Forum FAQ Szukaj Użytkownicy Rejestracja Statystyki Profil Zaloguj Albumy Kontakt

Poprzedni temat «» Następny temat

Wakacyjna pentalogia (3) Mały Szlak Beskidzki

Autor Wiadomość
_Sokrates_ 


Wiek: 42
Dołączył: 06 Kwi 2015
Posty: 1600
Skąd: Białystok
Wysłany: 2019-06-08, 15:40   Wakacyjna pentalogia (3) Mały Szlak Beskidzki

Trochę zawirowań w moim życiu spowodowało, że mam "lekkie" opóźnienie z relacjami ale powoli zacznę nadrabiać ;)

Na pierwszy ogień idzie MSB!

Prolog

Pomysł rzucił jakiś czas temu Mariusz. Broniłem się przez jakiś czas spokojnie ale skutecznie. W końcu dałem się jednak podejść i powiedziałem sakramentalne "tak" i wstyd już było się wycofać. "Fajnie będzie spróbować czegoś innego" starałem usprawiedliwić sam siebie po tej chwili słabości...

Po powrocie z Alp Zillertalskich robimy sobie dzień totalnego resetu. Grill, piwko i tym podobne przyjemności. Kolejnego dnia mamy plan wystartować. Rezerwujemy pierwszy nocleg (resztę planujemy znaleźć "na miejscu") i robimy przepak.

Dzień 1 - Straconka/Potrójna

Rano żona Mateusza podrzuca nas autem do Straconki i startujemy!



Od początku trasa zaczyna piąć się lekko w górę więc jest to o co w tych górach chodzi! Wchodzimy w las, ludzi zero. Jest całkiem przyjemnie! Po chwili zaczynają nas atakować muchopająki zwane przez nas w kolejnych dniach muchopedałami (po powrocie wynaleźliśmy jak to cholerstwo się nazywa: strzyżak sarni). Ani wcześniej ani później w życiu nie spotkałem na swojej drodze równie wkurzającego owada!

No ale wracajmy do drogi...

Mijamy Czupel i w okolicy Groniczków łapiemy pierwsze tego dnia widoki:





Mijamy Gaiki, Przełęcz U Panienki i zbliżamy się do pierwszej planowej przerwy. Chrobacza Łąka - a więc schronisko i obowiązkowy zimny browar!

Krzyż na szczycie:



Widoki z okolic schroniska:



Po orzeźwiającym piwku ruszamy dalej. Najpierw spokojnie grzbietem a potem już tylko w dół. Dochodzimy do zapory na Jeziorze Międzybrodzkim i zaczynami podejście na Żar. Idzie się całkiem przyjemnie ale po jakimś czasie słyszymy pomruki zbliżającej się burzy. Trzeba przyspieszyć kroku.

Nie znam trasy więc nie mam pojęcia jak daleko jeszcze do szczytu i jak rozłożyć siły. Burza się zbliża więc staramy się cisnąć jak najszybciej. Pot leje się strumieniami. W końcu wyłaniają się jakieś zabudowania. Uf! Zdążymy przed burzą! Mateusz leci szybciej i zajmuje miejsce w jakimś przybytku robiącym za knajpę.

Cuda na szczycie:



Zamawiamy piwo i jeb! Leje i grzmi. Trafiliśmy idealnie. Nie przewidzieliśmy jednak, że posiedzimy tu dłużej bo...

Jedna burza poszła:



...a kolejna już idzie. I tak w kółko Macieju.

Piękny wał szkwałowy:



Przekiblowaliśmy tak trzy godziny pijąc browary aż w końcu mogliśmy się zebrać w dalszą drogę.

Obchodzimy po południowej stronie górny zbiornik elektrowni szczytowo-pompowej i ewakuujemy się z gwarnych okolic Żaru.

Widok na Żar z okolic Kiczery:



Dalsza droga to typowe beskidzkie falowanie. Szczyt, przełęcz, szczyt, przełęcz. I tak dalej. Mijamy ruiny jakiegoś kamiennego szałasu a w okolicy Przełęczy Kocierskiej prowadzimy zażartą dyskusję czy zrobić przerwę na browca w pobliskim ośrodku czy jednak dreptać dalej. Postanawiamy iść...

Słońce powoli chyli się ku zachodowi a my docieramy w końcu na Potrójną!

