16/17.04. Wiatrem pisane, czyli bieszczadzkie połoniny

nes_ska · Ostatnio zmieniony przez nes_ska 2016-04-18, 22:46, w całości zmieniany 1 raz

Do weekendowego wyjazdu podchodziłam dosyć sceptycznie, bo okazało się, że nie ma możliwości wydłużenia go o jeden dzień, więc nie miałam wiele czasu na nacieszenie się Bieszczadami. Ostatecznie zignorowałam ciągle zmieniające się prognozy pogody i dołączyłam do towarzystwa, które już przebywało w Cisnej. Po siedmiu godzinach radosnej jazdy i krótkim spacerku trafiłam pod Hon.

Tam spędziłam miły wieczór. Schronisko było prawie puste. Siekierezada była opustoszała. Pomimo że, jak się okazało, były dość przyzwoite prognozy pogody, ludzi było niewielu.

Rano rozstałam się z resztą towarzystwa, która postanowiła chodzić po jakichś krzakach i lasach (:P), a ja mimo wszystko w związku z niewielką ilością czasu, poszłam sprawdzić, co słychać na połoninach. Ze schroniska wyszłam nie najwcześniej, bo o 9:00, ale stwierdziłam, że to optymalna godzina na złapanie stopa

Najpierw oczywiście łapałam stopa w złym kierunku!

Pamiętajmy, że to ja! Po chwilce już się ogarnęłam i wróciłam na właściwe tory. Zanim jednak udało mi się cokolwiek złapać, minęło trochę czasu i 3 km. Pan wprawdzie jechał tylko do Przysłupia, ale jak się zagadaliśmy, to nadłożył te 9 km w jedną stronę i dowiózł mnie pod szlak

Wprawdzie oczywiście już tędy szłam, ale zupełnie mi to nie przeszkadzało, zwłaszcza że początek dnia zapowiadał się całkiem przyzwoicie.

Przy budce jeszcze zostały cofnięte dwie osoby z psiakiem (dzień później były na szlaku osoby z psami

)...

Przez las szło się bardzo przyjemnie chociaż pod górę ;P

Przy wiacie zrobiłam sobie pierwszą przerwę przypomniawszy sobie, że nie zaaplikowałam sobie moich leków

Od wiaty pozostało już niewiele czasu do momentu, kiedy widoki się odsłonią, ale jeszcze przez chwilę można było nacieszyć się lasem.

Przed Przełęczą Orłowicza jeszcze niewiele widać, ale skoro widać już samą przełęcz, to nie jest źle

Na przełęczy już zaczął się dosyć intensywny wiatr, więc trzeba było zrezygnować z chodzenia w krótkiej koszulce i się trochę opatulić

Skoro już się ubrałam, można było założyć z powrotem plecak, do łapki podpórki przeciwwiatrowe i w drogę

Nie było tłumów, ale parę ludzi tutaj jednak się przewinęło.

Na Smerek nie wychodziłam, gdyż wiedziałam, że reszta ekipy ma dotrzeć ok. 18.00 do Ustrzyk, więc planowałam też mniej więcej o tej porze zakończyć wycieczkę.

Chwilami słońce zasłaniało się chmurami, a wtedy połoniny trochę szarzały i wiatr był nieco mocniejszy.

Kiedy słońce oświetlało połoniny, od razu robiło się bardziej kolorowo!

Na Osadzkim Wierchu już byli jacyś śmiałkowie, ja jednak miałam jeszcze kawałek

Jednak maszerując najpierw ścieżynką, a potem schodkami, w końcu i mnie się udało

Stąd już było widać chatynkę!

A z boku tylko co jakiś czas ciemne chmury, więc zastanawiałam się, kiedy znów przyjdą i przysłonią "moje" słońce!

Czasy na tabliczkach są trochę przekłamane, bo szło się zdecydowanie szybciej

A mapy też mówią zupełnie co innego.

Z Osadzkiego pomaszerowałam do Chatki, żeby tam zrobić sobie przerwę. Cały czas miałam nadzieję, że przerwę na zupę

Dotarłszy do chatki jednak porzuciłam pomysł zupy, gdyż było za dużo ludzi i niespecjalnie było gdzie usiąść. Usiadłam na tym zewnętrznym wietrzysku, wyciągnęłam suchą bułę i banana, więc zaspokoiłam swój głód. ;P

Z tego miejsca zrobiłam jeszcze kilka zdjęć Połoniny Wetlińskiej.

