Spokojny wrześniowy urlop bez napinki

Adrian · Cieszynioki Wiek: 40 Dołączył: 13 Lis 2017 Posty: 9370

Żeby tylko pamiętać przy nominacjach ... A masz tu troche fajnych zdjęć

Super 👍

sprocket73 · Dołączył: 14 Lip 2013 Posty: 5518

Adrian · Cieszynioki Wiek: 40 Dołączył: 13 Lis 2017 Posty: 9370

Cytat:

W necie są zdjecia, że jest tam więcej krokusów niż w Chochołowskiej.

No i po krokusach! Powiedziałeś to głośno, jak to ludzie przeczytają, to po krokusach ... :nie

laynn · Wysłany: 2019-09-30, 15:04

dakOta · Dołączyła: 01 Sty 2014 Posty: 1037 Skąd: Kraków

laynn · Wysłany: 2019-09-30, 18:42

sprocket73 · Dołączył: 14 Lip 2013 Posty: 5518

Część IX

Dzień w którym pogoda miała się popsuć... ale dopiero po południu.
Jeszcze przed wschodem Tobi został obudzony i z zaskoczenia postawiony przed komisją lekarską, która wydała orzeczenie "zdrowy". Procedura amputacji łapki została anulowana.
O wschodzie słońca byliśmy już w drodze. Zapowiadał się pogodny dzień. Monte Prena i pasące się u jej stóp koniki.

Corno Grande, jakoś się opatrzyło i już nie przeraża tak bardzo.

Autem wyjeżdża się bardzo wysoko, bo aż na 2100 m. Nad Corno Grande wisi niepokojąca chmurka, czyżby już po ptokach? Nie będzie widoków? Oby to była tylko taka chmurka poranna.

Wyruszamy. Szlak jest dość szeroki, umocniony. Ludzi też trochę, mimo środka tygodnia.

Widok wstecz.

Dochodzimy na przełęcz. Obraz Corno Grande jest zniewalający. Wciąż jest chmurka, ale mniejsza... zanika, to dobrze.

Ciekawie jest w każdą stronę.

Również do tyłu.

Zbliżamy się utrzymując wysokość. Wciąż niskie słońce dodaje uroku.

Piękne skały. Takie dzikie.

Okolice szczytu. Tam gdzieś na wprost wchodzi najtrudniejszy wariant szlaku.

Ciągle zmienia się perspektywa. Wg moich ustaleń, tym dość łagodnym grzbietem od lewej wychodzi wariant średnio-trudny. Stąd wygląda spoko. Ciągnie mnie do niego, choć ustalone mamy, że wychodzimy najłatwiejszym.

Za plecami również niezmiennie atrakcyjnie.

Zaczynamy podejście na kolejną wyższą przełęcz.

Grzbiet chwilowo traci się z oczu.

To już za nami.

Jesteśmy na przełęczy. Gdzieś tu powinno być odejście na wariant średnio-trudny. Jednak go nie widzę.

Może będzie wyżej, idziemy kawałek stromą ścieżką wśród kamieni, góra znowu znika z oczu.

Kiedy się pojawia tracę trochę orientację. Myślałem, że wariant średnio-trudny idzie tym grzbietem po prawej, ale skoro nie było żadnej tabliczki, to może wcale nie. To co na wprost wcale nie wygląda łatwo, więc może to jest ten wariant, po tym grzbieciku od lewej, natomiast najłatwiejsza droga przechodzi dołem na drugą, niewidoczną w tym momencie stronę i tam gdzieś prowadzi zakosami na górę?

Widok wstecz.

No nic, idziemy dalej, przestrzenie są spore. Ukochana też patrzy przed siebie i mówi, że to co widzi to na pewno nie jest wariant prosty, więc jest za tym, żeby wybrać tą niższą ścieżkę w lewo i przejść za groźnie wyglądający grzbiet od tyłu.

