Z cyklu: migawki spod wiejskiego sklepu. Bytowo - mała wioska na skraju drawskiego poligonu. Pod sklepem zapoznajemy pana Tadzia. Miło się nam gawędzi o życiu - o polityce, pandemii i psich odchodach leżących w pobliżu krawężnika. Czas potrzebny na zjedzenie lodów na patyku mija nam więc przyjemnie i nie nudno. Ciepły, acz dość silny wiatr smaga nam twarze, a kabakowi jeden z jego podmuchów strąca również loda z patyka. Rozmowa z panem Tadziem będzie więc dłuższa niż myśleliśmy, bo trzeba kupić nowego loda. A nie ma już tych małych, zostały same lody giganty... Dziś daleko nie zajedziemy
Na odchodnym pan Tadzio mówi, że ma do nas jedną ogromną prośbę. Mam spore podejrzenie czego owa prośba może dotyczyć, biorąc pod uwagę rumiane oblicze pana Tadzia i dno w jego butelce z piwem, które się właśnie ukazało. Ale świat nie przestaje zaskakiwać. Pan Tadzio ciągnie mnie za rękę i prosi, aby zrobić dwa zdjęcia tej wioski i umieścić je w internecie. Aby świat dowiedział się o Bytowie...
Zatem tu poniżej - jest droga do sklepu. Ja widziałam ją raz. Lokalsi widzą ją codziennie, zmierzając po chlebek albo na porannego browara.
Kolejne zdjęcie jest jednym z chyba 30, które zrobiłam na prośbę miłego lokalsa. Bo tylko na nim flaga rozwiała się w odpowiedni sposób.
W ten oto sposób pan Tadzio osiągnął swój cel, a i mnie ta miejscowość jakoś wbiła się w pamięć i nie pomieszała z dziesiątkami innych, małych, podobnych wiosek zagubionych w zachodniopomorskich lasach..
Oddalając się kawałek od sklepu i innych, najbardziej fotogenicznych części wsi, wjeżdżamy w cienisty park. W parku siedzi pałac, który na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie czegoś odnowionego bądź jeszcze bardziej “w trakcie odnawiania”. Już, już nam się wydaje, że miłośnik miejsc opuszczonych, zapomnianych i porzuconych nie ma tutaj czego szukać. Że musi wykreślić to miejsce ze swych notatek i jechać dalej szukać szczęścia… Ale czekaj… Chwila! Farba elewacji wali po oczach bielą, stoją rusztowania.. ale wpasowany jest w to gęsty, rosochaty krzak dzikiego bzu! Roślina, która zawsze macha do nas zachęcająco z ruin wszelakich! Zaproszenie od dzikiego bzu nie może być chybione!
Podchodzimy bliżej.. Pusto. Gdyby nie niosące się w powietrzu gdakanie kur można by zapomnieć, że jesteśmy na obrzeżach wioski. Pałac jest po remoncie w stanie jakby surowym. I jest otwarty. Skrzypnięcie ciężkich, zarytych w piach drzwi i jesteśmy w środku.
Wnętrza są ceglasto - drewniane i jakby zupełnie nowe! Łazimy więc w kółko po tych pustych, przestronnych wnętrzach i mamy poczucie nierealności. Przestrzeń wypełnia świergot ptactwa i zapach świeżego drewna, z którego wykonano kręcone schody. Kumkot żab niesie się znad pobliskiego stawu, jakby one chciały nam opowiedzieć najnowszą historie tego pałacu. Dlaczego ktoś zaczął ten remont, nagle przerwał go i zniknął w niebycie?
Reszty dowiedziałam się po powrocie. Acz też nie do końca, bo wciąż nie wiem kto i po jakiego diabła. Pałac po wojnie popadł w ruinę. Jeszcze w 2012 roku stały tylko niezadaszone ściany. A potem został nie tyle wyremontowany - co odbudowany. Nowe ściany, nowy dach. I z materiałów znalezionych w internecie wynika, że pałac został udostępniony do zwiedzania. Więcej o pałacu np. TU
https://palacbytowo.info-net.com.pl/
Zwykle remonty takich obiektów zaczynają się od płotów, zasieków i kłódek na drzwiach. Wyremontowany obiekt automatycznie przestaje istnieć dla miłośników dzikiej eksploracji. Remont jest równoznaczny z walnięciem w niego bombą. A tu - jakby inny świat! Czy myśmy znaleźli tajny portal i trafili do jakiejś równoległej rzeczywistości? Wciąż więc nie mogę wyjść z szoku. Gdyby tak miały wyglądać remonty - to może byłabym nawet ich zwolenniczką?
Suniemy dalej, starając się wybierać jak najlepsze drogi
I tak docieramy do Nętkowa. Ja już tu byłam, z rodzicami, w 2012 roku. Podobało mi się tu bardzo. Chce więc pokazać to miejsce toperzowi i kabaczkowi.
W centrum wsi stoi opuszczony kościół. No praktycznie ruina, ale wciąż są schody, którymi można wspiąć się na wieżę. Wszystko tonie w zielonościach! No i jest słońce. Za mojego, poprzedniego tu pobytu było szaro i mgliście. Dziś będą ładniejsze zdjęcia.
Przed kościołem stoi krępy krzyż, z zadumanym Chrystusem bez nosa… Czy w czasach gdy miał jeszcze nos a kościół nie był ruiną - był tak samo zadumany?
I jeszcze zdjęcia wnętrz z mojego poprzedniego tu pobytu.
Pozostała zabudowa wsi jest również miła dla oka.
Niestety sklepik był nieczynny
A miałam względem niego poważne plany!
A tu kilka nętkowskich wspomnień sprzed 8 lat!
Stajemy pod sklepem w Lubieniowie. Fajne cieniste miejsce pod ogromnymi dębami!
W Kiełpinie napotykamy nietypowy budynek. Mieszkalny, wielorodzinny, a część parteru jest… kościołem! Że co???
I znów nie możesz się wyspać w niedziele bo sąsiad z góry napierdziela wiertarką a sąsiad z dołu śpiewa psalmy? Toperz twierdzi, że to się nazywa “budynek kompaktowy”. Z tyłu powinna być jeszcze knajpa!
A żeby nie było nudno zaraz obok jest jeszcze opuszczony dworek.
Budynek jest mocno zarośnięty, o zawalających się już wnętrzach.
I spotkałam się tu z dużym wybuchem złości pewnej pary. Bo chyba im pokrzyżowałam szyki i namieszałam w działaniach. Nie, nie przybyli tu w celach klasycznych, w jakich zwykle parki przybywają w miejsca zarośnięte i opuszczone. Oni prowadzili “transmisje na żywo” dla swoich fanów na youtube. I właśnie ponoć coś opowiadali, że są w miejscu od lat nietkniętym stopą człowieka, zapomnianym przez boga i ludzi, gdzie ostatnie ślady bytności człowiekowatych przypadają na przełom lat 80 i 90 tych, czego potwierdzeniem miała być jakaś puszka trzymana w dłoni. Atmosfera napięta, okiennice skrzypią złowrogo, czasem zagrucha dziki gołąb.. a tu jeb! w kadr wchodzi buba i mówi “dzień dobry”. Jeszcze nigdy mi na powitanie nie odpowiedział taki stek przekleństw. Potem mi wyjaśnili, że swoim wtargnięciem zniweczyłam im internetową karierę i w ogóle będę potępiona na wieki. Niestety nie chcieli mi powiedzieć jak się nazywa ich kanał… niestety.. a myślę, że link do tego filmu byłby fajnym uzupełnieniem tej relacji
cdn
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..