Okolice szczytu:





Nocleg mamy u Rafała w Chatce na Potrójnej. Pierwszy dzień zaliczony więc do kolacji piwo musi być! W chatce poza gospodarzami jesteśmy sami więc luz blues! Zasypiamy...

Dzień 2 - Potrójna/Zembrzyce

Pobudka, śniadanie, wymarsz. Tak zaczął się dzień drugi naszego spotkania z Małym Szlakiem Beskidzkim. I znowu beskidzki standard. Góra, dół, góra, dół. Lub odwrotnie ;)

Wędrujemy zalesionym grzbietem, czasami między grzbietami nieśmiało ukazują się ładniejsze lub brzydsze widoki. W końcu przez różne Beskidy, Łamane Skały, Smrekowice, Potrójne (znowu!) docieramy na Leskowiec.

Widoki ze szczytu:



Pod Leskowcem jest schronisko a to oznacza tylko jedno: piwo! I jak tu nie kochać gór? :)

Po skonsumowaniu zimnego browarka i ciepłej zupy ruszamy dalej. Schodzimy łagodnie i mniej łagodnie do Krzeszowa. Mijamy zabudowania i rozpoczynamy podejście.

Atak! Nie, nie. To nie atak szczytowy. To atak muchopedałów! Gwałtu, rety! Co się dzieję?! Te latające cholerstwa obłażą nas ze wszystkich stron. Ich trup pada gęsto ale nie poddają się. To jakaś masakra! Właściwie całe podejście na Żurawnicę nie walczymy z poziomicami (a końcówkę zapamiętałem jako dającą lekko w pośladki!) a z tą latającą zarazą!

Osiągamy szczyt i grzbietem lecimy dalej. Nie ma nawet mowy o chwili przerwy w towarzystwie muchopedałów! Grzbiet jest bardzo przyjemny. Co chwilę pojawiają się skalne twory zwane prawdopodobnie Kozimi Skałami.

Okolice Żurawnicy:



W końcu muchopedały trochę odpuszczają i idzie się trochę lepiej. Dalsza trasa to właściwie poziomy spacer i delikatnie schodzenie w dół. Mijamy Żmijową i każdym krokiem jesteśmy bliżej Zembrzyc.

Trafiają się nawet jakieś widoki:



W końcu jesteśmy w dolinie.

Przekraczamy Skawę:



I docieramy do miasteczka. Robimy zakupy w miejscowym sklepie i...

...zaczyna się zabawa. Nie mamy noclegu i musimy go jakoś zorganizować. Oczywiście "przygotowani" byliśmy. W relacjach z przejść MSB pisano, że nocuje się w jakimś ośrodku oazowym już za miasteczkiem. Taki był też i nasz plan. Niestety plan bardzo szybko trzasnął gdyż w ośrodku kazano nam iść precz. Na naszą sugestię, że możemy spać w szopie, wiacie czy innej piwnicy powtórzono uprzejmie acz stanowczo, że nic z tego. Tak więc jesteśmy w dupie.

Robimy cofkę do "centrum". Po drodze mijamy jakiś Skawy i mamy pierwszą opcję rezerwową! Teren pod mostem to może nie ekstraklasa ale taka solidna III liga. Tamy radę tu przekimać noc. Walczymy dalej! Idziemy i pytamy każdego napotkanego tubylca o jakieś noclegi. Oczywiście nikt nic nie wie. Trafiamy jednak na jakiś ośrodek Caritas dla osób niepełnosprawnych.

Tadam! Pozwalają nam przenocować. Za kolację grzecznie dziękujemy, mamy swoje konserwy i piwo. Przyfarciło nam! Drugi dzień na plus!

Dzień 3 - Zembrzyce/Myślenice

Najdłuższy odcinek na naszej trasie (37 km) tak więc ruszamy bladym świtem. Pniemy się lekko w górę asfaltową drogą, wokół cicho i pusto. W okolicy przysiółka Zarębki spotykamy podążającego w dół tubylca, który widząc nasze plecaki zagaduje...

- Dokąd idziecie chłopaki?
- Do Myślenic.
- Eeeee (rozdziawił usta, machnął ręką i poszedł)

Idziemy dalej. Tereny niestety mało dziewicze. Asfalt, słupy i zabudowania to tutaj w miarę częsty widok. Ma to ten plus, że co jakiś czas otwierają się bliższe lub dalsze widoki.