...i mojego kolejnego celu na dziś, czyli Caryńskiej.

Udało mi się też upolować twórcę pamiątkowego zdjęcia! Akurat wtedy, gdy zgasło słońce!

I ruszyłam w dół w kierunku Brzegów.

Po drodze jeszcze przez jakiś czas miałam piękne widoki

...a później znowu las! W którym kolorytu dodawał czosnek niedźwiedzi

Kiedy doszłam na dół, najpierw panowie wcisnęli mi, jak się okazało, kit o jakimś koncercie w Ustrzykach Górnych. Później dostałam propozycję dowozu na miejsce, ale ostatecznie stwierdziłam, że idę górami, więc odjechaaaaaaali

Ja tymczasem poszłam na Połoninę Caryńską.

Po drodze zajrzałam na cmentarz, na który oczywiście wchodzę za każdym razem, gdy tutaj jestem.

Towarzyszyła mi wiewióra, ale miała zdecydowanie lepszy refleks niż ja! :O

Chwilę później ruszyłam w kierunku bardzo motywującej wiaty.

...i w końcu się doczekałam

W wiacie pusto. Tylko ja i zerwana z drzewa figurka.

Po chwili odpoczynku ruszyłam dalej, licząc na to, że zdążę przed jakimś załamaniem pogody.

Nadciągały już jednak ciemniejsze chmury.

Zanim dotarłam na górę, zaczęły już przysuwać się niebezpiecznie blisko!

I wcale mi się to nie podobało, bo oznaczało, że słońce zniknie, a ja będę szła w szarówce

Zaczęło się natomiast przejaśniać w oddali :<

A u mnie chmury coraz gęstsze, chociaż słońce nadal się przebijało!

Zgodnie z przewidywaniami, gdy dotarłam wyżej, słońca już nie było.

Mimo wszystko było bardzo ładnie.

Dopadłam nielicznych już turystów, którzy zrobili mi zdjęcie. Jednak nie mogłam na to patrzeć

Oni odeszli, a ja jeszcze chwilę z nadzieją czekałam na promienie słońca.

I na moment się doczekałam!

Usiadłam więc na ławce i odpoczywałam, pomimo trochę przeszkadzającego wiatru.

Jednak pamiętając, że towarzystwo może dotrzeć wcześniej niż ja, w końcu się podniosłam i ruszyłam dalej!

Chmur przybywało, więc słońca było coraz mniej, a wiatr coraz bardziej przerzucał mnie na boki

Po drodze spotkałam jeszcze dwie samotnie spacerujące dziewczyny

Też się zataczały tak jak ja

Po drodze także rozwaliłam swój telefon, bo oczywiście nie mógł spaść gdzie indziej niż na kamień, więc mam uroczą pajęczynę na ekranie ;-))

Jeszcze tylko chwila z widokami, a później las!

W lesie znów czosnek, więc kolejny raz było zielono!

Ja jednak złapałam przyspieszenie...

I o 18.00 byłam już w Ustrzykach szukając noclegu, bo jak się okazało, Kremenaros, w którym chcieliśmy spać, niestety był w remoncie...

laynn · Wysłany: 2016-04-19, 10:22

Widoczność fajna. Nie ma co narzekać!

Piotrek · Wysłany: 2016-04-19, 20:52

Bardzo podoba mi się taka pogoda. Niebo skłębione i sporo słońca, chyba najlepsza pogoda na góry...i do zdjęć :-)

.

Iva · Wysłany: 2016-04-19, 21:07

Piękne zdjęcia! Piękne widoki! Po raz kolejny żałuję, że jeszcze nie dotarłam w Bieszczady:( ale wiem, że jak się chce i się marzy, to w końcu marzenia się spełnią:)

nes_ska · Wysłany: 2016-04-19, 21:31

Wiesio · Wiek: 56 Dołączył: 22 Cze 2015 Posty: 343

Dwie połoniny w jedno popołudnie, nesska, czy Ty masz atomowy napęd??

nes_ska · Wysłany: 2016-04-19, 22:09

Wiesio! Ja nawet zdążyłam tam poleniuchować czasami

Następnego dnia już byłam oszczędniejsza w kilometry i nawet grałam na zwłokę

laynn · Wysłany: 2016-04-20, 12:05

nes_ska · Wysłany: 2016-04-20, 19:23

CD.

