Biwak w Górach Stromych (zwanych też Suchymi czy Kamiennymi) (2023) |
| Autor |
Wiadomość |
buba 
Dołączyła: 09 Lip 2013
Posty: 6105
Skąd: Oława
|
 Wysłany: 2023-09-01, 20:39 Biwak w Górach Stromych (zwanych też Suchymi czy Kamiennymi) (2023)
|
|
|
Ruszamy ze stacji kolejowej Wałbrzych Główny. Przy peronach krótkie przepakowanie w miłych dla oka klimatach.
Początkowy odcinek trasy tuptamy przez miasto.
I wyłazimy prosto na "Adrię" - knajpę, gdzie 10 lat temu mieliśmy okazję chwilę posiedzieć przy okazji zlotu z forum sudeckiego.
Mamy bardzo miłe wspomnienia z tego miejsca! Tak to wtedy bywało:
Jakiś czas temu obiło mi się o uszy, że Adria zakończyła swą działalność. W sklepie obok jednak dowiadujemy się, że ogólnie wciąż działa i ma się dobrze. Acz akurat my trafiliśmy dziś w zły termin - urlop właścicieli. I w sumie chyba dobrze, że tak wyszło. Z sentymentu do tego miejsca pewnie byśmy na jakieś piwko wstąpili - i to byłoby to pół godziny, którego potem by nam bardzo zabrakło. My o tym w słoneczne południe jeszcze nie wiedzieliśmy. Ale los pewnikiem znał przyszłość i jak zwykle dobrze naszymi ścieżkami pokierował! Są więc tylko szybkie zakupy i nurkujemy pod malowniczy wiadukt.
Dziś towarzyszy nam zalana słońcem droga i zapach topiącego się asfaltu. Jakże inaczej tu wszystko wyglądało podczas poprzedniego pobytu!
Opuszczony kościół miga nam gdzieś z daleka.
Z głównej drogi skręcamy w bok. Od razu zaczyna być jeszcze sympatyczniej (choć w Wałbrzychu to chyba wszędzie jest miło  Po pierwsze płytówka.
Po drugie - osiedle wagono-baraków!
Ostatnie domostwa i pranie suszące się na widokowych łąkach.
Wchodzimy w las. Cienisty i bzyczący tysiącem much, komarów, strzyżaków i wszystkiego innego latającego badziewia. Może tu coś zdechło? Albo toto nie lubi słońca i masowo się ukryło w cienistościach? Z ulgą wychodzimy na kolejne mniej lub bardziej widokowe polany.
Miejski krajobraz o dużym zróżnicowaniu - są i bloki, i kościoły, i wyrobiska, i kolejowy załadunek żwiru.
No i kopalnie oczywiście! Jeśli ktoś potrafi zlokalizować jakie to szyby to byłabym bardzo wdzięczna. Jest to widoczne z niebieskiego szlaku przed Barbarką.
Kamieniołom na Barbarce jest dosyć łatwo przegapić.
I znów na przemian - cieniste lasy...
... i wygrzane łąki nad Glinikami.
Miejskie zabudowania Glinika Nowego dziwnie wyglądają w tym leśno-łąkowym krajobrazie.
Kawałek przez teren zabudowany szlak idzie asfaltem. Słupów ci tu dostatek.
Zabudowania pełne różnej maści drzwi...
Mijamy niewielki kościółek.
Jest dziś szansa wejścia do środka. Ale jakoś wybitnie nie mam na to ochoty. Właśnie szykuje się pogrzeb. Na środku stoi już katafalk, świeczniki, schodzą się ludzie. Udaje się podsłuchać, że nieboszczyk (którego właśnie wiozą w naszą stronę) zmarł na jakąś dziwną chorobę. Są też rozmowy zahaczające o metafizykę (oględnie mówiąc). Atmosfera nie zachęca do pozostania, zwiedzania czy oddawania się modlitwie lub medytacji. Jakby coś iskrzyło w powietrzu. Spadamy stąd i to w podskokach!
