Forum FAQ Szukaj Użytkownicy Rejestracja Statystyki Profil Zaloguj Albumy Kontakt

Poprzedni temat «» Następny temat

Odkrywanie bieszczadzkich białych plam.

Autor Wiadomość
Pudelek


Dołączył: 08 Lip 2013
Posty: 8277
Skąd: Oberschlesien
Wysłany: 2021-08-13, 12:48   Odkrywanie bieszczadzkich białych plam.

Większość osób weekend zaczyna w piątek, niektórzy dopiero w sobotę, inni wcale. Mnie czasem zdarza się rozpocząć weekend we wtorkowe popołudnie ;) . Tak było w czerwcu, kiedy wybrałem się na tradycyjną, coroczną wyprawę w Bieszczady. Tym razem miałem mocne postanowienie odkryć kilka "białych plam" na mojej bieszczadzkiej mapie.

Miały być bieszczadzkie nowości, ale zaczęło się od deżawi, dokładnie tak samo jak sześć lat temu, kiedy pierwszy raz jechałem w Biesy. Wtedy z Ecowarriorem, teraz samemu, wysiadam w środowy wczesny poranek w Lesku. Wtedy zwiedzaliśmy miasteczko, teraz od razu idę w kierunku Sanu. Do Bieszczad stąd nadal daleko, Lesko to ledwo początek Gór Sanocko-Turczańskich. Ponoć na Cisną jeździ jakiś autobus, ale dopiero za trzy godziny, nie będę przecież tyle czekał!


Most nad Sanem jest w remoncie, działa ruch wahadłowy. Fatalnie, bo samochody poruszają się w kolumnach, co utrudni mi łapanie stopa. Robię kilka zdjęć rzeki i przechodzę na drugi brzeg, gdzie na końcu wioski Huzele mam zamiar po raz pierwszy dziś pomachać ręką.


Początek nie wygląda optymistycznie, gdyż nie ma dobrego miejsca na stanięcie, ale jestem pewien, że wkrótce ruszę z kopyta do przodu. Po dziesięciu minutach zatrzymuje się młody chłopak słuchający głośnego disco i, zgodnie z moimi przypuszczeniami, dowozi mnie do Hoczwi. Tam rozdzielają się drogi wojewódzkie - większość aut pędzi na Polańczyk, mniejszość na Cisną. W 2015 roku było dokładnie tak samo.
Zakładam bazę na zatoczce autobusowej przy markecie. Tym razem czekam pięć minut. U drugiego kierowcy słucham w rządowym radiu o prężnym rozwoju Polski. Wychodzę w Baligrodzie - to też przewidziałem i to kolejna powtórka z wyjazdu sprzed sześciu lat 😏.
Robię małe przepakowanie na ławeczce baligrodzkiego rynku, blisko czołgu, który nadal dzielnie tu stoi. Teraz mogę powiedzieć, że znowu po roku jestem w Bieszczadach 😊.


Na zegarku nie ma jeszcze ósmej, więc na chodnikach dominuje brać emerycka. Jeden dziadek przyczepia się do mnie i trochę gawędzimy. Sugeruje mi zmienić dzisiejszą trasę i proponuje alternatywną, na taką, jaką on łazi na odpusty.

Mijam długo remontowaną cerkiew Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny...


Dalsza droga, którą mam przed sobą, wygląda fatalnie jeśli chodzi o łapanie stopa: brak poboczy, brak zatoczek, słońce pali już tak mocno, że można dostać udaru. W końcu sadowię się na zjeździe na czyjeś podwórko. Tymczasem ruch zamarł, mijają kolejne minuty... Czekałem prawie kwadrans! Zatrzymało się dwóch chłopaków z Baligrodu, jadą aż do Wetliny, wiec teoretycznie mogliby mnie już podrzucić na nocleg. Pytają się, czy będę oglądał popołudniowy mecz Polska-Szwecja? Obejrzeć bym obejrzał, tylko nie wiem, czy będę miał gdzie...

Wyskakuję na parkingu w Jabłonkach (Яблінки). Jest spory, bo kiedyś zatrzymywały się przy nim autokary z delegacjami, a także dziesiątki samochodów turystów i innych ludzi.


28 marca w 1947 roku pod Jabłonkami podczas potyczki z UPA zginął Karol Świerczewski. Wydarzenie to do tej pory budzi kontrowersje - jedni twierdzą, że śmierć generała to był zwykły przypadek skumulowany z efektem kiepskiej organizacji po stronie polskiej, inni, że wszystko zostało ukartowane przez władze komunistyczne, aby pozbyć się Świerczewskiego i znaleźć pretekst do rozprawy z Ukraińcami. Wersja o spisku jest bardzo intrygująca, lecz mimo wszystko mało prawdopodobna.
Na miejscu starcia szybko ustawiono pamiątkowy obelisk, w latach 60. zastąpiony bardziej okazałą konstrukcją. Od dawna chciałem ją zobaczyć, ale nie zdążyłem - w skutek ustawy "dekomunizacyjnej" pomnik zdemontowano. Pozostały po nim jedynie chodnikowe płyty, a w tle szczyt Walter (kiedyś i czasem również teraz Woronikówka).


