[Iwona S]

To jest Basia. Basia chce coś powiedzieć. Na przykład - ferrata Piazzetta jest beeee, albo - niech jeszcze raz ktoś wypowie Piz Boe lub Sella to się porzygam, albo - znowu te Dolomity, och....

Chyba jest w tym wszystkiego po trochu. Mnie się Piazzetta podobała, co widać na poniższym zdjęciu.





Miałam trochę zabawy bo przed wejściem na ferratę zgromadziła się grupka chętnych i fachowym okiem oceniała pierwsze 10 m, które podobno mają oddzielić ziarno od plewów. Wszystko młode, na milupie wypasione brytany i jak zobaczyli taką ciocię jak ja to wyczytyłam w ich oczach pytanie - czy pani się nie pomyliła?

Tego dnia pobiłam rekord. Byłam zdecydowanie najstarszą kobietą na tej ferracie


No więc wracając do pierwszego zdjęcia. Byłyśmy znowu w Dolomitach i do tego znowu w tym samym miejscu co w zeszłym roku - Pozza di Fassa. Wszystko kręciło się wokół Selli i Marmolaty. Nie wiem ile razy przejeżdżałam przez Canazei, gdzie podziwiałam kunszt kierowania ruchem przez miejscowe policjantki. Niezłe tancerki. Nie wiem ile razy byłam Sella Joch, Passo Pordoi, Passo Fedaia. Nie wiem. Ale wiem że na razie mam dosyć.

Kiedyś wylądowałyśmy na Trincee, to takie pasmo wulkanicznego pochodzenia, które jakby w ogóle nie pasowało do reszty otoczenia. Kontrast robi wrażenie.



























Via eterna. Oczywiście nie ta ścieżka a toto skaliste w lewej górnej części zdjęcia. Punta Serauta na którą prowadzi ferrata o tej pięknej nazwie.







Dolomity to w ogóle świat kontrastów. Także takich jak tutaj, na szczycie Sass Rigais









Na ferracie Poesnecker, gdzie trzeba się trochę powspinać "solo"







spotkałyśmy Michalinę i jej mamę Ilonę. Nie wiem skąd to dziecko miało taką energię no i w końcu też...umiejętności. Michalina była tego dnia zdecydowanie najmłodszą ferracistką







Dzięki dziewczyny za wspólną drogę!




A później to już byliśmy w trójkę i wybraliśmy się na Delago Kante na Vajoletach.


Normalnie to ta wieża jest prosta ale mój aparat jakoś tego nie obejmuje:)











Ciocia. Już teraz wiem dlaczego Ergaj zawsze mówi do mnie: co tam powiecie, matko chrzestno:)
























Na szczycie jednej z wież Vajolet













Niektórzy to się mają fajnie







I tak łazimy po i wokół Selli, raz w wielkim tłumie






raz w mniejszym












Ale tak naprawdę to moje serce już w zeszłym roku pozostało zupełnie gdzie indziej, tam na horyzoncie, w lewej, górnej części zdjęcia.






cdn.



Kiedy w zeszłym roku wchodziłam na Ortlera a kilka dni później na Palla Bianca spostrzegłam coś, co mnie w tych górach zachwyciło. Być może słowo zachwyt nie jest odpowiednie. Raczej fascynacja. To była jakaś trudna do zdefiniowania melancholia jaką te góry emanują. Pokryte lodem wyniosłe kolosy, dzikie i odludne doliny, ciągnące się bez końca zbocza pokryte rudą, skąpą trawą. Niektóre miejsca przypominały opuszczone kamieniołomy. To wszystko sprawiało że czułam się w nich zagubiona jak w jakimś dawno wymarłym mieście. Fascynacja surowością tego krajobrazu głęboko zapadła mi w serce.

















No i wtedy, rok temu, obejrzałam się z grani Ortlera za siebie i ją zobaczyłam.









Teraz jesteśmy obie o rok starsze, co dla niej pewnie nie ma aż tak wielkiego znaczenia choć należy powiedzieć że w ostatnich 50 latach zmiany w klimacie nieco ją nadszarpnęły. Po pierwsze - straciła swoją przepiękną czapeczkę, po której wspinał się bodajże Diemberger, po drugie, w lecie stała się niedostępna. Choć nadal silnie oblodzona to jednak latem bywa że wysokie temperatury powodują kamienne lawiny. Najbardziej popularna jest zimą, chyba nawet najbezpieczniejsza...

My niestety nie potrafimy jeździć na skiturach więc wyczekujemy odpowiedni moment aby na nią wejść.


Wreszcie przychodzi ta chwila.

Opuszczamy przytulne gniazdko w Pozza i kierujemy się najpierw na południe a potem w kierunku Passo Gavia. Jeśli ktoś jest amatorem silnych emocji a niekoniecznie chce ich zaznać w górach, to niech się wybierze przez tę przełęcz samochodem, najlepiej takim trochę większym, kombi albo busik. No i najlepiej jak trafi na troszkę ( nie musi być dużo) ,kilka samochodów z przeciwka ))









W drodze do Pizzini Huette zwracają moją uwagę słupy elektryczne. To pierwsze w mojej "karierze" które nie mieszają mi w krajobrazie. one normalnie do niego pasują.




