A oto i przykład:



Wchodzimy do przyjemnego lasku i po jakimś czasie zdobywamy Chełm o oszałamiającej wysokości 603 metrów nad poziomem morza! Mamy całkiem dobry czas więc robimy chwilę przerwy. Dalsza trasa to praktycznie płaski kawałek po grzbiecie szeroką drogą.

Po kilkunastu minutach odbijamy w trawy. Wysokie trawy. Mokre trawy. Błotniste trawy. Kilka minut w takim terenie i buty mam totalnie mokre. W dodatku trzeba lawirować między koleinami, błotem, wodą i kamulcami. No i jeb! Zaliczam glebę w błoto! Nie dość, że jestem brudy to przejechałem piszczelem po kamieniu i pierwszy raz w swojej górskiej karierze jestem zmuszony użyć w czasie marszu plastrów i tym podobnych specyfików. Operacja się udała, będę żyć, chociaż noga boli jak cholera. Cóż - schodzimy dalej.

Dochodzimy do Palczy i na tyłach lokalnego sklepiku robimy sobie tradycyjną przerwę na tradycyjnego browara!

Po kilkunastu minutach zaczynamy kolejne podejście. W okolicy Babicy łapie nas deszcz, który próbujemy przeczekać w napotkanej wiacie. Gdy nadzieja na poprawę pogody nas opuszcza, nakładamy kto co ma przeciwdeszczowego i ruszamy dalej.

Dalsza część trasy to jeden z najgorszych odcinków górskich jakie miałem okazję przejść w życiu. Błoto, las, błoto, las. I nic poza tym. I tak kilometrami...

Mateusz idzie pierwszy. Ja kilkadziesiąt metrów za nim i myślę sobie "Czemu ja się zgodziłem iść w takim syfie? Głupi wymyślił a jeszcze głupszy się zgodził! Niech to już się skończy! Ratunku! Pomocy! Zabierzcie to błoto!"

Psycha siada. I wcale nie szło o to, że trasa była długa. To błoto, las, krzaczory przez które trzeba było się przedzierać omijając błotniste bajora ryły banię! Krok za krokiem, kilometr za kilometrem traciłem nadzieję, że to się kiedykolwiek skończy.

W końcu jakaś cywilizacja! Krzyż, ławeczki, ludzie. Tak! Ludzie! Czyli już niedaleko! I faktycznie. Po Kilkunastu minutach wychodzimy z lasu.

Widać Myślenice!



Schodzimy do miasta. Daliśmy radę! Zrobiliśmy 37 kilometrów! Przetrwaliśmy nierówną walkę z błotem i monotonią szlaku!

O noclegu na razie nie myślimy. Chcemy zjeść coś ciepłego i napić się czegoś zimnego.

Docieramy na myślenicki rynek:





Nie widzimy żadnego lokalu, który sprostałby naszym wyrafinowanym gustom. Na szczęście podpytani lokalsi wskazują nam drogę do pizzerii. Melinujemy się w niej na jakiś czas. Piwko, pizza, piwko. Życie jest piękne gdy wokół nie ma błota!

Objedzeni i napojeni ruszamy szukać noclegu. Dobrzy ludzie z pizzerii mówią byśmy szukali na Zarabiu. Docieramy na miejsce i zaczyna się zabawa.

- Nie wynajmujemy na jedną noc.

- Przykro mi nie mamy wolnych miejsc.

Te dwa teksty słyszymy gdy tylko gospodarze kwater bliżej nam się przyjrzą. A wyglądamy jak wyglądamy: zabłoceni, zakrwawieni (ja), spoceni, piwo na wieczór rzecz jasna schowaliśmy do plecaków aby dać sobie choć cień szansy na czyste łóżko. To, że fajne z nas chłopaki nikogo nie obchodziło ;)

Nasza ostatnia deska ratunku to będący w remoncie ośrodek czy pensjonat PTTK. Zaglądamy, pukamy, stukamy. W końcu ktoś wychodzi. Tak - wynajmują pokoje. Tak - mają dwa miejsca. Tadam! Znowu się udało! Z ulgą można zdjąć buty i wziąć prysznic. Wykonaliśmy kawał dobrej, nikomu niepotrzebnej roboty! Dzień trzeci mimo strat wizerunkowych i ubytku krwi na plus!

cdn
_________________
Wiem, że nic nie wiem.
 
