Góry Bez Granic

Tak to się zawsze kończy. Jest środek lutego. W Oławie pogoda panuje wręcz wiosenna, więc buba postanawia gdzieś pojechać. Buba oddala się od domu - i dup! Śniegu po kolana. Praktycznie co roku pod koniec zimy wygląda to tak samo. A ja się nic nie uczę i wciąż patrząc za okno wierzę, ze wszędzie jest taki przyjazny klimat jak w naszym mieście... No ale z drugiej strony - ile można siedzieć w domu? No więc Wałbrzych od rana wita nas śniegiem... Krajobraz górsko - kolejowy.



Zaraz za torami spotykamy ogromne szyby kopalniane Bolesław Chrobry (miejsce w swojej historii występowało również pod nazwą kopalnia Wałbrzych) Widzieliśmy te giganty kilka razy z okolicznych wzgórz. Tylko czemu trzy szyby stoją tak zaraz koło siebie? Chyba nie był to częsty przypadek w kopalniach? Z wielu miejsc w mieście widać ten charakterystyczny kształt. Tak np. prezentują z okolic ulicy Przemysłowej.



Tym razem postanowiliśmy obejrzeć je z bliska. Był nawet cichy plan, że może uda się wejść na górę? Ale chyba spóźniliśmy się z 20 lat, aby ustrzelić ten dogodny moment, gdy zakład już nie działa, a wszyscy wokół wszystko mają w d... i zajmują się własnymi sprawami. Teraz nawet za podejście do podnóża i robienie zdjęć jakiś cieć próbował drzeć japę. Wejście na górę jest więc możliwe, ale wyłącznie dla osób bardzo szybkich, zwinnych i zdesperowanych



Z różnych rzutów i na zbliżeniu.





Szyby obecnie otoczone są ze wszystkich stron przez różne małe zakładziki.

Zaraz za szybami położone jest robotnicze Osiedle Matylda, zbudowane na przełomie XIX/XX wieku, nazwane tak ku czci jakiejś hrabiny z Książa. Postawiono tu kilkanaście ceglanych domów przeznaczonych dla pracowników pobliskich kopalni i zakładów koksowniczych.







Rosochate wieże wyłaniają się zza dachów i ubarwiają krajobraz







Kopalnie zamknęli, węgiel nie w modzie bo mało nowoczesny, więc cała okolica jest spowita smrodem palonych śmieci. Ot mam swoje zadymione miasteczka Tu to chyba całą zimę nie można otworzyć okna... Uciekamy więc szybciutko w tereny bardziej opuszczone, gdzie też się snują dymy, ale takie o niebo przyjemniejsze. Kilku menelków grzeje się przy ognisku z chabazi i płyt pilśniowych jakiejś starej szafy. Ucieszyli się, gdy im powiedzieliśmy, że ich ognisko pięknie pachnie!

Najciekawszy jest tu budynek pałacykopodobny, taki z wieżyczką. Też jego charakterystyczną sylwetkę oglądaliśmy nieraz z okolicznych wzgórz. To ponoć dawna siedziba dyrekcji tutejszych zakładów. Obecnie opuszczona. Wejście do środka jest możliwe, ale nieco problematyczne przy dzisiejszej pogodzie. Wymaga czołgania, więc byśmy się pomoczyli w tej śniegowej kaszy. Zresztą w środku mało co chyba zostało ciekawego.











Jest też kilka innych opuszczonych, pozamykanych budynków. Zapewne związanych z tutejszym przemysłem, ale o zastosowaniu biurowym. Jednocześnie widać, że bardzo dużo zostało tu wyburzone. Zaraz za domami rozciągają się pola pokryte rumoszem.









Droga za osiedlem odchodzi w pola.



Potem wybieramy się na PKP Wałbrzych Fabryczny. Wiele razy widziałam ową stację z okien pociągu i obiecywałam sobie, że muszę tu wysiąść i obejrzeć ten ciekawy rejon.

Bardzo ładnie się stąd prezentują szyby kopalniane.



To chyba był budynek dworca. Teraz zamknięty.



Stoją tu jeszcze 3 kamieniczki. Dwie są zamieszkane.





I to nie tylko przez ludzi. Bytuje tu kilka dorodnych kotów!





Nas jak zwykle najbardziej interesuje ta opuszczona. To jej się zawsze przyglądałam z sunących tędy wagonów.





Z wejściem do środka nie ma problemu - ktoś porozkuwał zamurowane drzwi.





Skądinąd nie wiem po kiego diabła ktoś tak zmarnował dobre pustaki? Budynek raczej już nie nadaje się do remontu i w środku od dawna nie ma co ukraść. Chociaż jakby ktoś chciał ją wynająć - to numer wciąż wisi







Dalej wkraczamy na pola, hałdy i innej maści nieużytki porośnięte młodym lasem. Horyzont zamykają faliste wzgórza.



Nie wiem jak to jest, że zwykle w poprzemysłowych terenach dominują brzozy. Może są najmniej wymagające i wszędzie dobrze rosną? A może mają coś z buby, że lubią wszelakie rozwaliska? Brzoza to chyba moje ulubione drzewo. Chyba nawet bardziej niż sosna.



Za brzeziniakiem majaczy jeziorko. Zakichany śnieg! Tak by tu było ładnie jakby go nie było!



Gdzieniegdzie po krzakach można znaleźć resztki jakiś ruin. Pewnie jakieś zakłady tu stały i to jest ich nikłe wspomnienie. Tu akurat zimowy czas może nieco pomagać - latem, w skłębionej roślinności zapewne nic nie widać.







