Forum FAQ Szukaj Użytkownicy Rejestracja Statystyki Profil Zaloguj Albumy Kontakt

Poprzedni temat «» Następny temat

Niespieszne dreptanie po Wzgórzach Kiełczyńskich

Autor Wiadomość
tomp

Dołączył: 30 Sty 2022
Posty: 70
Skąd: Strzegom/Wrocław
Wysłany: 2022-12-07, 17:48   Niespieszne dreptanie po Wzgórzach Kiełczyńskich

Wzgórza Kiełczyńskie – peryferyjny, południowo-zachodni fragment masywu Ślęży i izolowany fragment Ślężańskiego Parku Krajobrazowego – należą do miejsc, które odwiedzam kilka razy do roku, ponieważ świetnie nadają się na leniwe leśne łazikowanie z dziećmi, z którymi, jak wiadomo, różnie bywa w terenie… Wzgórza te nie są zbyt wymagające kondycyjnie i nie oszałamiają wysokością, więc jak najbardziej nadają się na dziecięce nogi. A do tego mają dla mnie jedną ważną zaletę – są blisko chałupy.

Poniżej krótka fotorelacja z jednego z takich rodzinnych wypadów…

Ponieważ dzionek, choć krótki, zapowiadał się słonecznie, więc idealnie nadawał się na szybki wypad do lasu z córką. Tak więc gorąca herbata do termosu, trochę prowiantu i już mkniemy autem ku sprawdzonej miejscówce.
Parkujemy jak zwykle na niewielkim placyku przy kiełczyńskim kościele pw. Narodzenia NMP. Mimo kontestacyjnej postawy córki udaje mi się ją namówić na dokładniejsze obejrzenie niedawno odnowionej świątyni. Pochodzący z XIII w. kościół przechodził różne koleje losu. Przetrwał jednak wojny i pożary. Od wieków jest też sanktuarium maryjnym. Figura Matki Boskiej Łaskawej, którą podziwiać można w ołtarzu głównym, jest jednak kopią poprzedniczki, skradzionej kilka czy kilkanaście lat temu. Kościół przechodził kilkukrotnie odbudowy i przebudowy. Obecną, nieco eklektyczną formę świątynia zawdzięcza głównie szeroko zakrojonym pracom remontowym, czy wręcz kreacyjnym, prowadzonym w XIX i XX wieku. W ścianach kościoła wmurowane zostały kamienne epitafia. Przy murze ustawiono zaś stacje drogi krzyżowej.











Spod kościoła ruszamy na szlak. Tradycyjnie wybieramy zieloną ścieżkę przyrodniczą, wyznakowaną w 2013 r. Dzięki tej trasie Wzgórza Kiełczyńskie stają się w ostatnich latach niestety/na szczęście (wybrać wg osobistych preferencji) coraz popularniejsze. Pamiętam czasy, gdy w te rejony nie zaglądał prawie nikt, może oprócz miejscowych grzybiarzy, leśników i - z rzadka - spragnionych pustki łazików.
Kierujemy się na północ od kościoła ku pobliskiemu lasowi. Po kilku minutach docieramy do pięknego monumentu upamiętniającego pochodzących z okolicznych wsi żołnierzy, poległych w I wojnie światowej. Ciekawe, że pomnik uchował się do naszych czasów niezniszczony. Inne obiekty tego typu na Dolnym Śląsku, jeśli przetrwały, zwykle pozbawione zostały niemieckich napisów. Kilka metrów od monumentu znajduje się jeszcze jedna ciekawa pamiątka z dawnych lat. To pochodzący z początków XX w. głaz-obelisk upamiętniający dra Winklera – popularyzatora lokalnej turystyki.







Spod pomników ruszamy w dalszą drogę. Kierujemy się na wschód, trzymając się zielonych znaczków. Na chwilę wychodzimy z lasu. Wykorzystujemy to, by podziwiać panoramę Przedgórza Sudeckiego i Gór Sowich. Za kilka-kilkanaście lat widoków już jednak z tego miejsca nie będzie za sprawą nowych nasadzeń iglaków.