 
Adrian 
Cieszynioki


Wiek: 40
Dołączył: 13 Lis 2017
Posty: 9269
Wysłany: 2019-06-08, 16:10   

Ten Beskid Mały, nie taki mały ;)
Znam te trasy ale w częściach, w całości nigdy ...
Podziwiam za wytrwałość 👍
Zdjęcie chmur burzowych, ekstra!
 
 
sokół


Dołączył: 06 Lip 2013
Posty: 12247
Skąd: Bytom
Wysłany: 2019-06-08, 19:42   

Strzyżaki to faktycznie najgorsze latające gady, z jakimi miałem do czynienia, i niestety właśnie najwięcej ich w Małym.

Jedna uwaga, najpierw są Gaiki, potem Groniczki.
Profil Facebook
 
 
_Sokrates_ 


Wiek: 42
Dołączył: 06 Kwi 2015
Posty: 1600
Skąd: Białystok
Wysłany: 2019-06-09, 09:48   

sokół napisał/a:
Jedna uwaga, najpierw są Gaiki, potem Groniczki.




;)
_________________
Wiem, że nic nie wiem.
 
 
laynn
[Usunięty]

Wysłany: 2019-06-09, 17:13   

Nienawidzę tych muchopedałów. Gorsze od nich są tylko kleszcze. Też mi dały w Mały popalić. Ale poza szlakiem.
Więc chyba BM będę na razie omijał.
 
 
Wiolcia 


Dołączyła: 13 Lip 2013
Posty: 3458
Wysłany: 2019-06-09, 20:06   

Dobrze się czytało, o wiele lepiej niż relacje z wysokich gór ;) .
Coś pecha mieliście do tych noclegów, żeby znaleźć od razu. Że nawet w Myślenicach był problem? A gdzie tam jest ten PTTK, o którym wspominasz?
 
 
_Sokrates_ 


Wiek: 42
Dołączył: 06 Kwi 2015
Posty: 1600
Skąd: Białystok
Wysłany: 2019-06-09, 20:34   

Wiolcia napisał/a:
A gdzie tam jest ten PTTK, o którym wspominasz?


To chyba to:

https://www.google.pl/map...!7i13312!8i6656

Ale jak widać to już raczej nie PTTK.
_________________
Wiem, że nic nie wiem.
 
 
FasolaNaSzlaku 

Wiek: 43
Dołączył: 12 Maj 2019
Posty: 338
Wysłany: 2019-06-09, 22:49   

...
Ostatnio zmieniony przez FasolaNaSzlaku 2019-07-22, 12:02, w całości zmieniany 1 raz  
 
 
_Sokrates_ 


Wiek: 42
Dołączył: 06 Kwi 2015
Posty: 1600
Skąd: Białystok
Wysłany: 2019-06-24, 21:13   

Dzień 4 - Myślenice/Kasina Wielka

Startujemy bez zbytniego grymaszenia chociaż poprzedni dzień czuć w nogach. Po kilku minutach od wyjścia z kwatery jesteśmy już w lesie i zaczynamy nierówną walkę z muchopedałami! Mijamy ruiny starej baszty i przyjemnym lasem pniemy się na grzbiet Pasma Lubomira.

Mijamy Uklejną i po kilkunastu minutach mamy pierwsze tego dnia widoki:



Po chwili mijamy Śliwnik (619 m n.p.m.) i niespiesznym krokiem podążamy w kierunku schroniska na Kudłaczach. Mateusz nakreślił mi sytuację jaka może nas spotkać na miejscu i faktycznie... Dochodzimy do schroniska, zamawiamy tradycyjne zimne browary i obserwujemy relacje między pracownikami schroniska. W życiu nie chciałbym pracować wśród takich ludzi!

Butelki puste, nic więc nas już tutaj nie trzyma. Idziemy dalej.

Pod Lubomirem trafiają się nawet widoki:



Wchodzimy na szczyt Lubomira (904 m n.p.m.) i robimy przerwę. Klimat miejsca psuje nieco budynek Obserwatorium Astronomicznego imienia T. Banachiewicza ale cóż począć?

Na zejściu znowu trafiają się widoki!

Po lewej Śnieżnica (1007 m n.p.m.), w środku Ćwilin (1071 m n.p.m.), w dole Węglówka, po prawej Lubogoszcz (967 m n.p.m.):



Po chwili czeka nas jakże miła niespodzianka! Na szlaku trafia nam się knajpa i to całkiem przyjemna. Nie pozostaje więc nic innego jak skosztować zimnego browara! Mniam!

