Góry Bez Granic

Równo rok temu z moją piętnastką wędrowaliśmy pienińsko-beskidzkimi szlakami. Już wtedy postanowiliśmy,że pod koniec tego roku szkolnego też będą góry. W październiku mieliśmy już jasno sprecyzowany cel No a później przystąpiłam do pracy nad jego realizacją, czyli po prostu należało wszystko pozałatwiać:noclegi, wyżywienie, dojazd, przewodnika... Czas mijał szybko i wreszcie nadszedł ten dzień. Wyruszyliśmy.

Dzień 1.
Do Rabki przyjeżdżamy około 10-tej. Pogoda cudna! Po szybkim zakwaterowaniu witamy się z przewodnikiem i w drogę Najpierw oczywiście zwiedzanie miasta. Dworzec i pomnik Mikołaja-podobno świętego, a później Park Zdrojowy.





Przy tężni zatrzymujemy się na dłuższą chwilę.



A potem dalej przez park.







Po wyjściu z parku kierujemy się na czerwony szlak.



Pogoda jest wymarzona, więc na widoki nie trzeba długo czekać.



Jest i Królowa


Są także ONE.



Luboń Wielki z tego miejsca wygląda zacnie. Budzi respekt, a w niektórych nawet mały lęk.



Po drodze zatrzymujemy się dość często, przewodnik gwarą góralską opowiada ciekawe legendy, historie związane z Rabką i górami.







Do schroniska docieramy około 14-tej. Godzinka relaksu. Odpoczynek, sernik na ciepło z sosem borówkowym i bitą śmietaną i fotki oczywiście.

















Wracamy do Rabki tym samym szlakiem, ale przewodnik pokazuje dzieciakom jeszcze deptak i słynną fontannę ze słoniami, która w nocy gra i świeci.Jest dzień, więc brak efektów, jedynie woda się z niej leje.



Spacerkiem wracamy do ośrodka na pyszny obiad, w zasadzie obiadokolację , potem odpoczynek i do wieczora zabawy na placu obok ośrodka i w sali gier. I tak mija nam pierwszy dzień wycieczki.

Młodzież była z pewnością zachwycona, a mogli iść do Rabkolandu.

ceper pisze: a mogli iść do Rabkolandu.

Musieliby najpierw zmienić wychowawcę To nie koniec, dopiero początek. Wycisk był jeszcze przed nimi.

Jeżeli klasa zgrana to taka wycieczka jak najbardziej może być przyjemna

Zgrana jak najbardziej, ale ważne jest głównie to,żeby była chęć chodzenia po górach, bo młodzież teraz dość rozleniwiona bywa.

Dzień 2
Wstajemy dość późno, bo dopiero o ósmej. O dziewiątej śniadanie, a zaraz po nim przychodzi przewodnik i podjeżdżamy busem do Rabki Zaryte. Niebieskim szlakiem zmierzamy ku górze. Pierwszy dłuższy postój przy tej dziwnej kapliczce.



Od tego miejsca podejścia coraz bardziej strome. Jest gorąco, w zasadzie to duszno, idziemy więc dość wolno lasem.




Dobrze ponad 2 godziny czasu zajmuje nam dotarcie na Luboń Wielki, ale szczyt w końcu zdobyty.Dla niektórych dzieciaków to rekord wysokości. Znów godzinka na odpoczynek, zjedzenie lodów, zakup odznak...i fotki. Odsłania się piękna panorama Beskidu Makowskiego i Wyspowego, aż po Mogielicę.









Po godzince pobytu na Luboniu Wielkim wracamy spacerowym zielonym szlakiem.



Dopiero po wyjściu z lasu, czyli prawie na dole odsłaniają się znów widoki. Tatr niestety dzisiaj nie uświadczy, wszystko jakby trochę za mgłą. Na polance koło kapliczki odpoczywamy dłuższą chwilkę, przewodnik opowiada o Janosiku, a ja wykorzystuję ten czas na fotki, bo miejsce dość urokliwe z widokami głównie na gorczańskie szczyty.







Na przystanku w ciągu kilku minut łapiemy busa, wracamy do ośrodka na obiadokolację. Wieczorkiem jest grill , a później burza z deszczem. Od południa coś wisiało w powietrzu, ale plan na ten dzień w 100% został zrealizowany, no może w 99, bo jeszcze mieliśmy iść zobaczyć jak nocą świeci fontanna i posłuchać jak gra, a burza nam to uniemożliwiła.

Ja też dość późno wstałem, wszak mamy weekend. Śniadanie i obowiązki małżeńskie mnie zmogły, że ponownie wpadłem w objęcia Morfeusza. Przed chwilą wstałem rześko i ruszamy na działkę, tam teściowa czeka z obiadkiem.