Mijamy składy złomu, które dodają nieco koloru do jednolicie biało-szarego świata, który nas zewsząd otacza.





Przez biały placek jeziora widzimy zabudowania Osiedla Matylda - tam gdzie chwilę wcześniej łaziliśmy.





Za innymi hałdami wyłaniają się kominy koksowni Victoria. Kiedyś mieliśmy okazję ją zwiedzać z forum sudeckim. A na widoczną hałdę to się jeszcze wybierzemy w lepszą pogodę.



Bo właśnie zaczyna padać śnieg. Niech go szlag! Jakby mało tego g... nawaliło w nocy!



A przed nami jedna z najciekawszych wałbrzyskich dzielnic. No ale o tym w następnej relacji

cdn

Z twoich relacji bunkrowo-ruinowych ta wyróżnia się na korzyść, obejrzałem i przeczytałem z prawdziwym zainteresowaniem. Ciekawa historia upadłego miasta.

Sebastian pisze:Z twoich relacji bunkrowo-ruinowych ta wyróżnia się na korzyść, obejrzałem i przeczytałem z prawdziwym zainteresowaniem. Ciekawa historia upadłego miasta.

To bardzo się cieszę, że coś z takich tematów a przypadło ci do gustu. A może to dzięki obecności śniegu??

Będzie jeszcze kilka części - jako że w tym roku sporo czasu spędziliśmy zwiedzając Wałbrzych.

Zwiedzając różne miasta zwykle staramy się odwiedzić te ich fragmenty, które mają nienajlepszą opinię i krążą pogłoski, że to "dzielnice cudów". Tak trafiliśmy do świętochłowickich Lipin ( https://jabolowaballada.blogspot.com/20 ... lnica.html ) czy w Legnicy na Zakaczawie ( https://jabolowaballada.blogspot.com/20 ... zawie.html ) O wielu ciekawych wędrówkach po Bytomiu nie wspomnę - no bo to jeszcze trochę inna kategoria )

W Wałbrzychu obiło się nam o uszy, że pewna część Sobięcina zwana jest Palestyną i może spełniać nasze oczekiwania Osiedle starych kamienic jest położone w zakolu linii kolejowej, pomiędzy hałdami. Swoją ciekawą nazwę zawdzięcza temu, że w latach powojennych osiedliła się tutaj spora grupa Żydów. Teraz już ich tam nie ma, ale nazwa się jakoś przykleiła i została.

W latach 90-tych osiedle to miało ponoć mroczną sławę, że po zmroku lepiej tam nie bywać, a i za dnia bywa niewesoło. Nie wiem na ile w tym prawdy a ile bajek (bo ludzie to bardzo takowe bajki lubią powtarzać, zwłaszcza ci, którzy nigdy tam byli.

Od kilku lat dzielnica jest stopniowo wyburzana. Wiele kamienic o ciekawej architekturze już zniknęło (np. miejscowi nam opowiadali o jednej takiej ładnej z wieżyczką). Głównym powodem wyburzeń (w oficjalnej wersji) są ponoć szkody górnicze i ciągłe zalewanie piwnic wodami gruntowymi. Acz krążą też pogłoski o przytupywaniu inwestorów i planach zagospodarowania terenu na inne cele. Inni wspominają o estetyce i chęci władz do "poprawiania wizerunku miasta".

Lokalsi nam opowiadali, że pewnie już dawno by tu śladu nie było po dawnej zabudowie, ale część mieszkań jeszcze w latach 90-tych było kupionych przez jakiś okolicznych kacyków, którzy teraz dopominają się ogromnych pieniędzy od miasta za zruinowane mieszkania, które chcą im odebrać bez ich zgody. Nie mają one oczywiście takiej wartości, a tym bardziej nikt by ich za tyle nie kupił, ale są ponoć jakieś tego typu procedury, gdy większy obszar idzie do likwidacji i wysiedlania. Zwykłych ludzi to się bierze za tyłek i wywala, ale jak ktoś ma wiedzę, znajomości i kasę na prawników - to sprawy wyglądają nieco inaczej. Idą więc ponoć procesy sądowe o te kilka mieszkań i opuszczone kamienice przez ten czas są nie do ruszenia. Więc tylko mogę podziękować od siebie owym spryciarzom, że dzięki ich działalności buba może sympatycznie spędzić dzień i do woli pozwiedzać I mam nadzieję, że sądy będą muliły w tej kwestii jak najdłużej!

Z hałdowatego wału okalającego jeziorko mamy widok na ową Palestynę - nieco poprzesłanianą brzozami. Schodzimy po wąskich, stromych schodkach tzn. w tym momencie bardziej odda rzeczywistość słowo "zjeżdżamy"





Jakby wejście do bunkra??



Pierwsze co zwraca naszą uwagę to bardzo wąskie uliczki - i jakieś takie ciemne. Może dlatego, że kamienice są dosyć wysokie? Bywają nawet takie sześciopoziomowe! Widać wał, z którego zeszliśmy, a po przeciwległej stronie krajobraz również zamyka hałda.









Tabliczka z czasów górniczej przeszłości miasta.



Sporo z mijanych kamienic jest całkowicie opuszczonych. Puste otwory okien, pobite szyby albo zatkane dechami.



















Szerokie place sugerują, że coś tu zniknęło. Jakby się jeszcze nie do końca wymazało z czasoprzestrzeni. Pasowałyby tam budynki, a człowiek patrzy i nie ma!