Pniemy się na zbocza góry Gliniczek. Towarzyszy nam mały wąwozik o czerwonawych zboczach.
W okolicach szczytu robi się nieco hmmm... przestrzennie?
Stwierdzamy, że to dobre miejsce, aby wciągnąć drugie śniadanie.
A tu żesmy sobie trochę poszli w złą stronę. Ale były tego plusy - bardzo ładna ta droga!
Pierwszy raz widzę kałuże tak szczelnie zarosłe rzęsą wodną. Ciekawie wyglądają żyjące w nich żaby, jak się wyłaniają - to jak jakis potwór z bagien!
Łąki nad Unisławiem zachwycą każdego miłośnika płowych barw!
Modrzewiowa firanka przegradza leśne ścieżki.
No i Unisław. Kolejna miejscowość, przez którą trzeba dziś przemaszerować.
Wygląda na szczątki wagonu.
A obok chyba kiedyś był dom. Wystrój posesji więc ogólnie spójny i utrzymany w konwencji.
Są też szopy - całkiem sporych gabarytów.
Kościół ładnie się prezentuje na tle błękitów.
A ten rulon siana wygląda jakby próbował się ukryć w trawie! Pewnie mu dobrze na słońcu i nie chce, żeby go zawieźli do stodoły! 
Przygotowali nam drewno na ognisko! 
Przeszukiwanie ceglanego skarbca.
To nie przypadek. Od czasu zeszłorocznego wyjazdu do Bułgarii i znalezienia tam świnio-niedźwiedzia na cegłowisku - zawsze tak się kończy!
Tym razem niestety rude gruzowisko nie jest tak obfite w cenne artefakty.
W dalszą trasę idziemy żwirową drogą, która wbija pomiędzy Stożek Wielki i Bukowiec. Góra więc z prawej, góra z lewej, a my sobie pełzniemy przez łagodne wzniesienia szumiących łąk.
Mijają nas dwa pojazdy. Traktor zwożący siano.
I szalony Białorusin biorący zakręty ze zgrzytem opon. Co go tu przywiało na polne, dolnośląskie dróżki?
Choć z drugiej strony podobną rozkminę mogli mieć lokalsi nad jakims białoruskim bagnem, gdy dziwny busio spadł tam z księżyca
Mijamy głaz pamiątkowy postawiony na miejscu tajemniczego morderstwa sprzed prawie 80 lat.
Schodzimy do Sokołowska.
Te bele siana to chyba jak kręgi w zbożu. Pewnie patrząc z powietrza układają się w jakieś mandale!
A tu kolejne znaki od obcych? Co oni u licha nam chcą powiedzieć???
Zaułki Sokołowska.
Ładnie toto wygląda na zdjęciach - tak sielsko i klimatycznie. A tak serio, na żywo, to miejscowość zrobiła na nas tym razem bardzo złe wrażenie. Tłum, hałas, zła energia. Bleeee... Szybko się stąd zmywamy.
Przy cerkwi jeszcze było słychać dyskotekowe łupanie i łaziły jakieś znudzone bandy małolatów drąc japy.
Przy zameczku Friedenstein już wróciła cisza i bardziej akceptowalne zagęszczenie ludziów na metr kwadratowy.
Ciekawe kopułki ma toto patrząc z góry! Zdjęcie niestety z lekka rozmazane, ale niestety nie zauważyłam i innego nie mam.
To tutaj 5 lat temu paliliśmy ognisko. W niesamowicie ciepły listopadowy wieczór! Ale że 5 lat???? Kiedy to zleciało???
No ale póki co nie ma co zamulać, godzina jest późna, kolorki już mocno cieplaśne, a my wciąż nie wiemy, gdzie będziemy spać. Podejście na Włostową jest prawie pionowe, kamulce uciekają spod, momentami trzeba się drapać na czworakach, zwłaszcza jak plecak ciągnie solidnie do tyłu.