Jesteśmy coraz wyżej i ciągle się spieramy. Ukochana podejrzewa, że chcę ją wmanewrować w wariant trudniejszy. Ja już sam nie wiem, jestem tak na 80% pewny, że przed nami wariant łatwy, ale moja pewność spada im jesteśmy bliżej, bo to wcale nie wygląda tak banalnie. Widać, że jacyś ludzie, którzy próbowali iść w górę, wrócili się i zeszli na tą niższą ścieżkę, co jeszcze bardziej rzuciło podejrzenie, że wariant łatwy idzie dołem. Dochodzimy do rozstajów, szlak jest na obu ścieżkach. Mówię Ukochanej - idziemy do góry.

Kurcze... wariant łatwy? Oczywiście wszystkie kamienie się ruszają.

Wyżej okazało się, że to faktycznie wariant łatwy, bo ścieżka idąca dołem, za grzbietem schodzi jeszcze bardziej w dół do schroniska. Trzeba przyznać, że oznaczenia w tych górach są dużo gorsze niż u nas. Ale może to i dobrze, trzeba ćwiczyć wyobraźnię i być świadomym tego gdzie się chodzi. Z drugiej strony we mgle, jak się nie zna dobrze szlaku, to nawet nie ma co się zapuszczać.

Napieramy. Jest stromo, przestrzennie. Na razie idzie dobrze.

Tobi jak zwykle przodem. Patrzę jak łapka, ale w porządku, w zasadzie nie utyka w ogóle. Bałem się, że ciągnę go tu na siłę, ale humor mu dopisuje.

Zbliżamy się do grzbietu.

Główny wierzchołek już blisko, choć kawałek jeszcze jest.

Nawet tutaj jest miejscówka na mały biwak.

Pokazuję Ukochanej w dole schronisko, do którego szła ta dolna ścieżka. Dopiero teraz mi uwierzyła, że faktycznie idziemy wariantem łatwym. Oznacza to, że będziemy dokładnie tą samą drogą schodzić... pojawiają się wątpliwości, czy to się uda?

Jednak na razie trzeba wciąż napierać w górę, już blisko. Niedaleko wierzchołka spotykamy grzbiet, którym szedł wariant średnio-trudny. Są na nim znaki. Więc jednak miałem rację w początkowej ocenie przebiegu szlaków.

Szczyt i widoki z niego. Te najbliższe, prosto w dół.

Te dalsze.

Stamtąd przyszliśmy.

Parking ze stacją kolejki.

Najdalsza góra to Monte Camicia, a na prawo od niem Monte Prena. Wyglądają na niskie.

To my, dla nas to nowy rekord wysokości 2912 m. Poprzedni był 2911 m Skolio w masywie Olimpu. Niewielka poprawa, ale zawsze coś

A to Tobi, wyniesiony dodatkowe 2 metry

Widać też miejscowego psa. Bez opiekuna, pewnie lubi turystykę i wychodzi z dołu razem z ludźmi, po czym kulturalnie żebra o jedzenie.

To drugi, niższy o 9 metrów wierzchołek Corno Grande. Trudniej dostępny. Tylko szlakiem trudnym.

A to schron po tym drugim wierzchołkiem. Wszystko na max zoomie.

Pora na zejście. To najtrudniejsza część wycieczki. Idealnie sprawdza się wariant z Monte Prena. Ja idę przodem starannie wybierając drogę, Ukochana po moich śladach. Trwa to długo, bo do przejścia sporo, ale kończy się pełnym sukcesem. Łatwo nie jest, bo wszystko się sypie. Ludzie idą różnymi ścieżkami, jedni radzą sobie lepiej inni gorzej. Wychodząc widziałem, że od dołu idzie ktoś z dwoma psami. Okazało się,że to samotna dziewczyna, nie najlepiej radząca sobie w tych warunkach. Spotkaliśmy ją na zejściu. Nie osiągnęła szczytu, zawróciła i miała wielkie problemy, żeby zejść. Próbowała dnem żlebu, cały czas na tyłku, razem z osuwającymi się w dół kamieniami. Była nie dalej niż 30 metrów od nas. Nawiązałem z nią rozmowę i przekonałem, żeby poszła tak jak my, że jest dużo łatwiej. Posłuchała i przeżyła.