Zmielone resztki po wyburzeniach.



Albo wyraźny ślad po kamienicy, która odeszła już w niebyt. Ciekawe co to był ten trójkąt odciśnięty na fiolecie?



Chodzimy, zaglądamy, węszymy i w końcu udaje się namierzyć dwa budynki, gdzie udaje się wejść bez specjalnej wspinaczki, czołgania czy podejmowania innych karkołomnych posunięć.





We wnętrzach nie zachowało się zbyt dużo, ale zawsze fajnie połazić. Nie ma praktycznie żadnych prywatnych przedmiotów po dawnych mieszkańcach, jakie zazwyczaj znajduje się w opuszczonych domach. Z tego co nam opowiadali miejscowi tutaj po wysiedleniu lokatorów wszystko wyrzucano z okien a potem wywożono.













Tymi schodami już nie decyduje się iść. Jakoś do mnie nie przemawiają



Chyba nie ma dwóch takich samych okien?



Widok z jednego z opuszczonych mieszkań. Jak widać anten nikt nie zabiera... Ciekawe, że ileś lat temu obecność anteny w oknie sugerowała, że obiekt jest zamieszkany. Teraz już niekoniecznie...



Tu zdecydowanie jeszcze są mieszkańcy. Duchy nie dymią



Ta brama jest zamieszkana, ale też postanawiam sobie zanurkować w jej mroczne czeluście i obczaić co tam ciekawego.







Iiiighrr - łup! Zamykają się drzwi wejściowe. Odruchowo od razu sprawdzam czy będę w stanie je otworzyć. Na szczęście bez problemu. Wiatr się po prostu zerwał i je zamyka. Nie wiem czemu, bo na logikę wiejąc z zewnątrz do wewnątrz powinien je otwierać, no ale prawa fizyki nie zawsze działają Wnętrza niewiele różnią się od klatek już opuszczonych. No może oprócz tego, że tu wciąż działa oświetlenie, jest dużo rur i nie ma gruzu. No i jest bardzo ciepło. Tak wręcz za bardzo jak na korytarz. Duszne, ciężkie powietrze, przesycone wilgocią i dziwnym zapachem, którego nie do końca potrafię określić. Jakby z odkurzacza? Jakby z pieca, którego komin zapchać mokrymi szmatami?

Mieszkania są zarówno zamknięte jak i zamurowane. Jest sporo ściennych napisów - i tu przypominają mi się czasy dzieciństwa - wykonanych ogniem. Nie farba, nie sprej, nie mazak, a po prostu wykopcone na ścianie. Wyżłobione pośrodku schody przywodzą na myśl takowe ze starych kościołów - widać ile nóg tędy przeszło, podążając gdzieś ku swemu przeznaczeniu. Z ciekawych i nie spotykanych wcześniej przeze mnie rzeczy - na korytarzu stoją duże szafo-skrzynie zamykane na kłódki.





















Na półpiętrze stoi dwóch jegomości. Gdy przechodzę obok jeden rzuca: "Ma pani może papierosa?". Mówię więc zgodnie z prawdą, że nie mam. Ale mogę poczęstować czekoladą. Panowie twierdzą" "To może być i czekolada, zdrowsi będziemy" i się śmieją. Wzieli po paseczku, podziękowali i dalej zagłębili się w swoje rozmowy. Totalny brak zainteresowania - kto ja, po co łazi, czego szuka. Byłam pewna, że padną jakieś pytania, być może nawet dosyć niewygodne i trudne do wytłumaczenia typu "po co tu wlazła? czy kartofli kraść nie zamierza?". Ale nic. Zero. Jakby zamiejscowi nieznajomi codziennie zwiedzali tutejsze bramy i gapili się na odrapane ściany jak na muzealny eksponat. Dzień jak codzień.

Sporo jest tutaj w okolicy zabudowań gospodarczych, jakby działkowych. Kurniki, gołębniki - coś w ten deseń. Latem to pewnie bardziej odżywa. Teraz całe powietrze przesiane jest drobnopadającym śniegiem, więc na miejscu ptactwa też bym się schowała gdzieś głęboko i nie wysuwała dzioba do zdjęć.











Są też oczywiście typowe składziki podwórkowe.





A to? Garaż? Komórka na miotły? Bardzo mnie zaintrygował ów budyneczek - jakie mogło być jego podstawowe zastosowanie z dawnych lat? Jeden jedyny taki szpiczaty!





Ciekawe czy to teraz wszędzie tak jest, że jak przywożą ludziom węgiel - to on jest w workach? Jak pamiętam z dawniejszych czasów to z węglem przyjeżdżała wywrotka, zwalała na chodnik/podwórko i się łopatą/taczkami zrzucało/zwoziło do piwnicy czy komórki. A może to nie węgiel??



Często przebiega pod nogami coś puszyste, gruboogoniaste - fajne takie!



Albo wręcz pozuje do zdjęć!





Mieszkańcy wyjechali, a biedne kwiatki zostały...



Wędrując podwórkami...



Wąskie przejścia. Można przeskoczyć z bramy do bramy.





Ale żeby aż tak blisko postawić dwie kamienice? A nie na styk w jeden ciąg?



Bramy - chyba kiedyś prowadzące na podwórko, ale teraz znikąd donikąd.





Ankry też tu mają!



Pełna paleta barw plastikowych kubłów. Pomnik dzisiejszych czasów. Aż dziw, że nie siedzą za kratami.