Kabak wyrywa do przodu - wręcz biegnie. Ona tak zawsze ma jak zobaczy strome podejście. A jeszcze godzine temu, przed Sokołowskiem, na szerokiej wygodnej drodze "masakrycznie bolały ją nóżki" i "umierała ze zmęczenia". Widać wystarczy wysoka góra, aby odzyskać siły! Szkoda tylko, że na mnie to tak nie działa. Toperz z kabakiem znikają więc na horyzoncie, a ja pełzne powoli jak ślimak. Ślimaki chyba tylko nie mają wywieszonego ozora do pasa. I nie dyszą tak straszliwie
Tam, gdzie nie ma widoków, też się znajdzie coś ładnego na czym można zawiesić oko. Acz toperz zawsze twierdzi, że ja sobie po prostu szukam powodu, aby nie iść i móc sobie postać
No ale jak się nie cieszyć taką korzeniastą ścieżką? kwiatami? albo widząc obrazek gałęzi całkowicie oblepionych porostami??
Przy skałce czeka na mnie reszta ekipy. Już chyba jakiś czas czekają, bo zaczęli jeść suchary.
Na szczycie Włostowej.
Jest tylko jeden problem. Gdzieś tu, w tym rejonie, wprawdzie bez konkretnie wskazanego miejsca, planowaliśmy się zatrzymać na nocleg. Ale się okazuje, że ni chu chu... Nie ma szans! Pieprzone góry! Tak cholernie strome i przepaściste! Niby niepozorne pagórki, a wszystkie zbocza się walą na łeb na szyję w jakieś bezdenne kaniony. Las trzyma się korzeniami osypisk kamulców. Nie ma czegoś takiego jak kawałek równego terenu - no chyba, że na środku ścieżki. No niech to szlag! Słońce zachodzi, zaraz będzie ciemno, a my w czarnej dupie! Na gałęzi chyba będziemy spać. Jak to coś sowopodobnego, co właśnie gdzieś siedzi i ucha. Wyraźnie widać, że się z nas śmieje...
No z hamakiem - to może by tu co podziałał... Albo jakby robili namioty na szczudłach? Z regulowanymi nóżkami? Coby można je przykręcać jak w statywie - i każda mogła mieć inną wysokość?
No nie ma wyjścia idziemy dalej. Może coś się trafi?
Kabaczę w leśnym tunelu.
Zjeżdżamy na tyłkach...
Dalej jest Kostrzyna. Ładne miejsce. Widokowe! I nawet byłoby 2 metry kwadratowe dla postawienia namiotu (acz skała więc o śledziach zapomnij) tylko.... latające mrówki przybyły tu przed nami. Tysiące!
Latające gówno, które chyba się nudzi, bo włazi do oczu, uszu, nosa, nie gardzi też szczelinami plecaka czy językiem butów. Te kilka zdjęć przypłacam tym, że mnie całą oblepiły i odpluwam tym świństwem jeszcze godzine później.
Ale czego się nie robi dla sztuki! Może uwiecznienie tego zamglonego zachodu słońca był tego warte??
My tu gadu gadu - a spać wciąż nie ma gdzie... Nosz wychodzi, że będziemy tak leźć do rana, chyba że się wcześniej ktoś zjebie w jakąś przepaść... Nie cierpię chodzić po górach po ciemku, a tu wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że nas to dziś nie ominie.
Następna górka zwie się Suchawa. Nie wchodzimy na szczyt. Zaglądamy tylko na miejsce widokowe na zboczu. A nuż tam coś?? No przestrzenie niczego sobie, chmurki porywające, kolorki śliczniusie jak z fotoszopa... ale z noclegiem dupa.