Trudno być fanem Świerczewskiego, ale zawsze uważałem, że pomniki to świetna lekcja historii i w takich przypadkach powinny zostać na swoim miejscu, uzupełnione o odpowiedni opis. W najgorszym razie powinny wylądować w muzeum lub skansenie (w tym przypadku uratowano tylko... głowę). Ale to zbyt skomplikowane, dla bohaterów z IPN liczy się tylko demolka. Ich dziadkowie i tatusiowie radośnie maszerowali w pochodach pierwszomajowych i nieśli internacjonalistyczne hasła, więc oni mogą to zmazać zabawą w "dekomunizowanie". W Jabłonkach byli tak zawzięci, że skuli nawet napis z kamienia położonego dokładnie w miejscu śmierci "Waltera".


Łażę po zapuszczonych krzakach, gdy nagle zza schodów wyskakuje wielki facet ze smartfonem w ręce. Tirowiec. Patrzy na mnie trochę zaskoczony i pyta się, czy to tu stał pomnik. A więc miejsce to nadal przyciąga ludzi, mimo działań "dobrej zmiany" nie zniknęło w niepamięci.



Spod pomnika biegnie czarny szlak na Łopiennik (wyznaczony w 1954 roku jako "szlak wolnościowy im. generała Karola Świerczewskiego"), a że na tej górce jeszcze nie byłem, więc będzie ona kolejną (po Jabłonkach) "białą plamą" do usunięcia.

Idąc asfaltem mijam ceglaną kapliczkę poświęconą młodemu chłopakowi (zapewne ofierze wypadku), potem jeszcze jedną na lekkim wzniesieniu, starszą, pamiętającą czasy zniszczonej wsi.



Mijany szlakowskaz informuje, że do szczytu mam dwie godziny. Hmm. Od drogi wojewódzkiej przeszedłem już prawie dwa kilometry, teraz zostało mi około czterech. Niemożliwe, abym miał iść tempem dwa kilometry na godzinę przy podejściu czterystu metrów! No nic, zobaczymy...

Na szlaku nie spotykam żadnego człowieka - poza głównymi atrakcjami Bieszczady to nadal dzikie góry, chyba, że mamy pecha trafić na drwali. Tych na razie nie słychać... Sam szlak określiłbym jako dość monotonny - długo idzie się płasko, potem z lekkim nachyleniem i tak ze trzy, cztery krótkie ostrzejsze odcinki (które czasem brałem już za szczytowanie ;) ). Tylko w jednym miejscu las rzednie i roztacza się skromny widok w kierunku Wysokiego Działu.


Ostatecznie wejście na Łopiennik zajmuje godzinę i dwadzieścia minut. Szczyt liczący 1069 metrów n.p.m. to najwyższa kulminacja Pasma Łopiennika i Durnej. Wchodząc na niego możemy zatem zaliczyć jeden z punktów (dziesiąty pod względem wysokości) do Korony Bieszczadów :D . Niekiedy w internecie można przeczytać, że jest to góra z widokami, lecz to przeszłość: kiedyś faktycznie można było stąd dojrzeć nawet Lwów, ale obecnie polanę szczytową otaczają coraz wyższe drzewa, które praktycznie uniemożliwiają obserwowanie czegokolwiek (poza bardzo skromnym fragmentem Pasma Granicznego).



Ponieważ żar leje się z nieba, to siadam w cieniu lasu. Dokładne miejsce szczytowe wyznacza kamienny słupek obok którego wmontowano tablicę z cytatem Zygmunta Kaczkowskiego. Pierwszy raz o nim słyszę, lecz to ponoć poeta i szpieg austriacki, który zaliczył Łopiennik razem z Wincentym Polem.


Na ogrzanej słońcem ławeczce znajduję dwa ręcznie pomalowane kamienie! Fajne. Wziąłbym taki do domu, ale chyba nie wypada. Przypadkowo odwracam jeden z nich i czytam: "weź mnie". No to wziąłem! Na podanego fejsbuka nie zajrzałem ;) .



Jest wczesna pora, dokładnie tak jak sobie zaplanowałem przed wyjazdem (na zegarku ledwo jedenasta). Dumam nad swymi dalszymi krokami, które można podzielić na dwie opcje: leniwą i ambitną. Leniwa zakłada zejście czarnym szlakiem do Dołżycy, skąd łatwo przedostanę się do Wetliny. Ambitna oznacza trasę w przeciwnym kierunku, do Łopienki. Normalnie w ogóle nie brałbym pod uwagę wersji leniwej, bo przede mną prawie cały dzień, lecz na popołudnie zapowiadano burze i gwałtowne deszcze. Co prawda prognoza mówiła o godzinie czternastej lub później, ale widzę, że na niebie już się zaczęło zmieniać - zdecydowanie przybyło chmur, zrobiło się parno, w powietrzu czuć napięcie.


Chwilę główkuję i postanawiam wybrać wariant ambitniejszy i zaczynam schodzić na wschód czerwonym szlakiem. Przeszedłem niecały kilometr i usłyszałem grzmot! Niech to szlag! W pierwszym odruchu chciałem skorzystać z leśnej drogi i jednak ruszyć na Dołżycę, w drugim spojrzałem na mapę i uznałem, że może uda mi się dotrzeć do jakiegoś schronienia zanim zacznie się burza, która na razie była jeszcze daleko. Jakby tego było mało gdzieś w pobliżu zaczęli swoją masakrę drwale - warczą maszyny, na ścieżce ustawiono tablice z zakazem wstępu. Walcie się!

