Góry Bez Granic

Rohacze to wiadomo - straszne szczyty w Tatrach. Pewnie ktoś kojarzy jeszcze Rohacz w Sulowskich Skałach, bo tam sporo ludzi chodzi, a nazwa charakterystyczna. Ale jest jeszcze inny Rohacz - Roháč (720 m) na południowym krańcu Sulowskich Wierchów. Tego sobie wypatrzyłem i postanowiłem odwiedzić.

Dojazd daleki, bo ponad 3h. Ukochana chyba pierwszy raz w życiu nie zapytała o której wstajemy. Czyżby zapomniała zapytać? Takie oznaki starości... W każdym razie wstaliśmy o 4:00 i pojechaliśmy do przysiółka Powaskiej Bystrzycy - Horný Moštenec.

Część I - podejście pod Rohacz

Parkujemy w "centrum", parę kroków i jesteśmy w łąkach.



Miły początek dnia w morzach traw.



Nigdy mi się takie widoki nie znudzą.



Zza drzew atakuje kuriozalny Wielki Manin.



Wielki Manin i Sulowskie Wierchy.



Trochę przyjemnego chaszczowanka.



I kolejne dzikie łąki.



Widzimy nasz cel. Miejscowość Podskalie nad nią lekko skaliste górki to rezerwat przyrody Podskalský Roháč, z lewej lekko z tyłu spokojniejszy Roháč.



Za plecami mamy Góry Strażowskie z Ostrą Malenicą po prawej.



Zbliżamy się do naszego Rohacza i od drugiej strony wygląda jeszcze fajniej, bardziej skalisto.



Niższy szczycik.



Oba wierzchołki.



Wyższy. Mam skojarzenia z Rumunią.



Oficjalne wejście do rezerwatu.



Humory mamy świetne, bo piękniej tu niż myślałem. Co przyniesie dzień, czas pokaże

C.D.N.

CUDOWNE !!!

Na początku masz błąd w opisie, nie ma czegoś takiego jak Sulowskie Wierchy, są Strażowskie Wierchy. 3 godziny jazdy, by zaliczyć jeno Rohacz, ambitnie - no chyba że jeszcze gdzieś potem pojechaliście. Wstawanie o 4 rano - tym tutaj nie zaimponujesz. Strażowskie Wierchy to kopalnia wychodni skalnych, coś dla ciebie, jeśli jeszcze nie znasz tego pasma, to jest co poekslporować. Ja je dość dobrze poznałem podczas wrześniowych wyjazdów do Terchowej.

Sprockecie37 - nie strzelisz focha po tej krytyce ?

Sebastian pisze:Na początku masz błąd w opisie, nie ma czegoś takiego jak Sulowskie Wierchy, są Strażowskie Wierchy

Sulowskie Wierchy (słow. Súľovské vrchy) – grupa górska w Górach Strażowskich w Centralnych Karpatach Zachodnich na Słowacji. Obejmuje północną część Gór Strażowskich. Przez geografów słowackich grupa ta jest zwykle wyłączana z Gór Strażowskich i klasyfikowana jako osobna grupa górska w regionie fatrzańsko-tatrzańskim (słow. Fatransko-tatranska oblasť).

Zgadza się, miałem błąd w opisie - nie ma czegoś takiego jak Strażowskie Wierchy, już poprawiam.
A w Górach Strażowskich byłem na wyjeździe kilkudniowym, z pieskiem

Dobromił pisze:Sprockecie37 - nie strzelisz focha po tej krytyce ?

W życiu. Dobra krytyka jak najbardziej wskazana

Część II - zdobywamy Podskalský Roháč

Ruszamy. Zwróćcie uwagę jak mało uczęszczany jest ten szlak. Ledwie delikatna ścieżka.



Nabieramy wosokości.



Eksplorujemy niższy wierzchołek.



Ukochana zadowolona.



Góry Strażowskie, centralnie Ostrá Malenica (909 m), po prawej Butkov (764 m), trzeba się tam kiedyś wybrać...



No dobra to teraz ta większa górka. Fajnie się zapowiada.



Ukochana szlakiem.



A ja obok.



Trochę wysokości jest.



Robi się wąsko i zarasta. Kombinuję.



I wychodzę na wypłaszczenie. W dole Podskalie, a Ukochanej nie ma nigdzie.



Nawołuję, Ukochana odpowiada z dołu. Tobi rzuca się na ratunek.



