Jak się wkurzyłem pod Luboniem
: 2021-04-08, 16:23
W pewien listopadowy dzień biorę urlop i jadę na Luboń Wielki i po drodze na wschód słońca na Polanie Surówki. Lubię tę trasę niebieskim szlakiem z Naprawy, wg mnie jest to najciekawszy szlak na ten szczyt, właśnie z uwagi na piękne widoki po drodze z Surówek.
Parkuję auto w Naprawie i po około godzinie marszu jestem już na Surówkach. Nad Luboniem powoli wstaje słońce, warunki wydają się być fajne, niestety wieje bardzo mocny wiatr. Rozkładam statyw i wykonuję pierwsze zdjęcie. Cholera, poruszone – statyw drga na wietrze. Pierwsza myśl, trzeba go obciążyć plecakiem, ale ta myśl pojawia się sekundy za późno, bo w międzyczasie statyw wraz z aparatem ląduje na ziemi zdmuchnięty podmuchami wiatru. Niestety, efektem upadku jest uszkodzenie mocowania obiektywu, które po prostu pęka od uderzenia, dodatkowo nie wiadomo, co tam słychać wewnątrz obiektywu, może się okazać, że wymaga poważnej naprawy albo wyrzucenia do kosza / sprzedania na części. Nie sprawdzę tego na miejscu, dopiero w Krakowie w serwisie.
Plany foto szlag trafił. Zostaje mi tylko fotografowanie tym długim zoomem, do którego wzdycha Sokół (Nikkor 70-300mm). Opanowuję emocje, patrzę na oświetlone porannym światłem Tatry i spędzam miły poranek na Surówkach, choć wiatr bardzo mocno dokucza. Żeby zrobić zdjęcie całego pasma Tatr, składam panoramę ze zdjęć z długiego zooma.
Problem polega na tym, że trochę wkurzam na tę awarię obiektywu i pewnie duże wydatki do poniesienia na serwis lub zakup nowego. Odechciewa mi się wycieczki na Luboń.
Tu można sobie zadać fundamentalne pytanie: czy warto chodzić w góry bez sprzętu foto? Akurat dziś mam z tym problem, ale Luboń jest blisko od Krakowa i mogę tam przyjechać jeszcze wiele razy, więc mnie „nie ciśnie” na dojście na wierzchołek.
Wracam do Naprawy. Jako że czasu mam dużo, idę jeszcze na polany znajdujące się nad „Zakopianką” koło przysiółka Mały Luboń. Nadal strasznie wieje, co widać na poniższym zdjęciu. Jest już późna jesień, większość liści już opadła, ale gdzieniegdzie jeszcze one się żółcą na drzewach. Pod Tatrami unosi się fotogeniczna mgiełka, widać też fragmenty nowych odcinków drogi ekspresowej S7.
Po drodze jeszcze łapią mnie „paparazzi” na radarze w Gaju, chociaż ustawienie radarów znam na „Zakopiance” na pamięć, tu jednak nastąpiła chwila nieuwagi (może przez wkurw) i 100 zł poszło na ratowanie dziury budżetowej.
Okazało się, że poza złamaniem bagnetu mocującego obiektyw w body (plastikowa konstrukcja, jak to w tańszych seriach), którego wymiana kosztowała mnie 100 zł obyło się bez innych strat. Obiektyw pracuje prawidłowo, całe szczęście.
Parkuję auto w Naprawie i po około godzinie marszu jestem już na Surówkach. Nad Luboniem powoli wstaje słońce, warunki wydają się być fajne, niestety wieje bardzo mocny wiatr. Rozkładam statyw i wykonuję pierwsze zdjęcie. Cholera, poruszone – statyw drga na wietrze. Pierwsza myśl, trzeba go obciążyć plecakiem, ale ta myśl pojawia się sekundy za późno, bo w międzyczasie statyw wraz z aparatem ląduje na ziemi zdmuchnięty podmuchami wiatru. Niestety, efektem upadku jest uszkodzenie mocowania obiektywu, które po prostu pęka od uderzenia, dodatkowo nie wiadomo, co tam słychać wewnątrz obiektywu, może się okazać, że wymaga poważnej naprawy albo wyrzucenia do kosza / sprzedania na części. Nie sprawdzę tego na miejscu, dopiero w Krakowie w serwisie.
Plany foto szlag trafił. Zostaje mi tylko fotografowanie tym długim zoomem, do którego wzdycha Sokół (Nikkor 70-300mm). Opanowuję emocje, patrzę na oświetlone porannym światłem Tatry i spędzam miły poranek na Surówkach, choć wiatr bardzo mocno dokucza. Żeby zrobić zdjęcie całego pasma Tatr, składam panoramę ze zdjęć z długiego zooma.
Problem polega na tym, że trochę wkurzam na tę awarię obiektywu i pewnie duże wydatki do poniesienia na serwis lub zakup nowego. Odechciewa mi się wycieczki na Luboń.
Tu można sobie zadać fundamentalne pytanie: czy warto chodzić w góry bez sprzętu foto? Akurat dziś mam z tym problem, ale Luboń jest blisko od Krakowa i mogę tam przyjechać jeszcze wiele razy, więc mnie „nie ciśnie” na dojście na wierzchołek.
Wracam do Naprawy. Jako że czasu mam dużo, idę jeszcze na polany znajdujące się nad „Zakopianką” koło przysiółka Mały Luboń. Nadal strasznie wieje, co widać na poniższym zdjęciu. Jest już późna jesień, większość liści już opadła, ale gdzieniegdzie jeszcze one się żółcą na drzewach. Pod Tatrami unosi się fotogeniczna mgiełka, widać też fragmenty nowych odcinków drogi ekspresowej S7.
Po drodze jeszcze łapią mnie „paparazzi” na radarze w Gaju, chociaż ustawienie radarów znam na „Zakopiance” na pamięć, tu jednak nastąpiła chwila nieuwagi (może przez wkurw) i 100 zł poszło na ratowanie dziury budżetowej.
Okazało się, że poza złamaniem bagnetu mocującego obiektyw w body (plastikowa konstrukcja, jak to w tańszych seriach), którego wymiana kosztowała mnie 100 zł obyło się bez innych strat. Obiektyw pracuje prawidłowo, całe szczęście.
jeszcze ci się może odmienić z czasem ...