Przekąsilim conieco (no bo kolacja też sie opóźnia) i w mocnych już szarościach postanawiamy zajrzeć jeszcze w jedno miejsce. Toperz po drodze coś wypatrzył. Że to może być dla nas "plan B"
Jest to górka nieco niższa od tych przepaścistych "trojaczków", położona nieco z boku i szczęśliwie omijana przez szlaki. Nigdy wcześniej o niej nie słyszałam a i patrząc na mapę przegapiłam. Wychodzi, że nazwali ją ku czci ministra edukacji, ale dzisiaj to nas zupełnie zgrzewa
Zbocza jak to zbocza - poręby, korzenie i maliniska (acz maliny coś nie obrodziły w tym roku, małe, marne i wodniste)
Szczyt wygląda niepozornie:
Widok na Suchawę.
Najważniejsze, że jest miejsce na namiot!!! Dokładnie jedno jedyne miejsce - idealnie dopasowane pod nasz domek! Tylko kilka kamieni wykopać, kilka bel odwalić i tralala!
Można siąść, odpocząć i dziękować wszelakim bóstwom, szamanom i energii kosmosu, że się jednak nad nami zlitowały! A tak mniej metafizycznie - udało się tylko dzięki temu, że "Adria" była zamknięta. Te pół godziny (a raczej jego brak) by zmienił wszystko. Toperz by nie wypatrzył łąkowego szczyciku, noc by nas zastała gdzieś przed tumanem mrówek. Może po dziś dzień byśmy się błąkali po skalistych rozpadlinach jako nocne mary, straszyli turystów i objadali ich z batoników?
A tak nawet dostrzegliśmy miło obłożone kamulcami miejsce ogniskowe i prowizoryczne ławy wokół niego, zrobione z powalonych pni. Jeść nawet się już nie chce. Tak na rozum wciągamy po kiełbasce. Powodzenie mają za to hektolitry zielonej herbaty. Jak to dobrze, że jednak targaliśmy tyle wody!
Noc przynosi wszelakie atrakcje. Po pierwsze spadające gwiazdy! To ten czas, gdy kosmos sypie nimi bez limitu. Ja wprawdzie widziałam tylko dwie, ale dwa życzenia - zawsze coś! Zwłaszcza, że te "gwiezdne" zazwyczaj mi się spełniają! Toperz i kabak widzieli ich z kilkanaście. Może dlatego, że cały czas siedzą i patrzą w niebo, a ja ciągle coś robie - albo dokładam do ogniska, albo układam bety w namiocie, albo herbatkę mieszam. Więc podnoszę łeb głównie na okrzyki: "leci", "teraz!", "ale gigant!", więc zwykle jest już za późno
Mamy też czeski pokaz fajerwerków. Patrząc kątem oka, początkowo myśleliśmy, że to burza, no bo coś się błyska nad horyzontem. Ale okazuje się jednak, że bardziej kolorowo i pióropuszowo niż naturalne pioruny mogą zaoferować. Nie wiem co za święto tam mają, ale piorą porządnie!
A dla melomanów też się coś znajdzie - np. łupanie muzyki z Sokołowska słychać aż tu... Tam to chyba szyby w oknach drżą, a co spokojniejsi mieszkańcy przeklinają moment nadania tytułu "najpiękniejszej wsi dolnoślaskiej", bo takie rzeczy zazwyczaj wabią te wszystkie dzikie tłumy żądne rozrywek...
Jest też świst wiatru, łopotanie namiotu i wygodna karimatka z ciepłym śpiworkiem, w który można się zatulić. Nie ma nic lepszego jak udany nocleg po obfitym w wydarzenia i emocje dniu. Dobranoc!!!!!!!
cdn |
_________________
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia.. |
|
 |
|
 |
Adrian 
Cieszynioki
Wiek: 40
Dołączył: 13 Lis 2017
Posty: 9378
|
| Wysłany: 2023-09-01, 21:22
|
|
|
Stado latających robali posłużyło jako kolacja
Warto było, bo zachód ładny.