Po chwili mkniemy już znowu w dół. Dochodzimy do Przełęczy Jaworzyce (576000 cm n.p.m.) i asfaltową drogą rozpoczynamy podejście na Wierzbanowską Górę. Jest całkiem fajnie bo...

...z grzbietu widać Tatry:



Szybkie zejście na Przełęcz Wielkie Drogi (562 m n.p.m.) i po kilkunastu minutach podchodzimy już na Dzielec (649 m n.p.m.). To ostatni szczyt tego dnia i ostatnie podejście. Uf! Schodzimy w kierunku drogi. Jeszcze tylko bezsensowny "skrót" szlaku przez jakieś chaszcze i jesteśmy w Kasinie Wielkiej.

Zachodzimy do pierwszej napotkanej posesji z szyldem "Noclegi" i od razu dostajemy pokój. No! W końcu! Jeszcze tylko wyprawa do "centrum" po prowiant i piwo i kolejny dzień można uznać za udany. Jeszcze tylko jeden dzień i finito!

Dzień 5 - Kasina Wielka/Luboń Wielki

Ostatni dzień naszej przygody z Małym Szlakiem Beskidzkim. Zbieramy się może nie o świcie ale wcześnie rano. Najpierw kilkadziesiąt minut asfaltem, potem ostry skręt w prawo i zaczynamy podejście na Lubogoszcz.

Ostatni rzut oka na Kasinę Wielką:



Łagodne z początku podejście po jakimś czasie staje dęba. Poziomice ścielą się gęsto, pot się leje! Ale początek dnia! Po męskiej walce osiągamy szczyt i robimy przerwę. No, no. To było coś!

Teraz długi grzbiet prowadzi nas w dół. Najpierw łagodnie, potem jest bardziej stromo.

Po dobrej godzinie trafiają się wreszcie widoki:



Po wyjściu z lasu już pod samą Mszaną gubimy na łąkach znaki i do miasto schodzimy na pałę jakimiś trawami i dróżkami.

W Mszanie Dolnej robimy przerwę na obiad i tradycyjne już podczas naszych wspólnych wypadów piwo. Opuszczamy zabudowania, samochody i ludzi kierując się w kierunku Glisnego.

Ta część trasy to przyjemny spacer z sielskimi widokami:



Na łąkach znów gubimy szlak i schodzimy do drogi na pałę. Przez dłuższy czas idziemy asfaltem po czym na Przełęczy Glisne (634 m n.p.m.) odbijamy w lewo i zaczynamy ostatnie podejście na MSB!

Na początku łagodnie, potem z każdym metrem szlak robi się coraz bardziej stromy. Z każdym krokiem idzie się gorzej ale każdy krok zbliża do końca. W końcu jest! Koniec! Luboń Wielki (1022 m n.p.m.) zdobyty! Mały Szlak Beskidzki zrobiony! 137 kilometrów w pięć dni. Daliśmy radę!

Widok z Lubonia na północ (na pierwszym planie Szczebel - 977 m n.p.m.):



Wypadałoby teraz zrobić piwko aby uczcić nasz "sukces". Wypadałoby ale nic z tego! Schronisko PTTK na szczycie zamknięte na cztery spusty. Wokół kręcą się zdezorientowani ludzie. Telefon kontaktowy wywieszony na drzwiach nie odpowiada. Delikatnie mówiąc nie tryskamy radością. Dajemy sobie (a raczej obsłudze schroniska) pół godziny na zmianę naszych humorów. Po jakichś dwudziestu minutach zjawia się auto z obsługą, która zabiera się za wypakowywanie lodów...

Niech brak komentarza będzie najlepszym komentarzem.

Pijemy piwo aby sprawiedliwości stało się zadość. Teraz możemy czuć się spełnieni. MSB padł!

Epilog

Dobra - MSB zrobiony ale trzeba jeszcze dotrzeć do domu! Decydujemy się schodzić Percią Borkowskiego i od razu jesteśmy zachwyceni! Zdecydowanie jest to najbardziej atrakcyjny odcinek podczas całego wyjazdu. Kamienie mniejsze i większe, stromo mniej i bardziej. Super!
Piękne zakończenie wyjazdu!