A na zdjęciu młody chłopak - silny, odważny i głupi. Wyszedł razem z kolegą najtrudniejszym wariantem szlaku. A na zejściu zrobił sobie skrót przez stromy piarżysty stok. Miejscami jechał razem z kamieniami jak na nartach. Kilka razy tracił równowagę i zsuwał się parę metrów na tyłku. Czatowałem z teleobiektywem, aż poleci na twarz. Byłem pewny, że to tylko kwestia czasu. Myliłem się, dał radę, przeżył.

Udało się pokonać cały groźny osypujący się odcinek. Pojawiły się chmury.

Jeżeli tak ma wyglądać pogorszenie pogody, to fajnie.

Schodzimy coraz niżej. Jesteśmy już w strefie traw. Kadr podobny do porannego, ale całkiem inne światło. Na zdjęciu jest "uratowana" przeze mnie dziewczyna z dwoma psami. Psy są luzem. Większy to border collie, a mniejszy, wysunięty do przodu, to mały kundelek. Wszystkie spotkane tego dnia psy były luzem (łącznie z Tobim 5 sztuk) i żaden turysta nie dziwił się, że w górach jest ktoś z psem. W TPN pies to przestępstwo, katastrofa ekologiczna, zagrożenie dla dzikich zwierząt i ludzi.

Na koniec postanawiamy wydłużyć trasę o jeszcze jedną małą górkę i schronisko.

Zawsze to coś nowego, jakiś mały bonusik mile widziany.

W nagrodę widoczek.

Można wracać do auta.

Wycieczka zakończyła się pełnym sukcesem. Corno Grande zdobyte. Poziom trudności, znowu największy jaki do tej pory mieliśmy, ale jednak nie przesadzony ani trochę ponad możliwości. W sam raz na nasz obecny poziom.
Ukochana chce urobić coś powyżej 3000

Czułem się całkowicie spełniony

C.D.N.

sokół · Dołączył: 06 Lip 2013 Posty: 12257 Skąd: Bytom

No, nie spodziewałem się takiego happy endu, ale... pogratulować. Można by rzec, że zostałeś sowicie nagrodzony za cierpliwość i za... szybki kurs weterynarii.

Dużo fajnych fotek zrobiłeś, ale ta to dla mnie miazga totalna!

sprocket73 · Dołączył: 14 Lip 2013 Posty: 5518

Tobi to prawdziwy twardziel

Zresztą potrzebował jakąś większą górkę, do korony

Pisząc relację przeżywam te chwile jeszcze raz.

laynn · Wysłany: 2019-09-30, 22:03

Sebastian · Wysłany: 2019-09-30, 22:52

Zdjęcie na szczycie z Tobim - rewelacja!

sprocket73 · Dołączył: 14 Lip 2013 Posty: 5518

Sebastian... krzywe, nie za dobrze wykadrowane, poza tym niezgodne z ustawą o ochronie zwierząt

Jedyne co w nim można podziwiać to fantastyczność Tobiego

Sebastian · Wysłany: 2019-09-30, 23:21

Wiem, że jak to zdjęcie zanalizować, to faktycznie jest złe. Ale ta twoja postawa zwycięzcy prostuje horyzont.

Iva · Wysłany: 2019-10-01, 09:04

Boski urlop. A zdjęcia gór z chmurkami nigdy nie przestaną mnie zachwycać.

Dobromił · Dołączył: 09 Lip 2013 Posty: 14355

Od tej bieli skał pozytywniej patrzę na świat

Góry Bez Granic » Góry » Nasze wycieczki i wyprawy » Świat » Spokojny wrześniowy urlop bez napinki	Idź do strony: « 1 2 3 «» 8 9 10 11 »