A tam namiot i spanie, jak tam takie widoki były 
Wszystko się pięknie ułożyło i zakończyło, noc ze spadającymi gwiazdami, fajerwerkami i muzyką, full zestaw  |
|
 |
|
|
włodarz
Dołączył: 13 Maj 2014
Posty: 2649
Skąd: Góry Sowie
|
| Wysłany: 2023-09-01, 21:30
|
|
|
| buba napisał/a: | | Przy skałce czeka na mnie reszta ekipy. Już chyba jakiś czas czekają, bo zaczęli jeść suchary. |
To Ty rzeczywiście powoli chodzisz |
_________________
Sudeckie Ilustracje |
|
|
|
|
|
buba
Dołączyła: 09 Lip 2013
Posty: 6105
Skąd: Oława
|
| Wysłany: 2023-09-01, 21:45
|
|
|
| Adrian napisał/a: | | Stado latających robali posłużyło jako kolacja |
Ponoc ze świerszczy mozna robić mąke to to mogło robic za czipsy I jakie wygodne - nosic nie trzeba, samo lata!
| Adrian napisał/a: | | Wszystko się pięknie ułożyło i zakończyło, noc ze spadającymi gwiazdami, fajerwerkami i muzyką, full zestaw |
No nie? Animator imprezy sie postarał!
| Cytat: | To Ty rzeczywiście powoli chodzisz
|
Po płaskim i w dół to mam zazwyczaj taki czas jak jest na znakach. A pod góre to zdarza sie i razy 2 Kabak zaczal mnie przeganiac mając gdzies 4 lata. Wczesniej długosc nóg procentowała |
_________________
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia.. |
| Ostatnio zmieniony przez buba 2023-09-01, 21:47, w całości zmieniany 2 razy |
|
|
|
|
|
laynn
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2023-09-02, 06:35
|
|
|
Zdjęcia zachodu ładne aparatowi udało się i nic nie trzeba poprawiać fotoszopem
Fajny biwak. Więcej nie pisze, bo musiałbym pisać to samo
A chodzisz tak powoli, że rodzina już zdąży wszystko zjeść i dalej Cię nie ma, więc nawet suchary na czarną godzinę już z głodu zaczęli jeść chyba o to chodziło włodarzowi |
|
|
|
|
|
buba
Dołączyła: 09 Lip 2013
Posty: 6105
Skąd: Oława
|
| Wysłany: 2023-09-04, 09:04
|
|
|
| laynn napisał/a: | | A chodzisz tak powoli, że rodzina już zdąży wszystko zjeść i dalej Cię nie ma, więc nawet suchary na czarną godzinę już z głodu zaczęli jeść chyba o to chodziło włodarzowi |
Haha! To faktycznie moglo tak zabrzmiec! |
_________________
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia.. |
|
|
|
|
|
buba
Dołączyła: 09 Lip 2013
Posty: 6105
Skąd: Oława
|
| Wysłany: 2023-09-06, 18:54
|
|
|
Poranek wita nas słoneczny i świeży. Dopiero teraz możemy w pełni docenić w jakim pięknym miejscu przyszło nam nocować. Płowe trawy, postrzępione gałęzie powalonych drzew, widoki na szpiczate szczyty. Cudowności! Wychodzisz z namiotu, pierwszy krok i już jesteś w raju! Wyciągasz gębę do słońca, siadasz na wygrzanym pniu i rozważasz co miłego przyniesie ten kolejny dzionek!
Mała szczytowa skałeczka w promieniach słońca.
Nawet tabliczkę tu mają - jakby ktoś nie wiedział, gdzie zabłądził.
Najpierw składamy namiot. To pewnie mania prześladowcza, ale mamy takie podejście, że lepiej, żeby nie lazł w oczy. Szlag wie, kto się napatoczy i jakie będzie miał zamiary. Skoro i tak już dziś nie jest potrzebny - to po co ma stać?
Jak wszystko zwinięte, ogarnięte i popakowane - to można się brać za śniadanko! Fachowy stół dziś mamy!