Na Luboń to się idzie żółtym, są gołoborza i miejsce na chwilę zadumy.

ceper pisze:Na Luboń to się idzie żółtym, są gołoborza i miejsce na chwilę zadumy.

Tak, na pewno, z gromadką dzieci Ja chcę jeszcze trochę popracować. Wracała z nami kobieta, która żółtym wchodziła. Przed nią grupa gimnazjalistów.Jeden skręcił nogę, drugiemu coś się w rękę stało. A dwunastolatkowie rzeczywiście zainteresowani są zadumą

Gołoborze skojarzyło mi z zabawą w śnieżki, dokładnie z obozem narciarskim w Mariańskich Łaźniach. Szliśmy do kościoła grupą 7 osób: 3 Polki, 3 Polaków i Syryjczyk. Wywiązała się zabawa ja kontra pozostali, której wynik z góry był przesądzony. W kościele dostąpiłem przebaczenia winy, bo dopiero po tygodniu dowiedziałem się, że dziewczyna podczas kanonady dostała śnieżką w twarz. Nie pomyślała, że można zrobić uskok, unik lub odchylić głowę. To była prawdziwa blondynka.

Można było iść powoli, teoretycznie podejścia tyle samo metrów, a szlak ciekawszy - raczej tylko na podejście.

Fajnie mieć taką nauczycielkę. Ciekawe czy, któryś z uczniów to doceni, my w liceum tylko raz pojechaliśmy do Wisły. Całe wyjście w góry to kawałek drogą koło Wisły, w kierunku na Baranią...

laynn pisze:Fajnie mieć taką nauczycielkę. Ciekawe czy, któryś z uczniów to doceni, my w liceum tylko raz pojechaliśmy do Wisły. Całe wyjście w góry to kawałek drogą koło Wisły, w kierunku na Baranią...

W podstawówce na wycieczki klasowe nigdy w góry nas nie brano, a w liceum byliśmy w Pieninach-na Trzech Koronach i w Górach Stołowych.Wszystko zależy od nauczyciela, jak nie lubi po górach chodzić , to i nie pojedzie. Mój syn był w gimnazjum na Babiej Górze, był tydzień w Bieszczadach, w liceum w Pieninach i w Tatrach. Trafił na fajne nauczycielki, które kochały góry.
Jest jeszcze druga strona medalu-trafiają się klasy, które o górach ani słyszeć nie chcą. Moja poprzednia miała problem z dotarciem do Siklawicy.

Dzień 3-ostatni

Śniadanie, pakowanie bagaży. Ma być relaks bez pośpiechu, to będzie. Pogoda nieco gorsza niż w poprzednie dni, ale nie pada, co jakiś czas zza chmur wygląda słońce.
Idziemy na spacerek na ścieżkę edukacyjną Krzywoń. Częściowo nasza trasa pokrywa się z żółtym szlakiem, który prowadzi na Piątkową Górę. Ścieżka zaczyna się przy leśniczówce, ma nieco ponad 2 kilometry długości i składa się z 8 przystanków. Zatrzymujemy się przy każdym z nich, czytamy informacje na tablicach, czasem siadamy na ławeczkach, robimy fotki.



















Największą atrakcją tego spaceru okazuje się spotkanie z salamandrą plamistą. Każdy robi jej zdjęcie.



Wracamy nieco inną drogą, przez zarośla, potem przez park. Idziemy do centrum Rabki do sklepów z pamiątkami i po oscypki. Zakupy zajmują sporo czasu.Po dość późnym obiedzie przyjeżdża po nas busik i wieczorkiem, zadowoleni z wycieczki wracamy do domów.

Za rok znów mają być góry. Tak zadecydowano wspólnie.

Nie byłem na tej ścieżce, ale za to często zatrzymuję się przy Piątkowej Górze, dokładniej przy kościele pw. Świętego Krzyża z pięknym widokiem na Babią, ale to kawałek drogi dalej.

Praktyczne znaczenie słowa turystyka pojawiło się u mnie dopiero w Czechach. W podstawówce (wiocha zabita dechami i czasy PRL) nie byłem na żadnej wycieczce nie licząc prawie codziennych spacerów wygonami losu, zaś w LO raz na półdniowej wycieczce do Teatru Wielkiego w Łodzi (chyba jakaś lektura).

Drewniany kościółek na Piątkowej Górze to koło Zakopianki. Nieraz przejeżdżaliśmy obok, ale jakoś nie pomyślałam,żeby zajrzeć do kościółka.
W sumie to w ciągu trzech dni niewiele da się zrealizować. Chyba wpadnę do Rabki w najbliższym czasie choćby na dzień.