Szukanie sobotniego noclegu było intensywne. W Kremenarosie powiedzieli, że nie ma szans i zasugerowali Zajazd pod Połoniną, Goprówkę, księży albo jeszcze coś innego. Zadzwoniłam do reszty ekipy, aby im przekazać tę radosną wiadomość i ruszyłam w drogę. Pod Połoniną brak miejsc, kemping był jeszcze zamknięty, w Hotelu PTTK ceny trochę kosmiczne jak na ogólny wygląd budynku (75 zł z wliczonym śniadaniem, a bez śniadania nie ma możliwości). Zadzwoniłam jeszcze raz i ruszyłam w kierunku kościoła czekać na resztę ekipy. Ostatecznie wylądowaliśmy u księży, płacąc 23 zł.

Następnego dnia jeszcze bardziej się rozproszyliśmy. Kiedy okazało się, że jednak będę miała dowóz prosto pod dom, wybrałam trasę z Ustrzyk Górnych, a dalej postanowiłam zobaczyć, jak ułoży mi się wycieczka, gdyż miałam pewne narzucone ramy czasowe

Z Ustrzyk ruszyłam po 9:00, zahaczając jeszcze o sklep.

Czekał mnie dosyć długi odcinek leśny i 50 minut w kierunku wiaty. Kiedyś już szłam tym szlakiem ale we mgle i mżawce, więc kompletnie nie pamiętałam, jak on wygląda.

A prezentował się bardzo sympatycznie.

Zupełnie inaczej niż poprzedniego razu, który pamiętam...jak przez mgłę

Znów las był jedyną osłoną od wiatru, który był mocno wyczuwalny o poranku, wpadając z szumem przez uchylone okno. Zielono i przyjemnie, ale i tak marzenia o wiacie rosły na sile

W końcu marzenie stało się rzeczywistością, więc usiadłam na chwilę, aby odpocząć.

Po krótkiej przerwie ruszyłam dalej.

W końcu pojawił się znak, że wkrótce dotrę na połoniny. Ku mej radości widać już było pierwsze polany.

Takie widoki sprawiają, że człowiek naturalnie przyspiesza, aby jak najszybciej zobaczyć jeszcze więcej!

Ze ścieżki widziałam już cel swojej wczorajszej wycieczki czyli Połoninę Caryńską.

Zerwał się też wiatr, więc musiałam szybko się ubrać. Wszystkie liście leciały w moją stronę.

Kilka kroków wyżej odsłonił się także widok na Rawki.

Ja jednak pięłam się wyżej, żeby zobaczyć jeszcze więcej.

Tutaj miałam też widok na Bukowe Berdo.

Pogoda była bardzo fajna, jednak wiatr wzmagał się coraz bardziej.

Gdybym wiedziała, że do tego stopnia, to może skorzystałabym z "ostatniej deski ratunku" i wróciła tym samym szlakiem, ale ostatecznie poszłam dalej.

Wszyscy szli "zakapturzeni", bo mimo ciepła urywało głowę

Pojawił się też widok na Tarnicę, więc cel wydawał się być blisko!

Im bliżej do najwyższego punktu Szerokiego Wierchu, tym bardziej mną miotało na boki

W pewnym momencie już mnie przewróciło, więc usiadłam sobie na chwilę na ścieżce i zastanawiałam się, w którą stronę iść

Ostatecznie nie zostało wiele drogi w przód, więc zdecydowałam się kontynuować wycieczkę.

Tuż za mną byli potencjalni kandydaci na fotografów robiących upamiętniające zdjęcie

W pewnym momencie nawet mnie wyprzedzili, bo dla mnie przebicie się przez ten wiatr było ciężką sprawą. Postanowili jednak przez chwilę pobyć na szczycie, więc ich dogoniłam

...a żeby zrobić tutaj zdjęcie, trzeba było naprawdę stabilnie stanąć!

Wiatr tak w nas dmuchał, że trzeba było naprawdę uważać, żeby nie dać mu się przewrócić

Wtedy też postanowiłam, że dotrę tylko do przełęczy, a Tarnicę sobie daruję.

...choć widoki były przyzwoite, a z przełęczy na samą Tarnicę przecież nie tak daleko...

Zdecydowałam jednak, że na sto procent schodzę niebieskim szlakiem do Wołosatego, bo nie ma sensu męczyć się w takim wietrze na Haliczu.