Okazało się, że szlak jest poprowadzony bardzo ciekawie i chyba nawet trudniej niż ja wychodziłem. Czy Tobi trzyma się ogonem liny jak małpa?



Jesteśmy znowu w komplecie, wychodzimy wszyscy szlakiem.



Ukochana dobrze się bawi.



Tobi walczy o przeżycie.



Jeszcze wypłaszczenie szczytowe.



I dochodzimy do końca szlaku.



Dalej już się nie idzie. Grzbiet jest zarośnięty. Na wprost właściwy wierzchołek Rohacza.



Można się wychylić i zobaczyć większą część pozaszlakowej grani. Rohacz z lewej, a z prawej Tŕnie (716 m), na którym widać z prawej wychodnię skalną. Kiedy robiłem to zdjęcie nie wiedziałem na co patrzę, bo nie planowałem tam być.



Plan był taki, żeby przejść na Rohacz, potem zmienić grań na sąsiednią i dojść do jaskiń. Czy plan się powiódł. Czy przeżyliśmy. Czy Tobi padł z pragnienia, bo nie mieliśmy dla niego wody. Tego wszystkiego dowiecie się w kolejnej części.

C.D.N.

Ależ emocje. Ale piękne góry, to się nie ma co dziwić.

To rzadko oglądane tereny, a tak tam pięknie

Tobi, ale jest twardy skurczybyk, nie poddaje się, taki hardcorowy dziadek ile Tobi ma już lat w przeliczniku na nasze ?

Na nasze to on już nie żyje.

Dobromił pisze:Na nasze to on już nie żyje.

Wreszcie odpowiednia dawka dynamiki, emocji i dramatyzmu. Brawo!

Adrian pisze:ile Tobi ma już lat w przeliczniku na nasze ?

Dla psów starszych niż rok stosujemy formułę logarytmiczną (`16 * ln(wiek psa) + 31`), która lepiej odzwierciedla szybsze starzenie się na początku i wolniejsze później.

Panie Sprocket37 czy zbiera Pan już na adwokata ?

Część III - danie główne - Rohacz na dziko

Ahoj przygodo! Ruszamy na Rohacza.



Można powiedzieć, że jest ścieżka. Przechodzi raz jedną raz drugą stroną grani.



Głównie z powodu omijania skałek ukrytych wśród drzew.



Czasami trzeba zdobywać punkty widokowe na skałkach.



Warto



Kontynuujemy. Zdarzają się takie szersze miejsca.



Ale są też takie węższe.



Ukochana zobaczyła okno skalne.



Dla zdjęć, dla lajków wydrapała się tam, ale było strasznie co widać po dziwnym uśmiechu.



Widok z okna.



Idziemy dalej.



Kolejne punkty. Kolejne fotki.



W końcu atak szczytowy.



Ostatni punkt widokowy. Tam gdzie kończy się szlak to ten szczycik w dole po lewej stronie. Niedaleko, ale szło się długo, bo się delektowaliśmy okolicznościami przyrody. Jak ja lubię takie miejsca!



Jeszcze widoczek bez ludzi.



Kulminacja szczytowa parę metrów obok, ale już bez widoków. Ścieżka prowadzi dalej grzbietem, ale my mamy inne plany.



Teraz coś czego obawiałem się najbardziej. Porzucamy grań i schodzimy na przełęcz kompletnie na wyczucie.



Obawiałem się, że albo będzie zachaszczowane, albo za stromo, albo nie trafimy w przełęcz. Okazało się, że martwiłem się na zapas. Pięknie trafiliśmy.



Tobi nawet znalazł wodopój. Już od dłuższego czasu widać, że intensywnie szukał wody. Emocje w skałkach wyczerpują.



Następnie wyszliśmy na sąsiednią grań i wystarczyło iść nią do końca, aby dojść do skał i jaskiń poniżej. W teorii nic trudnego. W praktyce okazało się, że skały na tej grani, które trzeba było obchodzić sprawiły, że pozmieniały nam się kierunki. Na tym zdjęciu widać kto jest winny. To Ukochana pokazuje zły kierunek. Tobi patrzy w dobrą stronę.



Odbiliśmy więc w boczny grzbiet, który wyglądał bardzo przyjaźnie.



Nic nie podejrzewając kierowaliśmy się wprost ku zagładzie...

C.D.N.