[vertigo]

Nie mogłem się powstrzymać - klimaty raptem sprzed niespełna 100 lat, tekst napisany w roku 1947. Autora nie podaję bo i tak nikt go nie zna.
Ktoś kto tu trafi proszony jest o czytanie poniższego tekstu bardzo powoli... Tylko tak można dostrzec i docenić urodę tego wspomnienia...

"Na jesieni 1915 r. odbyłem podróż końmi przez Kliczew, Olsę, Czeczewicze i Horodziec aż do Starego Bychowa nad Dnieprem; około stu kilometrów drogi leśnej. Były prześliczne dni babiego lata. Bory, przez które jechaliśmy niemal bez przerwy, nagrzane za dnia, pachniały wieczorami żywicą, grzybami i nieuchwytnym aromatem wczesnej jesieni. Po niebie bez chmurki ciągnęły na południo-zachód, ozłocone skośnymi promieniami słońca, kliny żurawi. Ich klangor podobny do kurantów jękliwych, biegł przez czyste powietrze, to zamierając, to dźwięcząc na nowo, jak mickiewiczowska >>harmoniki sfera<<. A popasając, czyli >>południując<<, w cieniu sosen rosochatych na mchu i wrzosach, słyszeliśmy wyraźnie (podobno wbrew wszelkim regułom akustyki naukowej) głuchy, jakby podziemny pomruk armat, grających gdzieś pod Baranowiczami, o dwieście pięćdziesiąt kilometrów od nas! (...)
A las dokoła żył własnym życiem: telegrafista boru - dzięcioł wystkukiwał w próchnie osiny odwieczny, niosący dobre nowiny, alfabet leśny; jękliwie skarżyła się krążąca nad borem kania; gdzieś bardzo daleko dźwięczał jak dzwonek gon ogarów goniących lisa czy zająca...
O zmierzchu przeprawiliśmy się brodem przez rzekę Druć".

Nie mogłem się powstrzymać - klimaty raptem sprzed niespełna 100 lat, tekst napisany w roku 1947. Autora nie podaję bo i tak nikt go nie zna.
Ktoś kto tu trafi proszony jest o czytanie poniższego tekstu bardzo powoli... Tylko tak można dostrzec i docenić urodę tego wspomnienia...

"Na jesieni 1915 r. odbyłem podróż końmi przez Kliczew, Olsę, Czeczewicze i Horodziec aż do Starego Bychowa nad Dnieprem; około stu kilometrów drogi leśnej. Były prześliczne dni babiego lata. Bory, przez które jechaliśmy niemal bez przerwy, nagrzane za dnia, pachniały wieczorami żywicą, grzybami i nieuchwytnym aromatem wczesnej jesieni. Po niebie bez chmurki ciągnęły na południo-zachód, ozłocone skośnymi promieniami słońca, kliny żurawi. Ich klangor podobny do kurantów jękliwych, biegł przez czyste powietrze, to zamierając, to dźwięcząc na nowo, jak mickiewiczowska >>harmoniki sfera<<. A popasając, czyli >>południując<<, w cieniu sosen rosochatych na mchu i wrzosach, słyszeliśmy wyraźnie (podobno wbrew wszelkim regułom akustyki naukowej) głuchy, jakby podziemny pomruk armat, grających gdzieś pod Baranowiczami, o dwieście pięćdziesiąt kilometrów od nas! (...)
A las dokoła żył własnym życiem: telegrafista boru - dzięcioł wystkukiwał w próchnie osiny odwieczny, niosący dobre nowiny, alfabet leśny; jękliwie skarżyła się krążąca nad borem kania; gdzieś bardzo daleko dźwięczał jak dzwonek gon ogarów goniących lisa czy zająca...
O zmierzchu przeprawiliśmy się brodem przez rzekę Druć".

[buba]

Ladny opis! Brzmi jak dobry wstep do relacji i poczatek do zaplanowania wyprawy.
Poki co udalo mi sie zlokalizowac tylko rzeke Druć ktora wpada do Dniepru niedaleko Homla. Ale jako ze to Bialorus to moze wciaz mozna tam znalezc te 100km drogi lesnej? I brod na Druci?
Fajnie by bylo sie wybrac sladem owego nieznanego autora,w rowne 100 lat pozniej
To co- jedziemy na jesieni zobaczyc co sie zmienilo przez 100 lat?

[vertigo]

[Dobromił]

[vertigo]