Tarnicę miałam cały czas przed sobą.

Po chwili miałam także na oku przełęcz pod Tarnicą, więc chyba smutno byłoby kończyć wycieczkę tak wcześnie...

...a po mojej lewej pięknie prezentujący się Krzemień i mimo wszystko kuszący Halicz!

Szybko zeszłam po schodach na przełęcz.

Tam zrobiłam sobie pamiątkowe zdjęcie.

I zdecydowałam jednak iść na Tarnicę!

Nawet jeśli miałoby mnie kilka razy podrzucić lub powalić, to i tak miałam całkiem sporo czasu!

Na szczycie przez większość czasu były pustki. Ludzie pojawiali się tylko na chwilę i szybko znikali, uciekając przed wiejącym wiatrem. W porównaniu do tego, jak wiało na Szerokim Wierchu, dla mnie ten wiatr był jak zefirek, dlatego ja się szybko nie ugięłam

Z perspektywy Tarnicy pooglądałam sobie Halicz i Rozsypaniec...

...Szeroki Wierch i Tarniczkę...

Widoczność może nie była szalona, ale widać było Pikuj, Ostrą Horę i Połoninę Równą.

W końcu udało mi się też zaczepić kogoś, kto zrobił mi zdjęcie!

Jeszcze raz przeszłam wokół całego ogrodzenia, oglądając m.in. Rozsypaniec i Kińczyk.

...Szeroki Wierch, a za nim Połoninę Caryńską, Jawornik, Dwernik Kamień, Magurę Stuposiańską, itd....

...i ruszyłam z powrotem w dół!

Na Szerokim Wierchu było już widać ludzi, których rano mijałam na szlaku. Ciekawe, czy ich też tak wywiało jak mnie!

Ja jednak na szczęście już tam nie wracałam

Dotarłam tylko na przełęcz pod Tarnicą, a tam spotkała mnie kolejna impreza! Znów zostałam poczęstowana flaszeczką!

Okazało się, że tym razem dorwali mnie jacyś ludzie z Krynicy, a rodzina jednego z nich wywodziła się z mojej gminy

Po krótkich pogaduchach udałam się w dół niebieskim szlakiem.

Z góry widziałam już ławeczki na kolejny postój oraz nieco bardziej odległe Wołosate

Ale musiałam jeszcze zejść najpierw schodami, a później ścieżynką

Tarnicę zostawiłam już za plecami.

...i po chwilce przerwy na ławce weszłam w las.

Tam trochę się ociągałam, bo wiedziałam, że jeszcze mam trochę czasu do umówionej godziny.

Szłam więc bardzo wolno, ale choćbym nie wiem jak wolno szła, w końcu musiałam dotrzeć na dół.

Z tego miejsca zajrzałam jeszcze na cerkwisko w Wołosatem.

Po cerkwi wprawdzie nie ma już ani śladu.

Ale pozostał tutaj jeszcze cmentarz cerkiewny.

Z tego miejsca poszłam na drogę, skąd złapałam stopa do Ustrzyk Górnych. Wstąpiłam jeszcze do Kremenarosa na obiad.

Tutaj po jakimś czasie dołączyli znajomi i o 17:00 ruszyliśmy w kierunku Brzeska.

Zdjęcia:
Dzień pierwszy - Bieszczadzkie połoniny wiatrem pisane
Dzień drugi - walka z wiatrem na Tarnicy i Szerokim Wierchu

trotyl · Wiek: 52 Dołączył: 06 Sty 2015 Posty: 1042 Skąd: Warka

Nesko-możesz nazwać swoją relację-Po tropach Trotyla

W lipcu w zeszłym roku tam dreptałem.Myślałem tak jak pani-nie wchodzę na Tarnicę,bo przecież byłem tam rok temu,ale jak wlazłem na przełęcz,to zmieniłem zdanie.

forse · Dołączył: 02 Gru 2013 Posty: 210

Iva · Wysłany: 2016-04-25, 09:21

No cudnie no!!!

sokół · Dołączył: 06 Lip 2013 Posty: 12257 Skąd: Bytom

Piękna relacja. Aż Forse wrócił z zaświatów! Brawo!

Góry Bez Granic » Góry » Nasze wycieczki i wyprawy » Beskidy » 16/17.04. Wiatrem pisane, czyli bieszczadzkie połoniny