie, jak coś co zupełnie nie pasuje do otoczenia.
 
 
Sebastian 


Wiek: 51
Dołączył: 09 Lis 2017
Posty: 5769
Skąd: Kraków

Wysłany: 2022-09-25, 08:03   

Powiem krótko: najlepsza dotychczas relacja Pudelka z Beskidu Niskiego, taki Niski jaki lubię: przestrzeń, ścieżki pośród łąk, łagodne wzgórza, w sam raz historii (cerkwie i cmentarze), ale dominuje ta "kraina łagodności".

W tym roku w Beskidzie Niskim jeszcze nie byłem, może nadrobię w październiku, ale sporo połaziłem po Orawie i Spiszu, krajobrazowo dość podobnie.
_________________
mój blog: http://sebastianslota.blogspot.com/
Profil Facebook
 
 
Dobromił 


Dołączył: 09 Lip 2013
Posty: 14275
Wysłany: 2022-09-25, 08:53   

Piotrek, radykalny z Ciebie typ :D

Prawie jak ś.p. Cywiński, który wnioskował o likwidację schronisk w Tatrach :)
_________________
Decyzją administracji Dobromił otrzymał nagany :
- za obraźliwą formę wypowiedzi oraz ironizowanie na temat innych użytkowników forum
- za niecytowanie w postach wypowiedzi, do których się odnosi
- za relację przypisaną do niewłaściwego działu
 
 
Tępy dyszel 


Wiek: 44
Dołączył: 07 Lip 2013
Posty: 2766
Skąd: Tychy
Wysłany: 2022-09-25, 09:39   

Totalnie ,,zielony" jest z tych rejonów a ze zdjęć wynika, że mogą mieć to ,,coś" Jakiego typu przewyższenia tam występują ?
 
 
Pudelek


Dołączył: 08 Lip 2013
Posty: 8277
Skąd: Oberschlesien
Wysłany: 2022-09-25, 12:57   

Piotrek napisał/a:
Poza tym pobyt w górach, czy ogólnie na łonie natury, powinien być całkowicie uwolniony od ludzkich udogodnień.

w praktyce oznaczałoby brak możliwości spędzania nocy w górach, bo przy polskich przepisach zakazujących biwakowania prawie wszędzie legaliści zmuszeni byliby do wieczornych powrotów do domu. Ot, takie błahostki: nie wychodzenie w góry przy kiepskich prognozach (bo brak możliwości schronienia się przed deszczem) oraz targanie wszystkiego ze sobą (bo ani napojów ani żarcia nigdzie nie kupisz, skoro nie ma udogodnień typu schroniska). O końcu wielodniowych wędrówek górskich nie wspomnę - bo gdzie spać? Tak jak pisałem - namiot legalnie rozbić ciężko, wiat, baz i schronisk nie ma bo psują kontakt z przyrodą, wracać na noc w dolinę do pensjonatu? Chyba niektórzy zapominają, że góry są dla wszystkich, także dla osób starszych, niepełnosprawnych, rodzin z dziećmi, a nie tylko supermenów.
Zresztą mi osobiście wiata czy ławka w żaden sposób nie utrudnia kontaktu z naturą.

Piotrek napisał/a:
Natomiast gdy pojawia się coś co człowiek postawił, to turysta ów zakłada, że ktoś to miejsce sprząta, dogląda nadzoruje i wtedy automatycznie pojawia się okazja do pozbycia się tego co zbędne.

i słusznie zakłada, bo w cywilizowanych krajach tak się dzieje. Nie raz i nie dwa widziałem, jak np. na Słowacji przyjeżdżali leśnicy i opróżniali kosze przy utulnach. Oni wiedzieli, że jak ktoś idzie z ciężkim plecakiem, namiotem itp. to dla niego każdy kilogram mniej jest ważny. Więc tu problem jest nie tyle w turystach, ale w osobach odpowiedzialnych za dany teren (zazwyczaj leśniczych).