W pewnym momencie przyspieszam i to nie z powodu burzy, ale słyszę, jak w pobliżu coś ciężkiego złazi z drzewa... Potem jakby szło wzdłuż ścieżki w moim kierunku, następnie mam wrażenie, iż ponownie coś wielkiego złazi z drugiego drzewa... Nie, żebym był przewrażliwiony, ale ta okolica słynie z częstych spotkań z niedźwiedziami, a ja niezbyt mam ochotę na konfrontację twarzą w pysk.

Czerwony szlak to nie dzieło PTTKu, lecz wysmarowane dojście do bazy namiotowej w Łopienniku. W lesie wyznaczony był nieźle, ale potem w pewnym momencie go zgubiłem i na łąki wychodzę już "na czuja". No cóż, topografia tej okolicy nie jest zbyt skomplikowana, więc i tak muszę dotrzeć do strumienia, a następnie do dawnej wioski. Tymczasem za mną chmurzy się dość konkretnie, ale burza chyba idzie bokiem.



Faktycznie po pewnym czasie przekraczam strumień, a za nim biegnie szutrowa droga i już wkrótce widzę z daleka białą sylwetkę cerkwi.


Łopienka (po rusińsku Лопінка, po ukraińsku Лоп’янка, a za czasów gierkowej polonizacji Owczary) została założona w XVI wieku przez rodzinę Balów, podobnie jak wiele innych wsi w Bieszczadach. Położona w oddaleniu od większych ośrodków w 19. stuleciu stała się jednym z najstarszych ośrodków wydobycia naftowego na świecie. W tym czasie jak i w okresie międzywojennym zamieszkiwali ją niemal wyłącznie Bojkowie i niemal wyłącznie grekokatolicy. Nie różniła się zbytnio od innych bojskowskich miejscowości - podstawą było rolnictwo i pasterstwo w trudnym terenie, panowała bieda i przeludnienie, więc przed Wielką Wojną wielu mieszkańców wyemigrowało za Wielką Wodę albo udawało się za pracą na Węgry. W latach 30. spisy zarejestrowały ponad trzysta osób będących obywatelami Łopienki, w tym trzy rodziny żydowskie. A po kolejnej wojnie też wszystko poszło ustalonym torem: najpierw deportacje do Ukraińskiej SRR, tak dobrowolne, że podczas stawiania oporu dwie osoby zostały zastrzelone przez polskie wojsko. Przy okazji jeden z chłopów wykorzystał okazję i zabił sąsiada, podpalając jego dom. Po tych działaniach w Łopience pozostało jeszcze kilkudziesięciu mieszkańców, których ostatecznie wypędzono w czasie akcji "Wisła", choć akurat w tej kwestii są pewne wątpliwości. Podobno po wywózkach zabudowa wioski pozostała nietknięta, ale w kilka lat rozebrano ją traktując jako magazyn darmowego budulca.


Przetrwała murowana cerkiew świętej Męczennicy Paraskewii z XVIII lub XIX wieku. W 1954 roku ktoś zerwał z dachu blachę i od tego czasu świątynia szybko zaczęła niszczeć. Przyczynili się do tego także górale z Podhala, którzy tak miłują Bozię, że wnętrze cerkwi użytkowali jako zagrodę dla bydła. Obiekt próbował ratować Olgierd Łotoczko, powiatowy konserwator zabytków, ale za swe działania podziękowano mu dymisją. Przedstawił on m.in. nowatorski projekt utworzenia na terenie Łopienki "studenckiej wioski skansenowskiej", co spodobało się w Warszawie (nagroda), a wywołało oburzenie na miejscu i z planów tych nic nie wyszło, a potem ich autor zginął w górach Afganistanu.
O cerkwi jednak nie zapomniano, do czego przyczynili się studenci z bazy namiotowej, założonej w pobliżu dawnej wsi na początku lat 80. (nie umiałem znaleźć ścieżki do niej wiodącej i w końcu jej nie odwiedziłem!). Wtedy budynek to właściwie były tylko ściany, a podłogę przykrywała gruba warstwa odchodów zwierzęcych.


Cerkiew podniesiono z ruin w latach 90. i na początku obecnego wieku, jej obecnym opiekunem jest Towarzystwo Karpackie. W tej pustce wśród gór prezentuje się pięknie, a otaczają ją odbudowane kaplica grobowa i drewniana dzwonnica.



Zaglądam do środka, drzwi są otwarte. Oczywiście z oryginalnego wyposażenia nie pozostało nic. Oryginalna ikona znajduje się w Polańczyku, tu powieszono kopię. Warto zanotować, że do czasów wypędzeń Łopienka była najważniejszym ośrodkiem odpustowym w całych Bieszczadach Zachodnich, nie tylko dla unitów.


Siadam na ławce pod dwoma ogromnymi lipami. Dzięki chmurom temperatura zrobiła się znośna do życia. Wyciągam piwo, kiełbaski i delektuję się ciszą. Cudnie tu. Ale ten stan błogiego zawieszenia nie trwa długo...