W okolicy mijamy dwa opuszczone sklepy.





Tu może też był sklepik? Albo knajpa? A może magiel albo inny szewc?



Ciekawe ile lat mają te ścienne malunki? Przypominają mi takie sprzed 30 lat, które rysowali moi koledzy z klasy.



Tu murale zdecydowanie nowsze, o zabarwieniu lokalnym.





Mur. Jakoś zupełnie tu nie pasujący. Zdecydowanie nowszy niż pozostała zabudowa. Zwykle takowymi okalają cmentarze albo zakłady przemysłowe. A tu bęc! walnięty taki między kamienicami.



Zaraz nieopodal osiedla znajdują się tzw. Szyby Siostrzane. Na pierwszy rzut oka wyglądają jak baszta jakiegoś zamku, ale to pozostałośc po dawnej kopalni. Dosyć stare to szyby, bo zbudowane jeszcze w XIX wieku. Od lat 60-tych nie były już używane zgodnie przeznaczeniem, tylko przerobione na magazyny. Obecnie mieści się tutaj skup złomu.









Wielki, żelazny pająk siedzi w miejscu nazywanym nie-wiadomo-czemu "sklepem".



Śniegiem napiernicza coraz mocniej.





Zaraz obok szybów stoi jeszcze kilka kamienic i dość ażurowe garaże na wynajem





Mieliśmy zamiar pójść na hałdę, no ale w takich okolicznościach przyrody to chyba nie ma sensu. Zmieniamy więc plan i kierujemy się w inną stronę. Poszukamy więcej szybów. One są wysokie - to powinny wystawać ze śniegu, nawet jak go nawali za dużo

Hmm wydaje mi się, że śniegu to jest po pas a nie po kolana

Jak w sierpniu przejeżdżałem przez Wałbrzych to mnie bardzo zainteresował. Ma jakiś klimat, który przyciąga. Szkoda, że tak daleko...

_laynn pisze:Hmm wydaje mi się, że śniegu to jest po pas a nie po kolana

Jakby znalezc odpowiednie zaglebienie terenu to moze nawet po pas by sie schował

Jak w sierpniu przejeżdżałem przez Wałbrzych to mnie bardzo zainteresował. Ma jakiś klimat, który przyciąga. Szkoda, że tak daleko...

Z tego co pamietam jezdziles w Sudety - nawet na jednodniówki!

Patrząc na Wałbrzych z okolicznych pagórków - co rusz widać jakieś pozostałości kopalnianej przeszłości miasta. Mimo likwidacji wszystkich kopalń trochę wież szybowych nadal się zachowało. Póki co kilka udało się odwiedzić, a w przyszłości może relacja będzie się rozrastać.

SZYB TYTUS

Budynek znajduje się w dzielnicy Konradów. Najbardziej przypominam mi wieżę ciśnień. Jakbym nie wiedziała - to w życiu bym nie powiedziała, że to szyb kopalniany!













Udaje się zajrzeć do kilku pomieszczeń w przyszybowych halach.





Do samej wieży niestety wejścia są pomurowane. Akurat tu nie mieliśmy szczęścia wstrzelić się w termin, gdy akurat ktoś rozkuł przeszkody. Przypuszczalnie może z pierwszego piętra da się jakoś dostać, no ale tam trzeba by się wspiąć po chybotliwych drzwiach, więc to poza zakresem moich możliwości.



Ale warto tu zaglądać. A nuż kiedyś coś się otworzy dogodniejszego



SZYBY BOLESŁAW CHROBRY

Szyby stoją na skraju Osiedla Matylda, na ogrodzonej działce, otoczone ze wszystkich stron przez różne małe zakładziki.



Z różnych rzutów i na zbliżeniu.





Charakterystyczne kształty wyłaniają się zza zabudowań.







Widziane z:

- okolic ul. Przemysłowej



- okolic PKP Wałbrzych Centrum



- PKP Wałbrzych Fabryczny





- wieży widokowej nad Harcówką.



- hałdy kopalni Victoria





- podejścia na Dłużynę.





SZYBY SIOSTRZANE

Na Sobięcinie, nieopodal dzielnicy Palestyna, znajdują się tzw. Szyby Siostrzane. Na pierwszy rzut oka wyglądają jak baszty jakiego zamku, ale to pozostałośc po dawnej tutejszej kopalni. Dosyć stare szyby, bo zbudowane jeszcze w XIX wieku, a od lat 60-tych nieużywane zgodnie przeznaczeniem tylko przerobione na magazyny. Obecnie mieści się tutaj skup złomu.













Widziane z:

- hałdy kopalni Victoria





- ze wzgórza pomiędzy Sobięcinem a Białym Kamieniem.




SZYB STASZIC

Widziany z:

- wieży widokowej nad Harcówką



- z hałdy kopalni Victoria



na większym zbliżeniu



- z osiedla Matylda




SZYB JULIA I SOBÓTKA

Znajdują się na terenie muzeum "Stara Kopalnia". Najwięcej z naszej ekipy o tym miejscu to może powiedzieć Kabaczek. Tylko ona ją zwiedzała - ze szkolną wycieczką. Poniższe 5 zdjęć zrobione przez ich wychowawczynię panią Kasię.











Szyby widziane z:

- wieży widokowej nad Harcówką:



- niebieskiego szlaku przed Barbarką.



- hałdy kopalni Victoria





- wzgórza pomiędzy Sobięcinem a Białym Kamieniem.



