Nadejszedł.
W sobotę zdjąłem z wozu zimowe buty, założyłem slicki, zgarnąłem z Miechowa rodziców, celem zapewnienia właściwej opieki dla latorośli.
W niedzielę pobudka o 5:30, na stary czas 4:30. Start spod domu 6:15, kawka na stacji, w Białej Wodzie meldujemy się o 7:45.
Słońce już całkiem wysoko, ale temperatura -2,5. Rześko. Na parkingu jesteśmy sami. Wciągamy bułę z kotletem i start ostry czerwonym szlakiem 8:15. Mijamy bazaltową skałkę, wytaczamy się na pierwszą polanę z jako takim widokiem. Trzy Korony już czekają.

Kawałek dalej szerszy kadr prezentuje się tak:

Widać też Radziejową. Żona nie wierzy, że to tak w pizdu stąd. od razu przypomina mi się reakcja Basi na widok Chatki na Potrójnej z drogi na Groń JPII

Parę kroków wzwyż i pojawiają się Himalaje:


W oczach rosną niemal..

Robi się na tyle ciepło, że krótki rękaw wystarcza. Do tego gorące widoki na Pieniny, Tatry, trawę i choinki:

Potem wkraczamy w las, następnie w bajoro.. Docieramy do Litawcowej i zmieniamy szlak na niebieski w stronę Wielkiego Rogacza. Widoki coraz dalsze, widoczność niestety coraz słabsza. Już wiemy, że na Tatry z Radziejowej raczej szans nie ma..


Zaczyna się strefa lodu i wiecznej zmarzliny.

Na północnych stokach śniegu trochę jest. Nie spodziewałem się go, a tymczasem wiele fragmentów trasy aż do Przełęczy Żłóbki leci po śnieżno-lodowych płatach.
Okazało się też, że halny zboczy Radziejowej nie oszczędził:

Potem jeszcze kawałek konkretnego podejścia na szczyt i oto lądujemy na Radziejowej. Wieża jest. Kobita nie czeka, tarabani się na górę:

Składam kije i podążam za Nią z nadzieją, że mnie stamtąd nie zrzuci. Tak jak się spodziewałem Tatr już w zasadzie nie widać. Ale panorama na cztery strony świata i tak robi wrażenie





Zejście przez Obidzę i Białą Wodę. Zdjęcia z Białej Wody były w relacji z sierpnia, więc nie dubluję