Gdy przyszedłem pod cerkiew spotkałem kilka osób i zaparkowany na drodze motor. Wzruszyłem ramionami i pomyślałem, że to jakieś cwaniaki jeżdżą nielegalnie po leśnych drogach. Potem wszyscy zniknęli i na kwadrans, może dłużej, zostałem sam. I się zaczęło: od strony Solinki przyjechało w tumanach kurzu jedno auto, potem kolejne i kolejne, kolejne, kolejne... Hasał, smród, krzyki. Dowiedziałem się, że kiedyś szutrowa droga do Łopienki była zamknięta dla ruchu drogowego, lecz jacyś idioci postanowili ją otworzyć dla wszystkich zainteresowanych! Efekt jest taki, że człowiek ma ochotę szybko stąd uciec, a nie posiedzieć dłużej! Ponieważ byłem jednak w połowie konsumpcji, więc zdecydowałem się ją dokończyć przy pełnym niechęci wzroku jednych, a pełnym zazdrości wzroku drugich.
Przy okazji przysłuchuję się rozmowie historycznej jakiejś pary oglądającej tablicę informacyjną:
- To Ukraińcy zniszczyli wieś, te z UPA.
- Nie, to Ruskie, przecież Ruskie tu mieszkały.
Chwila ciszy, przeczytali kolejny fragment na tablicy.
- O. Tu było jedno z największych sanktuariów maryjnych we... we... yyy... Bieszczadach. Dziwne, prawda? - mówi babka.
- No, ale Rosjanie zrobili z tym porządek - odpowiedział z zadowoleniem jej boyfriend w klapkach.
Minister Czarnek nie będzie się musiał zbytnio wysilać w próbach większego zidiocenia społeczeństwa.

Mam dość, pakuję się i zarzucam plecak. W ciągu krótkiego czasu przeżyłem jednocześnie zachwyt i potężny niesmak związany z tym miejscem! Stworzyć tutaj magiczny klimat i zaraz potem oddać go we władanie tłuszczy, która nie ma sił przejść dwóch kilometrów po płaskim.


Przy drodze jest kilka interesujących miejsc: solidna wiata (ponoć w dawnych czasach stała tu karczma), podmurówki jakiegoś budynku (konserwowane?), retorty do wypalania węgla drzewnego, wystawka sprzętu do zwózek...





Wzdłuż zapylonej drogi wytyczono na pewnym odcinku ścieżkę dydaktyczną Nadleśnictwa Baligród, typowe marnowanie publicznych (i zapewne unijnych) pieniędzy: drogowskazy umieszczone co kilka metrów (!), tabliczki z napisem "przejście do ścieżki - 1 minuta" (najwyraźniej ktoś się zgubi przechodząc na drugą stronę drogi), nic nie wnoszące tablice stawiane za małym mostkiem... Ja nie jestem przeciwny takim ścieżkom, ale powinno to być robione z głową, a nie tylko aby wydać kasę, dać zarobić odpowiednim osobom i z zadowoleniem odhaczyć na liście kolejny wielki projekt.



Po czterdziestu minutach jestem na parkingu nad Solinką. O dziwo, sporo tam pustych miejsc. Pewnie ci, co chcieli odwiedzić Sine Wiry to zostawili tu samochody (tam jeszcze nie można wjechać), a spragnieni zobaczenia Łopienki powieźli swe dupska prosto pod cerkiew. Dla pełnego obrazu sytuacji dodam, że było kilka wyjątków, głównie rodziców z dziećmi, którzy z wózkami, na plecach albo za rękę zdecydowali się przejść ten straszny odcinek pieszo.


Do tego miejsca dotarłem już rok temu idąc z bacówki w Jaworcu. Dalszy plan jest dokładnie taki sam jak przed dwunastoma miesiącami: złapać stopa do Dołżycy. Nie ma zupełnie sensu cisnąć siedem kilometrów asfaltem, bo wątpliwe, abym trafił na nim na coś ciekawego. Rok temu musiałem trochę się nadreptać zanim ktoś mnie zabrał, może teraz będzie inaczej?


Poszło błyskawicznie: minął mnie wielki kamper, którego kierowca obrzucił mnie pogardliwym spojrzeniem, a zaraz za nim zatrzymał się znacznie mniejszy samochodzik z facetem w podkoszulku. Trochę pogawędziliśmy i zajechałem aż do Krzywego. Tam okazało się, że musiało wcześniej mocno lać, bo ziemia była mokra, a w powietrzu unosiły się parujące chmurki.


Ponieważ znalazłem się na zakręcie, to postanawiam cofnąć się o kilkadziesiąt metrów do zatoczki autobusowej. Nie zdążyłem tam dojść, gdy podjechał samochód i pada pytanie dokąd chcę się dostać. Pojawił się od wschodu, tłumaczę kierowcy, że to nie w jego stronę, ale ten woła abym wsiadał.
- Widziałem cię jak tu wychodziłeś - mówi. - Ja jadę do Smereku, lecz zawiozę cię do Wetliny.
No i super. W trakcie rozmowy wyszło, że mój dobroczyńca organizował kiedyś przejazdy busami po Bieszczadach.
- Pomysł był taki, aby utworzyć większą grupę przewoźników - opowiada. - Każdy działałby na swoim terenie. I tak na przykład jak ktoś chce się dostać z Cisnej do źródeł Sanu, to zawozimy go do Ustrzyk i tam od razu przeskakuje do drugiego, czekającego na niego busa. Oczywiście na jednym bilecie, wszystko dogadane, potem się rozliczają busiarze między sobą.
- I jak to wyszło? - pytam, choć znam odpowiedź, bo przecież z transportem tego typu jest tu bardzo krucho.
- Po kilku miesiącach wszystko się rozpadło, ciągle ktoś miał do kogoś pretensje, że tamten więcej zarabia, a on traci - macha ręką zrezygnowany. Biznes po polsku, jak na Podhalu. - Teraz czasem tylko kogoś zawiozę na zamówienie. A na stopa praktycznie nie biorę, ty jesteś wyjątkiem.
Na szczęście nie musiałem za ten wyjątek odwdzięczać się w żaden sposób :P i już około czternastej znalazłem się w Wetlinie, gdzie od razu pomaszerowałem do ośrodka PTTK. Na dziś koniec wędrówki.