Tępy dyszel napisał/a:
Jakiego typu przewyższenia tam występują ?

na tych trasach niewielkie ;) Pierwszego dnia to było może z 400 metrów, drugie może 200
_________________
Staliśmy nad przepaścią, ale zrobiliśmy wielki krok naprzód!
Ostatnio zmieniony przez Pudelek 2022-09-25, 13:07, w całości zmieniany 4 razy  
 
 
Coldman 


Wiek: 26
Dołączył: 19 Maj 2020
Posty: 1056
Skąd: Wysoczyzna Kaliska
Wysłany: 2022-09-25, 15:18   

Uwielbiam klimat tych gór, największe pasmo w Polsce, więc naprawdę idzie poczuć tą dzikość.
U Ciebie naprawdę lajtowa trasa, bez wierzchołków :D

O Iwoniczu-Zdrój mój ojciec cały czas wspomina, bo był tam w sanatorium.

Tępy dyszel napisał/a:
Jakiego typu przewyższenia tam występują ?

na tych trasach niewielkie ;) Pierwszego dnia to było może z 400 metrów, drugie może 200[/quote]

Chcesz przewyższeń idź na Lackową.
_________________
Świat gór! Aby go nazwać swoim, trzeba zainwestować znacznie więcej niż krótkotrwałą radość oczu. I może dlatego właśnie człowiek naprawdę kochający góry chce znosić trudy, wyrzeczenia i niebezpieczeństwa na ich skalnych szlakach
 
 
Piotrek 


Wiek: 48
Dołączył: 06 Lip 2013
Posty: 10830
Skąd: Żywiec-Sienna
Wysłany: 2022-09-25, 17:25   

Pudelek napisał/a:

w praktyce oznaczałoby brak możliwości spędzania nocy w górach, ........

Nie zapominam, że góry są dla wszystkich i takiego prawa w żadnym momencie nikomu nie odmawiałem. Ale pamiętam też, że mam prawo do swojego postrzegania tego co po górach się stawia ;)

Pudelek napisał/a:
....Więc tu problem jest nie tyle w turystach, ale w osobach odpowiedzialnych za dany teren (zazwyczaj leśniczych).


Z tym bywa różnie, bo zależy kto stawia - nadleśnictwo, gmina, stowarzyszenie, park (narodowy) itp itd.
Najlepiej utrzymane są zazwyczaj Lasów i parkowe. Nie żeby zawsze było idealne, ale te 2 instytucje mają środki na obsługę i tu jedynie jest kwestia estetyki danego leśnika lub parkowca żeby dopilnować.
Dużo gorzej jest z pozostałymi instytucjami/stowarzyszeniami, bo pozyskują środki na budowę ale już bez pomysłu finansowania na dalsze utrzymanie.
A turyści...cóż. Tu dla mnie jest wszystko jasne - jeżeli wnoszę coś ze sobą do lasu, na szlak to i zabieram z powrotem. A jak jest kosz, to owszem, czemu nie skorzystać skoro został postawiony, tylko w sytuacji gdy jest przepełniony to zwyczajnie wypadałoby już nie dowalać ponad miare. Ot tak, że względu na estetykę otoczenia, estetykę którą teoretycznie powinien się wykazywać każdy miłośnik gór i przyrody.
 
 
Pudelek


Dołączył: 08 Lip 2013
Posty: 8277
Skąd: Oberschlesien
Wysłany: 2022-09-25, 18:57   

Tu należy dodać, że te kosze przy wiacie to leżą w linii prostej może 300-500 metrów od asfaltowej drogi. Naprawdę nie ma problemu, aby je opróżniać. Możliwe, że normalnie nie są aż takie pełne, ale to był poniedziałek, czwarty dzień długiego weekendu i na pewno tam imprezowano. Tę wiatę postawiła prawdopodobnie gmina, bo ona wytyczyła szlaki i właściwie powinno się ją traktować jako park.

Cytat:
Ale pamiętam też, że mam prawo do swojego postrzegania tego co po górach się stawia ;)

postrzegania ok, ale już negowanie potrzeby stawiania czegoś, co może się innym przydać, a Tobie nie (coś w rodzaju psa ogrodnika ;) ) to już jest inna sprawa :D

Coldman napisał/a:
bez wierzchołków :D

większość wierzchołków w Niskim jest zalesiona, więc nawet człowiek się nie pocieszy panoramami
_________________
Staliśmy nad przepaścią, ale zrobiliśmy wielki krok naprzód!
 