W schronisku wita nas capo di tutti capi, który ma taki uśmiech że od razu odechciewa mi się gdzieś iść oprócz wyjścia za mąż, oczywiście za capo di tutti capi.
Dowiadujemy się że jesteśmy jedynymi gośćmi w schronisku i że od tygodnia nikt na górę nie wchodził. łaaaa. Aż nie chce mi się wierzyć.

Warunki są wspaniałe. Tydzień temu spadło 30 cm śniegu a więc nie będziemy musieli włazić po czystym lodzie. W nocy trzyma mróz. A capo dla nas specjalnie rozpalił w kominku, zrobił super kolację i jest strasznie ciekawy dlaczego baby włażą na takie wysokie góry.

Na rozmowach schodzi nam do wieczora a góra czeka...









Bardzo wcześnie rano







Jest -5 stopni i wieje silny wiatr.












Ortler i Hintergrat widziany ze szczytu Gran Zebru








Cevadale








Wyjście z kruchego żlebu














Zimno i wietrznie ale inaczej byłoby chyba jeszcze gorzej.








Jest git.








Z takim poświęceniem robi prawdziwy facet kobiecie fotkę ))














Dodam że capo di tutti capi czekał na nas w schronisku z gratulacjami, zresztą całą drogę obserwował przez lornetkę, nie żałował również likieru z górskich ziółek.



Ostatnie spojrzenie







Dziękuję moim towarzyszom, Basi i Markusowi za wspaniały wspólny czas.


A Wam za przebrnięcie przez tą relację


Iwona

[sokół]

Cóż. Dla mnie to materiał na relację roku. Zdjęcia mnie wmiotły pod dywan. W sumie nic więcej do napisania nie mam, bo ogólnie mnie zatkało.

[Vision]

Mnie też wmiotły, dlatego na razie idę pod dywan, później przeczytam.

Mnie też wmiotły, dlatego na razie idę pod dywan, później przeczytam.

[laynn]

Ja Cię pierdziu. Relacja roku to pewne!

Ja Cię pierdziu. Relacja roku to pewne!

[Vision]

Już nie przesadzajcie z tym wróżeniem, proroki jakieś czy co?

Już nie przesadzajcie z tym wróżeniem, proroki jakieś czy co?

[Iwona S]

[Basia Z.]

A myślicie, ze Iwona tą jedną relacje ma na składzie ?
Ona tak jeździ co miesiąc

A zdjęcia wymiatają, jak zwykle zresztą.

[Iva]

Jejku!!!! Mowę mi odebrało, a ja jestem cholerną gadułą. Po prostu pięknie!

[sokół]

Problem w tym, że przeczytałem i obejrzałem, kilka razy.

Strasznie mi się podobają te kontrasty. Tu trawka, kwiatki, a w tle zimne skaly, albo sniegi. Ostatnie zdjęcie jest kapitalne, ale największe wrażenie zrobił na mnie ten masyw wulkaniczny, w głebi tak surowo, a tu takie ścieżki jak na Trzydniowiańskim... Kapitalne.

[Vision]

A więc jakoś się pozbierałem spod tego dywanu i przeczytałem w końcu tą relację.

Świetna sprawa te Dolomity, w sumie dla mnie to te góry są jedne z najbardziej fotogenicznych jakie na zdjęciach widziałem.

Pierwsza część relacji ze względu na ferratę trochę mniej mi do gustu przypadła, bo byłem tylko raz na ferratach i prawie wcale mi się nie spodobały, ale poruszałem ten temat gdzie indziej, być może w Dolomitach byłoby inaczej, bo ja to byłem na takich, gdzie nie prowadziły na żaden szczyt i dosyć nisko były...

No ale druga część to już typowo moje klimaty. Fajnie żeście trafiły, tzn. na takie pustki.

A więc jakoś się pozbierałem spod tego dywanu i przeczytałem w końcu tą relację.

Świetna sprawa te Dolomity, w sumie dla mnie to te góry są jedne z najbardziej fotogenicznych jakie na zdjęciach widziałem.

Pierwsza część relacji ze względu na ferratę trochę mniej mi do gustu przypadła, bo byłem tylko raz na ferratach i prawie wcale mi się nie spodobały, ale poruszałem ten temat gdzie indziej, być może w Dolomitach byłoby inaczej, bo ja to byłem na takich, gdzie nie prowadziły na żaden szczyt i dosyć nisko były...

No ale druga część to już typowo moje klimaty. Fajnie żeście trafiły, tzn. na takie pustki.

[Iwona S]

[Piotrek]

za te ujęcia. Bo cóż więcej można napisać

[Iwona S]

[stokrotka]

Przeczytałam, obejrzałąm, zatkało mnie, a potem znów mnie zatkało

Tylko jedno wiem - jeszcze nie raz do niej wrócę