Nie cała kopalnia została odremontowana - np. dawna sortownia nadal wygląda na opuszczoną i chyba musimy ją odwiedzić.





SZYB JAN

Obecnie w dolnej części szybu znajduje się prywatne mieszkanie. A metalowa konstrukcja pnąca się w górę robi za taras? Ciekawe czy wnętrza też są urządzone jakoś w kopalnianym stylu? Jedno jest pewne - w czasie burzy muszą mieć wesoło!









- szyb widoczny z niebieskiego szlaku przed Barbarką.



- z podejścia na Dłużynę






SZYB IRENA

- widok z hałdy kopalni Victoria



- ze wzgórza pomiędzy Sobięcinem a Białym Kamieniem.

buba pisze:Z tego co pamietam jezdziles w Sudety - nawet na jednodniówki!

No tak, Wałbrzych w sumie jest na granicy takiego zasięgu wyjazdu na jeden dzień, ale od Gór Sowich już jednak wolę tam jechać na 2-3 dni - tak właśnie było gdy przejeżdżałem przez Wałbrzych w poniedziałek z rana i wtorek popołudniu wracałem.

_laynn pisze:

buba pisze:Z tego co pamietam jezdziles w Sudety - nawet na jednodniówki!

No tak, Wałbrzych w sumie jest na granicy takiego zasięgu wyjazdu na jeden dzień, ale od Gór Sowich już jednak wolę tam jechać na 2-3 dni - tak właśnie było gdy przejeżdżałem przez Wałbrzych w poniedziałek z rana i wtorek popołudniu wracałem.

Myśmy w tym roku dwa razy na 2.5 dnia pojechali - tak jest wlasnie idealnie. Na jeden dzień nie chcialoby mi sie tak daleko jechac

No właśnie, powoli na dalekie wyjazdy na jeden dzień przechodzi mi ochota. Jak już mam jechać, to wolę choć z noclegiem.

Kilka niewielkich, podziemnych jam napotkanych w Wałbrzychu. Nic bardzo spektakularnego i powalającego na kolana, ale zawsze warto zerknąć. Jak ktoś kojarzy jeszcze jakieś inne sztolnie/schrony/tunele w tym mieście, gdzie wejście jest proste i nie wymaga specjalistycznego sprzętu - to chętnie skorzystamy z sugestii. Bo do Wałbrzycha zapewne wrócimy nie raz.

Sztolnia w skalistym zboczu niedaleko stacji kolejowej Wałbrzych Główny. Do wnętrz prowadzi ceglana brama.



Początkowy fragment tunelu również jest umurowany cegłami i wzmacniany metalowymi szynami. Ktoś tu zdecydowanie zwoził śmieci, bo to raczej nie pozostałości po imprezach.





Cieżko się wręcz przebrać przez to całe wysypisko - lodówki, gnijące materace, opony wypełnione jakimś szlamem. Na szczęście to tylko krótki kawałek, dosłownie kilka metrów. Potem zapadamy się tylko w błotnistej, śliskiej mazi - już takiej typowo podziemnej

Porcelanowy izolator? Szkoda, że ubity, bo takiego parasola jeszcze nie mam



Dalej strop robi się bardziej ziemno - skalisty, wzmacniany niegdyś drewnianymi stemplami, które dawno już zbutwiały i zaczęły się rozłazić. Zazwyczaj więc leżą poprzewracane albo sobie sterczą nie podpierając już niczego. Miejsce wygląda jak typowa sztolnia. Acz gdzieś wyczytałam, że to ponoć miał być schron, ale go nie dokończyli.

























Odcinek tunelu, który przeszliśmy, był niewielki. Można iść głębiej, ale w dalszej części korytarz zaczynał wyglądać jak coś, czemu rośnie prawdopodobieństwo rychłego zawalenia. Jednocześnie w sztolni było bardzo ciepło, cieplej niż na zewnątrz (a na dworze było 16-17 stopni) Z dalszej części wiało też dziwnym zapachem. No są czasem takie miejsca, gdzie człowiek nie ma ochoty się zagłębiać, bo nagle ni z tego ni z owego pojawia się jakiś niepokój.



Do jednej ze ścian niedaleko wejścia przytwierdzona jest pamiątkowa tabliczka.



Wchodząc nie wiemy kim jest Marcin. A raczej był - bo wymowa jest wyraźnie taka, że kolesia już nie ma wśród żywych... Nie wiem czemu, ale od razu jakoś sobie wkręcamy, że zapewne tutaj spotkało go coś złego. Zawalił się strop? Zadusił się gazami? A może jakieś morderstwo? Wyobraźnia pracuje, zwłaszcza w ciemnych podziemnych tunelach. Sprawdziłam po powrocie. Wychodzi na to, że gość umarł na raka, kilka lat temu. Dlaczego zatem przywieszono tabliczkę akurat tutaj? Może lubił tą sztolnię? Może był z nią jakoś związany? Tego już nie udało mi się dowiedzieć.


Kolejna sztolnia/schron znajduje się w kamieniołomie na Podgórzu. Kamieniołom jest niewielki i mocno zarośnięty. Dobrze, że jest wczesna wiosna, bo jak tu buchnie zieleń to przemieszczanie stanie się mocno utrudnione.





Fragment zbocza jest wzmocniony kamiennym murem, a pod nim znajduje się lisia jama.



Wejście jest mocno zawiane liśćmi, przez to wydaje się na oko węższe niż jest w rzeczywistości. Wpełza się mięciutko po takim kobiercu, acz trochę mam obawy czy pod spodem nie ma np. jakiejś rozbitej butelki.