 
Dobromił 


Dołączył: 09 Lip 2013
Posty: 14275
Wysłany: 2022-09-25, 20:44   

Pudelek napisał/a:
polskich uzdrowisk


Rewelacyjna zabudowa. Odliczam już czas do przejścia na emeryturę i na udanie się do wód.

Pudelek napisał/a:
W końcu postanowiłem pójść na łatwiznę i zrobić sobie "wyprawę lajt". Nie przemęczać się zbytnio, odwiedzać znane i lubiane miejsca, po prostu cieszyć się życiem. Przecież nie trzeba zawsze bić rekordów albo walić nie wiadomo ile kilometrów.


Słuszne podejście do tematu.

Pudelek napisał/a:
Po posiłku zaczynam lekkie wspinanie się po Wzgórzach Rymanowskich, czyli najbardziej wysuniętej na północ części Beskidu Niskiego. Przynajmniej tak było według starego podziału górskiego, bo aktualny zakwalifikował tę okolicę jako zachodnie skraje Pogórza Bukowskiego. Może być i tak...


No właśnie :) Nie ważne w jakim paśmie jest dana góra, dane miejsce, itd. Przecież ono stale jest tak samo warte odwiedzenia :)

Pudelek napisał/a:
na budowę nowego budynku, przypominającego garaż dla odśnieżarek


Mam dziwne wrażenie, że tenże obiekt został nagrodzony za "nowoczesność" ...

Pudelek napisał/a:
Królik Polski


Plus za nazwę. Cudna wręcz.

Pudelek napisał/a:
Ze Śląska? A ja czterdzieści lat pracowałem na Śląsku, w Jaworznie. To znaczy w Chrzanowie.


Oż kurwa ... :o-o Z tego wynika, że z pochodzenia jestem Ślązakiem. Muszę przemyśleć kilka spraw.

;)

Pudelek napisał/a:
przetrwała gospodarowanie przez PGR


Szacun.

Pudelek napisał/a:
która wygląda, jakby postawił ją gorący fan disco-polo


Św. Zenon się zbliża.

Dawaj kolejną część !
_________________
Decyzją administracji Dobromił otrzymał nagany :
- za obraźliwą formę wypowiedzi oraz ironizowanie na temat innych użytkowników forum
- za niecytowanie w postach wypowiedzi, do których się odnosi
- za relację przypisaną do niewłaściwego działu
 
 
Piotrek 


Wiek: 48
Dołączył: 06 Lip 2013
Posty: 10830
Skąd: Żywiec-Sienna
Wysłany: 2022-09-25, 21:41   

Pudelek napisał/a:


Cytat:
Ale pamiętam też, że mam prawo do swojego postrzegania tego co po górach się stawia ;)

postrzegania ok, ale już negowanie potrzeby stawiania czegoś, co może się innym przydać, a Tobie nie (coś w rodzaju psa ogrodnika ;) ) to już jest inna sprawa :D


Pokrętna gra słówek ale ok, niech Ci będzie ;) .
To będę tym psem ogrodnika, bo nie podobają mi się wiaty i kosze, które często są wysypiskami śmieci dla leniwych turystów, bądź też miejscem ich talentu pisarskiego. I mimo, że wielu korzysta z tych obiektów to tak, jestem przeciwnikiem tego typu dziadostwa.
A przynajmniej do czasu, gdy ludzie nauczą się z tego korzystać z szacunkiem, a miejsca te nie będą szpeciły.
 
 
Sebastian 


Wiek: 51
Dołączył: 09 Lis 2017
Posty: 5769
Skąd: Kraków

Wysłany: 2022-09-28, 16:11   

Tępy dyszel napisał/a:
Totalnie ,,zielony" jest z tych rejonów a ze zdjęć wynika, że mogą mieć to ,,coś" Jakiego typu przewyższenia tam występują ?


Polecam taką trasę, jest opisana tu na forum. Można zrobić w jeden dzień, to pętla z miejscowości Izby: https://en.mapy.cz/s/dolagusufa
_________________
mój blog: http://sebastianslota.blogspot.com/
Profil Facebook
 
 
Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  

Copyright © 2013 by Góry bez granic | All rights reserved | Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group - recenzje anime