Lubię to miejsce. Nie jest już co prawda tak tanio jak kilka lat temu (nocleg w pokoju 45 złotych jeśli jesteśmy sami, 40 złotych jeśli we dwójkę), ale nadal panuje tu fajny klimat i nienadęta atmosfera. Po konsultacjach telefonicznych zamawiam nocleg, a potem zimne piwo. Pytam się także, czy nie wiedzą, gdzie w Wetlinie można obejrzeć mecz?
- U nas w świetlicy - słyszę odpowiedź.


Wetlina będzie moją bazą wypadową na najbliższe trzy dni. Ten pierwszy, choć lajtowy - przeszedłem tylko 13 kilometrów - należy uznać za udany: zrealizowałem wszystkie cele, nie dorwała mnie burza ani niedźwiedź ;) . Teraz mam do zagospodarowania całe popołudnie i wieczór. Najpierw wychodzę więc "na miasto". Widzę, że niedaleko supermarketu stanął namiot z markowymi ciuchami, natomiast koło Bazy Ludzi z Mgły rozłożył się długowłosy jegomość sprzedający różne figurki zrobione z koralików.


Trochę odsypiam noc, a potem na mecz. Nie jestem wielkim fanem piłki nożnej, ale lubię oglądać mistrzostwa, podobnie jak chętnie śledzę różne sporty na olimpiadzie. Jak się skończyło spotkanie Polaków ze Szwedami wszyscy wiemy - już w drugiej minucie widzowie zaczęli kląć, zarówno nadobne starsze panie, jak i nastolatki. Gdzieś około trzydziestej minuty ktoś zaczął śpiewać "już za cztery lata Polska będzie mistrzem świata" oraz "nic się nie stało" i reszta to podchwyciła. W końcówce pojawiły się niespodziewane emocje, do świetlicy wbiegali nawet pozornie niezainteresowani spotkaniem osobnicy z pola namiotowego ;) (na zdjęciu radość po bramce wyrównującej).


Po tych niesamowitych przeżyciach wypadałoby skończyć dzień w knajpie, więc udałem się do wspomnianej Bazy Ludzi z Mgły. Akurat słońce zbliżało się do horyzontu.


Baza przeszła kolejną metamorfozę, ciężko powiedzieć czy na lepsze, ale pojawiło się więcej piw (głównie Raciborskie udające bieszczadzkie). Ogólnie to jednak jest tu nadal dość sympatycznie, no i za bardzo nie ma innego lokalu przy ulicy, gdzie można pójść.

_________________
Staliśmy nad przepaścią, ale zrobiliśmy wielki krok naprzód!
Ostatnio zmieniony przez Pudelek 2021-08-13, 13:43, w całości zmieniany 1 raz  
 
 
laynn
[Usunięty]

Wysłany: 2021-08-13, 13:00   

Pudelek napisał/a:
Ukryta Wiadomość:
Jeśli jesteś *zarejestrowanym użytkownikiem* musisz odpowiedzieć w tym temacie żeby zobaczyć tą wiadomość
--- If you are a *registered user* : you need to post in this topic to see the message ---
(po rusińsku

Wot?

Już zazdroszczę tej wędrówki. Bo po moich odwiedzinach, jakoś znów mnie ciągnie w ten rejon.
Ostatnio zmieniony przez 2021-08-13, 13:07, w całości zmieniany 1 raz  
 
 
Pudelek


Dołączył: 08 Lip 2013
Posty: 8277
Skąd: Oberschlesien
Wysłany: 2021-08-13, 13:45   

laynn napisał/a:
Wot?

nie ten przycisk ;)

laynn napisał/a:
Już zazdroszczę tej wędrówki.

sam sobie zazdroszczę :D
_________________
Staliśmy nad przepaścią, ale zrobiliśmy wielki krok naprzód!
 
 
trotyl


Wiek: 52
Dołączył: 06 Sty 2015
Posty: 1042
Skąd: Warka
Wysłany: 2021-08-15, 09:37   

Masz Pudelku zdjęcie rzeźby Chrystusa z cerkwi w Lopience ?
Bardziej chodzi mi o przedmioty u jego stop.?
_________________
A na ziemi pokój ludziom dobrej woli
 
 
trotyl


Wiek: 52
Dołączył: 06 Sty 2015
Posty: 1042
Skąd: Warka
Wysłany: 2021-08-15, 10:23   

Nie chce zakladac oddzielnego wątku.
Może ktoś inny ma zdjecia tych przedmiotów?
_________________
A na ziemi pokój ludziom dobrej woli
 
 
Pudelek


Dołączył: 08 Lip 2013
Posty: 8277
Skąd: Oberschlesien
Wysłany: 2021-08-15, 13:34   

Oj nie, w środku robiłem tylko zdjęcia ogólne i to z pozycji ławki.
_________________
Staliśmy nad przepaścią, ale zrobiliśmy wielki krok naprzód!
 
 
trotyl


Wiek: 52
Dołączył: 06 Sty 2015
Posty: 1042
Skąd: Warka
Wysłany: 2021-08-15, 13:46   

Ok.
_________________
A na ziemi pokój ludziom dobrej woli
 
 
trotyl


Wiek: 52
Dołączył: 06 Sty 2015
Posty: 1042
Skąd: Warka
Wysłany: 2021-08-15, 13:51   