Po jakimś czasie szlak wraca do beskidzkiej "normy" a my powoli doczłapujemy się do Rabki Zaryte. Tu łapiemy busa i jedziemy do Rabki Zdrój. Kilka minut na przesiadkę i mkniemy już w kierunku Krakowa.

Nie jest to jednak koniec! Przed Myślenicami bus się psuje a my nerwowo spoglądamy na zegarki. Ucieknie nam ostatni bus do Bielska czy nie ucieknie? Bus dotacza się do Myślenic a my biegniemy (lub człapiemy - co kto woli) w poszukiwaniu transportu do Krakowa. Udaje się i po jakimś czasie jesteśmy w grodzie Kraka.

Łapiemy busa do Bielska Białej. Bus nabity, ludzi tłum. My po pięciu dniach w górach. Co by tu nie pisać... Wali od nas na kilometr. Gdy tylko zwalnia się jakieś miejsce z dala od nas zaczyna się gra o tron! Współpasażerowie przesiadają się w ekspresowym tempie. Nawet nas to bawi! :)

W końcu dojeżdżamy do Bielska. Wyjeżdża po nas żona Mateusza. Wsiadamy do auta i słyszymy: "Śmierdzicie jak menele".

I niech to zdanie będzie najlepszym podsumowaniem tego wyjazdu! Do następnego! :)
_________________
Wiem, że nic nie wiem.
 
 
laynn
[Usunięty]

Wysłany: 2019-06-24, 21:41   

_Sokrates_ napisał/a:
Do następnego!

Oby, to fajnie, zwięźle napisana relacja. Mi chodzi po głowie ten szlak. Ale jak pomyślę, że to 5 czy w moim wypadku może więcej dni...to widzę już inne miejsca, nieznane, gdzie bym wolał wędrować.
Ps. Jedna z ciekawszych, co ja piszę, najciekawsza relacja o MSB (tak słodko na koniec ;) ).
 
 
sokół


Dołączył: 06 Lip 2013
Posty: 12247
Skąd: Bytom
Wysłany: 2019-06-25, 01:58   

Sokrates a co tam na tych kudlaczach było nie tak? Możesz to wpisać w dziale schronisk?
Profil Facebook
 
 
vidraru 
Rosomak


Wiek: 43
Dołączyła: 27 Sty 2017
Posty: 2498
Skąd: Kęty
Wysłany: 2019-06-25, 04:50   

Fajna relacja. Beskid Mały to moje strony, tym lepiej się czytało :)
 
 
marekw 

Wiek: 55
Dołączył: 18 Cze 2014
Posty: 3695
Skąd: Sucha Beskidzka
Wysłany: 2019-06-25, 08:33   

Ja MSB robiłem na 3 etapy, z tym że na lekko bez noclegów.Najbardziej nudny odcinek to właśnie z Zembrzyc do Myślenic.Natomiast odcinek z Myślenic na Luboń chciałbym jeszcze kiedyś powtórzyć ponieważ cały dzień w mgle i mżawce no a widoczki tam fajne.Schronisko Kudłacze to MELINA masakra.Kiedyś już pisałem.Super napisana relacja.
 
 
laynn
[Usunięty]

Wysłany: 2019-06-25, 09:18   

Ja pod czerwcowy wyjazd brałem pod uwagę Kudłacze, ale właśnie opinie mnie zniechęciły. Co jakiś czas się powtarzają.
 
 
_Sokrates_ 


Wiek: 42
Dołączył: 06 Kwi 2015
Posty: 1600
Skąd: Białystok
Wysłany: 2019-06-25, 17:10   

laynn napisał/a:
Jedna z ciekawszych, co ja piszę, najciekawsza relacja o MSB (tak słodko na koniec ;) ).


vidraru napisał/a:
Fajna relacja. Beskid Mały to moje strony, tym lepiej się czytało :)


marekw napisał/a:
Super napisana relacja.


:ops

Dzięki! :D

sokół napisał/a:
Sokrates a co tam na tych kudlaczach było nie tak? Możesz to wpisać w dziale schronisk?


Najoględniej pisząc obsługa zachowywała się tak jakby jej poszczególni członkowie nie pałali do siebie sympatią.
_________________
Wiem, że nic nie wiem.
 
 
Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  

Copyright © 2013 by Góry bez granic | All rights reserved | Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group