Cała podziemna jama okazuje się malutka. Początkowy fragment sklepienia jest betonowy.





Potem jest komora wykuta w skale.





Z betonowej części zwisają kiście korzeni. Jest też trochę nacieków.









Aaaaa! Zakratowali mnie! Nie mogę wyjść!!




Kolejne miejsce położone jest niedaleko ruin fabryki porcelany. Wyglądalo na schron. Wchodząc do środka ma się dziwne odczucie - z wnętrz bucha gorąco. Takie duszne, wilgotne, zepsute powietrze. Jakby z odkurzacza. Zazwyczaj z podziemi wieje chłodem. Ciekawe czy tu jakaś rura przechodzi? Jedno jest pewne, że bezdomni to tu mają miejscówkę de lux - taką z centralnym ogrzewaniem!






Lisia sztolnia - obiekt pochodzący jeszcze z XVIII wieku, ponoć mający połączenie z wieloma innymi podziemiami pod Wałbrzychem. Niestety nie taka łatwa do zwiedzania. Ponoć zalana i o obniżonej zawartości tlenu. No a przede wszystkim trzeba by uporać się z kratą

Idziemy przez wzgórze z Sobięcina na Biały Kamień. Ciemno, mglisto, sypie drobnym śniegiem. Industrialne krajobrazy dodają mroku i ponurego klimatu całej otaczającej nas scenerii. Popas w widokowym miejscu jest więc krótki - parę łyków nalewki na rozgrzanie, przegryzionej czekoladą. Z termosem i bułkami to musimy się rozłożyć gdzieś pod jakimś zadaszeniem.









Potem łazimy gdzieś w rejonie dzielnic Biały Kamień, Konradów (idziemy od szybu Jan do szybu Tytus). Po drodze mijamy stary mural.



Tu też był mural. Ale już mało widać - coś jakby namalowany kopalniany wagonik?



Namierzamy jakiś opuszczony folwark - zabudowania zarówno mieszkalne jak i gospodarcze okalają podwórko.









To chyba kiedyś była szkoła. Też już nieczynna i zabita dechami.



Łazimy bocznymi, brukowanymi uliczkami. Co chwilę odstawiamy rozpaczliwe tańce - tak wściekle ślisko to dawno nie było!





Samotne okienko...



Lokalne kibicowskie malunki.





Czasem nieco już złażą z tynkiem.



A spod niego wypełza wspomnienie niemieckich czasów.



Jakby ktoś potrzebował bańki postawić



Albo buty naprawić. Ech... niesamowity był urok takich małych zakładzików!



Budynek dawnego Polsportu.





Podobny stan i wygląd reprezentuje "Hotel Sudety" (acz to zupełnie w innej części miasta)



Widoki z okolic szybu Tytus.



Taki wózeczek by mi się przydał na wędrówki wzdłuż granic! Tylko jak go przewieźć na miejsce startu? (już nie wspominając o ewentualnych późniejszych autostopach



Kamienica gdzieś w rejonie ulicy Ludowej.



Gdzies w centrum. Nie wiem czy to bunkier czy tylko zabezpieczenie podwórka coby nie zjechało ze zbocza



Pomnik górnika - taki z gatunku niewielkich. Co on trzyma w ręce? Może to dzban wina? Acz sądząc po nieco zdegustowanej minie - chyba jest pusty



To wygląda na starą straż pożarną. Acz w wieżyczce okna jak w bloku.



Z usług piwiarni "Pyrlik" już niestety nie skorzystamy



Źródło piwne też wyschło...



A kolejnego dnia to dopiero dowaliło śniegiem...



Ponoć ta zima była łagodna i bezśnieżna - nawet w górach. Dziwne, że gdzie nie pojechałam - to zawsze kończyło się tak









Idziemy jeszcze rzucić okiem na ruiny fabryki porcelany. Zakład upadł nietypowo, bo nie w latach 90-tych, ale dopiero w roku 2012. Sporo budynków zostało już niestety wyburzonych, więc wiatr hula po pustych placach. Trochę żeśmy się tu spóźnili... Przed wyjazdem oglądałam zdjęcia w internecie - takie sprzed kilku lat i było tutaj nieporównywalnie więcej budynków.





Oglądamy fabrykę tylko z zewnątrz. Raz, że to się wszystko już wali i wygląda na wydmuszkę, a przede wszystkim hmmm... nie chce się nam łazić po tej obrzydliwej białej brei.











Ruiny chyba najlepiej prezentują się od strony torów. A stoją praktycznie zaraz obok stacji.





Wycieczkę kończymy na PKP Wałbrzych Miasto. Co ciekawe wewnątrz holu dworcowego stoi kran - ten taki dla parowozów. Chyba musieli go tu przynieść dla ozdoby



Mamy też dosyć ciekawy nocleg. Praktycznie w samym centrum. Znaleziony nietypowo bo na olx. Kiedyś ktoś mi polecał szukać tam noclegów jak się nie chce przepłacać - sama nigdy bym nie wpadła na poszukiwania w takim miejscu. Miejscówka jest czymś ni to hostel, ni to kwatera pracownicza. A co najciekawsze - jest to miejsce bezobsługowe. Po zapłaceniu dostaje się na sms kod do wpisywania w drzwi. W sprawie jakiś pytań czy wątpliwości można pogadać z babką przez telefon. Ale czy ona istnieje naprawdę? A może głos odzywający się w słuchawce jest wygenerowany przez AI?