Wędrując dalej, odbijamy na chwilę ze ścieżki przyrodniczej, by poszukać starych wyrobisk tutejszej skały serpentynitowej, która od wieków wykorzystywana była jako lokalny materiał budowlany, czego dowodem jest kościół, pomnik poległych czy wiele zabudowań Kiełczyna. Wiele z tych starych kamieniołomów na obszarze Wzgórz Kiełczyńskich obecnie objętych jest ochroną jako stanowiska paproci serpentynitowych.





Wracamy na szlak i zaczynamy delikatne podejście. Na wschodnich i północnych stokach pojawia się coraz więcej śniegu. Trasa nie oferuje zbyt wielu widoków, ale i tak jest przyjemnie. Szlak jest naprawdę malowniczy. Uwagę przykuwa duża ilość wykrotów i połamanych drzew. Silne wiatry poprzedniej jesieni wyrządził w drzewostanie duże straty.







Im bliżej Szczytnej ścieżka coraz bardziej nabiera górskiego charakteru. Zanim jednak osiągniemy szczyt najwyższego wzniesienia Wzgórz Kiełczyńskich, penetrujemy jeszcze co ciekawsze odsłonięcia skalne, zbierając materiały do mojego bloga geologicznego.













W końcu ścieżka przyrodnicza łączy się z żółtym szlakiem, a to niechybnie oznacza, że przystępujemy do ataku szczytowego. Przed kulminacyjnym punktem trasy znowu pozwalam sobie jednak, ku rozpaczy pierworodnej, na kilka geomorfologicznych obserwacji. Szczególnie interesuje mnie rumowisko bloków skalnych i charakterystyczne wypłaszczenie pod szczytem Szczytnej, od strony południowej. To relikt procesów zachodzących na przedpolu lądolodu.











Po wykonaniu niezbędnej dokumentacji fotograficznej w końcu możemy wdrapywać się dalej. Odcinek prowadzący z przełączki na szczyt jest niezwykle malowniczy i skalisty, przypominający wyższe partie sąsiedniej i dużo wyższej Ślęży. Klimat robią stare kamienne schodki. Po kilku chwilach docieramy małą granią na Szczytną (466 m n.p.m.), gdzie wita nas charakterystyczny kamienny kopiec. Ponieważ widoków brak, zadowalamy się konsumpcją zawartości plecaków.











Po przerwie ruszamy ku oddalonej o nieco ponad półtora kilometra Przełęczy Książnickiej. Po drodze napotykamy jeszcze ze dwa-trzy przewyższenia. Jedno z nich oferuje skromny widok na Ślężę. Ścieżkę często tarasują przewrócone drzewa.

























Po zejściu do Przełęczy Książnickiej (która oferuje spacerowiczom wiatkę z ławkami i stołem) zmieniamy radykalnie kierunek marszu, zgodnie z oznaczeniami ścieżki przyrodniczej. Żegnamy więc szlak żółty, który wiedzie w stronę Gogołowa i dalej ku Świdnicy. Wkraczamy więc znowu na południowe, cieplejsze stoki wzgórz. Śniegu ubywa z każdym krokiem. Maszerujemy teraz drogą dla tetryków - szerokim duktem beż przewyższeń.







Niespokojny duch jednak w geologu drzemie, więc w końcowym odcinku trasy, tuż przy drugiej wiacie, znowu czuję potrzebę odbicia w bok do starego kamieniołomu serpentynitu, po raz kolejny widząc pełen politowania wzrok córki, tolerującej z rezygnacją dziwne upodobania ojca. W przeciwieństwie do innych wyrobisk przy tym zachowały się resztki infrastruktury kopalnianej. Po szybkiej inspekcji odsłonięć skalnych docieramy do przykościelnego parkingu.





_________________
https://agatowcy.com.pl/
Ostatnio zmieniony przez tomp 2022-12-08, 09:53, w całości zmieniany 1 raz  
Profil Facebook
 
 
Coldman 


Wiek: 26
Dołączył: 19 Maj 2020
Posty: 1056
Skąd: Wysoczyzna Kaliska
Wysłany: 2022-12-07, 22:02   

Dzięki za powrót do wspomnień z mojej ostatniej wycieczki "Korony masywu Ślęży"

Nie miałem już czasu, na zwiedzanie kościoła, a noc szybko nadeszła.