Jak byłem w zeszłym roku w Lopience to podskoczyłem na bazę namiotową.
Bylem tylko ja i cisza , cisza , cisza......
_________________
A na ziemi pokój ludziom dobrej woli
 
 
Pudelek


Dołączył: 08 Lip 2013
Posty: 8277
Skąd: Oberschlesien
Wysłany: 2021-08-15, 14:04   

Ona chyba w ubiegłym roku w ogóle nie działała.
_________________
Staliśmy nad przepaścią, ale zrobiliśmy wielki krok naprzód!
 
 
trotyl


Wiek: 52
Dołączył: 06 Sty 2015
Posty: 1042
Skąd: Warka
Wysłany: 2021-08-15, 16:32   

Ano nie działała... byłem tam sam...
_________________
A na ziemi pokój ludziom dobrej woli
 
 
Pudelek


Dołączył: 08 Lip 2013
Posty: 8277
Skąd: Oberschlesien
Wysłany: 2021-08-15, 16:53   

Bo to Warszawa ;) Prawidłowość w ubiegłym roku była taka, że niemal wszystkie warszawskie bazy i chatki były zamknięte, a inne otwarte :D
_________________
Staliśmy nad przepaścią, ale zrobiliśmy wielki krok naprzód!
 
 
trotyl


Wiek: 52
Dołączył: 06 Sty 2015
Posty: 1042
Skąd: Warka
Wysłany: 2021-08-15, 17:05   

Cóż...
_________________
A na ziemi pokój ludziom dobrej woli
 
 
Pudelek


Dołączył: 08 Lip 2013
Posty: 8277
Skąd: Oberschlesien
Wysłany: 2021-08-25, 15:07   

Od kilku lat próbuję wejść na Bukowe Berdo, jedyną połoninę, która została mi jeszcze do zdobycia w polskich Bieszczadach (chyba, że za takową uznamy Smerek). Wybierałem się na nie co najmniej dwukrotnie i dwa razy przeszkodziła mi pogoda. W tym roku zapowiedzi były bardzo dobre, więc powinno się udać, chyba, że pojawi się jakiś inny problem.


Tym problemem może być kwestia transportu, bowiem z Wetliny do Ustrzyk Górnych jest dwadzieścia kilometrów i w drugiej połowie czerwca nie funkcjonuje żadna komunikacja zbiorowa. Pozostają albo drogie nieregularne busiki albo autostop. Dziś będziemy przemieszczać się we dwójkę, bo rankiem dotarła do mnie Kasia - oczywiście też podwózkami. W dwie osoby zawsze jest trudniej złapać okazję niż pojedynczo, ale z drugiej strony ładna dziewczyna łatwiej skusi kierowcę niż brzydki facet ;) .

A poranna pogoda rzeczywiście jak marzenie, choć już czuć, że będzie upał!


Na razie na szosie prawie brak ruchu, więc idziemy przez Wetlinę w kierunku sklepu - jeśli nic nie złapiemy, to przynajmniej napijemy się piwa na śniadanie :D . Mniej więcej po dziesięciu minutach zatrzymuje się samochód: dwie babki wybierają się na Połoninę Wetlińską, więc dowożą nas na przełęcz Wyżnią. Dobry początek. Następnie stajemy przy drodze i zabiera nas pierwsze lub drugie auto, które z kolei jedzie na Wołosate. Tym oto sposobem przed dziewiątą lądujemy w Ustrzykach Górnych.


Termometr obok drogi już wyświetla 25 stopni, a że dostaliśmy się tu szybciej niż sądziłem, to idziemy pod parasole na Ducha Sanu ;).


Na głównym skrzyżowaniu Ustrzyk zaczyna zwiększać się ruch - pojawia się nawet śmieciarka i autobus z napisem "Marynarka Wojenna". Najwyraźniej z braku okrętów marynarze muszą ćwiczyć w górach.

Zostało nam do pokonania około siedmiu kilometrów do początku szlaku. Mamy mocne postanowienie nie korzystać z busików, bo niektórych panów kierowców zdrowo porąbało jeśli chodzi o ceny: ktoś nam opowiadał, że za kurs do Tarnawy Niżnej czy Bukowca zażyczyli sobie czterysta złotych! Idziemy na przystanek przy granicy Ustrzyk i pierwszy nadjeżdżający samochód otwiera przed nami drzwi. Starsze małżeństwo jedzie zwiedzać cerkiewki, a w czasie rozmowy straszy mnie karami na Słowacji. Wysiadamy w Widełkach (wbrew nazwie to chyba część Bereżek, a nie Pszczelinek), płacimy haracz parkowi narodowemu i przekraczamy Wołosatego.


Szlakowskaz informuje, że na główny szczyt Bukowego mamy ponad trzy godziny wędrówki. Zobaczymy jak nam pójdzie.


Pierwsza połowa trasy to wędrówka w lesie. Momentami jest stromo. Kasia trochę się wlecze, co tłumaczy niewyspaniem. To zupełnie nie w jej stylu, zazwyczaj pędzi do przodu.


Idzie się dość przyjemnie, bo w cieniu, ale jednak brak widoków robi się powoli nudny, więc bardzo się cieszymy, gdy dochodzimy do deszczochronu. Jego obecność oznacza, że za chwilę las się skończy.