A wracając do noclegu. Miejsce jest w porządku - ciepło, na łeb nie cieknie, jest kuchnia, jest kibel. Duże okno wychodzi na ulicę, można sobie siedzieć za stołem, jeść kolację i patrzeć jak w telewizor. A dzisiejszy odcinek serialu zdecydowanie trzyma w napięciu. Po drugiej stronie ulicy jest przystanek autobusowy i na nim czterech kolesi robi imprezę. Dwóch głównie popija, drze japy i tłucze butelki. Trzeci ma chyba jakieś ADHD, bo albo skacze, albo robi pompki, a raz nawet wlazł na dach przystanku. Ogólnie cały czas się przemieszcza czy raczej można powiedzieć, że nim rzuca. Czwarty siedzi na ławeczce ze spuszczoną głową i chyba śpi. Sen ma dość mocny bo pozostali kilkakrotnie noszą go na barana albo kładą na chodniku i próbują coś wlewać do gęby. Raz jedynie wykonał jakiś ruch bez udziału kolegów tzn. spadł z ławki. Ostatecznie trzech ruchliwych odchodzi gdzieś ku swemu przeznaczeniu, a ów "spokojny" zostaje na ławce w swojej stałej pozycji ze zwieszoną nisko głową i jedną ręką w kieszeni. W emitowanym serialu więc nieco spowolniła akcja i zaczęły się dłużyzny. Zajmujemy się więc czym innym - idziemy do kuchni, czytamy książkę, gadamy ze współlokatorami z innych pokoi. Czasem jednak zerkamy w okno a koleś dalej siedzi - w pozycji bez zmian. Zastanawiamy się czy nie zamarznie? Noc się szykuje dość chłodna, śnieg popaduje. Ale chyba miejscowy, więc może ma tak w zwyczaju? A może on JUŻ nie żyje? Może ma siekierę w plecach albo w ogóle go wykopali w jakimś opuszczonym mauzoleum? To wersja Witachy, sąsiada z pokoju obok. Aż się boję pytać skąd mu takie rozwiązania przychodzą do głowy Doradza nam też opuścić żaluzje - coby nas nie ciągano na świadków - jakby co... Ostatecznie w nocy budzą nas niebieskie światła radiowozów. Rezydent przystankowy wzbudził zainteresowanie służb i chyba go zabrali - bo jak radiowozy odjechały to i jego już na przystanku nie było. A czy był żywy czy nie - tego się już nie dowiemy...

Kolejnego wieczoru nic nie zapowiada, że również będą jakieś atrakcje. Przystanek za oknem pusty, w kuchni nawet Witacha się nie kręci, cicho, pusto, chyba tylko my w całym budynku. Już się mamy układać spać, gdy zaczyna być słychać jakieś krzyki na schodach. Jakiś nowy przedstawiciel braci ze wschodu i dziewczyna. Nie wiem czy taka z agencji czy niedawno poznana na portalu randkowym. No ale mniej więcej ten stopień znajomości. No i wystapiła jakaś różnica zdań na temat sposobu spędzania wieczoru. Wrzaski na schodach płynnie przechodzą w awanturę w pokoju, połączoną z jakimiś rumorami jakby przestawianych mebli. Ogólnie to dziewczyna sprawia wrażenie agresywnej, wpada w histerie, krzyczy i ciagle powtarza "nie tak miało być!", "ja się nie zgadzam!", "nie podchodź do mnie" - i w kółko to samo. Facet raczej mówi spokojnie: "usiądźmy i porozmawiajmy", "może sie dogadamy", "uspokój się, wszystko jest ok". Na początku sprawa wydaje się może intrygująca, ale po drugiej godzinie słuchania tego samego - nudna jak flaki z olejem. Już mamy obawy czy nie czekają nas takowe atrakcje do rana, gdy nagle para wychodzi i chyba kontynuuje swoją rozmowę na przystanku. Tak - tym przystanku, na który mamy piękny widok. Już wprawdzie nie słychać co mówią, ale mamy spektakl pantomimy, machania rękami i szarpania za kurtki. Ostatecznie za jakieś 15 minut facet wraca do hostelu - ale z inną dziewczyną. Z tą się chyba dogadali, bo już było cicho - no tylko trochę śpiewali jak szli po schodach o 3 nad ranem




A to już inny wyjazd. Miesiąc później. Wiosna!!! Wzgórze gdzieś w okolicach ulicy Żelaznej. Idziemy w stronę hałdy, ciesząc się płowymi polanami, świetlistymi lasami i śpiewem ptaków.









Mijamy cmentarz radziecki, ale nie ma żadnego ciekawego pomnika.



Samotny dom w lesie. A spod asfaltu wyłazi kostka brukowa i trylinka



Rzuca się nam w oczy kilka sporych, opuszczonych budynków. Ponoć to dawny szpital dziecięcy.











Pewnie da się znaleźć wejście do środka (na pierwszy rzut oka wydaje się pozamykany), ale mamy na dzisiaj kupę innych planów i czas trochę goni. Poza tym przyznam, że nie przepadam za zwiedzaniem akurat opuszczonych szpitali - szlag wie, co tam się jeszcze kluje i szuka nowych żywicieli.

Zaglądam tylko do kilku przybudówek.



Panują tu klimaty dosyć zróżnicowane. Łóżko wprawdzie szpitalne, ale wojskowe skrzynie, podkłady kolejowe czy zaświadczenia o zasiłkach kojarzą mi się raczej z innym rodzajem placówek.