A tak wygląda miejsce naszego noclegu z oddali. Taki obrazek zobaczył wczoraj toperz i miejsce mu się wydało dogodne.
Idziemy dalej.
Czasem podjadamy np. jeżyny, ale są jeszcze bardzo kwaśne.
Wracamy na to miejsce co wczoraj już byliśmy, na zbocza Suchawy.
I nie jest to przypadek, że się tu drugi dzień kręcimy. Bo gdzieś poniżej mają być czerwone skałki z równie czerwonym gołoborzem. Krótki ogląd za światła jest jednoznaczny - tu nie ma opcji zejść w dół. Jest pionowo. Trzeba obejść jakoś z innej strony.
Widoczki z tego miejsca są zacne! Takie niesamowicie przestrzenne! Nagle i dość niespodziewanie kończy się grunt pod nogami i jest juz tylko przeeeestrzeń! Taka daleka i rozległa!
Wszędzie tylko lasy, łąki, poręby! Prawie nie ma zabudowań. Fajnie się patrzy na takie góry w odcieniach zieleni i płowości.
Idziemy więc dalej szlakiem i szukamy ścieżki. Z mapy wynika, że ścieżyna też wali w dół na łeb na szyję i chyba zjedziemy na tyłkach, ale przynajmniej nie trzeba będzie latać
Przez chwilę przeszło nam przez głowe, aby wpaść na Andrzejówkę do schroniska. Może browarek? Może naleśnik? Może jakaś pamiątka dla kabaka? Ale rzut oka z daleka szybko wyprowadza nas z błędu - to co się tam odpierdziela to jakiś koszmar!!! I nawet można usłyszeć takie buczenie, które dobiega z tamtej strony - będące mixem darcia mordy, ujadania psów, łupania muzyki, wycia silników... Dochodzimy więc do wniosku, że jedzenie i picie jest przereklamowane, niezdrowe i najlepiej go unikać!
Nasza ścieżka w dół jest niezwykle malownicza!
I nieco zarośnieta! Momentami nawet z lekka się gubi (albo to my się gubimy?
Znajdź kabaka!
Wychodzimy na widokowe poręby.
Tereny są porośnięte wysokimi chabaziami. Jak się w nie trąca patykiem to strasznie fajnie grzechoczą. Niektórzy więc nie przepuszczą ani jednej łodydze! Grzechotanie jest miłe, acz bardzo spowalnia przesuwanie się naprzód
Wszędzie górki jakoś łysieją...
No i w końcu widać nasz główny dzisiejszy cel - osypisko!
Nie wiem czy na zdjęciach widać jakie to pieruństwo jest strome! Większość trasy trzeba iść na czworakach, bo kamienie są luźne i lecą gdzie im się podoba. Co ciekawe - pode mną to wszystko mocno zjeżdża i to nawet nie tylko kamienie z powierzchni - ale mam wrażenie, że próbują zmienić lokalizacje warstwy położone znacznie głębiej. Natomiast kabak skacze po gołoborzu jak kozica, nie zjeżdża, nie ślizga się... Patrzy tylko na mnie oczami jak spodki, że się ruszam jak mucha w smole i usilnie staram sobie ryja nie rozbić. Nie wiem czy chodzi o różnicę w masie? Jeśli tak to całe szczęście, że toperz został z plecakami, bo w innym przypadku chyba wraz z całym zboczem zameldowałby się pod sklepem w Sokołowsku
Faktycznie ten rumosz taki z lekka czerwonawy!
No a potem zachodzi słońce... I wszystko staje się szaro - bure...
Problem jest tylko jeden - kabaczkowi się tak osypisko spodobało, że ani myśli iść dalej.
W tle widać czerwoną skałę. Niestety nie doszłam do jej podnóża. Im dalej tym rumosz był luźniejszy i się zaczęłam bać, że te kamulce nas przysypią. Zwłaszcza, że były coraz większe, a jak jeden dość mały przytrzasnął mi łapę - to i tak było dosyć niemiło...