Przez półtorej godziny spotkaliśmy tylko kilka osób, w tym dwójkę chłopaków, którzy poszli szlakiem konnym, a nie turystycznym i musieli się wracać. Z kolei pod dachem gadamy ze spoconym facetem. To uczestnik Centralnego Rajdu Wojskowego na Orientację (stąd "Marynarka Wojenna RP"). Cywil, lecz od kilku lat jeździ na ten rajd.
- Wieczorem pewnie imprezki? - zagaduję.
- Oj, wczoraj była taka, że zaspałem rano na wyjazd. Dotarłem do Mucznego sam, ale nie idę dalej na Tarnicę, schodzę do Bereżek - sapie.

Deszczochron leży na wysokości około tysiąca metrów, zatem większość podejścia już za nami. Co prawda idziemy z lekkimi plecaczkami, lecz zawsze to dobra wiadomość.
Kilkaset metrów od wiaty zaczyna się otwarta przestrzeń i wędrówka staje się samą czystą przyjemnością.





Na lewo nowa wieża widokowa na Jeleniowatym nad Mucznem, na prawo klasyka, czyli Caryńska oraz Wetlińska.



Jest cudnie! I zielono! To dopiero drugi raz widzę zielone Bieszczady!





Skrzyżowanie szlaków: do naszego niebieskiego dochodzi żółty z Mucznego. A mnie rozpiera radość :) .


Od krzyżówki zaczyna robić się tłoczno. Ludzi tak dużo, że nawet nie zdołaliśmy z każdym porozmawiać.



Bukowe Berdo składa się z trzech kulminacji - pierwsza z nich to Szołtynia (1201 metrów n.p.m.).


Między nią a drugim kopcem - Połoniną Dźwiniacką (1238 metrów) - rośnie niewysoki las. Próżno w nim szukać cienia, choć na tej wysokości upał tak nie doskwiera. Wiemy jednak doskonale, że nasza skóra powoli, ale systematycznie się spieka.




Główny szczyt na wyciągnięcie ręki, po prawej zaś Krzemień, druga góra polskich Bieszczad(ów).


Jesteśmy! Bukowe Berdo (1311 metrów n.p.m.) zdobyte! Do trzech razy sztuka, w końcu się udało! :) Zajęło to nam prawie cztery godziny, ale zapewne godzinę można by odliczyć na postój pod deszczochronem i wiele przerw na podziwianie widoków oraz robienie zdjęć. Zresztą przecież nigdzie nam się nie spieszyło. O ile Krzemień jest szczytem numer dwa polskich Bieszczad(ów), o tyle "właściwie" Bukowe Berdo zajmuje pozycję szóstą.
A tak na marginesie - według niektórych źródeł nazwa tego masywu powinna brzmieć "Pukowe Berdo". "Berdo" to w prasłowiańskim "przepaść", ale też "stroma góra", "pagórek", natomiast niejaki Puka był właścicielem tutejszych gruntów. Przeprowadzający pierwsze pomiary Austriacy nie jedyny raz pomylili się i zanotowali "Bukowe", choć buków tu brak.


Sycę oczy panoramą Kopy Bukowskiej, Halicza, Rozsypańca. Pikuj, oddalony o 35 kilometrów, ledwo się przebija przez rozpalone powietrze.


Jeśli się gdzieś weszło, to trzeba potem zejść, aby znowu wejść ;) . W naszym przypadku schodzimy do przełęczy, a następnie wdrapiemy się na Krzemień (oryginalnie Hrebien, tu także za współczesną przekręconą nazwę odpowiadają austriaccy kartografowie).
W wyniku wysokich temperatur na niebie pojawiła się mgiełka, do tego doszło trochę dziwnych chmur, przez co kolory stały się mniej wyraziste...




Skałki na Krzemieniu, oficjalnie niedostępne. Do lat 80. przez szczyt biegł Główny Szlak Beskidzki, ale z uwagi na ochronę przyrody mocno zmieniono jego przebieg.


No i kolejne zejście, tym razem do przełęcz Goprowskiej. A chmury wyglądają tak, jakby bardzo szybko pędziły po niebie.




Z przełęczy Tarnica wygląda dość płasko.


Dochodzimy do wiaty i rozpoczynamy przerwę. Kilkanaście metrów powyżej znajduje się słabe źródełko, w którym można zmoczyć ubrania, ale nabrać wody to już nie bardzo, zresztą jest ona mocno zmulona. Na szczęście mam w plecaku piwo, które nawet utrzymało chłód, więc siedzimy w cieniu i obserwujemy okolicę. Trochę ludzi tu się kręci, przeważnie jednak szli od strony Rozsypańca, a nie Bukowego.



Tymczasem ja mam problem z nogą - w nocy pogryzł mnie jakiś pająk i w pewnym momencie jego trucizna zaczęła działać: o ile chodzić mogę bez większego problemu, o tyle jeśli tylko stanę to czuję ból, jakby ktoś mi przypalał skórę! Masakra.

Po godzinie ruszamy dalej, przed nami przełęcz pod Tarnicą.


Skoro doszliśmy już tutaj, to i na samą Tarnicę grzechem byłoby nie skoczyć. Robimy sobie także pamiątkowe zdjęcie, które de facto może sugerować wiele innych miejsc ;) .



Ponownie napiszę, że jest pięknie: zielony Szeroki Wierch, zielone lasy w zagłębieniu pod Haliczem.



I tylko te tłumy - one naprawdę potrafią zmęczyć w Bieszczadach! Gdzie te czasy, gdy było się samemu na szlaku?