Zaglądamy też na rozległe, płowe wzgórza wznoszące się gdzieś nad PKP Wałbrzych Główny.





Szukamy tu wejść do sztolni, ale znajdujemy tylko opuszczone działki.







Powiało kurortowym klimatem. Nawet nie wiedziałam, że to się nazywa "pijałka"

Piękny, słoneczny dzionek. Koniec marca, więc wiosnę czuć już w powietrzu na każdym kroku. Naszą wycieczkę rozpoczynamy na rozległych betonowych placach gdzieś w rejonie stacji PKP Wałbrzych Główny.





Różne drogi prowadzą nas po tych okolicach - zarówno takowe noszące ślady asfaltu, jak i będące sympatycznymi, leśnymi ścieżynami. W tym rejonie szukamy m.in. sztolni.





Dworzec widziany z różnych rzutów, acz zawsze z górami w tle.





Najpierw idziemy obczaić dwie opuszczone wieże ciśnień, stojące w lasku na pagórku, jedna obok drugiej.





Na szczyt pierwszej prowadzi zewnętrzna drabinka - przydatna rzecz, z której nie omieszkamy skorzystać









Z górnych partii drabinki można podziwiać dachy wież oraz okoliczne hałdy. Nie brakuje też oczywiście widoków na pociągi.







Można też zajrzeć wgłąb zbiornika.





Do drugiej wieży włazimy przez okno, bo drzwi nie-wiedzieć-czemu ktoś pozabijał dechami. Może to jakaś odgórna akcja, której celem jest zwiększanie krzepy fizycznej u społeczeństwa i zmuszanie ich do gimnastyki?





Na górę wpełzamy już w sposób klasyczny - wewnętrznymi schodami. Fajne są! Takie kręcone i o dziwo bardzo solidne.













Dalej po drabince można wejść do korytarzyka, który okrąża zbiornik.







Tutaj warto skupić się na patrzeniu pod nogi, bo całkiem porządne podesty w jednej chwili potrafią się zamienić w... nieco ażurowe





Widoki z jednego z górnych okienek.





Można wyleźć drabinami jeszcze wyżej, no ale te drabiny mocno się bujają, więc sobie już odpuszczamy. Byliśmy już na sąsiedniej wieży na samej górze - to wystarczy.





Początkowo był też plan wejścia do opuszczonej lokomotywowni. Od strony torów jednak kręcą się jacyś panowie w odblaskowych kamizelkach, więc nie mam ochoty im leźć w oczy. Zachodzimy więc budynek od tyłu.







Wszystko wydaje się być pozamykane a i w środku nie widać zardzewiałych parowozów, więc nie mam jakiegoś dużego parcia, aby tam włazić za wszelką cenę.





Najciekawsze okazuje się przejście wzdłuż ścian lokomotywowni. Przytykają one do skalnego zbocza. Jest tylko wąski korytarzyk, który na chwilę obecną jest przykryty prawie wodospadem, bo na dachu zalegało dużo śniegu, który teraz masowo topnieje i zlewa się w dół. Przestrzeń wypełnia więc plusk wody oraz zapach wilgoci, mchu i rozmiękłej ziemi.







Idziemy też kawałek wzdłuż torów w kierunku na Boguszów - Gorce. Mijamy ruiny jakiegoś domku przy torach. Wyraźnie wygląda na jakieś zabudowanie związane z koleją, ale nie wiem dokładnie co to było.















Śmiga tu całkiem dużo pociągów - co chwilę ziuuuu! i coś nas mija.







Przykolejowa ruinka chyba najbardziej malowniczo prezentuje się z oddali. Taka utopiona wśród przyrody - wśród gór i lasów. Jakby w jakimś dzikim miejscu, a nie na skraju miasta.



Kawałek dalej linia kolejowa wchodzi w wąwóz.



I tam trafiamy na kolejne ciekawe miejsce - na mapach oznaczane jako ruiny nastawni. Na wysokiej skarpie nad torami stoi betonowy szkielet niewielkiego budyneczku.









Na wypadek deszczu jest nawet minimalne zadaszenie.





Dziś jednak pogoda dopisuje, więc postanawiamy zrobić piknik na dachu. Niestety dzionek się już chyli ku wieczorowi, więc robi się chłodnawo - zwłaszcza, że miejsce jest dosyć wietrzne. Wciągamy na siebie wszystkie ciuchy, którymi mieliśmy wypchane plecaki. Humor dodatkowo poprawia gorąca herbata, widoki na co raz to mknące w dole pociągi i wszechobecne ciepłe kolorki późnego popołudnia.







Mamy okazję odwiedzić też dwa małe tuneliki, którymi błotniste, leśne drogi przebijają się pod torowiskiem.











A! I jeszcze pod takim przechodzimy. Jak ktoś lubi tego typu wiadukty - to tego dnia miałby używanie. Niby nic takiego, ale mnie jakoś zawsze taki tunelik cieszy (to akurat ul. Moniuszki w swojej bardziej leśnej części przecina tory)







A od zewnątrz takie ładne płaskorzeźby.





Wracamy już o zmierzchu przez pagórki pełne klimatów wczesnowiosennych.







Mijamy osiedle starych, ceglanych kamienic przy dworcu PKP Wałbrzych Główny.







Torowiska, przeładunki, gwizd pociągów, niebo w ostatnich kolorach zachodu i chłód ciągnący od częściowo przykrytych jeszcze śniegami gór.