A tu widać fragment ścieżki. Tu szło się nawet dosyć komfortowo. I co mnie zaciekawiło - drzewo. Ciekawe czy ono zasiało się na gołoborzu czy rosło na normalnym zboczu, a potem ściana zjechała i je zasypała?
Na powrocie znajdujemy też mini gołoborza. Takie co się dopiero wykluły i jeszcze nie urosły
Gdzieś daleko w tle majaczą inne skałki, na oko o dużych własnościach sypkich.
Kabaczę się dorwalo do mapy. Twierdzi, że nam zaplanuje drogę powrotną. I naprawdę fajną obmyśliła! Tylko, że to trasa na mniej więcej 3 dni. Bardzo mi żal, że nie możemy dziś z tego planu skorzystać, ale do Bielawy i to zygzakiem to nie mamy szans się wyrobić
Skądinąd to my i do Boguszowa musimy sporo nogi wyciągać... Chyba z półtorej godziny hasaliśmy po tych rumoszach!
Mijamy wiatę. Nie wiem kim był Marian, "weteran wędrówek"? I czy może chatka Marianówka w Kaczawskich to też na jego cześć?
A to wiata przy drodze z Andrzejówki do Sokołowska. Faktycznie trochę podupadła, belka z jednej strony się zawaliła. Ale czy to powód, aby tak zaśmiecić krajobraz? Jakimiś gównianymi taśmami, kartkami? Jak turyści - świnie wywalą śmieci do rowu - to wielkie aj waj, że kultury w narodzie nie ma - ale zrobić taki syf w majestacie prawa to juz ok? Aż mnie bierze ochota posprzątać i ogarnąć ładnie to miejsce, ale niestety co chwilę mam kogoś na plecach, a poza tym się spieszymy.
No i w ogóle mamy teraz kubeł zimnej wody na łeb. Po niezwykle miłym noclegu, stromym zjeździe po zarosłej po szyję ścieżce i pięknym gołoborzu - teraz wpadamy nagle w inny świat. Tłumny i głośny. Co chwilę włazi nam pod nogi pies albo bombelki próbują rozjechać na elektrycznych hulajnogach, bo akurat postanowiły się pościgać. Aaaaaa! Ratunku! Uciekajmy stąd!
A jeszcze parę lat temu było tu bardzo miło i pusto. Ale może dlatego, że był listopad i środek tygodnia?
Aparat wyciągam dopiero na obrzeżach Unisławia. Ostatnie zabudowania otulone dywanem, pachnące drewnem i łypiące reflektorami starych traktorów.
W oddali majaczy wieża opuszczonego kościoła.
Jest też stadko krów.
Z lekka się chmurzy...
Z Unisławia do Boguszowa idziemy tą samą drogą co 3 tygodnie wcześniej. Niby mały odstęp czasu, a różne zmiany pozachodziły. Po pierwsze - sianokosy. Już nie ma tych dzikich, szumiących ziołami łąk. Teraz towarzyszy nam odurzająca woń wygrzanego siana. Też ma swój urok.
Ostatnio widzieliśmy tu na kilku drzewach zatarte znaki jakiegoś zapomnianego czarnego szlaku. Teraz jest świeżo odmalowany + dodano jeszcze drugi, w dość ciekawych barwach. Nie wiem co to za rastafariański szlak i jakie są zasady zaliczenia jego przejścia? Czy jakąś określoną ilość zioła trzeba wypalić na trasie? A może z jakiegoś powodu w tym sezonie wspieramy Etiopię??
Więcej zdjęć z trasy nie ma. Zaczynamy się fest śpieszyć na pociąg. Skupiam się więc, żeby nie połknąć języka i nie skręcić żadnej z licznych nóg Kopytkując gdzieś przez Boguszów zaczyna mnie łapać skurcz, ale taki dziwny - w całe udo. Myślałam, że skurcze to łapią tylko pływaków w zimnej wodzie, a nie na lądzie w upalny dzień!