A pisząc poważnie - trzeci raz jestem na Tarnicy i zawsze obecność innych ludzi była dość umiarkowana. Teraz zapewne swoje zrobiła stosunkowo późna pora - na zegarku prawie szesnasta, a więc większość "krótkodystanstowych" turystów już dawno jest na kwaterach. Z drugiej strony nagle stwierdziłem, że to wcale nie jest takie fajnie!
- Kto nas podwiezie, jeśli tu nikogo nie ma?! - zawołałem.
I to może być problem, ale na razie schodzimy do Wołosatego. Na szlaku faktycznie pustki, spotykamy tylko ze dwie rodzinki gramolące się do góry.


Na dalszym odcinku udaje nam się dogonić i przegonić kilka osób, więc jest szansa, iż ktoś nas weźmie do auta ;) .


Na końcowym, płaskim fragmencie szlaku kolory zaczynają dawać znać, że wieczór coraz bliżej (choć to dopiero siedemnasta).




Widać dach budki haraczowej parku narodowego, a więc pora obejrzeć się i po raz ostatni się zachwycić! Wyprawa udała się znakomicie, pogoda wytrzymała, a jedyne straty to spieczona skóra i moja pogryziona noga.



W Wołosatym panuje cisza. Na parkingu stoją pojedyncze auta, ale ich właściciele siedzą w pobliskiej knajpie i nie wygląda, aby zamierzali się wkrótce ruszać. Stoi także busik i nawet przez chwilę się wahamy, czy nie skorzystać, lecz postanawiamy pójść dalej, a ewentualnie będziemy na niego machać w drodze. Pozostało nam do przebycia siedem kilometrów do Ustrzyk i dwadzieścia do Wetliny. Chyba już nie mamy sił, aby zaliczyć to w całości na nogach.

Przez dłuższą chwilę nie jedzie nic. Potem pojawia się pierwsze auto, drugie, mija... Podjeżdża straż graniczna i nawet się zatrzymała, ale stwierdzili, że z braku miejsca mogą zabrać tylko jedną osobę, a to nic nam nie daje. Wreszcie po dwudziestu minutach lituje się facet, który w okolicy szuka roślinek rosnących nad rzeką i potem je opisuje, analizuje.

W Ustrzykach zaglądamy do sklepu, spotykamy też chłopaków, których widzieliśmy na początku wędrówki (ci, co pomylili szlaki). Ponoć szybko skończyła im się woda, więc wyglądają licho.
No dobra, teraz trzeba znaleźć jakieś dobre miejsca na łapanie podwózki w kierunku Wetliny. Najlepiej pod "Kremenarosem". I w cieniu, gdyż termometr nawet o tej porze pokazuje 31 stopni powietrza i 53 asfaltu!


Przy schronisku stoi młoda dziewczyna i ma taki sam plan jak my, tylko, że chce się dostać do Cisnej. Nie ma sensu tłoczyć się obok drogi we trójkę i straszyć kierowców, więc proponuję jej, że my się wycofamy, ale gdyby ktoś się zatrzymał, to czy mogłaby się spytać o miejsce także dla nas?
- Jasne, pewnie - odpowiada.
Siadamy pod parasolem "Kremenarosa". Połykam oczami osoby pijące piwo przy sąsiednich stolikach i już nawet myślę nad zakupem szybkiego kufelka, gdy obok autostopowiczki wyrasta samochód. Jest pusty, ale dziewczyna oczywiście o nic się nie spytała, tylko szybko wskoczyła do środka i zniknęła w oddali. "Oż, to menda" - syknąłem pod nosem.

Na szczęście nasza kolej przyszła niemal zaraz potem - przemknęło kilka aut i zatrzymała się para, która też mieszka w Wetlinie. Droga zeszła nam na przyjemnej rozmowie i analizie dalszych ruchów po dotarciu na miejsce: czy kolejność działań powinna brzmieć "piwo-prysznic-jedzenie", czy może odwrotnie? :D

Na rogatkach Wetliny widzimy naszą konkurencje spod "Kremenarosa" - a więc zajechała jeszcze bliżej niż my. Może jednak istnieje sprawiedliwość na tym świecie?

I w ten sposób zakończył się dzień, w którym wreszcie udało się zrealizować pomysł chodzący po mojej głowie od dłuższego czasu. Chętnie kiedyś wrócę na Bukowe Berdo, może tym razem do/z Mucznego?
_________________
Staliśmy nad przepaścią, ale zrobiliśmy wielki krok naprzód!
 
 
Adrian 
Cieszynioki


Wiek: 40
Dołączył: 13 Lis 2017
Posty: 9270
Wysłany: 2021-08-25, 21:52   

Gratuluję :)
Liczyliście schody ? Ja liczyłem tylko nie pamiętam, na Tarnicę też liczyłem, każda 100 to był jeden patyczek.
A na Smerek też idź.
Macie farta na stopa, a sprawiedliwość zawsze będzie, ja to karma nazywam :D
Widełki mi sie kojarzą z Pszczelinami, tyle pamiętam jak ustalałem trasę, ale to było już parę lat temu ...
 
 
laynn
[Usunięty]

Wysłany: 2021-08-25, 21:58   

Pudelek napisał/a:
Chętnie kiedyś wrócę na Bukowe Berdo, może tym razem do/z Mucznego?

Spróbuj odwiedzić chatkę pod Obnogą. Tzn miejsce po niej. Od Obnogi idzie ścieżka. Albo szła...18lat temu ;) A z Mucznego...na mapie jest ścieżka.
 
 
Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  

Copyright © 2013 by Góry bez granic | All rights reserved | Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group - mangi