Bardzo lubię takie miejsca, szczególnie grań szczytową Szczytnej, wąską ścieżką poprzez las :D
_________________
Świat gór! Aby go nazwać swoim, trzeba zainwestować znacznie więcej niż krótkotrwałą radość oczu. I może dlatego właśnie człowiek naprawdę kochający góry chce znosić trudy, wyrzeczenia i niebezpieczeństwa na ich skalnych szlakach
 
 
laynn
[Usunięty]

Wysłany: 2022-12-07, 23:36   

Fajnie, a widok z przecinki bardzo górski.
Plus za męczenie pierworodnej ;)
 
 
tomp

Dołączył: 30 Sty 2022
Posty: 70
Skąd: Strzegom/Wrocław
Wysłany: 2022-12-08, 10:10   

Coldman napisał/a:
Dzięki za powrót do wspomnień z mojej ostatniej wycieczki "Korony masywu Ślęży"

Nie miałem już czasu, na zwiedzanie kościoła, a noc szybko nadeszła.

Bardzo lubię takie miejsca, szczególnie grań szczytową Szczytnej, wąską ścieżką poprzez las :D


Nie ukrywam, że zainspirowała mnie twoja relacja, więc postanowiłem wrzucić trochę własnych fotek ze Wzgórz Kiełczyńskich. Uważam, że ten rejon jest świetną alternatywą dla głównej części Masywu Ślęży, coraz bardziej zatłoczonego. Ale doznaję wobec tego pewnego rozdwojenia jaźni. Z jednej strony chciałbym, żeby W. Kiełczyńskie były szerzej znane, a z drugiej - żeby pozostały puste... Na pewno mają swój klimat.
_________________
https://agatowcy.com.pl/
Profil Facebook
 
 
tomp

Dołączył: 30 Sty 2022
Posty: 70
Skąd: Strzegom/Wrocław
Wysłany: 2022-12-08, 10:14   

laynn napisał/a:
Fajnie, a widok z przecinki bardzo górski.
Plus za męczenie pierworodnej ;)


Wyznaję zasadę, że zatrute świeżym tlenem dziecko, to grzeczne dziecko ;)
_________________
https://agatowcy.com.pl/
Profil Facebook
 
 
Piotrek 


Wiek: 48
Dołączył: 06 Lip 2013
Posty: 10832
Skąd: Żywiec-Sienna
Wysłany: 2022-12-10, 23:01   

Bardzo ciekawa trasa. Z chęcią bym tam kiedyś połaził, bo to zupełnie mi nieznane miejsca.
A wyglądają zachęcająco :)
 
 
tomp

Dołączył: 30 Sty 2022
Posty: 70
Skąd: Strzegom/Wrocław
Wysłany: 2022-12-11, 10:34   

Piotrek napisał/a:
Bardzo ciekawa trasa. Z chęcią bym tam kiedyś połaził, bo to zupełnie mi nieznane miejsca.
A wyglądają zachęcająco :)


Gorąco zachęcam. Masyw Ślęży jest naprawdę klimatyczny, choć na samej Ślęży potrafi być tłoczno, zwłaszcza w długie łykendy. Ale poza sezonem w środku tygodnia - kompletnie pusto. W ogóle Przedgórze Sudeckie ma potężny potencjał, zupełnie niewykorzystany. Polecam przede wszystkim Wzgórza Niemczańsko-Strzelińskie - dużo szlaków, pusto i widokowo...
_________________
https://agatowcy.com.pl/
Profil Facebook
 
 
Piotrek 


Wiek: 48
Dołączył: 06 Lip 2013
Posty: 10832
Skąd: Żywiec-Sienna
Wysłany: 2022-12-11, 20:02   

Na Ślęży miałem okazję być, zimą z Sobótki szedłem ale reszta okolic.... ziemia nieznana :)
 
 
Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  

Copyright © 2013 by Góry bez granic | All rights reserved | Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group