Na PKP w Boguszowie Gorce nie mamy szansy zdążyć, ale przypomina mi się, że to wielkie miasto ma aż 3 stacje! I ten akurat pociąg szczęśliwie staje na wszystkich! Walimy więc na "Wschód". Zdążyliśmy! Z zapasem chyba 3 minut. O masakra! Jak ja nie cierpię pośpiechu!
Tu już wiem, że zdążyliśmy, więc jest jeszcze na koniec kilka zdjęć.
Jako sympatyk kładek nad torami nie mogę odpuścić tego okazu - zwłaszcza, ze ma takie fajne, solidne podpory, jakby tu kiedyś był większy wiadukt albo co?
KONIEC |
_________________
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia.. |
|
|
|
|
|
Adrian
Cieszynioki
Wiek: 40
Dołączył: 13 Lis 2017
Posty: 9378
|
| Wysłany: 2023-09-06, 18:58
|
|
|
Chaszczing w stylu Sprocketa
Miejscówka na namiot w tych wysokich trawach bajerancka |
|
|
|
|
|
Sebastian
Wiek: 51
Dołączył: 09 Lis 2017
Posty: 5835
Skąd: Kraków
|
| Wysłany: 2023-09-06, 19:17
|
|
|
| Adrian napisał/a: | | Miejscówka na namiot w tych wysokich trawach bajerancka |
A kleszcze? |
_________________
mój blog: http://sebastianslota.blogspot.com/ |
|
|
|
|
|
Adrian
Cieszynioki
Wiek: 40
Dołączył: 13 Lis 2017
Posty: 9378
|
| Wysłany: 2023-09-06, 19:40
|
|
|
| Sebastian napisał/a: | | Adrian napisał/a: | | Miejscówka na namiot w tych wysokich trawach bajerancka |
A kleszcze? |
Eeee tam, nawet z kleszczami fajna |
|
|
|
|
|
buba
Dołączyła: 09 Lip 2013
Posty: 6105
Skąd: Oława
|
| Wysłany: 2023-09-06, 20:37
|
|
|
| Adrian napisał/a: | | Miejscówka na namiot w tych wysokich trawach bajerancka |
Miejscówka wyszła rewelacyjnie, acz jej najwieksza zaletą było to, ze w ogole sie znalazla na czas!
| Adrian napisał/a: | Chaszczing w stylu Sprocketa
|
Mysle, ze ta ściezka wpadła by w jego gusta!
Od kiedy spryskujemy ciuchy tym (czyli jakies 6 lat) żaden kleszcz nas nie upalił!
https://www.rossmann.pl/P...-ml,268852,8960
Wiec trawa moze byc wysoka! |
_________________
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia.. |
| Ostatnio zmieniony przez buba 2023-09-06, 20:38, w całości zmieniany 1 raz |
|
|
|
|
|
laynn
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2023-09-06, 20:41
|
|
|
Fajne miejsce biwakowe. Urwisko niezłe, rumowisko ciekawe. |
|
|
|
|
|
włodarz
Dołączył: 13 Maj 2014
Posty: 2649
Skąd: Góry Sowie
|
|
|
|
|
|
buba
Dołączyła: 09 Lip 2013
Posty: 6105
Skąd: Oława
|
| Wysłany: 2023-09-07, 18:58
|
|
|
No może troche szkoda... Nie wiedzielismy o niej. Ale bez głowy juz nie robi takiego wrazenia |
_________________
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia.. |
|
|
|
|
|
włodarz
Dołączył: 13 Maj 2014
Posty: 2649
Skąd: Góry Sowie
|
| Wysłany: 2023-09-07, 20:49
|
|
|
Fakt. Małpa bez głowy to już nie to samo, ale jakbyś zeszła do podnóża skały to zaręczam wrażenia murowane |
_________________
Sudeckie Ilustracje |
|
|
|
|
|
|
|
